កោះតៅ

កោះតៅ (ភាសាថៃៈ เกาะเต่า; ភាសាអង់គ្លេសៈ Koh Tao) ជាកោះមួយដែលស្ថិតនៅឈូងសមុទ្រថៃ មានទីតាំងនៅខេត្តសុរ៉ាតថានី (Surat Thani Province) នៃប្រទេសថៃ។ កោះនេះមានរូបរាងស្រដៀងគ្រាប់សណែ្តកគួរ សណ្ឋានដីមានលក្ខណៈជាភ្នំ មានឆ្នេរខ្សាច់ទាំងអស់ចំនួន 11 កន្លែង មានជ្រោយចំនួន 10 កន្លែង មានផ្ទៃក្រឡា 21 គីឡូម៉ែត្រការេ និងមានប្រជាជនចំនួន 1,723 នាក់ មានចំងាយប្រហែល 74 គីឡូម៉ែត្រពីខេត្តឈុមផន (Chumphon Province) និងចំងាយ 110 គីឡូម៉ែត្រពីខេត្តសុរ៉ាតថានី។ កោះតៅ ជាកោះដែលផ្តុំគ្នារវាងកោះពីរចូលគ្នា គឺកោះតៅ និងកោះណាងយួន (Koh Nang Yuan) មានចំងាយពីគ្នា 480 ម៉ែត្រ មានឆ្នេរខ្សាច់ដ៏ស្រស់ស្អាតលាតសន្ធឹងតភ្ជាប់គ្នារវាងកោះទាំងពីរ ដែលជាកន្លែងអ្នកទេសចរណ៍ចូលចិត្តមុជទឹកមើលផ្កាថ្ម។

ប្រព័ន្ធគមនាគម

នៅលើកោះតៅមានផ្លូវគោលធំមួយចាក់បេតុងលាតសន្ធឹងតាមបណ្តាយកោះប្រវែងប្រហែល 12 គីឡូម៉ែត្រ និងមានផ្លូវក្រាលគ្រួសក្រហមដែលម្ចាស់សណ្ឋាគារ ផ្ទះសំណាក់ និងប្រជាជនរួមគ្នាធ្វើ បែកខ្នែងពីផ្លូវគោលចេញជាច្រើនខែ្ស។ បច្ចុប្បន្នមានសណ្ឋាគារ ផ្ទះសំណាក់ និងរីសតបានបើកដំណើរការនៅលើកោះយ៉ាងច្រើន ជាពិសេសតាមបណ្តោយឆ្នេរខ្សាច់ផ្សេងៗ។

ប្រវត្តិ

ក្នុងឆ្នាំ 1556 កោះតៅ គឺជាគុកសម្រាប់ឃុមឃាំងអ្នកទោសនយោបាយ ដោយសារកោះមួយនេះនៅកណ្តាលឈូងសមុទ្រថៃដាច់ឆ្ងាយពីគេ នៅឆ្ងាយពីច្រាំង និងកោះផ្សេងៗ មានផ្ទៃសមុទ្រធំល្វឹងល្វើយ អាចឃុមអ្នកទោសមិនឱ្យរត់គេចបាន ទើបគេសម្រេចចិត្តនាំយកអ្នកទោសផ្នែកនយោបាយពីកោះតារុតៅ (Koh Tarutao)នៅខាងឈូងសមុទ្រឥណ្ឌាមកឃុមនៅកោះតៅជំនួសវិញ។ អ្នកទោសមួយចំនួនបានធ្លាក់ខ្លួនឈឺ និងស្លាប់នៅពេលដែលត្រូវបានគេឃុំខ្លួននៅកោះនេះ រហូតមានការផ្លាស់ប្តូររដ្ឋាភិបាលថ្មី ទើបគណៈរដ្ឋមន្រ្តីមានមតិស្នើក្រាបបង្គំទូលព្រះរាជទានទោសដោះលែងអ្នកទោសនយោបាយឱ្យមានសេរីភាពនៅថ្ងៃទី 20 តុលា 1944។ ក្រោយមកមានប្រជាជនចាប់ផ្តើមចូលមករស់នៅលើកោះតៅចាប់តាំពីឆ្នាំ 1950 មក ដោយសារជាកោះដែលសំបូរទៅដោយធនធានធម្មជាតិ និងមានទេសភាពស្រស់ត្រកាល ហើយបានអភិវឌ្ឍន៍ជាបន្តបន្ទាប់រហូតក្លាយជាកោះដែលមានឈ្មោះបោះសំលេងទៅលើឆាកអន្តរជាតិ មានអ្នកទេសចរណ៍ជុំវិញពិភពលោកមកកម្សាន្តយ៉ាងច្រើននាពេលបច្ចុប្បន្ន។