ទីអង្គុយ (ក្មេង)

[] ក្នុង​ទី​ប្រជុំ​នីមួយៗ ត្រូវ​ប្រយ័ត្ន​ក្មេងៗ​ដែល​ឥត​ល្បប​កុំ​ឲ្យ​ចូល​ទៅ​ដណ្ដើម​កន្លែង​ដែល​ចាស់ៗ​អង្គុយ ។ មាន​ក្មេងខ្លះ​អង្គុយ​ហើយ​មិន​នៅ​ស្ងៀម​ទៀត​ផង ចេះ​តែ​ក្រោក​ដើរ​ចេញ​ចូល​កន្លង​ដៃ​ជើង​ចាស់​ទុំ​ឥត​កោត​ញញើត ។ ក្មេង​ខ្លះ​មិន​ព្រម​អង្គុយ​រាប​នឹង​កន្ទេល​ទេ ទារ​អង្គុយ​លើ​ភ្លៅ​ម្ដាយ​ ឬ ជីដូន ខ្លះ​ក៏បាន​អង្គុយ​លើ​ភ្លៅ​ម្ដាយ​ហើយ​មាន​ការចាប់បោច​រោច​សំពត់​អាវ​ម្ដាយ​ ឬ ទារ​យក​​នេះ​យកនោះ​ទៀត ។ ចំណែក​​ខាង​​អ្នក​​អង្គុយ​​កៅ​​អី​​ក៏​ដូច​គ្នា មានលោកអ្នកខ្លះយកកូនចៅទៅផង ហើយយកទៅឲ្យអង្គុយកៅអី១ ។ បើ​យ៉ាង​នេះ​ភ្ញៀវ​ម្នាក់​មាន​ក្មេង​ម្នាក់​ទៅ​ផង នោះ​អ្នក​ផ្ទះ​រក​កៅអី និង​កន្លែង​ជូន​ភ្ញៀវ​ពុំ​គ្រប់គ្រាន់​ទេ ។ មាន​កាល​មិន​មែន​កូន​ចៅ​របស់​ភ្ញៀវ​ទេ គឺ​កូន​ចៅ​របស់​អ្នក​ផ្ទះ បណ្ដោយ​ឲ្យ​មក​ដណ្ដើម​កន្លែង​ភ្ញៀវ​ៗពុំ​ដឹង​ធ្វើ​ដូចម្ដេច​​ក៏​ស៊ូ​តែ​ឈរ​ទៅ ចំណែក​ភ្ញៀវ​អង្គុយ​រាប​ក៏​ស៊ូ​ទ្រាំ​ចង្អៀត​ទៅ ។ ហេតុ​ដែល​នាំ​ឲ្យ​ខូច​របៀប​អង្គុយ​យ៉ាង​នេះ យើង​អាន​នឹង​កែ​រួច​ស្រួល​ឡើង​វិញ​បាន គឺ​ថា​យើង​ជា​ភ្ញៀវ​មិន​ត្រូវ​ឲ្យ​កូនចៅ​ទៅ​ផង​ទេ ព្រោះ​គេ​អញ្ជើញ​តែ​ត្រឹម​យើង គេ​ពុំ​បាន​អញ្ចើញ​កូន​ចៅ​យើង​ទេ ។ ចំណែក​អ្នក​ផ្ទះ​ត្រូវ​ដឹង​ខ្លួន​ឲ្យ​ច្បាស់​ថា អញ​ពុំ​បាន​អញ្ជើញ​កូន​ចៅ​គេ​ទេ ដូច្នេះ​ត្រូវ​កុំ​បណ្ដោយ​ឲ្យ​ចៅ​អញ​ទៅ​រំខាន​ភ្ញៀវ ។

ចុះ​បើ​ទៅ​ប្រជុំ​នៅ​វត្ត​អារាម នោះ​ទម្លាប់​ខ្មែរ​គេ​តែង​តែ​យក​កូនចៅ​ទៅ​ផង ដើម្បី​ឲ្យ​កូន​ចៅ​ចេះ​ចង់​ធ្វើ​បុណ្យ​ទាន​ទម្លាប់​ឲ្យ​ស្គាល់ ឲ្យ​ស្រឡាញ់ ព្រះពុទ្ធ ព្រះធម៌ ព្រះសង្ឃ ដែល​ជា​ទី​ពឹង​របស់​ខ្លួន ជា​ពុទ្ធមាន​មក​ជូន ។ ការដែល​មាន​កូនចៅ​ទៅ​វត្ត​ជាកិច្ច​ប្រសើរ​ក្រៃ​ តែ​បើ​នាំ​យក​ទៅ​ហើយ​បណ្ដោយ​ឲ្យ​ឥត​ល្បប ក៏​ត្រឡប់​ជា​មិន​ប្រសើរ​វិញ ។

ពេល​ប្រជុំ​យ៉ាង​សំខាន់ ដែល​មិន​ត្រូវ​យក​កូនចៅ​ទៅ​ជាមួយ​ផង​ឲ្យ​សោះ ។ ត្រង់​នេះ​យើង​រាល់​គ្នា​គប្បី​ចូល​ចិត្ត​បាន​ថា ប្រជុំ​ណា​មួយ​ដែល​គេ​តែង​តែ​រាប់​ចំនួន​ភ្ញៀវ​ឲ្យ​មាន​កំណត់​ថា មាន​ប៉ុណ្ណេះ​ប៉ុណ្ណោះ ។ ភ្ញៀវ​ត្រូវ​ប្រតិបត្តិ​តាម​សំបុត្រ​អញ្ជើញ នោះ​យ៉ាង​ណា​ម៉ិញ? ថា​បើ​អញ្ជើញ​តែ​ស្វាមី ភរិយា​កុំ​គប្បី​ទៅ​ផង​ទេ ។ បើ​គេ​អញ្ជើញទាំង​ស្វាមី​ភរិយា នោះ​គប្បី​យក​កូន​ចៅ​ទៅ​ផង​ឡើយ ។ បើ​គេ​អញ្ជើញ​គ្រួសារ​ទាំង​មូល​ទើប​ទៅ​ទាំង​អស់​គ្នា​បាន ។ ចុះ​ដោយ​ហេតុ​ដូចម្ដេច?

នឹង​លើក​ឧទាហរណ៍​មួយ​ជា​តួ​យ៉ាង មក​អធិប្បាយ​ពន្យល់​ជូន​ឲ្យ​ឃើញ​ការ​ប្រៀប​ប្រដូច​ក្នុង​ពិធី​រៀបអាពាហ៍ពិអាហ៍ គេ​តែង​លៀង​ភ្ញៀវ​ជា​កិត្តិយស​ដោយ​មេត្រី​រាប់​អាន​រវាង​មិត្រភក្តិ​នឹង​សាច់​សន្ដាន ។ អ្នក​ដើម​ការ​តែង​តែ​គិត​ចំនួន​ភ្ញៀវ​ចំនួន​កៅអី ចំនួន​តុ ឲ្យ​ត្រូវ​គ្នា​កុំ​ឲ្យ​មាន​ខ្វះ​ខាត ខ្លាច​ក្រែង​ភ្ញៀវ​អន់​ចិត្ត ។ បើ​ប្រសិន​ជា​សល់​តុ​វិញ​នោះ​ពុំ​ជា​ការ​អ្វី​ឡើយ ។ ត្រង់​នេះ​ហើយ​ជា​ហេតុ​ចង្អុល​ឲ្យ​យើង​ជា​ភ្ញៀវ​កុំ​គប្បី​យក​កូន​ចៅ​ទៅ​ផង ដែល​អ្នក​ដើម​ការ​ពុំ​បាន​គិត​ទីកន្លែង​នឹង​ម្ហូប​ចំណី​ទុក​ឲ្យ ។ មិន​ទាល់​តែ​ប៉ុណ្ណោះ​ទេ ត្រូវ​ដឹង​ថា គេ​តែង​កំណត់​ទុក រៀប​ទុក​ជា​មុន​ឲ្យ​ឃើញថា​ក្នុង​១​តុ ត្រូវ​ដាក់​ភ្ញៀវ​៦​នាក់ ឬ ៨​នាក់... ។ ចុះ​បើ​ភ្ញៀវ​ណាមួយ​មាន​កូន​ម្នាក់​យក​ទៅ​ផង ហើយ​និយាយ​សុំ​កៅអី១​ទៀត ចាន​បាយ​១​ទៀត សម​ស្លាបព្រា​១​សម្រាប់​ទៀត តើ​ឲ្យ​គេ​ទៅ​រក​ឯណា​មក​ឲ្យ​យើង? នេះ​ហើយ​ជាហេតុ​ដែល​យើង​ធ្វើ​ឲ្យ​គេ​រំខាន​ឲ្យ​ខូច​របៀប​រៀបរយ​របស់គេ ។ យើង​គប្បី​គោរព​របៀប​គេ​ឲ្យ​បាន​បរិបូណ៌ ។

ដូច​ប្រជុំ​មើល​​ល្បែង​របាំ​ផ្សេង​ៗ​ក្ដី ប្រជុំ​ស្ដាប់​សន្និសិទ​ក្ដី... ។ល។ ដែល​ជា​ប្រជុំ​មាន​កំណត់​ទី​អង្គុយ​តាម​ចំនួន​ភ្ញៀវ​ នោះ​ភ្ញៀវ​មិន​ត្រូវ​ដឹកនាំ​យក​អ្នក​ដទៃ​ទៅ​ផង​ទេ ឲ្យ​លើស​ពី​សំបុត្រ​អញ្ជើញ​របស់​គេ ។

ឯកសារយោង

កែប្រែ
  1. ទម្លាប់ទំនៀមខ្មែរ រៀបរៀងដោយ ឧកញ៉ាមហាមន្ត្រី ញិក នូវ