(បោក-ខៈរ៉ៈ ព័រ) (បោក្ខរ “ឈូក” + វស្ស “ភ្លៀង” > បោក្ខរ​វស្ស; បុឞ្ករ + វឞ៌) ភ្លៀង​មាន​អាការ​ដូច​ជា​ទឹក​ធ្លាក់​លើ​ស្លឹក​ឈូក ។ កាល​ដែល​ព្រះ​សក្យ​មុនី​សម្មាសម្ពុទ្ធ ទ្រង់​បាន​ត្រាស់​ហើយ​ពុំ​យូរ​ប៉ុន្មាន, ទ្រង់​ស្ដេច​ត្រឡប់​ចូល​មក​ក្រុង​កបិលវត្ថុ​ជា​ជាតិ​ភូមិ​របស់​ព្រះ​អង្គ... ទ្រង់​បណ្ដាល​ឲ្យ​ធ្លាក់​ភ្លៀង​ជា​អស្ចារ្យ ក្នុង​ទី​ប្រជុំ​នៃ​ពួក​ព្រះ​ញាតិ, បើ​អ្នក​ណា​ចង់​ឲ្យ​ទទឹក​ក៏​ទទឹក, អ្នក​ដែល​មិន​ចង់​ឲ្យ​ទទឹក​ទេ ភ្លៀង​នោះ​ក៏​ពុំ​ទទឹក​ឡើយ គឺ​គ្រាន់​តែ​ធ្លាក់​មក​ត្រូវ ប៉ុន្តែ​រអិល​ជ្រុះ​ដូច​ជា​ទឹក​ធ្លាក់​លើ​ស្លឹក​ឈូក, ហៅ​ថា បោក្ខរ​ព័ស៌ ឬ​ភ្លៀងបោក្ខរ​ព័រ្ស (ក្នុង​ពុទ្ធ​ប្រវត្តិ) ។ បោក្ខរព័រ្ស