អក្សរក្រមខ្មែរថៃ៖ ភាពខុសគ្នារវាងកំណែនានា

'''អក្ខរក្រមខ្មែរថៃ[[អ]]ក្ខរក្រមខ្មែរថៃ'''គឺ[[អក្ខរក្រមខ្មែរ]]ដែលត្រូវបានប្រើដើម្បីសរសេរ[[ភាសាថៃ]]ដែលមានរូបសញ្ញាខុសៗគ្នាពីការប្រើអក្សរខ្មែរ [[បាលី]] និង [[ភាសាសំស្ក្រឹត|ភាសាខ្មែរសំស្ត្រឹត]] អក្សរទាំងនេះអាចរកឃើញនៅក្នុងអត្ថបទនៃសៀវភៅឬគម្ពីរ[[ពុទ្ធសាសនា]] សៀវភៅអត្ថបទអាបធ្មប់[[រូបភាព]] ជញ្ជាំងប្រាសាទជាច្រើនដែលលេចឡើងនៅតំបន់កណ្តាល។ ហើយអាចត្រូវបានរកឃើញនៅភាគខាងត្បូងនិងភាគឦសាននៃប្រទេសថៃ។ អក្ខរក្រមខ្មែរ គឺជាប្រព័ន្ធសរសេរដែលត្រូវបានបង្កើតឡើងនៅក្នុងប្រទេសសៀមក្នុងសតវត្សទី១៦-១៧ សម្រាប់ជាមធ្យោបាយនៃការចម្លងភាសាខ្មែរដែលនិយាយនៅក្នុង[[ប្រទេសកម្ពុជា]]។ អក្ខរក្រមខ្មែរ ត្រូវបានគេស្គាល់ថាជាការសរសេរអក្ខរក្រមខ្មែរ ដែលមានជាលក្ខណៈថៃ ឬ សរសេរអក្សរខ្មែរតែអានជាពាក្យថៃ ព្រោះមានមូលដ្ឋានលើអក្សរខ្មែរ ប៉ុន្តែត្រូវបានកែសម្រួលឱ្យសមស្របតាមសូរសព្ទសូរសំនៀងនៃភាសាថៃ។ ប្រព័ន្ធសរសេរជាទូទៅត្រូវបានសរសេរផ្ដេកពីឆ្វេងទៅស្តាំ ដូចជាអក្សរថៃ ប៉ុន្តែក៏អាចសរសេរបញ្ឈរពីកំពូលទៅបាតផងដែរ។ អក្ខរក្រមខ្មែរថៃ ត្រូវបានប្រើប្រាស់យ៉ាងទូលំទូលាយនៅក្នុងប្រទេសថៃក្នុងកំឡុង[[អាណាចក្រអយុធ្យា|សម័យអយុធ្យា(១៣៥១-១៧៦៧)]] នៅពេលដែលភាសាខ្មែរត្រូវបានគេនិយាយជាទូទៅនៅក្នុងតំបន់។ សព្វថ្ងៃនេះ អក្ខរក្រមខ្មែរ នៅតែត្រូវបានសហគមន៍មួយចំនួនក្នុងប្រទេសថៃប្រើប្រាស់សម្រាប់អត្ថបទសាសនា និងអក្សរសិល្ប៍ប្រពៃណី ប៉ុន្តែវាត្រូវបានជំនួសដោយអក្សរថៃភាគច្រើនសម្រាប់ការប្រើប្រាស់ប្រចាំថ្ងៃ។