ទូរទស្សន៍៖ ភាពខុសគ្នារវាងកំណែនានា

រលកធាតុអាកាសទូរទស្សន៏ ពុំមានរំពើតរំពើនដូចរលកទឹក, ដូចរលកធាតុអាកាសផ្សាយសម្លេងទេ គឺវាធ្វើចលនាស្មើហើយត្រង់ៗ តែម្ដងក៏ដូចជាចលនាពន្លឺដូច្នោះដែរ វាពុំអាចបត់បែនក្រងិកក្រងក់បានឡើយ។ អាស្រ័យដូចនេះហើយ បានជាទូរទស្សន៏មិនអាចផ្សាយបានឆ្ងាយដូចវិទ្យុផ្សាយសម្លេង ដោយផែនដីមានរាងមូលដូច្នេះខ្សែបន្ទាត់ដែលរលកធាតុអាកាសទូរទស្សន៏រះដល់ណា គឺត្រូវចប់ត្រឹមហ្នឹង តាមធម្មតាវាអាចផ្សាយបានប្រហែល ៥០ ទៅ ១០០គីឡូម៉ែត ហួសពីនេះ គឺត្រូវប្រផុតប្រផើយយកជាការពុំបាន គឺវាលែងមានចលនា ឬក៏ខ្សោយហួសប្រមាណ ។​ ដើម្បីអោយគ្រឿងទូរទស្សន៏អាច ទទួលរូបភាពបានប្រព្រឹត្តិទៅតាមលំនាំរូប បានសេចក្ដីថា អោយគ្រឿងទូរទស្សន៏អាចបញ្ចេញរូបភាពបាន ស្របតាមលំនាំដើម, គេត្រូវផ្សាយស៊ីញ៉ាល់ស្របពេល (Signal synchro) និងស៊ីញ៉ាល់លុបស្រមោល (Blanking) លាយឡំជាមួយស៊ីញ៉ាល់រូបភាពនៅក្នុងរលកធាតុអាកាស ។ ដូចនេះរលកធាតុអាកាសទូរទស្សន៏មិនត្រឹមតែមានស៊ីញ៉ាល់រូបប៉ុណ្ណោះទេ គឺមានស៊ីញ៉ាល់ស្របពេល និងស៊ីញ៉ាល់លុបស្រមោលទៀត។ ស៊ីញ៉ាល់ទាំងពីរមុខនេះ មាននាទីសម្រាប់បញ្ជូនពន្លឺរាយក្នុងផ្ទៃចង្កៀងរូប (Lampe a rayon cathodique) អោយធ្វើចលនាតាមស្ថានីយ៏ផ្សាយ និងលុបអោយអស់ នូវស្រមោលដែលកើតដោយបន្ទាត់រះ នៃអេឡិចត្រុងដែលត្រលប់ម្ដងៗ ។ ធ្វើយ៉ាងនេះគ្រឿងវិទ្យុទូរទស្សន៏និង អាចបញ្ចេញរូបភាពសមរម្យតាមលំនាំដើម។ ប្រសិនបើគ្មានស៊ីញ៉ាល់ស្របពេលមកបញ្ជាទេ គ្រឿងទូរទស្សន៏នឹងបញ្ចេញរូបភាពគ្មានរបៀបរៀបរយ មិនស្របពេលនឹងស្ថានីយ៏ផ្សាយ ដូចនេះរូបភាពដែលបញ្ចេញនៅ លើផ្ទៃចង្កៀងរូប (Ecran) នឹងត្រឡប់ត្រឡិន, បែកខ្ញែកជា ៤ ជា ៥ ឬក៏រូភាពធ្វើដំណើរមិននឹងនរ រេចុះ រេឡើង។ល។ ដំណើរគ្នានឹងផ្សាយស៊ីញ៉ាល់រូបនេះ គេក៏បានយកស៊ីញ៉ាល់សម្លេង(Signal base Fréqunce) បញ្ជូនផ្សាយជាមួយរលកធាតុអាកាសដូចខាងលើនេះដែរ តែវាមានកំពស់ខុសពី រលកទូរទស្សន៏ខ្លះ។ គេធ្វើយ៉ាងនេះ ពេលដែលគ្រឿងទូរទស្សន៏ទទួលបានរូបភាពហើយ, ស៊ីញ៉ាល់សម្លេងក៏ចូលមកជាមួយគ្នា ហើយសម្លេងនិងរូបអាចមានចលនាស្របគ្នាបានទៅយ៉ាងរលូន។

 

នៅក្នុងពេលនេះដែរ ការអភិវឌ្ឍន៏ស្ថិតនៅក្នុងដំណាក់កាលមួយ ដែលមានសន្ទុះយ៉ាងឆាប់រហ័សបំផុត,ម្យ៉ាងវិញទៀតទូរទស្សន៏ ត្រូវបានគេប្រើប្រាស់អោយមានសារះប្រយោជន៏នៅក្នុងលំដាប់ខ្ពស់ នៃខាងទស្សនសម្ពន័្ធ ដោយមានភាពស្វ័យប្រវត្តិហើយបច្ចេកវិទ្យាខាងអេឡិចត្រូនិចបានចាប់យក,ការបញ្ជូនឬឆ្លងកាត់និងការបង្ហាញរូបភាព។ ដោយនៅក្នុងអំឡុងចុងឆ្នាំ១៩២០,ហើយបច្ចេកវិទ្យាអេឡិចត្រូនិច ត្រូវបានគេស្រាវជ្រាវ អោយលេចចេញជារូបរាងឡើង។ ប្រពន្ធ័ទូរទស្សន៏ទំនើបៗទាំងអស់ជាវត្ថុដែលបន្សល់នូវពីសម័យបុរាណនៅលើអក្សរ។ បើទោះបីជាចំណេះដឹងធ្វើការ ដោយប្រពន័្ធគ្រឿងយន្ត មានការកើនឡើងយ៉ាងណាក៏ដោយកឺវាមានសារះសំខាន់ខ្លាំងណាស់ទៅលើការអភិវឌ្ឍន៏ បចេ្ចកវិទហយាអេឡិត្រូនិចទូរទស្សន៏យ៉ាងពិតប្រាកដ។ រូបភាពនៃអគ្គីសនីដំបូងបង្អស់ដែលបានធ្វើការផ្សព្វផ្សាយតាមរយះវិទ្យុទូរទស្សន៏ គឺវាបញ្ជូនទៅគ្រឿងយន្ត ម៉ាស៊ីនហ្វាក់បានយ៉ាងឆាប់រហ័សជាទីបំផុត, លើសពីនេះទៅទៀតនោះម៉ាស៊ីនផ្ញើរសារទូរលេខ បានរីកចំរើនឡើងនៅចុងសតវត្សទី១៩ ។ ដំណើការនៃការឆ្លងកាត់នៃថាមពលអគ្គីសនី រូបភាពមានចលនា

រស់រវើក នៅលើកញ្ចក់ទូរទស្សន៏ នេះគឺជាគំរោងលើដំបូងបង្អស់នៅក្នុងឆ្នាំ១៨៧៨ ដូចទៅនឹងតេឡេហ្វូណូស្កូបដែរ, បន្ទាប់មកគឺការសិក្សាស្រាវជ្រាវមានរយះពេលខ្លី អំពីទូរសព្ទ័។ នៅពេលនោះផងដែរ វាក៏បានក្លាយទៅជាការកិតរំពឹងទុករបស់អ្នកនិពន្ធ, ដោយនៅថ្ងៃណាមួយ ពន្លឺនោះវាអាចឆ្លង កាត់ខ្សែលួសស្ពាន់ជារៀងរហូត ក៏ដូចជាសម្លេងផងដែរ។ គំនិតនៃការប្រើប្រាស់ស្កែនចុះឡើង ដើម្បីអោយរូបភាពឆ្លងកាត់ គឺគេដាក់អោយប្រើជាផ្លូវការក្នុងឆ្នាំ១៨៨១ នៅក្នុងម៉ាស៊ីនផ្ញើរទូរលេខទាំងមូល, តាមរយះនៃការប្រើផើងប៉ោល គ្រឿងយន្តទាំងនោះធ្វើការស្កែនចុះឡើង។ លើសពីនេះទៅទៀត នៅក្នុងអំឡុងពេលទៅថ្ងៃខាងមុខ ការស្កែននៅក្នុងទំរង់មួយឬផ្សេងៗពីគ្នា ត្រូវបានគេប្រើរាល់រូបភាពបច្ចេកទេស ទាំងអស់ដោយឆ្លងកាត់ទៅតាមកាលកំណត់បញ្ជូនទៅក្នុងទូរទស្សន៏ នេះគឺជាដំនើរនៃ"សនិទានកម្ម" ដំនើរការនៃការផ្លាស់ប្ដូររូបភាពនៃចក្ខុវិញ្ញាណមួយ ទៅជាប់បន្តគ្នាក្នងការប្រព្រឹត្តិនៃអគ្គីសនី។ នៅក្នុងឆ្នាំ១៨៨៤ លោក Paul Gottlieb Nipkow មានអាយុ ២៣ ឆ្នាំជាសិស្សនិស្សិតនៅឯសកលវិទ្យាល័យនៅក្នុងប្រទេសអាល្លឺម៉ង់ ជាក់ស្ដែងជាដំបូងប្រពន្ធ័ទូរទស្សន៏អេឡិចត្រូនិចស្វ័យប្រវត្តិ ដែលអ្នកធ្វើការស្កែនឌីស, ការធ្វើអោយឌីសមានភាពរង្វិលខ្ញាល់ជាមួយនឹង ស៊េរីប្រហោងមូលដូចគូទខ្យងតំរងើឆ្ពោះទៅចំណុចកណ្ដាលដើម្បី ធ្វើសនិទានកម្ម។ ប្រហោងដែលមានកន្លែងនៅសល់នៃមុំគឺវាមានភាពស្មើគ្នា នៅចន្លោះពេលនោះវាមានការឆ្លាស់វេនឌីសតែមួយ តំរូវអោយមានការអនុញ្ញាតិ្តពន្លឺនៅលើវិញ្ញាណនៃអារម្មណ៏ដោយ មានការប្រែប្រួល ក្រោមអនុភាពអ្វីដែល ជាផលលិតផលសន្ទុះនៃអគ្គីសនី។ ដូចគ្នានេះដែររូបភាពដែលមានចំណុចប្រសព្វនៃការវិលនៅលើឌីសវាជា ប្រហោងដែលចាប់យកបន្ទះផ្ដេកនៃគ្រប់រូបភាពទាំងអស់។ ការរចនារបស់លោក Nipkow មិនតំរូវអោយមានភាពស៊ាំញ៉ាំទៅមុខរហូតនៅក្នុងបំពង់បំពងសម្លេង វាបនក្លាយទៅជាបច្ចេកទេសដែលមានប្រយោជន៏បំផុត។ ឧបករណ៏ទាំងនោះមានតែមួយគត់ ដែលមានសារះប្រយោជន៏ក្នុងការបញ្ជូនរូបភាពជាច្រើនអោយវា ឈប់ពាក់កណ្ដាលទី។ ដោយសារតែមានភាពស្មើគ្នាចំណុចទំនេរ វាមានទំហំផ្សេងពីគ្នាដូចជាម៉ាស៊ីនផ្ញើរទូរលេខ ឬក៏បណ្ដាញទូស័ព្ទជាដើម។ ក្រោយមកការរចនា ទៅលើរូបភាពតំរូវអោយអ្នកស្កែន ធ្វើការចាប់យកការបញ្ចាំងអោយ មើលឃើញមានភាពរង្វិលខ្ញាល់ ហើយនិទ្វារនៃបំពង់កាំរស្មី (CRT) ក៏ដូចជាឧបករណ៏មួយដែលបានធ្វើការ បង្ហាញរូបភាពទាំងនោះឡើង ក៏ប៉ុន្តែរូបភាពនៃភាពយន្តទាំងនោះវាបែរជានៅស្ងៀម មិនអាចធ្វើអ្វីបានទៅវិញ។ ពេលនោះភាពប្រែប្រួលក្រោមអនុភាពទាំងនោះពុំ បានដឹងនិងមានការជ្រើសរើស អោយមានការទទួលបានផលល្អប្រសើរឡើយ។ នៅក្នុងឆ្នាំ ១៩០៧ វិស័យវិទ្យាសាស្ត្រនៅក្នុងប្រទេសរុស៊ី (Russia) លោក Bori Rosin បានក្លាយទៅជាអ្នកបង្កើតជា លើកដំបូងនៅក្នុងការប្រើប្រាស់ (CRT) នៅក្នុងការធ្វើពិសោធន៏នៃប្រព័ន្ធទូរទស្សន៏ ។ គាត់បានប្រើប្រាស់ការស្កែនកញ្ចក់បញ្ចាំងអោយឃើញ រូបភាពទៅលើការ ឆ្លងកាត់ធម្មតា ដែលមានទ្រងទ្រាយ ដូចជាធរណីមាត្រទៅលើ (CRT) ។