អ្នកសារពត័មាន៖ ភាពខុសគ្នារវាងកំណែនានា

នៅក្នុងឆ្នាំ ១៩២០ អ្នកកាសែតដ៏៏ល្បីល្បាញមួយរូបនិយាយអំពីទម្រង់បែបបទនៃអ្នកកាសែត គឺលោក វ៉លថ័រ លីបមែន[[ទស្សនៈវិទូ]]ជនជាតិអាមេរិកម្នាក់ដែលជាអ្នកជំនាញក្នុងផ្នែកសារពត័មាននៅក្នុងលិទ្ធិប្រជាធិបតេយ្យ។ ពួកគេគឺជាអ្នកជំនាញផ្នែក[[ទស្សនៈវិជ្ជា]] និងរដ្ធនៃប្រទេស។

លោក [[លីបមែន]]បានយល់ច្បាស់ថាតួនាទីរបស់អ្នកកាសែតពេលដំបូងត្រូវតែជាអ្នកចេះសំរបសំរួល ឬជាអ្នកបកប្រែបង្ហាញជាសាធារណៈ និងមានកិច្ចសន្យាបញ្ជាក់ថាក្លាហាន និងល្អ។

លោក លីបមែន បានជឿជាក់ថា ការដាក់ផ្សព្វផ្សាយជាសាធារណៈវាមិនមានឥទ្ធិពលទៅលើការសម្រេចចិត្តរបស់អ្នកជំនាញជាមួយនឹងការគាំទ្រផងដែរ។ នៅក្នុងចន្លោះពេលដែលអ្នកជំនាញ ( ឧទាហរណ៏ៈ អ្នកនយោបាយ អ្នកធ្វើកិច្ចសន្យា ការិយានុលេខានុការ អ្នកវិទ្យាសាស្រ្ត...ល¬) ទាមទារអោយមានការរក្សានូវការផ្សព្វផ្សាយ និងការគ្រប់គ្រងបានល្អ។ នៅក្នុងអំនាចរបស់លោក លីបមែន តួនាទីរបស់អ្នកកាសែតដើម្បីស៊ីបអង្គេត ជាសាធារណៈនៃអ្វីដែលអ្នកជំនាញខាងសារពត័មាននោះបានធ្វើ។ វាដូចជាលក្ខណៈជាអ្នកបំរើនរណាមួយដែរ ដូចជាការបោះឆ្នោតអោយជាប់ជាសាធារណៈចុងក្រោយ។ នៃផលនោះបានរក្សាទុកថាជាអាណាត្តចុងក្រោយការផ្សាយពត័មាននោះយ៉ាងងាយស្រួលពីអ្នកជំនាញ។ភាពក្លាហានរបស់លោក លីបមែន បានមានភាពលំបាកច្រើនដោយសារតែគាត់មានការអាណិតអាសូរ។ អ្នកស្តាប់ អ្នកអាន អ្នកមើលនៃប្រវិត្តនិយកឲម ហើយនឹងវិទ្យាសាស្រ្តលោក លីបមែន មិនបានកំណត់ថារដ្ធាភិបាលនៃលទ្ធិប្រជាធិបតេយ្យមានការប្រែប្រួល មិនទៀងឡើយ ប៉ុន្តែគាត់គិតថាការទំនាក់ទំនងផ្នែកនយោបាយនៃអ្វីក៏ដោយមិនមានលក្ខណៈរកាំរកូតហើយដូចជាការណែនាំដោយមានការប្រកាន់បក្សពួកសម្រាប់អោយជាមតិយោបល់ និងពត័មាន។ នៅក្នុង បណ្ណាគារ និង កាសែតពត័មាន មួយនៅឆ្នាំ ១៩១៩ ហើយាការបញ្ចេញមតិយោបល់ជាសាធារណៈ នៅឆ្នាំ ១៩២១ លោក លីបមែន បានបញ្ជាក់ថា គាត់មានសេចក្តីសង្ឈឹមថា សរីភាពអាចទៅជាអត្ថន័យនៃបញ្ជីវិទ្យាសាស្រ្តនិយមហើនឹង នៃប្រវិត្តទស្សនៈវិស័យដែលជាគំនិតមួយផុសឡើងជាសាធារណៈ និងក្លាយទៅជាអ្នកគ្រប់គ្រងដ៏ឆ្លាវៃ និងការទៅជាអ្នកបោះពុម្ពផ្សាយសារពត័មានដ៏មានអំណាច និង មានគំនិតមួយមានការអត់ធ្មត់ និងមិនខ្លាចនៃ[[វិទ្យាសាស្ត្រ]]។ហេតុនេះគាត់ត្រូវបានគេបន្ទុះបង្អាប់នៃចំណោមមនុស្សភាគច្រើន ប៉ុន្តែក្នុងចំណោមនោះក៏មានបឲមនុស្សចូលចិត្តដណ្តើមអំណាច។ នៅក្នុងប្រពន្ធ័ផ្សព្វផ្សាយមួយនៃរដ្ធាភិបាល មានតំនាងមួយត្រូវបានជ្រើសតាំងដោយប្រជាជន ហើយមានទំនាក់ទំនងជាមួយពូកគេយ៉ាងស្អិតរមួត ដើម្បីជាគោលគ្រិះនៃសីលធម៍និងនយោបាយរដ្ធធម្មនុញ្ញសម្រាប់អោយពូកគេបង្កើតនៅបុរេប្រវិត្តសាស្រ្ត ហើយនឹងប្រវិត្តទស្សនៈវិស័យដែលជាគំនិតមួយផុសឡើងជាសាធារណៈ និងក្លាយទៅជាអ្នកគ្រប់គ្រងដ៏ឆ្លាវៃ និងការទៅជាអ្នកបោះពុម្ពផ្សាយសារពត័មានដ៏មានអំណាច និង មានគំនិតមួយមានការអត់ធ្មត់ និងមិនខ្លាចនៃវិទ្យាសាស្ត្រ។ហេតុនេះគាត់ត្រូវបានគេបន្ទុះបង្អាប់នៃចំណោមមនុស្សភាគច្រើន ប៉ុន្តែក្នុងចំណោមនោះក៏មានបឲមនុស្សចូលចិត្តដណ្តើមអំណាច។ នៅក្នុងប្រពន្ធ័ផ្សព្វផ្សាយមួយនៃរដ្ធាភិបាល មានតំនាងមួយត្រូវបានជ្រើសតាំងដោយប្រជាជន ហើយមានទំនាក់ទំនងជាមួយពូកគេយ៉ាងស្អិតរមួត ដើម្បីជាគោលគ្រិះនៃសីលធម៍និងនយោបាយរដ្ធធម្មនុញ្ញសម្រាប់អោយពូកគេបង្កើតនៅបុរេប្រវិត្តសាស្រ្ត ហើយនឹងប្រវិត្តទស្សនៈ និងអ្វីសម្រាប់គាត់ធ្វើដោយគ្មានហតុផលនយោបាយទស្សនៈវិជ្ជា ប៉ុន្តែលោក លីបមែន បានប្រែក្លាយឈ្មោះទៅជាអ្នកសមោហភាវៈនិយមនៃចលនាមួយគាត់មានសេចក្តីក្លាហាន ជាមួយគា្ននោះដែរគាត់បានបញ្ជាក់អោយឃើញពីការស្ថាបនានៃនយោបាយសហរដ្ធអាមេរិកហើយរដ្ធាភិបាល និងបានសរសេរទុកនូវកិច្ចការចុងក្រោយរបស់គាត់គឺទស្សនៈវិជ្ជានៅក្នុងឆ្នាំ ១៩៥៥ ដែលបានលុបបំបាត់ដើម្បីត្រឡប់មករកគោលនៃសីលធម៍នៃការរំលំទឹកដីអាមេរិច។

មួយវិញទៀតលោក ឌីវេ ការផ្សព្វផ្សាយមិនលទ្ធភាពគ្រប់គា្រន់អោយឈានទៅដល់អោយយល់កាន់តែច្បាស់ពីការបង្កើតនូវការផ្សព្វផ្សាយ ឬក៏មានទំនួលមួយដើម្បីសម្រាំងទេ វាស្ថិតនៅលើទម្រង់មួយដែលបានសំរេចចិត្តជាច្រើន និងពីអ្នកជំនាញ។ នៅពេលផ្សព្វផ្សាយត្រូវពិនិត្យអោយបានម៉ត់ចត់ បន្ទាប់ពីនោះនិងមានគំនិតមួយដ៏ល្អ ហើយត្រូវដឹងពីមជ្ឈដ្ធានខាងក្រៅអោយបានច្រើន។ លោក ឌីវេ លោកបាននិយាយថា អ្នកកាសែតគួរតែធ្វើអ្វីបន្ថែមដើម្បីអោយមានភាពងាយស្រួលក្នុងការផ្សាយពត័មាន។ គាត់ជឿថាពួកគេគួរតែដឹងពីផលវិបាកខ្លះពីប៉ូលីសនិងចាប់ផ្តើម[[អនុម័ត]]។ លើសពីនេះទៅទៀតគំនិតរបស់លោកត្រូវបានគេយល់ធ្វើធម្មតាបន្តដែលគេហៅថា”ទំនាក់ទំនងរបស់អ្នកកាសែត”

ថវិការបស់អង្គការពត៍មានមិនអាចជះត្រឡប់ក្នុងការគ្របដណ្តប់ពត័មានទាំងឡាយអោយទស្សនិកជនមើលទាំអស់ទេហើយនឹងអ្វីដែលអាថ័កំបាំង។ ការយល់ឃើញទាំងនេះហើយ បានបញ្ជាក់អោយដឹងនិងមិនអោយមានភាពលំអៀងតទៅទៀត។ នៅពេលដែលថវិកាត្រៀមនោះចំណាយលើអ្នកដែលបានរកពត័មានអោយពួកគេហើយគេបានពលិកម្មជីវិតគេដើម្បីពត័មានអោយក្រុមហ៊ុននីមួយៗដែលពួកគេបានទៅទីឆ្ងាយៗ។ នេះបានអោយឃើញថា បរិមាណនៃបុគ្គលិកត្រូវបានថយចុះ ការទំនាក់ទំនងក៏បានកាត់បន្ថយនេះជាកត្តាមួយដែលគួរគិតពិចារណា។

អ្នកផ្សព្វផ្សាយឯកជនហើយនឹងអ្នកដែលចូលរួមផ្សព្វផ្សាយជាមួយក្រុមហ៊ុនផ្សេងៗ ជាពិសេសការផ្សាយពាណិជ្ជកម្មទំនិញអាចពឹងពាក់ទៅលើអ្នកកាសែតដើម្បីអោយគេសរសេរជាពត័មាន និងផ្សព្វផ្សាយ។ ជាធម្មតាអ្នកកាសែតតែងតែពឹងផ្អែកលើអ្នកគ្រប់គ្រងដើម្បីបង្កើតបាននឹងយកចិត្តទុកដាក់ទៅលើពត័មាននោះនិង ដើម្បីការពារនៅដំនើរការផ្សាយពត័មានរបស់ក្រុមហ៊ុនដទៃទៀត។ ទស្សនាវដ្ដីមួយ ដូចជាទស្សនាវដ្តីកូឡុមបៀ បាននិយាយពីទំហំនៃការទិញពត័មានជាការមួយដែលមិនបំពានទៅលើអ្នកកាសែត ហើយអ្នកកាសែតនោះមិនទទួលការរងនូវសម្ពាធ។

==និត្យានុកូល(តាមច្បាប់ ពេញលក្ខណៈ)==

រដ្ធាភិបាលជាអ្នកដឹកនាំដ៏ទូលំទូលាយហើយ អោយអ្នកកាសែតដែលដឹងថាពួកគេជាអ្នករុករកស្រាវជ្រាវ និងជាអ្នកកត់ត្រាហើយអាចធ្វើការផ្សាយបាន។

==ការការពារភាពអាថ៍កំបាំង==

==អ្នកផលិត==

មានគម្រោងដូចតទៅ៖

#ជួយឧបត្ថម្ភដល់អ្នកកាសែត( ជួយសរសេរគាំទ្រឬ បញ្ចេញជាមតិយោបល់អោយទស្សនិកជនមានការគាំទ្រច្រើន)

#ការស៊ីបអង្កេតរបស់អ្នកកាសែត (ត្រូវមានការសរសេរនូវការពន្យល់បន្ថែម ឬ ល្អជាងនេះត្រូវអធិប្បាយអោយបានក្បោះក្បាយនៃអត្ថបទនីមួយៗ)។

#កាសែតទំហំតូចតែមានរូបភាពច្រើន( ការសរសេរដែលត្រូវបានប្រើប្រាស់ជាពិសេស)