អ្នកសារពត័មាន៖ ភាពខុសគ្នារវាងកំណែនានា

អ្នកសារពត័មានត្រូវតែក្លាយជាមនុស្សកណ្តាលមានន័យថាជាមុនស្សមិននិយាយលំអៀងឬបំលើសស្ថានការណ៏នៃរឿងអ្វីមួយដែលបានជួបនឹងឃើញនៅពេលដែលអ្នកជំនាញខាងសារពត័មាននិយាយអ្នកសារពត័មានទាំងឡាយបានស្តាប់និងធ្វើការថតទុកអ្នកសារពត័មានត្រូវតែក្លាយជាមនុស្សកណ្តាលមានន័យថាជាមុនស្សមិននិយាយលំអៀងឬបំលើសស្ថានការណ៏នៃរឿងអ្វីមួយដែលបានជួបនឹងឃើញនៅពេលដែលអ្នក[[ជំនាញ]]ខាងសារពត័មាននិយាយអ្នកសារពត័មានទាំងឡាយបានស្តាប់និងធ្វើការថតទុក និងមានការដកស្រង់ចំរាញ់យកហើយផ្សាយពត័មាននោះជាសាធារណៈសំរាប់ពួកគេប្រើប្រាស់។ ក្រោយពីបានធ្វើការវិភាគរបស់គាត់រួចមកការផ្សាយជាសាធារណៈមិនត្រឹមតែជាលក្ខណៈមួយដែលជួយដោះស្រាយនូវភាពមិនលូតលាស់ជឿនលឿនហើយនិងភាពស្មុគស្មាញជាច្រើននៃពត័មានសព្វថ្ងៃនៅក្នុងសង្គមយើងបច្ចប្បន្ន ហើយនឹងដូចជាអ្នកកណ្តាលដែលត្រូវការដកស្រង់ពត័មានសម្រាប់ប្រមូលផ្តុំដើម្បីធ្វើការផ្សាយ។

លោក លីបមែន បានជឿជាក់ថា ការដាក់ផ្សព្វផ្សាយជាសាធារណៈវាមិនមានឥទ្ធិពលទៅលើការសម្រេចចិត្តរបស់អ្នកជំនាញជាមួយនឹងការគាំទ្រផងដែរ។ នៅក្នុងចន្លោះពេលដែលអ្នកជំនាញ ( ឧទាហរណ៏ៈ អ្នកនយោបាយ អ្នកធ្វើកិច្ចសន្យា ការិយានុលេខានុការ អ្នកវិទ្យាសាស្រ្តអ្នក[[វិទ្យាសាស្រ្ត]]...ល¬) ទាមទារអោយមានការរក្សានូវការផ្សព្វផ្សាយ និងការគ្រប់គ្រងបានល្អ។ នៅក្នុងអំនាចរបស់លោក លីបមែន តួនាទីរបស់អ្នកកាសែតដើម្បីស៊ីបអង្គេត ជាសាធារណៈនៃអ្វីដែលអ្នកជំនាញខាងសារពត័មាននោះបានធ្វើ។ វាដូចជាលក្ខណៈជាអ្នកបំរើនរណាមួយដែរ ដូចជាការបោះឆ្នោតអោយជាប់ជាសាធារណៈចុងក្រោយ។ នៃផលនោះបានរក្សាទុកថាជាអាណាត្តចុងក្រោយការផ្សាយពត័មាននោះយ៉ាងងាយស្រួលពីអ្នកជំនាញ។ភាពក្លាហានរបស់លោក លីបមែន បានមានភាពលំបាកច្រើនដោយសារតែគាត់មានការអាណិតអាសូរ។ អ្នកស្តាប់ អ្នកអាន អ្នកមើលនៃប្រវិត្តនិយកឲម ហើយនឹងវិទ្យាសាស្រ្តលោក លីបមែន មិនបានកំណត់ថារដ្ធាភិបាលនៃលទ្ធិប្រជាធិបតេយ្យមានការប្រែប្រួល មិនទៀងឡើយ ប៉ុន្តែគាត់គិតថាការទំនាក់ទំនងផ្នែកនយោបាយនៃអ្វីក៏ដោយមិនមានលក្ខណៈរកាំរកូតហើយដូចជាការណែនាំដោយមានការប្រកាន់បក្សពួកសម្រាប់អោយជាមតិយោបល់ និងពត័មាន។ នៅក្នុង បណ្ណាគារ និង កាសែតពត័មាន មួយនៅឆ្នាំ ១៩១៩ ហើយាការបញ្ចេញមតិយោបល់ជាសាធារណៈ នៅឆ្នាំ ១៩២១ លោក លីបមែន បានបញ្ជាក់ថា គាត់មានសេចក្តីសង្ឈឹមថា សរីភាពអាចទៅជាអត្ថន័យនៃបញ្ជីវិទ្យាសាស្រ្តនិយមហើនឹង នៃប្រវិត្តទស្សនៈវិស័យដែលជាគំនិតមួយផុសឡើងជាសាធារណៈ និងក្លាយទៅជាអ្នកគ្រប់គ្រងដ៏ឆ្លាវៃ និងការទៅជាអ្នកបោះពុម្ពផ្សាយសារពត័មានដ៏មានអំណាច និង មានគំនិតមួយមានការអត់ធ្មត់ និងមិនខ្លាចនៃ[[វិទ្យាសាស្ត្រ]]។ហេតុនេះគាត់ត្រូវបានគេបន្ទុះបង្អាប់នៃចំណោមមនុស្សភាគច្រើន ប៉ុន្តែក្នុងចំណោមនោះក៏មានបឲមនុស្សចូលចិត្តដណ្តើមអំណាច។ នៅក្នុងប្រពន្ធ័ផ្សព្វផ្សាយមួយនៃរដ្ធាភិបាល មានតំនាងមួយត្រូវបានជ្រើសតាំងដោយប្រជាជន ហើយមានទំនាក់ទំនងជាមួយពូកគេយ៉ាងស្អិតរមួត ដើម្បីជាគោលគ្រិះនៃសីលធម៍និងនយោបាយរដ្ធធម្មនុញ្ញសម្រាប់អោយពូកគេបង្កើតនៅបុរេប្រវិត្តសាស្រ្ត ហើយនឹងប្រវិត្តទស្សនៈវិស័យដែលជាគំនិតមួយផុសឡើងជាសាធារណៈ និងក្លាយទៅជាអ្នកគ្រប់គ្រងដ៏ឆ្លាវៃ និងការទៅជាអ្នកបោះពុម្ពផ្សាយសារពត័មានដ៏មានអំណាច និង មានគំនិតមួយមានការអត់ធ្មត់ និងមិនខ្លាចនៃវិទ្យាសាស្ត្រ។ហេតុនេះគាត់ត្រូវបានគេបន្ទុះបង្អាប់នៃចំណោមមនុស្សភាគច្រើន ប៉ុន្តែក្នុងចំណោមនោះក៏មានបឲមនុស្សចូលចិត្តដណ្តើមអំណាច។ នៅក្នុងប្រពន្ធ័ផ្សព្វផ្សាយមួយនៃរដ្ធាភិបាល មានតំនាងមួយត្រូវបានជ្រើសតាំងដោយប្រជាជន ហើយមានទំនាក់ទំនងជាមួយពូកគេយ៉ាងស្អិតរមួត ដើម្បីជាគោលគ្រិះនៃសីលធម៍និងនយោបាយរដ្ធធម្មនុញ្ញសម្រាប់អោយពូកគេបង្កើតនៅបុរេប្រវិត្តសាស្រ្ត ហើយនឹងប្រវិត្តទស្សនៈ និងអ្វីសម្រាប់គាត់ធ្វើដោយគ្មានហតុផលនយោបាយទស្សនៈវិជ្ជា ប៉ុន្តែលោក លីបមែន បានប្រែក្លាយឈ្មោះទៅជាអ្នកសមោហភាវៈនិយមនៃចលនាមួយគាត់មានសេចក្តីក្លាហាន ជាមួយគា្ននោះដែរគាត់បានបញ្ជាក់អោយឃើញពីការស្ថាបនានៃនយោបាយសហរដ្ធអាមេរិកហើយរដ្ធាភិបាល និងបានសរសេរទុកនូវកិច្ចការចុងក្រោយរបស់គាត់គឺទស្សនៈវិជ្ជានៅក្នុងឆ្នាំ ១៩៥៥ ដែលបានលុបបំបាត់ដើម្បីត្រឡប់មករកគោលនៃសីលធម៍នៃការរំលំទឹកដីអាមេរិច។