បុព្វកថាដែនដីបរិសុទ្ធ៖ ភាពខុសគ្នារវាងកំណែនានា

=បុព្វកថានៃដែនដីបរិសុទ្ធ=

 

 

 

 

 

គឺមកអំពីហេតុនេះហើយ ទើបនៅពេលព្រះពុទ្ធសក្យមុនី សម្តែងអរិយសច្ចៈ៤ ដល់ព្រះកោណ្ឌិន្យនិងមិត្ត ព្រះអង្គបង្រៀនអំពី ទុក្ខអរិយសច្ចៈទី១ ។ លិខិត១របស់ព្រះមហាថេរៈយិនគង់ (សង្ឃរាជចិនទី១៣ នៃដែនដីបរិសុទ្ធ ១៨៦១-១៩៤០) មានសេចក្តីថាៈ ប្រសិនបើអ្នកកំពុងតែរងទុក្ខ ហើយអ្នកឃើញ ដោយពិតថា អ្នកមានការចង់ដឹងហេតុផល សេចក្តីអត់ធ្មត់ និងការគ្រប់គ្រងលើចិត្តរបស់ខ្លួន ក្នុងភាពជាមនុស្សសាមញ្ញ ធម្មតាតែប៉ុណ្ណោះ នោះដែនដីបរិសុទ្ធនេះ ជារបស់អ្នកហើយ! ដែនដីបរិសុទ្ធគឺ អំពីសេចក្តីទុក្ខ ហើយនិងការរំដោះខ្លួន អំពីទុក្ខ ។

==ប្រពៃណីដែនដីបរិសុទ្ធ==

 

 

ដោយមកពីសត្វលោក មានកំរិតជំនឿនិងការទោរទន់ ផ្សេងៗគ្នា ថ្នាក់នៃការបង្រៀន និងវិធីនៃការបង្រៀនជាច្រើន បានត្រូវរៀបរៀងឡើង ដើម្បីឲ្យបានដល់គ្រប់គ្នា ។ ជាប្រពៃណី គម្ពីរទាំងឡាយនិយាយអំពី ព្រះធម៌៨ម៉ឺន៤ពាន់ គឺថាមានវិធីរាប់ពុំអស់ ទៅតាម ស្ថានភាព ពេលវេលា និងអ្នកស្តាប់ ។ វិធីទាំងនេះ ជាវិធីស័ក្តសិទ្ធិ- ឱសថខុសគ្នា ប្រើចំពោះបុគ្គល ដែលមានជម្ងឺខុសគ្នា នៅពេលផ្សេងគ្នា ប៉ុន្តែវាត្រូវតែល្អ ហើយពេញបរិបូណ៌ ។ ក្នុងវិធីនិមួយៗ ការធ្វើបានសម្រេច ឬមិនបានសម្រេច នៃការបដិបត្តិ របស់ បុគ្គលម្នាក់ៗ ស្ថិតនៅលើជំរៅ នៃការប្រតិបត្តិន៍ ហើយនិងចិត្តរបស់ខ្លួន គឺសេចក្តីយល់ដឹង ។

==កម្លាំងផ្ទាល់ខ្លួន កម្លាំងដទៃ==

 

 

ស្របគ្នាជាមួយនេះ ជាពិសេសបន្ទាប់ពីការរីកចំរើន នៃមហាយាន ហើយនិងការកើនចំនួន នៃព្រះពុទ្ធសាសនាផ្នែកគ្រហស្ថ ប្រពៃណីទន់ភ្លន់ ក៏បានកើតឡើង បញ្ចូលកម្លាំងផ្ទាល់ខ្លួន ជាមួយនឹងកម្លាំងដទៃ- ជំនួយនិងការគាំទ្រ ដែលព្រះពុទ្ធនិងព្រះពោធិសត្វ ផ្តល់ឲ្យដល់ អ្នកស្វែងរកផ្លូវ ដែលស្មោះត្រង់ ។ តំណាងនៃប្រពៃណីនេះ ភាគច្រើនគឺ មណ្ឌលសិក្សា ក្រុមភាគតិចឯសោតេរិក ហើយនិងដែនដីបរិសុទ្ធ ។ យ៉ាងណាក៏ដោយខុសគ្នាពីហ្សេន ដែនដីបរិសុទ្ធ មិនយកចំណងទាក់ទង រវាងគ្រូនឹងសិស្ស និងសាលារងគុរុ និងពិធីបន់ស្រន់ ថាជាសំខាន់ទេ ។ ម៉្យាងទៀត ទិសដៅរបស់ដែនដីបរិសុទ្ធ- កំណើតក្នុងដែនដីសុខាវតី តាមរយៈឫទ្ធិបារមីនៃ អធិដ្ឋានរបស ព្រះពុទ្ធអាមិតាភៈ ជាគោលដៅពិតប្រាកដ ពិតមែនតែត្រូវឲ្យយល់ច្បាស់ ក្នុងកំរិតជាច្រើនថ្នាក់ ។ ក្នុងទីនោះហើយ ដែលមានការទាក់ទាញចិត្ត និងកម្លាំងនៃដែនដីបរិសុទ្ធ ។

==ដែនដីបរិសុទ្ធពោលដោយសង្ខេប==

 

 

'''១- ក្នុងថ្នាក់ប្រជាប្រិយ''' ចំពោះអ្នកបដិបត្តិសាមញ្ញធម្មតា ក្នុងអារម្មណ៍ នៃការអន់ថយអាយុ ២៦សតវត្សកន្លងមក បន្ទាប់ពីព្រះពុទ្ធបរិនិព្វាន ដែនដីបរិសុទ្ធ ទាក់ទងទៅនឹងការស្វែងរកកំណើត ក្នុងដែនដីរបស់ ព្រះពុទ្ធអាមិតាភៈ ។ បំណងនេះអាចសម្រេច បានតែក្នុង១ជាតិ តាមរយៈការសូត្រ ព្រះនាមព្រះពុទ្ធ ប្រកបដោយសទ្ធាស្មោះត្រង់និងអធិដ្ឋាន ដែលនាំឲ្យបាននូវសមាធិចិត្ត ។ អ្នកដើរតាមការបង្រៀននេះ បានគោរពបូជា ព្រះពុទ្ធអាមិតាភៈ មិនស្វែងរកព្រះនិព្វានដាច់ខាតនោះទេ ប៉ុន្តែរកកំណើតក្នុង ដែនដីបរិសុទ្ធ របស់ព្រះពុទ្ធអាមីតាភា ដែលហៅម្យ៉ាងទៀតថា សុខាវតី ។ ក្នុងបរិយាកាសមនោរមនេះ គ្មានកម្មអកុសលថ្មី បង្កើតឡើងទេ ហើយកម្មដែលមានមកហើយ នឹងត្រូវសាបសូន្យទាំងអស់ ។ ដូច្នេះព្រះនិព្វាន នៅសល់តែ១ជំហានខ្លីប៉ុណ្ណោះ ។

 

 

នៅក្នុងទំហ៊ុំរបស់វា ដែនដីបរិសុទ្ធ បញ្ចាំងការបង្រៀនព្រះពុទ្ធសាសនា ខ្ពស់បំផុត ដូចមានសេចក្តីបញ្ជាក់ ក្នុងអវតំសកសូត្រថាៈ ការសំគាល់គ្នាទៅវិញទៅមក និងការជ្រែកចូលកណ្តាល វិធីដែលងាយបំផុត មានទុកវិធីខ្ពស់បំផុត ហើយវិធីខ្ពស់បំផុត រកឃើញនៅក្នុងវិធីងាយបំផុត ។

 

==សទ្ធា អធិដ្ឋាន និងការអនុវត្តន៍==

 

 

សទ្ធា អធិដ្ឋាន និងការអនុវត្តន៍ ទាំងអស់មាន៣ ប៉ុន្តែតាមពិតរាប់តែមួយ ។ គេអាចនិយាយថា កំណើតក្នុងដែនដីបរិសុទ្ធ អាស្រ័យដោយល័ក្ខខ័ណ្ឌ ១(សទ្ធា) ឬ២(សទ្ធានិងអធិដ្ឋាន) ឬ៣(សទ្ធា អធិដ្ឋាន និងការអនុវត្តន៍) ព្រោះល័ក្ខខ័ណ្ឌមួយៗ មានទាំងអស់ នៅក្នុងនោះស្រាប់ ។ គេយកវាមកប្រើ ទៅតាមក្រុមអ្នកស្តាប់ និងពេលវេលា ជួយឲ្យសត្វមានជីវិត បានទៅកើតក្នុងដែនដីបរិសុទ្ធ ដែលជាឈ្នាន់ ឡើងទៅកាន់ពុទ្ធភូមិ ។

==ការផ្ទេរបុណ្យកុសល==

 

 

/ គំនិតមហាយាន ដែលព្រះពុទ្ធអាច ចែករំលែកបារមី ដល់អ្នកដទៃ ជាសញ្ញានៃការផ្លាស់ប្តូរនៃសម័យប្រវត្តិសាស្រ្ត ដែលបង្កើតមហាយាន អំពីអ្វីដែលគេហៅថា...ព្រះពុទ្ធសាសនាដើម...។ អ្នកកាន់សាសនាមហាយាន សន្សំបុណ្យកុសល មិនគ្រាន់តែសំរាប់ជាសម្ភារៈ នៃការត្រាស់ដឹងផ្ទាល់ខ្លួន ប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែដើម្បីការបណ្តុះកុសល ជាទូទៅដែលអាចចែករំលែកស្មើគ្នា ដោយជនដទៃ ។ នេះគឺជាន័យពិត នៃបរិណាមនា (ការ ផ្ទេរកុសល) គឺថាបង្វិលបុណ្យកុសលរបស់ខ្លួន ទៅឲ្យអ្នកដទៃ ដើម្បីផលប្រយោជន៍របស់អ្នកនោះ ។

 

អ្នកកាន់សាសនាថេរវាទ និងមហាយាន អាចគាំទ្រការអនុវត្តន៍ នៃការផ្ទេរកុសល ទៅឲ្យអ្នកដទៃ ដោយគ្រាន់តែ ទទួលយល់ព្រមនូវគំនិត ថាជារបស់តែមួយ ។ ក្នុងរឿងព្រះពោធិសត្វគន់យីន ដោយការហៅព្រះនាម របស់ព្រះនាង យើងបង្ហាញខ្លួនយើងដល់ព្រះនាង ហើយដោយសារការបង្ហាញខ្លួននេះ បុណ្យកុសលរបស់ព្រះនាង ក៏ហូរចុះមកដល់យើង ។ បុណ្យកុសល ដែលបានពីព្រះនាង ក៏បណ្តេញកម្មអាក្រក់ របស់យើង ចេញ ហើយយើងក៏បានរួចខ្លួន អំពីវិបត្តិភ័យ ។ ច្បាប់នៃកម្មផល នៅតែមានដដែល ។ អ្វីដែលបានកើតឡើងនោះ គឺកម្មល្អដ៏ខ្លាំងក្លា និងធំធេងមួយ គ្របសង្កត់លើកម្មអាក្រក់ មួយទៀត ដែលខ្សោយជាង ។

==សទ្ធានិងចិត្ត==

 

 

អាស្រ័យហេតុនេះ នៅពេលដែលជនមានបាប សុំខមាទោសចំពោះអំពើបាបរបស់ខ្លួនហើយផ្ចង់ស្មារតីចំពោះទៅលើ ព្រះនាមរបស់ព្រះពុទ្ធ ដោយសេចក្តីស្មោះបំផុត ហើយដោយអារម្មណ៍មូលតែមួយ ក្នុងខណៈនោះ ជននោះក្លាយជាអ្នកដឹងខ្លួន ចូលទៅកាន់ខ្សែនៃអរិយបុគ្គល ដោយស្ងាត់ស្ងៀម ។ នៅពេលនោះ តើការត្រាស់ដឹងនិងពុទ្ធភូមិ អាចនៅឆ្ងាយយ៉ាងណា? គម្ពីរសូត្រសមាធិ បានប្រកាសថាៈ ដែនដីរបស់ព្រះពុទ្ធអាមីតាភា នៅមិនឆ្ងាយពីទីនេះទេ! ។