វិន័យបិដក៖ ភាពខុសគ្នារវាងកំណែនានា
ខ្លឹមសារដែលបានលុបចោល ខ្លឹមសារដែលបានសរសេរបន្ថែម
បន្ទាត់ទី៥៖
ព្រះ[[វិន័យបិដក]] គឺជា ផ្នែកមួយនៃ[[គម្ពីរ]][[ពុទ្ធសាសនា]] ដែលបានប្រមូលផ្តុំព្រះ[[ពុទ្ធវចនៈ]] ផ្នែកខាងព្រះ[[វិន័យ]] គឺព្រះ[[ពុទ្ធប្បញ្ញត្តិ]] ដែលជាការហាម, ការអនុញ្ញាត និង [[អភិសមាចារ]] (គឺ ការប្រព្រឹត្តរៀបរយ គួរឲ្យពេញចិត្ត, គួរឲ្យជ្រះថ្លា)សំរាប់[[ភិក្ខុ]] និង [[ភិក្ខុនី]] ។ ជាទម្លាប់ មនុស្សខ្លះបន្តហៅ [[វិន័យបិដក]] ថា ព្រះវិន័យ ឬ [[សីល]] ។ ម្យ៉ាងទៀត ព្រះវិន័យប្រៀបដូចជា[[ធម្មនុញ្ញ]] ឬ [[ច្បាប់]] របស់ភិក្ខុសង្ឃ ព្រោះវាជាច្បាប់សំរាប់គ្រប់គ្រងគណៈសង្ឃ ឲ្យមានរបៀបរៀបរយដោយ[[ឯកន្តៈ]] ។ តាមរយៈវិន័យ ព្រះពុទ្ធសាសនាអាចបន្តមានវត្តមាន តាំងពីអតីតកាល រហូតមកដល់បច្ចុប្បន្ន និង អាចបន្តទៅអនាគត ។
ប្រសិនបើ អ្នកបួសក្នុងពុទ្ធសាសនាគ្មានវិន័យជាច្បាប់ និង [[និយាម]] ([[ស្តង់ដារ]]) សម្រាប់គ្រប់គ្រងទេ អ្នកបួសទាំងឡាយនឹងបាត់សាមគ្គីភាព និង ការគោរពពីសំណាក់[[បរិស័ទ]] និង [[សហគមន៍]] ដែលជួយទំនុកបម្រុងពួកគេ ឲ្យអាចតាំងនៅបាន ។ [[ប្រវត្តិសាស្ត្រ]] និង បទ[[ពិសោធន៍]]បានបង្រៀនទាំងអ្នកបួស និង បរិស័ទ ឲ្យឃើញច្បាស់នូវ
វិន័យបិដក មាន ២១០០០
# [[មហាវិភង្គ]]
|