កម្ពុជាសម័យឧដុង្គ៖ ភាពខុសគ្នារវាងកំណែនានា
ខ្លឹមសារដែលបានលុបចោល ខ្លឹមសារដែលបានសរសេរបន្ថែម
change to Q11689957 |
|||
បន្ទាត់ទី៥៩៖
នៅឆ្នាំ១៨៥០ ព្រះអង្គឌួងបានបញ្ជាឲ្យពួកមន្ត្រីកែនប្រជាជន ដើម្បីលើកទំនប់មួយសម្រាប់ការពាររាជធានីឧដុង្គពីខាងកើត។ ព្រះអង្គបានកសាងផ្លូវមួយទៀតតភ្ជាប់ពី[[ក្រុងឧដុង្គ]]ទៅ[[កំពង់លួង]]មានប្រវែង៦៤០០ម៉ែត។ នៅលើចិញ្ចើមផ្លូវមានកសាងសាលាសំណាក់ជាច្រើន សម្រាប់ឲ្យប្រជាជនដែលធ្វើដំណើរឆ្លងកាត់ឈប់សម្រាកនៅពេលហត់នឿយ។ ដើម្បីសម្រួលដល់ប្រជាជននៅម្ដុំ[[ពោធិ៍ចិនតុង]]ក្នុងការដឹកជញ្ជូនទំនិញមកលើកនៅ[[កំពង់ផែក្រុងភ្នំពេញ]] ព្រះអង្គក៏បានបញ្ជាឲ្យគេកសាងផ្លូវមួយទៀត។ ប្រទេសខ្មែរក្នុងសម័យអង្គរមានផ្លូវខ្វាត់ខ្វែង ប៉ុន្តែដោយសារចម្បាំងទើបផ្លូវអស់ទាំងនោះត្រូវគេបោះបង់ចោល មិនបានថែរក្សា។ ចាប់ពីឆ្នាំ១៨៤៧ ពួកយួនបានគាបសង្កត់មកលើសេដ្ឋកិច្ចតាមផ្លូវទន្លេមេគង្គ ដោយយកពន្ធដារលើទំនិញឆ្លងកាត់ ទើបព្រះអង្គបានសម្រេចព្រះទ័យសាងកំពង់ផែមួយនៅខេត្តកំពត ដើម្បីរំដោះសេដ្ឋកិច្ចប្រទេសជាតិឲ្យផុតពីការហ៊ុមព័ទ្ធរបស់សត្រូវ។ ជាមួយគ្នានេះដែរ ព្រះអង្គក៏បានកសាងផ្លូវមួយខ្សែភ្ជាប់ពីឧដុង្គទៅ[[កំពង់ផែកំពត]] ដើម្បីសម្រួលទំនាក់ទំនងជាមួយកំពង់ផែ និងសម្រាប់ប្រជារាស្ត្រខ្មែរធ្វើដំណើរទៅមក។
===ផ្នែកព្រះពុទ្ធសាសនា===
ព្រះបាទ[[អង្គឌួង]] ជាព្រះរាជាមួយអង្គដែលមានព្រះទ័យជ្រះថ្លាចំពោះព្រះពុទ្ធសាសនា។ នៅឆ្នាំ ១៨៥៣ ព្រះអង្គទ្រង់បានចាត់រាជប្រតិភូមួយក្រុម ដែលដឹកនាំដោយ[[ឧកញ៉ាយមរាជម៉ុក]] និង [[ឧកញ៉ាចក្រីមាស]] ដើម្បីនិមន្តព្រះសង្ឃខ្មែរមួយអង្គព្រះនាម [[ព្រះមហាប៉ាន]] មកពង្រឹងព្រះពុទ្ធសាសនា ដែលត្រូវធ្លាក់ចុះដោយសារសង្គ្រាម ។ ប្រតិភូនេះបានត្រូវព្រះចៅសៀមឆោមក្លាវ (រាមាទី៤) ទទួលរាក់ទាក់ព្រោះយល់ថាជាឱកាសមួយសម្រាប់ផ្សព្វផ្សាយវប្បធម៌សៀម ។ ដូចនេះព្រះពុទ្ធសាសនាធម្មយុត្តិកនិកាយ (ហីនយាន) តាមបែបសៀម បានត្រូវនាំចូលប្រទេសកម្ពុជាចាប់តាំងពីពេលនោះមក ។ ចំណែកឯពុទ្ធសាសនានិកាយថេរវាទផ្នែកមហានិកាយ (ហីនយាន) គឺជានិកាយមួយចម្បងនៅក្នុងប្រទេសខ្មែរ ។
<br \>
ព្រះបាទអង្គឌួង គឺជា អ្នកនិពន្ធខ្មែរល្បីល្បាញមួយរូប ។ ព្រះអង្គពូកែខាងកំណាព្យកាព្យឃ្លោង ។ ព្រះអង្គបាននិពន្ធរឿងជាច្រើនដូចជា [[រឿងចំប៉ាថោង]] នៅឆ្នាំ ១៨១០, [[រឿងកាកី]] នៅឆ្នាំ ១៨១៥ និង [[ច្បាប់ស្រី]] នៅឆ្នាំ ១៨៣៧ ជាដើម ។ ព្រះបាទអង្គឌួងទ្រង់សុគតនៅក្នុងរាជវាំងឧដុង្គដោយជម្ងឺ នៅក្នុងឆ្នាំ ១៨៥៩។
==ឯកសារពិគ្រោះ==
| |||