មហាបុរិសលក្ខណៈ៣២ប្រការ៖ ភាពខុសគ្នារវាងកំណែនានា
ខ្លឹមសារដែលបានលុបចោល ខ្លឹមសារដែលបានសរសេរបន្ថែម
បន្ទាត់ទី១៤៦៖
==ការវិភាគអត្ថបទអក្សរសិល្ប៍==
អ្នកនិពន្ធរឿងនិទានពុទ្ធនិយមច្រើនបានទទួលការសិក្សាអប់រំពីគ្រូដើមជាអាចារ្យខាងលទ្ធិព្រាហ្មណ៍ ដែលចេះចាំគម្ពីរវេទ ។ នៅក្នុងគម្ពីរវេទ ស្លោកភាគច្រើនដែលមនុស្សជំនាន់ដើមតាក់តែងឡើង ច្រើនជាប្រភេទកំណាព្យសូត្រអរគុណ និង សរសើរ ដី ស្រែ ភ្លើង រន្ទះ ផ្គរ ទន្លេ ភ្នំ ពពក ខ្យល់ អាកាស ។ល។ លំដាប់ក្រោយមក
កូនចៅព្រាហ្មណ៍ខ្លះដែលបានប្តូរចិត្តមកបួសក្នុងព្រះពុទ្ធសាសនាក៏បានយកកំណាព្យសម្រាប់សូត្រសរសើរទេវៈនៃលទ្ធិព្រាហ្មណ៍ មកសូត្រសរសើរអង្គកាយរបស់ព្រះពុទ្ធវិញម្តង ។ ហេតុនេះហើយទើបយើងប្រទះឃើញកំណាព្យទាំងនោះមួយចំនួនត្រូវបានមនុស្សដែលចូលរួមតាក់តែងគម្ពីរព្រះត្រៃបិដកជំនាន់ដំបូងបានព្រមព្រៀងគ្នាសម្រេចរក្សាទុកបន្តរហូតមកដល់បច្ចុប្បន្ននេះ ។ ពួកគេភ្លេចគិតថា ពេលព្រះពុទ្ធគង់ជាធរមាន ទ្រង់មិនបានចូលចិត្តឲ្យសាវ័ករបស់ព្រះអង្គពោលពាក្យសរសើរអង្គកាយរបស់ព្រះអង្គទេ ។ នៅពេលពុទ្ធសាសនិកខិតខំពោលសរសើរតែភាពអស្ចារ្យរបស់ព្រះពុទ្ធ ចាប់តាំងពីកំណើតអស្ចារ្យ រហូតដល់បរិនិព្វានអស្ចារ្យ ពេលនោះពុទ្ធសាសនិកបានបន្ទាបតម្លៃនៃភាពជាមនុស្សរបស់ព្រះពុទ្ធ និង បន្ទាបការប្រឹងប្រែងសិក្សានិងភាវនាស្វែងការសច្ចធម៌របស់ព្រះពុទ្ធ ។ លើសពីនោះទៅទៀតពុទ្ធសាសនិក នឹងភ្លេចគិតរកវិធីដោះស្រាយបញ្ហាដោយខ្លួនឯង ហើយរំពឹងរង់ចាំឲ្យព្រះពុទ្ធជួយដោះស្រាយ ឬសង្ឃឹមរង់ចាំកើតជាតិថ្មីនឹងអាចបានល្អ ដែលជាការសង្ឃឹមខុស ។ <br>
| |||