មហាបុរិសលក្ខណៈ៣២ប្រការ៖ ភាពខុសគ្នារវាងកំណែនានា

ខ្លឹមសារដែលបានលុបចោល ខ្លឹមសារដែលបានសរសេរបន្ថែម
បន្ទាត់ទី១៤៦៖
==ការ​វិភាគ​អត្ថបទ​អក្សរសិល្ប៍==
 
អ្នក​និពន្ធ​រឿង​និទាន​ពុទ្ធនិយម​ច្រើន​បាន​ទទួល​ការសិក្សា​អប់រំ​ពី​គ្រូ​ដើម​ជា​អាចារ្យ​ខាង​លទ្ធិព្រាហ្មណ៍ ដែល​ចេះចាំ​គម្ពីរ​វេទ ។ នៅ​ក្នុង​គម្ពីរវេទ ស្លោក​​ភាគច្រើន​ដែល​មនុស្ស​ជំនាន់​ដើម​តាក់តែង​ឡើង ច្រើន​ជា​ប្រភេទ​កំណាព្យ​​សូត្រ​អរគុណ​ច្រើន​ជា​ប្រភេទ​កំណាព្យ​​សូធ្យ​​អរគុណ​ និង សរសើរ​ ដី ​ស្រែ ភ្លើង រន្ទះ ផ្គរ ទន្លេ ភ្នំ ពពក ខ្យល់ អាកាស ។ល។ ​​លំដាប់​ក្រោយ​មក មនុស្ស​ជំនាន់​នោះ​បាន​លើក​ភ្នំ​ទុក​ជា​ទេវៈ​មួយ ទន្លេ​ថា​ជា​ទេវៈ​​មួយ ខ្យល់​ថា​ជា​ទេវៈមួយ ។ល។ ហើយ​ទេវៈ​ទាំង​នោះ​ ក្រោយ​មក​ត្រូវ​បាន​ពួក​គេ​គូរ ឬ​ឆ្លាក់​ថ្ម​ជា​​រូប​សត្វ ឬ មនុស្ស​តំណាង​ ។ ចំណែក​កំណាព្យ​សរសើរ​​ធម្មជាតិ​ក៏​​ត្រូវ​បាន​ពួក​អាចារ្យ​ព្រាហ្មណ៍​​សូត្រ​សរសើរ​រូប​សំណាក​ទាំង​នោះ​វិញ​ម្តងចំណែក​កំណាព្យ​សរសើរ​​ធម្មជាតិ​ក៏​​ត្រូវ​បាន​ពួក​អាចារ្យ​ព្រាហ្មណ៍​​សូធ្យ​​សរសើរ​រូប​សំណាក​ទាំង​នោះ​វិញ​ម្តង​កំណាព្យ​​ច្រើន​សន្ធឹក​សម្រាប់​សូត្រ​សរសើរ​ព្រះ​ព្រហ្ម​កំណាព្យ​​ច្រើន​សន្ធឹក​សម្រាប់​​សូធ្យ​​សរសើរ​ព្រះ​ព្រហ្ម ព្រះ​វិស្ណុ ព្រះ​សិវៈ និង អវតារ​​​ដ៏​ច្រើន​រាប់​សឹង​មិន​អស់​នៃ​ទេវៈ​ទាំង​នោះ​ ត្រូវ​បាន​ពួក​គេ​ចងក្រង​សម្រាប់​បង្រៀន​ពួក​កូន​ចៅ​ព្រាហ្មណ៍​ពី​មួយ​ជំនាន់​ទៅ​មួយ​ជំនាន់​ឲ្យ​ទន្ទេញ​សម្រាប់​សូត្រត្រូវ​បាន​ពួក​គេ​ចងក្រង​សម្រាប់​បង្រៀន​ពួក​កូន​ចៅ​ព្រាហ្មណ៍​ពី​មួយ​ជំនាន់​ទៅ​មួយ​ជំនាន់​ឲ្យ​ទន្ទេញ​សម្រាប់​សូធ្យ ។ <br>
 
កូន​ចៅ​ព្រាហ្មណ៍​ខ្លះ​ដែល​បាន​ប្តូរ​​ចិត្ត​មក​បួស​ក្នុង​ព្រះ​ពុទ្ធសាសនា​ក៏​បាន​យក​កំណាព្យ​​សម្រាប់​សូត្រ​សរសើរ​ទេវៈ​នៃ​លទ្ធិ​ព្រាហ្មណ៍​កូន​ចៅ​ព្រាហ្មណ៍​ខ្លះ​ដែល​បាន​ប្តូរ​​ចិត្ត​មក​បួស​ក្នុង​ព្រះ​ពុទ្ធសាសនា​ក៏​បាន​យក​កំណាព្យ​​សម្រាប់​​សូធ្យ​សរសើរ​ទេវៈ​នៃ​លទ្ធិ​ព្រាហ្មណ៍​ មក​សូត្រ​សរសើរ​អង្គ​កាយ​របស់​ព្រះ​ពុទ្ធ​វិញ​ម្តងមក​សូធ្យ​សរសើរ​អង្គ​កាយ​របស់​ព្រះ​ពុទ្ធ​វិញ​ម្តង ។ ហេតុ​នេះ​ហើយ​ទើប​យើង​ប្រទះ​ឃើញ​កំណាព្យ​​ទាំង​នោះ​​មួយ​ចំនួន​ត្រូវ​បាន​មនុស្ស​​ដែល​ចូល​រួម​តាក់តែង​គម្ពីរ​ព្រះត្រៃបិដក​ជំនាន់​ដំបូង​​​បាន​ព្រម​ព្រៀង​គ្នា​សម្រេច​រក្សា​ទុក​​បន្ត​រហូត​មក​ដល់​បច្ចុប្បន្ន​នេះ ។ ពួក​គេ​ភ្លេច​គិត​ថា ពេល​ព្រះ​ពុទ្ធ​គង់​ជា​ធរមាន​ ទ្រង់​មិន​បាន​ចូលចិត្ត​ឲ្យ​សាវ័ក​របស់​ព្រះ​អង្គ​ពោល​ពាក្យ​សរសើរ​អង្គកាយ​របស់​ព្រះ​អង្គ​ទេ ។ នៅ​ពេល​ពុទ្ធសាសនិក​ខិតខំ​ពោល​សរសើរ​តែ​ភាព​អស្ចារ្យ​របស់​ព្រះពុទ្ធ​ ចាប់​តាំង​ពី​កំណើត​អស្ចារ្យ រហូត​ដល់​បរិនិព្វាន​អស្ចារ្យ ពេល​នោះ​ពុទ្ធសាសនិក​បាន​បន្ទាប​តម្លៃ​នៃ​ភាព​ជា​មនុស្ស​របស់​ព្រះ​ពុទ្ធ និង បន្ទាប​ការ​ប្រឹងប្រែង​សិក្សា​និង​ភាវនា​ស្វែង​ការ​សច្ចធម៌​របស់​ព្រះ​ពុទ្ធ ។ លើស​ពី​នោះ​ទៅ​ទៀត​ពុទ្ធសាសនិក​ នឹង​ភ្លេច​គិត​រក​វិធី​ដោះ​ស្រាយ​បញ្ហា​ដោយ​ខ្លួន​ឯង ហើយ​រំពឹង​​រង់ចាំ​ឲ្យ​ព្រះ​ពុទ្ធ​ជួយ​ដោះ​ស្រាយ​ ឬ​​សង្ឃឹម​រង់ចាំ​កើត​ជាតិ​ថ្មី​នឹង​អាច​បាន​ល្អ ដែល​ជា​ការ​សង្ឃឹម​ខុស ។ <br>
 
កាល​ព្រះ​អង្គ​នៅ​មាន​ព្រះ​ជន្ម​នៅ​ឡើយ ​​ទ្រង់​តែង​រំឭក​សាវ័ក​ទាំង​ឡាយ​ឲ្យ​ព្យាយាម​យក​ធម៌ ដែល​ជា​ពាក្យ​បង្រៀន​របស់​ទ្រង់​ មក​ពិចារណា​ និង​ ប្រតិបត្តិ​ជាប្រចាំ ដើម្បី​បាន​ជា​ទីពឹង​ពេល​ទ្រង់​បរិនិព្វាន​ ។ ប៉ុន្តែ​ ពុទ្ធសាសនិក​ជំនាន់​ក្រោយ​បាន​ដើរ​ឆ្ងាយ​ពី​ការបង្រៀន​របស់​ព្រះ​អង្គ ដោយ​ពួក​គេ​ខិត​ខំ​ចំណាយ​ពេល​ទៅ​លើ​ការ​កសាង​វិហារ​ដ៏​ប្រណិត សាលា​ឆាន់​ដ៏​សម្បើម កុដិ​ដ៏​ភ្លឺចិញ្ចាច ចេតិយ​ដ៏​ខ្ពស់​សន្លឹម ស្រះ​ទឹក​ដ៏​អស្ចារ្យ រូបបដិមាករ​​ធ្វើ​ពីមាសឬ​ត្បូង​មាន​តម្លៃ ។ល។ ពួក​គេ​ខិត​ខំ​ទន្ទេញ​ចម្រៀង​សរសើរ​តម្កើង​ឈ្មោះ​ព្រះ​ពុទ្ធ ឬ​លក្ខណៈ​អស្ចារ្យ​នៃ​រូប​កាយ​របស់​ព្រះ​ពុទ្ធ ឬ​ទីស្ថាន​រំឭក​ទាំង​ឡាយ ប៉ុន្តែ​បើ​មាន​នរណា​សួរ​​អំពី​ទស្សនវិជ្ជា​​ដែល​ជា​ខ្លឹម​ក្នុង​​នៃ​ព្រះ​ពុទ្ធសាសនា ពួក​គេ​មិន​ដឹង​ឆ្លើយ ឬ​បាន​ត្រឹម​ចេះ​ឆ្លើយ​តែ​មិន​ដឹង​ន័យ ឬ​បាន​ត្រឹម​ដឹង​ន័យ​តែ​មិន​ធ្លាប់​ប្រតិបត្តិ ឬ​បាន​ត្រឹម​ប្រតិបត្តិ​មួយ​ដង​មួយ​យាម​តែ​មិន​បាន​ជាប់​ជា​ប្រចាំ​ទេ ។