វិន័យបិដក៖ ភាពខុសគ្នារវាងកំណែនានា
ខ្លឹមសារដែលបានលុបចោល ខ្លឹមសារដែលបានសរសេរបន្ថែម
No edit summary |
|||
បន្ទាត់ទី៧៖
==គម្ពីរទាំងឡាយក្នុង[[វិន័បិដក]]==
ព្រះ[[វិន័យបិដក]] គឺជា ផ្នែកមួយនៃ[[គម្ពីរ]][[ពុទ្ធសាសនា]]
ដែលបានប្រមូលផ្តុំព្រះ[[ពុទ្ធវចនៈ]] ផ្នែកខាងព្រះ[[វិន័យ]]
គឺព្រះ[[ពុទ្ធប្បញ្ញត្តិ]] ដែលជាការហាម, ការអនុញ្ញាត និង
[[អភិសមាចារ]] (គឺ ការប្រព្រឹត្តរៀបរយ គួរឲ្យពេញចិត្ត,
គួរឲ្យជ្រះថ្លា)សំរាប់[[ភិក្ខុ]] និង [[ភិក្ខុនី]] ។ ជាទម្លាប់
មនុស្សខ្លះបន្តហៅ [[វិន័យបិដក]] ថា ព្រះវិន័យ ឬ [[សីល]] ។
ម្យ៉ាងទៀត ព្រះវិន័យប្រៀបដូចជា[[ធម្មនុញ្ញ]] ឬ [[ច្បាប់]]
របស់ភិក្ខុសង្ឃ ព្រោះវាជាច្បាប់សំរាប់គ្រប់គ្រងគណៈសង្ឃ
ឲ្យមានរបៀបរៀបរយដោយ[[ឯកន្តៈ]] ។ តាមរយៈវិន័យ
ព្រះពុទ្ធសាសនាអាចបន្តមានវត្តមាន តាំងពីអតីតកាល
រហូតមកដល់បច្ចុប្បន្ន និង អាចបន្តទៅអនាគត ។
ប្រសិនបើ អ្នកបួសក្នុងពុទ្ធសាសនាគ្មានវិន័យជាច្បាប់ និង
[[និយាម]] ([[ស្តង់ដារ]]) សម្រាប់គ្រប់គ្រងទេ
អ្នកបួសទាំងឡាយនឹងបាត់សាមគ្គីភាព និង ការគោរពពីសំណាក់[[បរិស័ទ]]
និង [[សហគមន៍]] ដែលជួយទំនុកបម្រុងពួកគេ ឲ្យអាចតាំងនៅបាន ។
[[ប្រវត្តិសាស្ត្រ]] និង បទ[[ពិសោធន៍]]បានបង្រៀនទាំងអ្នកបួស និង
បរិស័ទ ឲ្យឃើញច្បាស់នូវ
ការបែកបាក់សាមគ្គីភាពរវាងអ្នកបួសក្នុង[[ធម្មវិន័យ]]
នា[[សម័យ]]ដំបូងរបស់ព្រះពុទ្ធសាសនា ។
នោះគឺជាមូលហេតុចម្បងមួយក្នុងចំណោមមូលហេតុជាច្រើនទៀត
ដែលអ្នកបួសក្នុងពុទ្ធសាសនាបានបែកខ្ញែកគ្នា ទៅជាច្រើនក្រុម
ដែលសព្វថ្ងៃនេះប្រជាជនទូទៅស្គាល់ត្រឹមតែ ២ និកាយ (ក្រុម)
ពោលគឺ ពុទ្ធសាសនានិកាយ[[ថេរវាទ]] ([[ហីនយាន]]) និង
ពុទ្ធសាសនានិកាយ[[មហាយាន]] ។ សូម្បីតែនៅក្នុងនិកាយ[[ថេរវាទ]]
ក៏នៅបន្តបែកខ្ញែកជា [[មហានិកាយ]] និង [[ធម្មយុត្តិកនិកាយ]]
ហើយនៅប្រទេសថៃ មានការបង្កើតក្រុម [[ធម្មកាយ]] បន្ថែមទៀត ។ រីឯ
ផ្នែក[[មហាយាន]]វិញ
សព្វថ្ងៃយើងឃើញមានភាពខុសគ្នាច្រើននៅតាមបណ្តាប្រទេស
ដែលបានទទួលយកការបង្រៀនរបស់ក្រុមនេះទៅអនុវត្ត ។
សូម្បីនៅតបន់[[ទីបេ]]ក៏និកាយមហាយាននេះបែកទៅជា ៤ ក្រុមធំៗ និង
[[និកាយ]]តូចតាចច្រើនទៀតដែរ ។ <br />
វិន័យបិដក មាន ២១០០០ ព្រះ[[ធម្មក្ខន្ធ]] ចែកចេញជា ៥ [[គម្ពីរ]]
គឺ ៖ # [[មហាវិភង្គ]]
| |||