សម្បជញ្ញៈ៖ ភាពខុសគ្នារវាងកំណែនានា
ខ្លឹមសារដែលបានលុបចោល ខ្លឹមសារដែលបានសរសេរបន្ថែម
បន្ទាត់ទី២៣៖
...ខ្ញុំគួរបន្ថែមថា ព្រះថេរៈ ញាណបោនិក ផ្ទាល់ខ្លួន មិនឃើញថា ការប្រុងប្រយ័ត្នតែម្យ៉ាង ថា ជាការយកបាននូវខ្លឹមសារនៃសម្បជញ្ញៈពេញបរិបូណ៌ទេ ប៉ុន្តែគ្រាន់តែជាដំណាក់កាលដំបូង ក្នុងការចម្រើនសម្មាសតិសមាធិ ។ ព្រះអង្គគាំទ្រថា ក្នុងការចម្រើនសម្មាសតិត្រឹមត្រូវ សតិត្រូវតែរួមបញ្ចូលគ្នា ជាមួយសម្បជញ្ញៈ សេចក្តីយល់ដឹងច្បាស់ ហើយមានតែពេលណា ដែលរបស់ទាំងពីរនេះ ធ្វើការជាមួយគ្នាទេ ដែលសម្មាសតិអាចបំពេញបំណងបាន ។
==
លំហាត់នេះ គឺជាការពិនិត្យមើល និងការដឹង នូវសកម្មភាពរបស់កាយ គឺជាការបដិបត្តិដ៏សំខាន់របស់ភិក្ខុ ។ ពេលដែលអាត្មាបួសនេនជាដំបូង ៤៨ ឆ្នាំកន្លងមក សៀវភៅទី ១ ដែលលោកគ្រូឲ្យអាត្មាយកទៅរៀនឲ្យចាំ គឺសៀវភៅគាថា ដើម្បីហាត់នៅពេលលាងដៃ ដុសធ្មេញ លាងមុខ គ្រងស្បង់ចីវរ បោសសំរាមទីធ្លា សម្រាកកាយ ងូតទឹក ។ល។<br/>
... កាលណានេនបានដាក់ខ្លួនឯង ដើម្បីហាត់រៀនហើយ នេននោះនឹងឃើញថា សកម្មភាពរបស់ខ្លួនរាល់ថ្ងៃ ក្លាយទៅជាការស្រុះស្រួលចិត្ត អំណរគុណ និងគំនិតល្អិតល្អន់ ។ សតិរលឹកទៅជាឃើញច្បាស់លាស់ ក្នុងសកម្មភាព តាមផ្លូវកាយនិងវាចា ។ <br/>
កាលណាសកម្មភាពណាមួយ បានដាក់ចុះក្រោមពន្លឺនៃសតិហើយ កាយនិងចិត្តទៅជាស្ងប់ ប្រកបដោយសន្តិភាព និងពេញទៅដោយសេចក្តីរីករាយ ។ នេះគឺជាលំហាត់មួយ ដែលត្រូវយកមកប្រើថ្ងៃនិងយប់ រហូតអស់មួយជីវិត ...។
[[ចំណាត់ថ្នាក់ក្រុម:ព្រះពុទ្ធសាសនា]]
| |||