ខ្លឹមសារដែលបានលុបចោល ខ្លឹមសារដែលបានសរសេរបន្ថែម
==ប៉ុន្មានឆ្នាំដំបូង==
[[File:Suryavarman II in procession.jpg|right|thumb|250px|វ្រះបាទសូយ៌្យវម៌្មទី២]]
វ្រះបាទសូយ៌្យវម៌្មទី២ ព្រះអង្គជាអនុវង្សមួយអង្គក្នុង[[រាជវង្សមហិធរបុរ]]។ ព្រះអង្គត្រូវជាព្រះ[[នត្តាមហយ្យកាមួយនត្តាមហាយ្យកាមួយ ]]របស់ព្រះបាទរបស់ព្រះបាទ [[ជយវម៌្មទី៧ជយវម៌្មទី៧ ]]។ បិតាព្រះអង្គព្រះនាម [[ក្សិតេន្ទ្រាទិត្យ]] ត្រូវជាព្រះនត្តារបស់ព្រះ[[ហិរណ្យវម៌្មទី២ហិរណ្យវម៌្មទី២ ]] និង មហេសីផ្សេងមួយទៀត។ មាតាព្រះអង្គព្រះនាម [[នរេន្ទ្រលក្ឝ្មី]] ត្រូវ(បុត្រទី៣ ជានត្តាក្សត្រីរបស់ព្រះហិរណ្យវម៌្មទី២នៃហិរណ្យវម៌្មទី២) និងព្រះនាងហិរណ្យលក្ឝ្មីត្រូវជា[[នត្តាក្សត្រី]]របស់ព្រះហិរណ្យវម៌្មទី២ និងព្រះនាង[[ហិរណ្យលក្ឝ្មី]] និងត្រូវជាក្មួយបង្កើតរបស់ព្រះបាទជយវម៌្មទី៧ ព្រះបាទ[[យុវរាជទី២]] និងព្រះបាទ[[ធរណេន្ទ្រវម៌្មទី២]]។ ដូច្នេះអយ្យកោព្រះអង្គខាងបិតា និងអយ្យកាព្រះអង្គខាងមាតាសុទ្ធសឹងតែជាកូនរបស់ព្រះហិរណ្យវម៌្មទី២ទាំងអស់។
សូយ៌្យវម៌្មបង្ហាញខ្លួនដោយធំធាត់នៅក្នុងដែនដីរាជខេត្តសូយ៌្យវម៌្មលេចឡើងដោយធំធាត់ក្នុងទឹកដីខេត្ត នៅពេលអំណាចកណ្ដាលកំពុងចុះខ្សោយនៅក្នុងចក្រភពខ្មែរ។ ជាព្រះអង្គម្ចាស់វ័យក្មេងមួយអង្គ ទ្រង់បានប្រើកលល្បិចដណ្ដើមអំណាច ដោយការប្រយុទ្ធតស៊ូទ្រង់មានសិទ្ធិស្របច្បាប់ដើម្បីសោយរាជ្យ។ដោយការប្រយុទ្ធតស៊ូរបស់ទ្រង់ “នៅទីបញ្ចប់នៃការសិក្សារបស់ទ្រង់”ទ្រង់មានសិទ្ធិស្របច្បាប់ដើម្បីសោយរាជ្យ។ ថ្លែងក្នុងសិលាចារឹកមួយ“នៅទីបញ្ចប់នៃការឈ្វេងយល់របស់ទ្រង់” ថ្លែងក្នុងសិលាចារឹកមួយផ្ទាំង “ទ្រង់បានជំរុញចិត្តដោយសារតែមានព្រះកិត្តិនាមនៃព្រះរាជវង្សរបស់ទ្រង់។” ទ្រង់បង្ហាញថាមានទំនាក់ទំនងជាមួយអភិមានិកខាងសត្រូវមកពីខាងខ្សែហឝ៌វម៌្មទី៤ ប្រហែលជា[[ន្ឫបតេន្ទ្រវម៌្មទី២]] ដែលមានឥទ្ធិពលនៅខាងត្បូង ក្រោយមកក៏បង្វែរទៅរកវ្រះបាទ[[ធរណេន្ទ្រវម៌្មទី២]]ជរាដែលមានវ័យជរា និងគ្មានឥទ្ធិពលច្រើននិងមិនសូវមានឥទ្ធិពល ដែលជាអយ្យកោបិតុលារបស់ទ្រង់។ “បន្សល់ទុកលើសមរភូមិនូវ“ដោយបន្សល់ទុកលើសមរភូមិនូវ មហាសាគរនៃកងទ័ពរបស់ទ្រង់ ទ្រង់បានបង្កើតឱ្យមានការប្រយុទ្ធយ៉ាងខ្លាំងក្លា” ថ្លែងក្នុងសិលាចារឹក។ថ្លែងក្នុងសិលាចារឹកមួយ។ “ដោយលោតឡើងលើក្បាលដំរីនៃរាជសត្រូវ“លោតឡើងលើក្បាលដំរីនៃរាជសត្រូវ ទ្រង់បានសំលាប់សត្រូវ ដូចជា[[គ្រុឌ]]នៅជាយភ្នំអាចនឹងសំលាប់នាគ។”នៅជាយភ្នំអាចនឹងសំលាប់នាគរាជមួយក្បាល។” <ref>Briggs, "The Ancient Khmer Empire," p. 187.</ref> ពួកអ្នកប្រាជ្ញមិនបានយល់ស្របថាតើសំដីទាំងនោះសំដៅលើអភិមានិកភាគខាងត្បូង រឺ វ្រះបាទធរណេន្ទ្រវម៌្មទី២។វ្រះបាទធរណេន្ទ្រវម៌្មទី២ឡើយ។ សូយ៌្យវម៌្មទី២ ក៏បានបញ្ជូនគណៈប្រតិភូទៅកាន[[រាជវង្សចោឡៈ]]នៃឥណ្ឌាខាងត្បូង និង ថ្វាយថ្មមានតំលៃទៅកាន់ចក្រវរ្តិនចោឡៈ [[កុលោត្តុង្គចោឡៈទី១]] នៅគ.ស ១១១៤។<ref>A History of India Hermann Kulke, Dietmar Rothermund: p.125</ref>
** ក្រោយដែលព្រះបាទធរណេន្ទ្រវរ្ម័នទី ១ សោយទិវង្គតហើយ ប្រទេសកម្ពុជាបែកជា ២ ដោយមានព្រះរាជវង្ស ២ អង្គ ឬ ២ ពួក វិវាទដណ្ដើមរាជសម្បត្តិគ្នា តែមិនប្រាកដព្រះនាមដូចម្ដេច ។ គ្រានោះព្រះសូរ្យវរ្ម័នទ្រង់នៅក្នុងបឋមវ័យ (កំឡោះ) តែជាអ្នកមានព្រះប្រីជាឆ្លាតវាងវៃ ទ្រង់យល់ហេតុផលបានវែងឆ្ងាយ ទ្រង់ព្រះចិន្ដាថា បើនឹងបណ្ដោយឲ្យសង្គ្រាមកើតនៅក្នុងព្រះនគរដូច្នេះទៅ មិនយូរប៉ុន្មានទេមុខជានឹងមានប្រទេសដទៃ ដែលមានឥទ្ធិពលដូចយ៉ាងចាម្ប៍ជាដើម លើកទ័ពមកសង្គ្របវាយផ្ទួនទៀតជាមិនខាន ដូចដែលធ្លាប់ប្រាកដមានក្នុងប្រវត្តិសាស្ត្រមុន ៗ នេះមកហើយ ។
សូយ៌្យវម៌្មត្រូវបានអភិសេកនៅឆ្នាំគ.ស ១១១៣។ ឫសីព្រាហ្មណ៍ព្រឹទ្ធិនាម ទិវាករបណ្ឌិតបានរៀបពិធី នេះគឺជាលើកទីបីដែលព្រាហ្មណ៍រូបនេះបានធ្វើរាជាភិសេកដល់ស្ដេច។ សិលាចារឹកជាច្រើនកត់ត្រាថាក្សត្រថ្មីបានរៀនសូត្រក្បួនពិសិដ្ឋជាច្រើន បានប្រារព្ធពិធីបុណ្យបែបសាសនានិងបានផ្ដល់រង្វាន់ដល់ព្រាហ្មណ៍នោះដូចជា គ្រែស្នែង ផ្លិត ម្កុដ អាសនៈមូល និងចិញ្ចៀន។ <!-- Information about priest should be on a separate page, see discussion -->ព្រាហ្មណ៍រូបនេះបានធ្វើដំណើរវែងឆ្ងាយទៅកាន់ប្រាសាទនានាក្នុងចក្រភពនេះ រួមមានកំពូលភ្នំ[[ប្រាសាទព្រះវិហារ|ព្រះវិហារ]] ដែលលោកបានប្រគល់ជាមួយរូបចំលាក់ព្រះ[[សិវៈ]]រាំធ្វើពីមាស។<ref>Higham, "The Civilization of Angkor," p. 113.</ref> រាជាភិសេកផ្លូវការរបស់ព្រះមហាក្សត្របានប្រារព្ធធ្វើឡើងនៅឆ្នាំ គ.ស ១១១៩ ដែលមានទិវាករបណ្ឌិតបានប្រារព្ធពិធីតាមក្បួនម្ដងទៀត។