សូយ៌្យវម៌្មទី២៖ ភាពខុសគ្នារវាងកំណែនានា

ខ្លឹមសារដែលបានលុបចោល ខ្លឹមសារដែលបានសរសេរបន្ថែម
បន្ទាត់ទី២៨៖
==ប៉ុន្មានឆ្នាំដំបូង==
[[File:Suryavarman II in procession.jpg|right|thumb|250px|វ្រះបាទសូយ៌្យវម៌្មទី២]]
វ្រះបាទសូយ៌្យវម៌្មទី២ ព្រះអង្គ​ជាអនុវង្សមួយ​អង្គ​ក្នុង[[​រាជវង្សមហិធរបុរ]]។ ព្រះអង្គ​ត្រូវ​ជាព្រះ[[នត្តាមហយ្យកាមួយនត្តាមហាយ្យកាមួយ]]​របស់​ព្រះបាទ​​របស់​ព្រះបាទ[[ជយវម៌្ម​ទី​៧ជយវម៌្មទី៧]]។ បិតា​ព្រះអង្គ​ព្រះនាម​ [[ក្សិតេន្ទ្រាទិត្យ]] ត្រូវ​ជា​ព្រះនត្តារបស់​ព្រះ[[​ហិរណ្យវម៌្មទី២ហិរណ្យវម៌្មទី២]] និង ​មហេសី​ផ្សេង​មួយ​ទៀត។ មាតា​ព្រះអង្គ​ព្រះនាម​ [[នរេន្ទ្រលក្ឝ្មី]] ត្រូវ(បុត្រទី៣ ​ជា​នត្តាក្សត្រី​របស់​ព្រះហិរណ្យវម៌្មទី២នៃហិរណ្យវម៌្មទី២) និង​ព្រះនាង​ហិរណ្យលក្ឝ្មីត្រូវជា​[[នត្តាក្សត្រី]]​របស់​ព្រះហិរណ្យវម៌្មទី២ និង​ព្រះនាង​[[ហិរណ្យលក្ឝ្មី]] និង​ត្រូវ​ជា​ក្មួយ​បង្កើត​របស់​ព្រះបាទ​ជយវម៌្ម​ទី​៧ ព្រះបាទ​[[យុវរាជទី២]] និង​ព្រះបាទ​[[ធរណេន្ទ្រវម៌្មទី២]]។ ដូច្នេះ​អយ្យកោ​ព្រះអង្គ​ខាងបិតា និង​អយ្យកា​ព្រះអង្គ​ខាង​មាតា​សុទ្ធ​សឹងតែ​ជា​កូន​របស់​ព្រះហិរណ្យវម៌្មទី២​ទាំងអស់។
 
សូយ៌្យវម៌្មបង្ហាញខ្លួនដោយធំធាត់នៅក្នុងដែនដីរាជខេត្តសូយ៌្យវម៌្មលេចឡើងដោយធំធាត់ក្នុងទឹកដីខេត្ត នៅពេលអំណាចកណ្ដាលកំពុងចុះខ្សោយនៅក្នុងចក្រភពខ្មែរ។ ជាព្រះអង្គម្ចាស់វ័យក្មេងមួយអង្គ ទ្រង់បានប្រើកលល្បិចដណ្ដើមអំណាច ដោយការប្រយុទ្ធតស៊ូទ្រង់មានសិទ្ធិស្របច្បាប់ដើម្បីសោយរាជ្យ។ដោយការប្រយុទ្ធតស៊ូរបស់ទ្រង់ “នៅទីបញ្ចប់នៃការសិក្សារបស់ទ្រង់”ទ្រង់មានសិទ្ធិស្របច្បាប់ដើម្បីសោយរាជ្យ។ ថ្លែងក្នុងសិលាចារឹកមួយ“នៅទីបញ្ចប់នៃការឈ្វេងយល់របស់ទ្រង់” ថ្លែងក្នុងសិលាចារឹកមួយផ្ទាំង “ទ្រង់បានជំរុញចិត្តដោយសារតែមានព្រះកិត្តិនាមនៃព្រះរាជវង្សរបស់ទ្រង់។” ទ្រង់បង្ហាញថាមានទំនាក់ទំនងជាមួយអភិមានិកខាងសត្រូវមកពីខាងខ្សែហឝ៌វម៌្មទី៤ ប្រហែលជា[[ន្ឫបតេន្ទ្រវម៌្មទី២]] ដែលមានឥទ្ធិពលនៅខាងត្បូង ក្រោយមកក៏បង្វែរទៅរកវ្រះបាទ[[ធរណេន្ទ្រវម៌្មទី២]]ជរាដែលមានវ័យជរា និងគ្មានឥទ្ធិពលច្រើននិងមិនសូវមានឥទ្ធិពល ដែលជាអយ្យកោបិតុលារបស់ទ្រង់។ “បន្សល់ទុកលើសមរភូមិនូវ“ដោយបន្សល់ទុកលើសមរភូមិនូវ មហាសាគរនៃកងទ័ពរបស់ទ្រង់ ទ្រង់បានបង្កើតឱ្យមានការប្រយុទ្ធយ៉ាងខ្លាំងក្លា” ថ្លែងក្នុងសិលាចារឹក។ថ្លែងក្នុងសិលាចារឹកមួយ។ “ដោយលោតឡើងលើក្បាលដំរីនៃរាជសត្រូវ“លោតឡើងលើក្បាលដំរីនៃរាជសត្រូវ ទ្រង់បានសំលាប់សត្រូវ ដូចជា[[គ្រុឌ]]នៅជាយភ្នំអាចនឹងសំលាប់នាគ។”នៅជាយភ្នំអាចនឹងសំលាប់នាគរាជមួយក្បាល។”<ref>Briggs, "The Ancient Khmer Empire," p. 187.</ref> ពួកអ្នកប្រាជ្ញមិនបានយល់ស្របថាតើសំដីទាំងនោះសំដៅលើអភិមានិកភាគខាងត្បូង រឺ វ្រះបាទធរណេន្ទ្រវម៌្មទី២។វ្រះបាទធរណេន្ទ្រវម៌្មទី២ឡើយ។ សូយ៌្យវម៌្មទី២ ក៏បានបញ្ជូនគណៈប្រតិភូទៅកាន[[រាជវង្សចោឡៈ]]នៃឥណ្ឌាខាងត្បូង និង ថ្វាយថ្មមានតំលៃទៅកាន់ចក្រវរ្តិនចោឡៈ [[កុលោត្តុង្គចោឡៈទី១]] នៅគ.ស ១១១៤។<ref>A History of India Hermann Kulke, Dietmar Rothermund: p.125</ref>
 
**ក្រោយ​ដែល​ព្រះ​បាទ​ធរណេន្ទ្រវរ្ម័ន​ទី ១ សោយ​ទិវង្គត​ហើយ ប្រទេស​កម្ពុជា​បែក​ជា ២ ដោយ​មាន​ព្រះ​រាជវង្ស ២ អង្គ ឬ ២ ពួក វិវាទ​ដណ្ដើម​រាជ​សម្បត្តិ​គ្នា តែ​មិន​ប្រាកដ​ព្រះ​នាម​ដូចម្ដេច ។ គ្រា​នោះ​ព្រះ​សូរ្យវរ្ម័ន​ទ្រង់​នៅ​ក្នុង​បឋមវ័យ (កំឡោះ) តែ​ជា​អ្នក​មាន​ព្រះ​ប្រីជា​ឆ្លាត​វាងវៃ ទ្រង់​យល់​ហេតុ​ផល​បាន​វែង​ឆ្ងាយ ទ្រង់​ព្រះ​ចិន្ដា​ថា បើ​នឹង​បណ្ដោយ​ឲ្យ​សង្គ្រាម​កើត​នៅ​ក្នុង​ព្រះ​នគរ​ដូច្នេះ​ទៅ មិន​យូរ​ប៉ុន្មាន​ទេ​មុខ​ជា​នឹង​មាន​ប្រទេស​ដទៃ ដែល​មាន​ឥទ្ធិពល​ដូច​យ៉ាង​ចាម្ប៍​ជាដើម លើក​ទ័ព​មក​សង្គ្រប​វាយ​ផ្ទួន​ទៀត​ជា​មិន​ខាន ដូច​ដែល​ធ្លាប់​ប្រាកដ​មាន​ក្នុង​ប្រវត្តិសាស្ត្រ​មុន ៗ នេះ​មក​ហើយ ។
 
សូយ៌្យវម៌្មត្រូវបានអភិសេកនៅឆ្នាំគ.ស ១១១៣។ ឫសីព្រាហ្មណ៍ព្រឹទ្ធិនាម ទិវាករបណ្ឌិតបានរៀបពិធី នេះគឺជាលើកទីបីដែលព្រាហ្មណ៍រូបនេះបានធ្វើរាជាភិសេកដល់ស្ដេច។ សិលាចារឹកជាច្រើនកត់ត្រាថាក្សត្រថ្មីបានរៀនសូត្រក្បួនពិសិដ្ឋជាច្រើន បានប្រារព្ធពិធីបុណ្យបែបសាសនានិងបានផ្ដល់រង្វាន់ដល់ព្រាហ្មណ៍នោះដូចជា គ្រែស្នែង ផ្លិត ម្កុដ អាសនៈមូល និងចិញ្ចៀន។ <!-- Information about priest should be on a separate page, see discussion -->ព្រាហ្មណ៍រូបនេះបានធ្វើដំណើរវែងឆ្ងាយទៅកាន់ប្រាសាទនានាក្នុងចក្រភពនេះ រួមមានកំពូលភ្នំ[[ប្រាសាទព្រះវិហារ|ព្រះវិហារ]] ដែលលោកបានប្រគល់ជាមួយរូបចំលាក់ព្រះ[[សិវៈ]]រាំធ្វើពីមាស។<ref>Higham, "The Civilization of Angkor," p. 113.</ref> រាជាភិសេកផ្លូវការរបស់ព្រះមហាក្សត្របានប្រារព្ធធ្វើឡើងនៅឆ្នាំ គ.ស ១១១៩ ដែលមានទិវាករបណ្ឌិតបានប្រារព្ធពិធីតាមក្បួនម្ដងទៀត។