ចក្រភពបារាំងទីមួយ៖ ភាពខុសគ្នារវាងកំណែនានា

ការបញ្ឈប់សកម្មភាពបះបោរនៅក្នុងប្រទេសអាល្លឺម៉ង់មានភាពលំបាកខ្លាំងសម្រាប់ណាប៉ូឡេអុង ជាពិសេសនៅពេលដែលស្តេចនៃចក្រភពរុស្ស៊ីជាអ្នកដឹកនាំជួយពួកអឺរ៉ុបក្នុងការធ្វើកុបកម្មបះបោរប្រឆាំងទាំងនេះរាំង។ ដើម្បីបញ្ចប់បញ្ហាទាំងអស់នេះ និងឲមានង្រកចការចេញចូលសមុទ្រមេឌីទែរណេ ហើយដកគូប្រជែងសំខាន់ៗខ្លះចោល, ណាប៉ូឡេអុងបានធ្វើកិច្ចប្រឹងប្រែងមួយនៅឆ្នាំ១៨១២ដើម្បីប្រឆាំងនឹងរុស្ស៊ី។ ថ្វីបើជ័យជម្នះព្រះអង្គកំពុងដើរទៅមុខមែនដោយការវាយដណ្តើម[[សមរភូមិក្រុងស្មូលេន|ក្រុងស្មូលេន]], ជ័យជម្នះនៅក្នុង[[សមរភូមិបូរ៉ូឌីណូ]], និងការវាយចូលទីក្រុងម៉ូស្គូ, តែព្រះអង្គនូវតែចាញ់រុស្ស៊ីនិងអកាសធាតុក្នុងប្រទេសនេះ ហើយបូករួមនឹងការបដិសេដរបស់អាឡិចសាន់ដឺ(ស្តេចរុស្ស៊ី)ក្នុងការធ្វើកិច្ចព្រមព្រៀងសម្រុះសម្រួលគ្នា។ បន្ទាប់ពីជ័យជម្នះខាងលើ ក៏បានចូលមកដល់រដូវរងាដ៏អាក្រក់មួយក្នុងប្រទេសរុស្ស៊ីដែលបង្ខំឲពួកបារាំងដកថយចេញពីរុស្ស៊ីវិញ, អំឡុងពេលដកថយពួកអឺរ៉ុបទាំងមូលបានកំពុងតែចរចាគ្នាដើម្បីប្រឆាំងនឹងណាប៉ូឡេអុង។ ការដកថយចេញរបស់បារាំងពីរុស្ស៊ី ប្រៀបបានដូចជាការដកថយចេញពីទឹកដីអេស្ប៉ាញអញ្ចឹង, គឺពីកំពែងមួយថយទៅកំពែងមួយទៀត, បន្ទាប់ពីឆ្លងហួសទន្លេប៉េរេស៊ីណា(ប្រទេសប៉េឡារុសបច្ចុប្បន្ឋ), ណាប៉ូឡេអុងនិងទ័ពទ្រង់ត្រូវដកថយមកក្រោយទៀតរហូតដល់ទល់ដែនចម្បាំងនាឆ្នាំ១៨០៩, ហើយក្រោយមកទៀត ណាប៉ូឡេអុងបានបដិសេដមិនយល់ព្រមសំណើរសន្តិភាពរបស់អូទ្រីសនៅទីប្រជុំសភាក្នុងទីក្រុងប្រាក(ចាប់ពីថ្ងៃ៤ មិថុនា ដល់ ទី១០ សីហា ១៨១៣), ដោយព្រះអង្គភ័យខ្លាចក្នុងការបាត់បង់ប្រទេសអ៊ីតាលី, ដែលជ័យជម្នះនីមួយៗគឺជាការកំណត់សំគាល់ដំណាក់កាលមួយក្នុងការសម្រេចក្តីសុបិន្តរបស់ព្រះអង្គ— អ្នកដែលជួយព្រះអង្គយកជ័យជម្នះក្នុងសមរភូមិលុចសេននិងបតសិនក្នុងឆ្នាំ១៨០៥, និងការបរាជ័យរបស់ព្រះអង្គក្នុងក្រុងឡែបស៊ីកនាឆ្នាំ១៨០២, ដូចជាប៉ាណាដត—ដែលកំពុងមានងារជាព្រះអង្គម្ចាស់នៃប្រទេសស៊ុយអែត—បានមិនអើរពើលើណាប៉ូឡេអុង, ចំណែកឧត្តមសេនីយ៍ម៉ូរីអូបានចូលខាងសម្ព័ន្ធមិត្តប្រឆាំងនឹងបារាំង, ឯប្រទេសសម្ព័ន្ធមិត្តបារាំងតាំងពីដំបូងដូចជា សាកសូនី និងបាវ៉ារៀក៏មិនបានអើរពើជួយព្រះអង្គដែល។