នរោត្តម រណឫទ្ធិ៖ ភាពខុសគ្នារវាងកំណែនានា
ខ្លឹមសារដែលបានលុបចោល ខ្លឹមសារដែលបានសរសេរបន្ថែម
ស្លាក: កែសម្រួលតាមទូរស័ព្ទ កំណែប្រែពីអ៊ីនធើណិតចល័ត Advanced mobile edit |
ស្លាក: កែសម្រួលតាមទូរស័ព្ទ កំណែប្រែពីអ៊ីនធើណិតចល័ត Advanced mobile edit |
||
បន្ទាត់ទី១០៥៖
នៅឆ្នាំ១៩៩២ រដ្ឋបាលអ៊ុនតាក់បានហាមឃាត់ការកាប់ឈើនិងនាំចេញឈើដែលជាឧស្សាហកម្មធំនិងជាប្រភពចំណូលបរទេស។ នៅខែតុលា ឆ្នាំ១៩៩៣ រណឫទ្ធិបានចេញបទបញ្ជាឱ្យដកបម្រាមនេះចេញជាបណ្តោះអាសន្នដើម្បីអនុញ្ញាតឱ្យនាំចេញនូវដើមឈើដែលត្រូវបានគេកាប់រួចហើយ ឫដួលរលំដោយខ្លួនឯង។<ref name="Kiernan97">Kiernan and Hughes (2007), p. 97</ref> ក្រុម[[ខ្មែរក្រហម]]ដែលពេលនោះកំពុងគ្រប់គ្រងលើដីព្រៃជាច្រើននៅក្នុងតំបន់ភាគខាងលិចនិងខាងជើងនៃប្រទេសកម្ពុជាដែលមានព្រំប្រទល់ជាប់ប្រទេសថៃ,<ref>Kiernan and Hughes (2007), p. 82</ref> ហើយដើម្បីបន្តធ្វើប្រតិបត្តិការ ខ្មែរក្រហាមបានកាប់ឈើក្នុងតំបន់ខ្លួនហើយលក់ឈើទាំងនោះទៅឱ្យក្រុមហ៊ុនព្រៃឈើថៃ។ រដ្ឋាភិបាលកម្ពុជាមិនអាចអនុវត្តឆន្ទៈរបស់ខ្លួននៅក្នុងទឹកដីខ្មែរក្រហមបានទេប៉ុន្តែកម្ពុជាត្រូវការប្រមូលចំណូលពីការកាប់ឈើ។<ref>Kiernan and Hughes (2007), p. 77</ref> នៅខែមករា ឆ្នាំ១៩៩៤ រណឫទ្ធិនិងលោកហ៊ុន-សែនបានចុះហត្ថលេខាលើកិច្ចព្រមព្រៀងទ្វេភាគីជាមួយនាយករដ្ឋមន្រ្តីថៃឈ្មោះ[[ឈួន លីកផៃ]]។ កិច្ចព្រមព្រៀងនេះបានចែងថា ដើមឈើដែលត្រូវបានកាប់រួច ឫដួលរលំដោយខ្លួនឯងនឹងត្រូវនាំចេញទៅប្រទេសថៃ រហូតដល់ថ្ងៃទី៣១ ខែមីនា ឆ្នាំ១៩៩៤។ កិច្ចព្រមព្រៀងនេះក៏បានរៀបចំឱ្យមានតំបន់គយពិសេសនៅក្នុងទឹកដីថៃ ដែលអនុញ្ញាតឱ្យមន្រ្តីគយកម្ពុជាធ្វើការត្រួតពិនិត្យកំណត់ហេតុនិងប្រមូលពន្ធនាំចេញ។<ref name="Kiernan78">Kiernan and Hughes (2007), p. 78</ref>
ការហាមឃាត់កាប់ព្រៃឈើបានចូលជាធរមាននៅថ្ងៃទី៣១ ខែមីនា ឆ្នាំ១៩៩៤ ប៉ុន្តែដើមឈើនៅតែបន្តដួលរលំហើយកន្លែងស្តុកឈើថ្មីត្រូវបានបង្កើតឡើង។ រណឫទ្ធិនិងលោកហ៊ុន-សែនបានផ្តល់សេចក្តីអនុញ្ញាតពិសេសមួយសម្រាប់ឈើដែលត្រូវនាំចេញទៅប្រទេស[[កូរ៉េខាងជើង]]។<ref>Kiernan and Hughes (2007), p. 79</ref> ពួកគេបាននឹងបន្តអនុវត្តការហាមឃាត់នៃការនាំចេញជាទៀងទាត់និងផ្តល់ការអនុញ្ញាតិពិសេសដើម្បីឃ្លាស្តុកឈើដែលដួលរលំទាំងនៅនឹងកន្លែងរហូតដល់ការដកអំណាចរបស់ព្រះអង្គម្ចាស់រណឫទ្ធិនៅឆ្នាំ១៩៩៧។<ref name="Kiernan97"/> យោងតាមភូគព្ភវិទូជនជាតិកាណាដាម្នាក់ឈ្មោះហ្វីលីព ឡេ ប៊ីលឡន បានឱ្យដឹងថា រណឫទ្ធិនិងលោកហ៊ុន-សែនបានគាំទ្រសកម្មភាពកាប់ឈើរបស់ខ្មែរក្រហមជាបន្តបន្ទាប់ព្រោះវាបានផ្តល់ប្រភពចំណូលក្រៅស្រុក<ref name="Kiernan78"/> ដើម្បីទ្រទ្រង់សកម្មភាពនយោបាយរបស់អ្នកទាំងពីរ។<ref name="Kiernan97"/> ក្រោមការគ្រប់គ្រងរដ្ឋបាលរបស់រណឫទ្ធិ ក្រុមហ៊ុនសាមលីង ប៊ឺហាតរបស់ម៉ាឡេស៊ីនិងម៉ាក្រូ-ផានីនរបស់ប្រទេសឥណ្ឌូនេស៊ី គឺជាអ្នកទទួលផលធំបំផុតពីកិច្ចសន្យារបស់រដ្ឋាភិបាលព្រោះនៅក្នុងឆ្នាំ១៩៩៤-១៩៩៥ ក្រុមហ៊ុនឈើទាំងពីរនេះទទួលបានសិទ្ធិក្នុងការកាប់ឈើ ៨០៥,០០០ ហិកតានិងដីព្រៃចំនួន ១,៤ លានហិកតារៀងៗខ្លួន។<ref name="Kiernan97"/><ref>Summers (2003), p. 248</ref>
===ជម្លោះនៅក្នុងរដ្ឋាភិបាល===
|