ខ្សែដៀវ៖ ភាពខុសគ្នារវាងកំណែនានា

ខ្សែមួយ ឬខ្សែដៀវ ឬសាយដៀវគឺជាឧបករណ៍ភ្លេងខ្មែរ ដែលមានខ្សែតែមួយ។ ឧបករណ៍នេះជាមរតកបុព្វបុរសខ្មែរ ដែលយើងមើលឃើញភស្តុតាងជាចម្លាក់ឆ្លាក់នៅតាមប្រាសាទបុរាណទាំងឡាយរបស់ខ្មែរ ជាពិសេសនៅលើចម្លាក់[[ផ្តែរ]]ការដាក់តាំងនៅ[[សារៈមន្ទីរជាតិភ្នំពេញសារមន្ទីរជាតិ]]តាំងពីរចនាបថសម្បូណ៍ព្រៃគុកសតវត្សរ៍ទី៧មកម្លេះ។ ឧបករណ៍នេះទំនងជាចាស់សម័យជាងគេ ធ្វើអំពីផ្លែឃ្លោកទុំ(ឃ្លោកមូល)ជាដំបូងគេយកផ្លែឃ្លោកទុំមួយ ដែលស្លូតល្អយកមកធ្វើជាប្រអប់សូរ ដោយពុំមានពាសស្បែកទេ។ ដងរបស់ខ្សែមួយធ្វើអំពីឈើវែងប្រវែងប្រមាណ០,៨០ម៉ែត្រ។ នៅផ្នែកខាងចុងដងមានរាងកោងបន្តិចមានសណ្ឋានដូចពស់លូន ប្រកបដោយចម្លាក់ក្បាច់យ៉ាងល្អគួរចាប់ចិត្ត។ នៅត្រង់ផ្នែកខាងចុង ដែលក្បាច់ចម្លាក់នោះ មិនមែនជាឈើសាច់តែមួយរួមជាមួយនឹងដងទេ គឺជាឈើដែលគេឆ្លាក់រួចយកមកស៊កបញ្ចូលជាមួយនឹងដងហៅថា ញួញឬប្រកៀន។ គេធ្វើយ៉ាងនេះ ដើម្បីសម្រួលនៅពេលខូចគេអាចធ្វើថ្មីជំនួសវិញបាន ព្រោះនៅខាងចុងនេះមានរាងស្រលូនងាយនឹងបាក់។ ចំពោះខ្សែឧបករណ៍ខ្សែមួយ គេធ្វើអំពីស្ពាន់ដោយយកវាមកចងសន្ធឹងបណ្តាយដងភ្ជាប់ទៅនឹងព្រលួត។ ឯប្រអប់សូរវិញគេចងភ្ជាប់ទៅនឹងដងដោយមានខ្សែបញ្ជូលទៅតាមរន្ធនៃឃ្លោក ភ្ជាន់ទៅនឹងកន្លាស់ខាងក្នុង។ កន្លាស់នេះគេអាចមូល ដើម្បីបង្កើតសូរតឹង ឬធូរបាន។ នៅលើដងគេស៊កចង្កំរូត ដែលធ្វើអំពីស្បែក ឬជ៍រប្លាស្ទីកសម្រាប់ជួយសម្រួលដៃឆ្វេង ក្នុងការរត់ចុះរត់ឡើងកុំឱ្យរអិលនៅពេលបាតដៃបែកញើស។ ចំពោះព្រលួតមានបញ្ជុះឆ្អឹង ឬឆ្លាក់ក្បូរក្បាច់ជាលម្អ ដោយមានក្បាលមូលធំត្របែងសមទៅនឹងដង។ ជាពិសេសសមនឹងប្រអប់សូរ ដែលធ្វើអំពីផ្លែឃ្លោកក៏មើលទៅហាក់ដូចជាឃ្លោកក្តិបមួយតូចដុះចេញ នែបជិតនឹងផ្លែធំដែលជាប្រអប់សូរនោះ។នែបជិតនឹងផ្លែធំដែលជាប្រអប់សូរនោះ<ref>សៀវភៅ តន្ត្រីនៅប្រទេសខ្មែរ រៀបរៀងដោយអ្នកស្រីកែវ ណារុំ ឆ្នាំ២០១១ ទំព័រ១២-១៣</ref>។

នៅពេលសម្តែងតន្ត្រីករត្រូវផ្អឹប ឬបង្ហើបសំបកឃ្លោកចុះឡើងទៅនឹងដើមទ្រូង ដើម្បីឱ្យចេញជាសាច់បទ យោលទៅតាមដៃស្តាំ និងដៃឆ្វេងរត់ស្របគ្នាចុះឡើង។ ផ្នែកកណ្តាងនៃម្រាមចង្អុលមាននាទីជួយទប់បន្ថើរឱ្យមានសូរ ដែលគេហៅថាផ្តិត។ សូរតូមគឺជាសូរ ដែលល្អពិរោះ ដែលអ្នកសិក្សាត្រូវស្វាធ្យាយត្រូវស្វែងរក។ នៅពេលសម្តែងតន្ត្រីករត្រូវលេងផ្លូវផ្តក់កាត់ពីមុខ ឬពីក្រោយឧបករណ៍ដទៃទៀត ដើម្បីឱ្យសូររបស់ខ្លួនលេចធ្លា។ដើម្បីឱ្យសូររបស់ខ្លួនលេចធ្លា<ref>សៀវភៅ តន្ត្រីនៅប្រទេសខ្មែរ រៀបរៀងដោយអ្នកស្រីកែវ ណារុំ ឆ្នាំ២០១១ ទំព័រ១២-១៣</ref>។