បណ្ដាំក្រមង៉ុយ៖ ភាពខុសគ្នារវាងកំណែនានា
ខ្លឹមសារដែលបានលុបចោល ខ្លឹមសារដែលបានសរសេរបន្ថែម
WIP - still working on formatting. |
No edit summary |
||
បន្ទាត់ទី៣៖
==ខ្លឹមសារ==
បណ្ដាំក្រមង៉ុយ មានខ្លឹមសារទាំងស្រុង ដូចតទៅ៖
:::::::::::::{|
|-
| នេះបទព្រហ្មប្រាជ្ញប្រែ||{{spaces|15}}|| ប្រាយប្រាប់ខ្មែរទាំងប្រុសស្រី
|-
| ឲ្យប្រិតប្រុងស្មាតី ||||គួរគប្បីឲ្យអុស្សាហ៏។
|-
| កុំខ្ជិលកុំល្ងង់ពេក ||||ខំរៀនលេខរៀនអក្ខរា
|-
| រៀនគ្រប់សព្វធម៌អាថិ ||||ប្រាជ្ញាផ្សំនឹងគំនិត ។
|-
| កំណើតកើតជាមនុស្ស|||| មើលឲ្យធ្លុះទោះឆ្ងាយជិត
|-
| ចេះស្ទាត់ប្រាកដពិត ||||គិតការអ្វីបានគ្រប់យ៉ាង។
|-
| មនុស្សល្ងង់មិនផ្អើលភ្ញាក់||||ដូចភ្នែកខ្វាក់ទាំងសងខាង
|-
| មានរូបគ្មានអ្វីអាង ||||សាងបាបថោកកើតមកខ្លៅ។
|-
| ពូជមនុស្សទោះខ្ពស់ទាប ||||កាត់តាមភាពត្រកូលផៅ
|-
| អាក្រក់ល្អសខ្មៅ|||| កាត់កូនចៅដូចដូនតា។
|-
| ពូជល្ងង់មិនបានបួស ||||ទុកជាទោសនឹងសាសនា
|-
| អ្នកបួសចេះធម៌អាថិ ||||កូនសិក្សាខំរៀនសូត្រ ។
|-
| ពូជខ្លៅមិនសូវប្រាជ្ញ|||| ពូជកោងកាចមិនសូវស្លូត
|-
| ពូជត្រង់ៗរហូត ||||ពូជភរភូតមិនផុតផៅ ។
|-
| ឪពុកម្តាយស្លូតត្រង់ ||||ចិត្តមិនចង់ឲ្យកូនខ្លៅ
|-
| ជេរវាយស្តីប្រេដៅ|||| ឲ្យកូនចៅបានចេះដឹង។
|-
| ឪពុកគ្មានតំរិះ ||||ឃើញកូនចេះមិនដែលខឹង
|-
| ឃើញកូនខំប្រិតប្រឹង|||| ឪពុកដឹងតែងត្រេកអរ។
|-
| ដាស់តឿនកើនរំលឹក ||||ជេរល្ងាចព្រឹកខ្លាចកូនក្រ
|-
| ចង់ឲ្យតែកូនល្អ ||||លោមអង្វរឲ្យកូនខំ។
|-
| កូនកាចបំពេញទុក្ខ|||| ម្តាយឪពុកមានបារម្ភ
|-
| កូនស្លូតដឹងគួរសម|||| មេបាថ្កុំថ្កើងកេរ្តិ៍ឈ្មោះ។
|-
| ឪពុកម្តាយក្សត់ខ្សោយ ||||កុំបណ្តោយឲ្យអាប់យស
|-
| ខំរៀនឲ្យបានខ្ពស់ ||||គ្រាន់សង្រ្គោះដល់មេបា។
|-
| អ្នកល្ងង់ហេតុពីខ្ជិល ||||ឥតមន្ទិលរឿងធម៌អាថិ
|-
| គួរកូនចៅសិក្សា ||||រៀនអក្ខរាទាំងប្រុសស្រី។
|-
| កាលអង្គព្រះសាស្តា ||||មានថេរាមានថេរី
|-
| ភិក្ខុភិក្ខុនី ||||ធម៌បាលីចេះចាំស្ទាត់។
|-
| លោកសង្ឃខ្លះចេះស្ទើរ|||| ចេះភ្លើៗធ្វើឲ្យភ្លាត់
|-
| ព្រះអង្គទ្រង់សន្មត ||||សិក្ខាបទដល់ឥឡូវ ។
|-
| ទំលាប់ទំនៀមខ្មែរ ||||ខំធ្វើស្រែចង់បានស្រូវ
|-
| អ្នករៀនច្បាប់ខុសត្រូវ ||||ទុកជាផ្លូវភ្លឺប្រាជ្ញា។
|-
| ស្រុកសៀមលាវបារាំង ||||ចេះតតាំងពីដូនតា
|-
| ចេះលេខចេះអក្ខរា|||| សរសេរចារទាំងប្រុសស្រី។
|-
| ជាតិខ្មែរមិនចេះខ្មាស|||| នាំពីចាស់គំនិតខ្លី
|-
| ល្ងង់ដប់ចេះពីរបី ||||ចេះជួញក្តីមិនចេះច្បាប់។
|-
| មិនចេះលេខអក្សរ|||| មុខមាត់ល្អប្រាជ្ញាអាប់
|-
| ឈ្មោះខ្លួនភ្នែកខ្លួនស្រាប់ ||||គេសូត្រប្រាប់ទើបបានដឹង។
|-
| ភ្នែកជាភ្លឺក្រលែត|||| ល្ងង់ព្រោះហេតុមិនខំប្រឹង
|-
| កើតទាស់មានចិត្តខឹង|||| ពឹងរកគេសរសេរឲ្យ។
|-
| មនុស្សក្រហេតុពីខ្ជិល|||| មិនរមិលមើលមុខក្រោយ
|-
| ម្យ៉ាងខ្សត់ពីព្រោះខ្សោយ ||||ញឹងខាងឲ្យរង្វើលរក ។
|-
| ម្យ៉ាងក្រពីព្រោះល្ងង់|||| ជួញលិចលង់មិនលៃលក
|-
| ទិញថ្លៃទៅលក់ថោក|||| ចេះតែយកគិតមិនយល់ ។
|-
| អ្នកមានៗគំនិត ||||ដេកដើរគិតកើតរវល់
|-
| ប្រាជ្ញាជាឫគល់ ||||កើតអំពល់អំពីទ្រព្យ។
|-
| អ្នកល្ងង់និងអ្នកចេះ|||| បើនឹងរិះរាយរៀបរាប់
|-
| អ្នកចេះប្រសើរគាប់|||| ល្ងង់ឥតភ័ព្វអាប់រាសី។
|-
| មានរូបមានជីវិត|||| មិនចេះគិតចង់ដឹងអ្វី
|-
| រូបប្រុសរិកដូចស្រី|||| នឹងហ៊ានស្តីគ្មានគេស្តាប់។
|-
| ល្ងង់ម្យ៉ាងមានអំណាច|||| ល្ងង់កោងកាចអាងចាក់កាប់
|-
| ឆាប់ខឹងមិនដឹងច្បាប់ ||||កាលណាស្លាប់គេត្រេកអរ។
|-
| អ្នកចេះតំរិះដល់|||| អ្នកល្ងង់ឆ្ងល់មិនសល់ក្រ
|-
| ចេះល្ឥតចិត្តជាល្អ|||| សួយអាករចូលមិនខ្វះ។
|-
| ចេះម្យ៉ាងមានអំណាច ||||អ្នកខ្លៅខ្លាចឱនសំពះ
|-
| គេខុសជេរដៀលត្មេះ|||| អ្នកខ្លៅខ្លះគេលបខឹង។
|-
| ប្រាជ្ញម្យ៉ាងចេះសព្វសុស|||| ប្រព្រឹត្តខុសនោះមិនដឹង
|-
| មិនគិតពិនិត្យថ្លឹង|||| ប្រាជ្ញប្រិតប្រឹងប្រដៅគេ។
|-
| កូនចៅទោះធំតូច ||||ខុសខិលខូចខឹងវាយជេរ
|-
| មារយាទខ្លួនខុសគេ|||| មិនគ្នាន់គ្នេរកិរិយាឯង ។
|-
| កូនចៅទាំងស្រីប្រុស|||| ការត្រូវខុសគួរគិតក្រែង
|-
| គិតគ្រប់សព្វកន្លែង|||| តែងនឹងមានរាល់រូបកាយ ។
|-
| ភ្នែកបើកភ្លឺមានពិត ||||មើលឃើញជិតៗរៀងអាយ
|-
| ភ្នែកធ្មេចមើលឃើញឆ្ងាយ|||| សព្វសុសសាយមិនសេសសល់។
|-
| រៀនរកស៊ីលក់ទិញ ||||ខាតចំណេញគិតឲ្យដល់
|-
| ឲ្យដឹងការកិច្ចកល ||||ទើបកើតផលប្រយោជន៏ខ្លួន។
|-
| ឲ្យរៀនលេខនព្ធន្ត|||| បូកហាគុណឲ្យមាំមួន
|-
| ដីសនិងក្តារឆ្នួន ||||ក្រែងចិនយួនបំបាត់បាន។
|-
| ជញ្ជីងភ្នែកមានល្បាក់|||| មើលឲ្យជាក់កុំប្រមាណ
|-
| ក្រែងខុសខាតមិនខាន ||||ធ្លាប់រាប់អានកុំទុកចិត្ត។
|-
| ភ្នែកមនុស្សធំរលីង ||||ភ្នែកជញ្ជីងគេចុចល្ឥត
|-
| អ្នកល្អថ្លឹងប្រឹងប្រឹត|||| ព្រោះអាណិតខ្មែរល្ងង់ខ្លៅ ។
|-
| ចិនមានពីដូរលក់ ||||ស្រូវកន្ទក់កន្តាំងតៅ
|-
| របស់ទោះឆ្អិនឆៅ ||||សំពត់អាវខោខ្មៅស។
|-
| ខ្មែរអាងស្រូវក្នុងដោក ||||ដូរថ្លៃថោកអាក្រក់ល្អ
|-
| អស់ស្រូវទៅជាក្រ|||| អង្វរចិនជឿស្រូវឯង ។
|-
| ធ្វើស្រែនឿយហត់ណាស់|||| ចិននៅផ្ទះដេកចំខែង
|-
| ផ្ទះចិនពីរបីល្វែង ||||មានកន្លែងជង្រុកស្រូវ។
|-
| ជាតិខ្មែរឥតគំនិត ||||ស៊ីមិនគិតមើលខុសត្រូវ
|-
| ជឿចិនរាល់រដូវ ||||កេរ្តិ៍ម៉ែឪចិនអូសអស់ ។
|-
| ចិនមកពីស្រុកនាយ ||||មានសំពាយជារបស់
|-
| មិនទាន់ចេះខ្មែរសោះ|||| គ្មានកេរកោះស្រែចំការ ។
|-
| កែវកចង្រ្កានឆ្នាំង ||||ផ្សំកំលាំងនិងប្រាជ្ញា
|-
| អំរែកជិះលើស្មា ||||មានម្លូស្លាជាដើមទុន។
|-
| ទំនិញមានគ្រប់មុខ ||||ផ្ទាល់ផ្ទេរទុកដាក់ដោយធុន
|-
| ចិនរែកមិនដែលពុន|||| ស្រូវជោរជន់ពេញជង្រុក។
|-
| ឈប់រែកដេកអង្គុយ ||||រាប់កាក់លុយប្រមូលទុក
|-
| ឪទិនស្រាពីមុខ ||||ទុកជាធ្នាក់ទាក់កខ្មែរ ។
|-
| ចិនច្រើនខ្មាំងចិត្តខ្មៅ|||| កន្តាំងតៅធ្វើជាស្រែ
|-
| គ្មានត្បាល់គ្មានអង្រែ|||| អង្ករខ្មែរចូលបាវចិន ។
|-
| ជាតិខ្មែរច្រើនឥតខ្មាស ||||ស្រេកស្រាណាស់ផឹកជឿសិន
|-
| គំនិតគិតមិនឆ្អិន ||||ផឹកបង្ហិនតែទ្រព្យឯង ។
|-
| កំណើតអ្នកផឹកស្រា|||| បែកប្រាជ្ញាច្រើនកន្លែង
|-
| អ្នកម្យ៉ាងបែកខាងល្បែង|||| មិនគិតក្រែងខ្លាចខ្លួនក្រ ។
|-
| អាម្យ៉ាងបែកលួចឆក់|||| មារយាទអាក្រក់មិនបានល្អ
|-
| ផឹកចោលការរបរ|||| ផឹកថ្មើម៉ានចិនមិនគិត ។
|-
| ថាចិនមិនចេះកាញ់ ||||ប្រាប់សំលាញ់ពួកម៉ាកមិត្ត
|-
| គូកនទោះឆ្ងាយជិត ||||រឹតប្រមូលលុយឲ្យចិន ។
|-
| ត្រូវស្រាចង់ស៊ីឆ្ងាញ់ ||||ធុំឆាខ្លាញ់បក់ឆួលក្លិន
|-
| ឃើញបាយសម្លឆ្អិន|||| ផ្គាប់ចិត្តចិនយកបាយស៊ី។
|-
| ផឹកទឹកបោយត្រលោក|||| មារយាទទាបថោករិកសៀធី
|-
| ចិនប្រើសែងរែកលី|||| ស៊ីញយៗចិនមើលងាយ ។
|-
| ជាតិចិនកំណាញ់ស្វិត ||||នឹកក្នុងចិត្តមិននិយាយ
|-
| មារយាទខ្មែរច្រើនរាយមាយ|||| រលាយទ្រព្យអភ័ព្វខ្លួន។
|-
| ស៊ីឆ្ងាញ់ឆ្អែតស្កប់ស្កល់ ||||ទាបថោកដល់ប្រពន្ធកូន
|-
| អាប់យសទាំងបងប្អូន ||||ដល់តាដូនពូជពង្សខ្មែរ។
|-
| ជាតិចិនសុទ្ធសឹងស ||||មានទ័លក្រខ្សត់ខ្លះដែរ
|-
| ស៊ីផឹកស្និទ្ធតាមសែ ||||តមបាយខ្មែរមិនស៊ីសោះ ។
|-
| មានផ្ទះមានដំណាំ ||||កាប់ដីដាំដោយកៀនកោះ
|-
| ដំឡូងត្រាវចេកម្នាស់|||| ស៊ីមិនអស់ទុកលក់ដូរ ។
|-
| ខ្មែរច្រើនខ្ជិលប្រមឹក ||||កែងកោងរិកអួតអម្បូរ
|-
| ខ្វះលុយអង្គុយថ្ងូរ ||||កើបបង្ហូរស្រូវជង្រុក ។
|-
| កូនអើយរឿងដំណាំ ||||គួរតែដាំឲ្យគ្រប់មុខ
|-
| ដីកេរម្តាយឪពុក|||| មិនត្រូវទុកចោលទំនេរ ។
|-
| រាជការវាស់មានថ្លៃ|||| ផ្តិតមេដៃផ្តាច់ជាកេរ
|-
| មិនវាស់លេងទទេ ||||រេរិះយកពន្ធរាល់ឆ្នាំ ។
|-
| ដូងស្វាយអំពៅចេក ||||កុំខ្ជិលពេកដេកប្រចាំ
|-
| ម្លូស្លាម្រេចខ្ទឹមថ្នាំ ||||ត្រូវតែដាំកុំឲ្យខ្វះ។
|-
| ទេសឯកសំពត់ស|||| ដីវាលល្អដាំកប្បាស
|-
| កុំខ្ជិលតាមចាស់ៗ ||||មនុស្សនឿយណាស់មិនដែលក្រ។
|-
| បន្លែដាំគ្រប់មុខ ||||យកគ្រាប់ទុកដាំបន្ត
|-
| ចាក់ដីជាតិល្អៗ ||||បង្ការស្លពេលល្ងាចព្រឹក។
|-
| ម្លូស្លាថ្នាំខ្ទឹមម្រេច ||||លូតលាស់លេចពីស្រោចទឹក
|-
| បានផលផ្លែរឺស្លឹក ||||កុំឆ្មើងរិកវាក្រខ្លួន។
|-
| ត្រីងៀតផ្អកប្រហុក ||||ខ្មែរគ្រប់ស្រុកទិញដូរយួន
|-
| អំបិលធូបក្រមួន ||||ពីតាដូនតែងដូរទិញ។
|-
| ដូរទុកដាក់ដំកល់ ||||ស៊ីឲ្យដល់ខួបខែវិញ
|-
| ឲ្យបរិបូរពោរពេញ|||| ខាតចំណេញកុំទិញតិច។
|-
| អំបិលទិញមួយចុង|||| ច្រកពេញអុងអាងខាងលិច
|-
| កុំទិញក្តោបខ្ចប់វេច ||||អស់រំពេចគេចទិញទៀត។
|-
| អំបិលមួយស្រូវបី||||វាល់នឹងល្អីទូលកណ្តៀត
|-
| ខ្លួនក្រត្រដរេឆ្លៀត ||||មារយាទយ៉ាងហ្នឹងកុំប្រព្រឹត្ត។
|-
| កូនចៅទាំងប្រុសស្រី|||| គួរគប្បីប្រុងគំនិត
|-
| ចិញ្ចឹមជន្មជីវិត ||||គិតឲ្យវែងកុំគិតខ្លី។
|-
| ទំនេរល្ហែធ្វើការ ||||សូត្រធម៌អាថិទាំងប្រុសស្រី
|-
| ឲ្យត្រឹមត្រូវបាលី ||||ដូចស្រដីខាងដើមស្រាប់ ។
|-
| រាល់រូបទាំងប្រុសស្រី ||||កាលចេះស្តីព្រោះចេះស្តាប់
|-
| ម៉ែឪតំរូវប្រាប់ ||||កូនចៅត្រាប់តាមដូនតា។
|-
| ចាស់ម្យ៉ាងសាងសីលទាន|||| មិនបំពានខុសពុទ្ធដិកា
|-
| កូនកាត់តាមមេបា ||||មិនទៅណាឆ្ងាយពីផ្លូវ។
|-
| ចាស់ម្យ៉ាងសាងផលកម្ម ||||ស្អប់សីលប្រាំដូចសត្រូវ
|-
| កូនកាត់តាមម៉ែឪ|||| អាស្រូវភាសវិនាសខ្លួន ។
|-
| មិនជឿមគ្គជឿផល|||| ធ្លាក់ទៅដល់អបាយបួន
|-
| កងកម្មចាំគំគួន ||||គេចវេះពួនមិនកំបាំង ។
|-
| ព្រះអង្គមានពុទ្ធដីកា|||| ប្រៀបឧមាជាទីតាំង
|-
| ដូចគេមានកំលាំង|||| សំរាំងទុកទឹមរទេះ ។
|-
| នឹងបរផ្លូវវៀចត្រង់ ||||រឺនឹងចង់បរគេចវេះ
|-
| កង់វិលមិនរបេះ ||||ជិះជើងគេមិនឃ្លាតឃ្លា។
|-
| រាល់រូបទាំងតូចធំ|||| ចូលរូងភ្នំរូងគុហា
|-
| យកថ្មផ្ទាំងរាំងទ្វារ ||||កម្មវេរាតោងតាមបាន ។
|-
| កងសីលមានអង្គប្រាំ|||| វេរាកម្មដិតដោយដាន
|-
| នរកប្រេតតិរច្ឆាន ||||ខានឃាត់ខាំងរាំងមគ្គផល ។
|-
| គួរខំសាងសីលទាន|||| យកនិពា្វនជាត្រើយថ្នល់
|-
| យូរឆាប់គង់តែដល់|||| កុសលជួយចាកសង្សារ ។
|-
| កូនចៅរិះរេគិត ||||មើលគំនិតចិត្តដូនតា
|-
| ប្រព្រឹត្តខុសសាសនា|||| គេចកិរិយាកុំធ្វើត្រាប់ ។
|-
| មើលចាស់ណាត្រឹមត្រូវ|||| ចុះក្នុងផ្លូវកន្លងច្បាប់
|-
| ចាស់ស្តីគប្បីស្តាប់ ||||ប្រិតព្រៀងប្រាប់ឲ្យប្រុងចាំ។
|-
| គោរពគុណទាំងបី ||||សូត្របាលីតាមចំណាំ
|-
| រក្សាអង្គសីលប្រាំ|||| កម្មវេរាតាមមិនទាន់ ។
|-
| សាសនានៅវែងឆ្ងាយ ||||កន្លងបា្លយជាងពីរពាន់
|-
| សព្វថ្ងៃលៃគ្នេគ្នាន់|||| មិនទាន់គ្រប់ជាងប្រាំរយ។
|-
| ឥឡូវចិតប្រាំបី ||||នៅម្ភៃមួយខាងក្រោយ
|-
| កូនចៅកុំបណ្តោយ|||| ឲ្យលិចលង់ក្នុងសង្សារ។
|-
| មានពាក្យចាស់ដំណាល|||| ថាកណ្តាលព្រះសាសនា
|-
| ទំនាយក្បួនតំរា ||||ថានឹងរៀវហើយរីកវិញ ។
|-
| ហេតុនេះអស់កូនចៅ|||| ទោះល្ងង់ខ្លៅយ៉ាងណាមិញ
|-
| ខំអុស្សាហ៏ទន្ទេញ|||| បំពេញពាក្យពុទ្ធទំនាយ។
|-
| តំណពីថ្ងៃនេះ|||| រៀនតំរិះកុំរាយមាយ
|-
| កូនណាមិនស្វាធ្យាយ|||| មិនរលាយរលត់ទុក្ខ។
|-
| ដល់សាសនាគ្រប់គ្រាន់|||| ជួបប្រាំពាន់ទៅខាងមុខ
|-
| ទំនាយរាយទំនុក|||| ថាឪពុកម្តាយស្អប់កូន។
|-
| ថាកើតអន្តរកប្ប ||||គុំសម្លាប់គ្នាបងប្អូន
|-
| មិនដឹងតាដឹងដូន ||||សូន្យសីលទានមិនមានសល់។
|-
| គួរគិតកុំសាងកម្ម ||||កាន់សីលប្រាំចាំដំកល់
|-
| ខំសាងមគ្គសាងផល ||||នឹងបានដល់ឋានសាន្តសុខ។
|-
| នឹងរួចពីកាប់ចាក់|||| មិនបានធ្លាក់ទៅនរក
|-
| ព្រះសិរអារ្យត្រាស់ខាងមុខ|||| រាសាយទុក្ខសោករាល់ថ្ងៃ។
|-
| នេះហៅច្បាប់បណ្តាំ ||||ថាពាក្យប្រាំៗមួយផ្ទូន
|-
| បទព្រហ្មគ្រប់ឃ្លាបួន|||| ជួនចែងចប់ម្ល៉េះហើយហោង។
|-
|}
== ឯកសារយោង==
*
|