រឿងមហាភារតយុទ្ធ ភាគទី៣៖អវាហមង្គលនៃនាងទ្រៅបទី

ស្រី​អនាថា អាស្រ័យ​នៅ​ក្នុង​រោង​នាយ​ស្មូន​ឆ្នាំង ចាំ​មើល​ផ្លូវ​កូន​ទាំង ៥ ដែល​នាំ​គ្នា​ទៅ​មើល​ការ​ស្វយម្ពរ​នាង ទ្រៅបទី បុត្រ​ទៅ​បាត់​យូរ​ពេក​ខុស​ពេល​វេលា នាង​ក៏​ព្រួយ​ក្នុង​ចិន្ដា ក្រែង​ថា​កើត​ហេតុ​ភេទ​ភ័យ​ឡើង​ក្នុង​ស្រុក​គេ ខណៈ​នោះ នាង​ឮ​សូរ​សន្ធឹក​ជើង​ដើរ​ចូល​មក​ដល់ ដឹក​ទាំង​ដៃ​នាង​ក្រមុំ​មួយ​មក​ផង សឹង​តែ​កាយ​ដោយ​គ្រឿង​ប្រដាប់​ដ៏​វិចិត្រ សុទ្ធ​តែ​ពេជ្រ-និល​ចិន្ដា​ព្រោង​ព្រាយ ខណៈ​ដែល​បែរ​ទៅ​ឃើញ​នាង​ធីតា​ទ្រង់​នូវ​ឆោម​ឆើត​ឆាយ សេចក្ដី​បីតិ​ត្រេកអរ​ក៏​ផ្សាយ​សព្វ​សារព៌ាង្គ​រាង​កាយ គ្រាន់​តែ​ក្រឡេក​ទៅ​ឃើញ នាង​ក៏​នឹក​រឿង​រហូត មាតា​និង​បុត្រ​ក៏​សន្ទនា​ប្រាស្រ័យ​គ្នា​តាម​ទំនៀម ព្រះ​រាជ​កុមារ​ទាំង ៥ ក៏​ទូល​រៀបរាប់​រឿង​សិទ្ធិ​ជោគ​ដែល​ខ្លួន​ធ្វើ​ការ​មាន​ថ្វី​ដៃ ឲ្យ​នាង ជននី ស្ដាប់ តាំង​ពី​ដើម​ដល់​ចុង ។

ឥឡូវ​នេះ នឹង​សម្ដែង​អំពី​ហេតុ​ការណ៍ ដែល​ប្រព្រឹត្ត​ទៅ​ក្នុង​ព្រះ​រាជ​វាំង​ក្រុង​បញ្ចាល ព្រះ​រាជ ទ្រុបទ ប្រថាប់​ក្នុង​បន្ទប់​ក្រឡា​ព្រះ​បន្ទំ​តែ​មួយ​ព្រះ​អង្គ ក្រៅ​អំពី​នោះ​ក៏​មាន​អ្នក​ថ្វាយ​ង៉ាន​ផ្លិត (អ្នក​បក់​ថ្វាយ) ទ្រង់​ជញ្ជឹង​ជ្រប់​ដល់​ព្រះ​គ្រោះ​របស់​ព្រះ​អង្គ បន្តិច​ស្ដេច​ក្រោក​ឡើង​ទឹង​តាំង​ធាក់​អ្នក​នេះ​អ្នក​នោះ ដែល​នៅ​ជិត​ថ្វាយ​ង៉ាន​ផ្លិត​ក្នុង​វេលា​នោះ ខណៈ​នោះ​ព្រះ​រាជ​ឱរស​ចូល​ទៅ​គាល់​ក្នុង​បន្ទប់ មាន​ភក្ដ្រ​ផូរផង់​ញញឹម​ញញែម​រីករាយ​ព្រះ​រាជា​ធ្វើ​ព្រះ​ភក្ដ្រ​តឹងធ្មឹង​ទៅ​រក​ឱរស លុះ​ស្វាង​ព្រះ​ក្រោធ​ហើយ​ត្រាស់​សួរ​ថា ទ្រៅបទី នៅ​ឯ​ណា អ្នក​ណា​បាន​នាង ឱ​កូន​សំឡាញ់​ឪពុក ព្រះ​សូរ​សៀង​ដែល​ត្រាស់​ចេញ​មក ញ័រ​ហើយ​ស្អក​ស្អា ទ្រង់​គង់​ស្ងៀម​បន្តិច​ត្រាស់​តទៅ​ទៀត​ថា ឱ​កូន​ឪពុក អំពី​នេះ​ជាដើម​ទៅ​នាង​តោង​ដើរ​សូម​ទាន​គេ​ចិញ្ចឹម​ពោះ​រាល់​មាត់​ទ្វារ​ផ្ទះ​អ្នក​ដទៃ ទាន​វត្ថុ​ដែល​បុគ្គល​លះ​ដោយ​ការុណ្យ​ចិត្ត និង​ប្រាណី​នេះ​ឯង ជា​រាជ​បណ្ដាការ​របស់​នាង ភាជន ដែល​នាង​កាន់​ត្រាច់​សូម​ទាន​គេ​នោះ ទុក​ជា​គ្រឿង​ប្រដាប់​ត្បូង​របស់​នាង អនិច្ចា​ឪពុក​នឹង​ទ្រាំ​អត់​សេចក្ដី​វេទនា​អស់​នេះ​បានឬ កាល​ឃើញ​កូន​ស្រី​ស្ពាយ​យាម​នៅ​ស្មារ​ដើរ​សូម​ទាន​គេ ឪពុក​បាន​សាង​អកុសល​កម្ម​ទុក​អំពី​កាល​ណា​ហ៎្ន ទើប​បាន​ទទួល​សេចក្ដី​អវមាន (មើល​ងាយ) ដូច​នេះ អនិច្ចា ឪពុក​រម្ងាប់​ទុក្ខ​ក្នុង​រឿង​នេះ​មិន​បាន ហើយ​ព្យាយាម​ដូចម្ដេច ៗ វា​ក៏​មិន​បាត់​ក្រំ​ក្នុង អាពុក​ប្រឹង​អត់​សង្កត់​ណាស់ ទាស់​តែ​ស្គម​ទ្រម​ខ្លួន របស់​ដែល​ផុត​វិស័យ​សតិ​បញ្ញា​នឹង​កែ​ខៃ ឬ​អស់​ផ្លូវ​នឹង​ដើរ​ហើយ ឪពុក​នឹង​ធ្វើ​ម្ដេច​បាន ឪពុក​តាំង​ចិត្ត​ថា​នឹង​លើក​ឲ្យ​ទៅ​អរជុន តែ​ព្រះ​ដ៏​ធំ​ជា​ម្ចាស់​សួគ៌​មក​បណ្ដាល​ឲ្យ​ឃ្លៀង​ឃ្លាត​ទៅ​យ៉ាង​ដទៃ ឪពុក​ដឹង​ច្បាស់​ហើយ​ថា ការ​យំ​ខ្សឹកខ្សួល​មិន​ជា​ប្រយោជន៍ តែ​ទុក្ខ​នេះ​ជា​មរណ​ទុក្ខ​របស់​បិតា​ហើយ បិតា​មិន​អាច​នឹង​រម្ងាប់​បាន​បាន​ដោយ​ឧបាយ​យ៉ាង​ណា​ឡើយ ។

ធ្ឫស្ដ-ទយុម័ន ក្រាប​ទូល​ដោយ​សម្ដី​ដ៏​ល្ហែម​ថា បពិត្រ​ព្រះ​ជនក​នាថ សូម​ព្រះ​អង្គ​ចូល​បន្ទោរ​បង់​នូវ​សេចក្ដី​សោកសៅ​អស់​នេះ​ចេញ អំពី​ព្រះ​កោមល​ចុះ​ព្រះ​ករុណា អរជុន​ជា​អ្នក​បាន​នាង​ទៅ​ជា​ប្រាកដ​ហើយ ។

ព្រះ​រាជា​មាន​ព្រះ​អស្សុ​ជល​កំពុង​ហៀរ​ហូរ ក៏​ស្វាង​ចែស​ដោយ​ពលវ​បីតិ​ក្នុង​ខណៈ​នោះ ត្រាស់​សួរ​ជា​ប្រញាប់​ថា មែន​ឬ ឯង​ដឹង​បាន​យ៉ាង​ម្ដេច អើ​ឯង​និយាយ​ទៅ​មើល ។

ព្រះ​ឱរស​ទូល​ប្រព្រឹត្ត​ហេតុ​ថា កាល​ព្រាហ្មណ៍​នាំ​ព្រះ​នាង​បង (ព្រះ​ជេដ្ឋកគិនី) ទៅ​កាន់​ទី​សំណាក់ ទូល​ព្រះ​បង្គំ​បាន​លប​តាម​ទៅ​មើល​មិន​ឲ្យ​គេ​ឃើញ លុះ​គេ​ចូល​ទៅ​ក្នុង​ទី​សំណាក់​របស់​គេ ទូល​ព្រះ​បង្គំ​ផ្ទៀង​ត្រចៀក​លប​ស្ដាប់​អំពី​ក្រៅ​ទ្វារ បាន​ដឹង​រឿង​នេះ​ច្បាស់ ក្នុង​កាល​ដែល​និយាយ​រៀបរាប់​ឲ្យ​មាតា​គេ​ស្ដាប់ ទូល​ព្រះ​បង្គំ​ទើប​ដឹង​បាន​ថា​ព្រាហ្មណ៍ ១ ពួក​គ្នា ៥ នាក់ ស្លៀក​ដណ្ដប់​ស្បែក​អម្រឹត​នោះ​គឺ បាណ្ឌវ​កុមារ​បង​ប្អូន​ទាំង ៥ ប្លម​អង្គ​មក​មុខ​គួរ​អាសូរ បាណ្ឌព​កុមារ និង​មាតា​បាន​សេចក្ដី​ព្រួយ​លំបាក​ជា​បំផុត ព្រោះ​ទុយោជន៍​គិត​ឫស្យា​ដុត​មន្ទីរ​របស់​គេ ដើម្បី​ឲ្យ​ស្លាប់​ក្នុង​គំនរ​ភ្លើង តែ​គ្រោះ​ជា ពាណ្ឌព​កុមារ​ដឹង​ខ្លួន​បាន​ជា​មុន ទើប​នាំ​គ្នា​រត់​តាម​ផ្លូវ​បាដាល រួច​អំពី​ភ័យ​មក បាន​នាំ​គ្នា​ដើរ​ផ្លូវ​មក​ជា​មួយ​នឹង​ពួក​ព្រាហ្មណ៍ ទាល់​តែ​មក​ដល់​ក្រុង​បញ្ចាល​នេះ ព្រះ​រាជា​ទ្រង់​ជឿជាក់​អស់​សង្ស័យ ទើប​ត្រាស់​ថា កូន​ឯង​ចូរ​ទៅ​ប្រាប់​អគ្គ​មហា​សេនា​បតី ឲ្យ​គេ​ទៅ​ស៊ើប​សួរ​យក​សេចក្ដី​ពិត​មក​ឲ្យ​បាន ។

ខ្ញុំ​រាជការ​មួយ​ពួក​ទទួល​រាជ​ឱង្ការ​ហើយ នាំ​គ្នា​ដើរ​សំដៅ​ទៅ​ផ្ទះ​ស្មូន​ឆ្នាំង មន្ត្រី​អម្បាល​នោះ​ចូល​ទៅ​ថ្វាយ​គំនាប់​បាណ្ឌព​កុមារ ហើយ​ម្នាក់​ក្នុង​ពួក​មន្ត្រី​ដែល​ទៅ​នោះ ទូល​ប្រព្រឹត្ត​ហេតុ​ដល់​រាជ​កុមារ​ដែល​បាន ទ្រៅបទី ថាៈ យើង​ខ្ញុំ​នាំ​គ្នា​សម្ដែង​សេចក្ដី​អំណរ​ដែល​លោក​មាន​ជ័យ​ការ​ដែល​លោក​សម្ដែង​ស្នាដៃ​ក្នុង​ថ្ងៃ​នេះ ពួក​អ្នក​ចម្រៀង​នឹង​ចង​ជា​បទ​កាព្យ​ទុក​សម្រាប់​សង្គីតប្រគំ​ច្រៀង ពួក​ចិន្ត​កវី​រាជ​ប្រាជ្ញ​ពង្សាវតារ​នឹង​ចារឹក​រឿង​នេះ ទុក​ក្នុង​ពង្សាវតារ​ឲ្យ​ខ្ចរខ្ចាយ និករ​ជាតិ​ទាំងឡាយ​ក៏​នឹង​មនសិការ​ចាំ​ទុក រហូត​កល្បាវសាន​ដោយ​ឆន្ទ​និយម កាល​ក្សត្រិយ៍​ទាំងឡាយ​បាញ់​មិន​ត្រូវ​វង់​នោះ ខត្តិយា​ធិបតី​របស់​យើង​ព្រួយ​ព្រះ​ហឫទ័យ​ថា ព្រះ​រាជ​ធីតា​របស់​ព្រះ​អង្គ គង់​តោង​នៅ​ជា​លីវ​សាវកែ​រក​គូ​គ្មាន​រហូត​ជីវិត រឿង​នេះ​ជា​ទុក្ខ​ធំ​គ្រប​សង្កត់​ព្រះ​ហឫទ័យ តើ​ឥឡូវ​នេះ​យើង​ខ្ញុំ​សូម​អរគុណ​លោក​យ៉ាង​ខ្ពស់​ដែល​លោក​បាន​កំចាត់​មេឃ​មីរ ពោល​គឺ​សេចក្ដី​កង្វល់​ដ៏​ធំ​សឹង​គ្រប​សង្កត់​ព្រះ​ហឫទ័យ​ព្រះ​ករុណា​ចេញ​ទៅ​បាន ក្នុង​វេលា​នេះ​យើង​ខ្ញុំ​យល់​ឃើញ​ថា ក៏​ល្មម​នាំ​មក​បញ្ចេញ​ចែក​គ្នា​ស្ដាប់​បាន ហើយ​មិន​មែន​ជា​ការ​ល្មើស ក្នុង​ការ​រក្សា​សេចក្ដី​សម្ងាត់​ក្នុង​ព្រះ​ហឫទ័យ​នោះ​ទេ គឺ​អំពី​ដើម​មក​ទ្រង់​បំណង​នឹង​ឲ្យ​អរជុន អ្នក​ដែល​ល្បី​នាម​ទួទៅ​ទាំង​សកល​ជម្ពូ​បាន​ធីតា​របស់​ព្រះ​អង្គ តែ​វេលា​នេះ​ក៏​ទ្រង់​ព្រះ​បីតិ​យ៉ាង​លើស​លន់ ព្រោះ​ព្រះ​ធីតា​មិន​តោង​នៅ​ជា​លីវ​សាវកែ ហើយ​ព្រះ​អង្គ​ឆ្ងល់​ខ្វល់​ព្រះ​ហឫទ័យ​ជា​ពន្លឹក ចង់​ជ្រាប​ជាតិ​ត្រកូល នឹង​ស្រុក​កំណើត​របស់​អ្នក​មាន​ជ័យ​រហូត​ដល់​វេលា​នោះ ដែល​មក​បាន​ដឹក​ដៃ ទ្រៅបទី ព្រះ​រាជ​ធីតា​មក ។

បាណ្ឌព​រាជ​កុមារ​អង្គ​ធំ (គឺ​យុធិស្ឋិរ) ទទួល​ភារៈ​ទទួល​និយាយ​ត​តប​ពួក​ខ្ញុំ​រាជការ​ដែល​មក ដោយ​ព្រះ​អង្គ​ឯង​ទ្រង់​មាន​បន្ទូល​ថា ខ​សន្យា​ការ​ស្វយម្ពរ​ដែល​ស្ដេច​ក៏​ទ្រង់​ដ៏​ទ្រង់​នូវ​ឥស្សរស័ក្ដិ​ដ៏​ខ្ពង់ខ្ពស់​របស់​អ្នក​ទាំងឡាយ បាន​ប្រកាស​ហើយ​នោះ​អ្នក​ទាំងឡាយ​នឹង​យើង​ទាំងអស់​គ្នា ក៏​បាន​ជ្រួតជ្រាប​សព្វ​គ្រប់​ហើយ អ្នក​ណា​ក៏​អាច​នឹង​ចូល​ទៅ​ប្រឡង​ល​ថ្វី​ដៃ​បាន​គ្រប់ ៗ គ្នា បណ្ដាល​ដែល​នៅ​ក្នុង​ទី​នោះ ឯ​ខ​សន្យា​នោះ​សុភាព​បុរស​នេះ​ណែ បាន​បដិព័ទ្ធ​ហើយ​ដោយ​ប្រពៃ ព្រោះ​ហេតុ​នេះ​ព្រះ​ធីតា​ជា​ម្ចាស់​របស់​អ្នក​ទាំងឡាយ​ទើប​បាន​ជា​គូ​ភិរម្យ​របស់​គេ ទោះបី​អាក្រក់​ល្អ​ក៏​តាម​យថាកម្ម ។

ពួក​ខ្ញុំ​រាជការ​អម្បាល​នោះ ចេញ​ទឹក​មុខ​ងឿង យុធិស្ឋិរ​មិន​ចង់​ឲ្យ​ខ្ញុំ​រាជការ​ទាំង​នោះ​ងឿង​ឆ្ងល់ ទើប​ពោល​ទៅ​ទៀត​ថា មនុស្ស​ទួទៅ​គ្មាន​អ្នក​ណា​មួយ​ឡើយ​សង្ស័យ​ថា អរជុន​ជា​អ្នក​ចម្បាំង​ដ៏​ឯក​រក​គូ​ប្រៀប​គ្មាន ហើយ​តោង​មិន​សង្ស័យ​តទៅ​ទៀត​ថា អរជុន​ប្រាកដ មិនមែន​អ្នក​ដទៃ​មក​អំពី​ណា​ដែល​បាន​ព្រះ​ធីតា​ជា​ម្ចាស់​របស់​អ្នក យើង​សូម​សម្ដែង​សេចក្ដី​គាប់​ចិត្ត​នឹង​អនុមោទនា​ដល់​ចៅហ្វាយ​នាយ​របស់​អ្នក ដែល​បាន​ឃើញ​ការ​សម្រេច​ផល​តាម​ប្រាថ្នា នូវ​របស់​សឹង​គិត​ទុក​មក​ជា​យូរយារ​ហើយ​នោះ ។

កាល​ពួក​ខ្ញុំ​រាជការ​បាន​ស្ដាប់​ដូច​នោះ ក៏​ក្រោក​ឡើង​ព្រម​គ្នា ថ្វាយ​គំនាប់​ឱន​លំទោន​ហើយ​ក៏​លា​ទៅ សេចក្ដី​បំណង​របស់​គេ​វេលា​នេះ​ក៏​សម្រេច​ពិត​ឥត​សង្ស័យ មក​ល​សួរ​យក​ការ​ពិត​បាន តាម​ដែល​ម្ចាស់​ជីវិត​ប្រើ​មក គេ​ក៏​រីករាយ​នាំ​គ្នា​ត្រឡប់​ទៅ​ក្រាប​ទូល​ប្រព្រឹត្ត​ហេតុ​ដល់​ព្រះ​រាជា​វិញ​ថា ការ​ដែល​ត្រាស់​ប្រើ​ទៅ​នោះ ឥឡូវ​សម្រេច​ដូច​ព្រះ​ហឫទ័យ​បំណង​ហើយ ។

កាល​បាន​សេចក្ដី តាម​ដែល​ត្រាស់​ប្រើ​ឲ្យ​ទៅ​ស៊ើប​ក្នុង​ជាន់​ក្រោយ​នោះ​ហើយ គ្រា​នោះ​ត្រាស់​ឲ្យ​មាន​មហោស្រព​ក្នុង​ព្រះ​រាជ​មន្ទីរ នឹង​ត្រាស់​ឲ្យ​ទៅ​អញ្ជើញ​បាណ្ឌវ​កុមារ​ទាំង ៥ ចូល​មក​គាល់ មាន​ការ​ទទួល​តាម​ខត្តិយ​ប្រវេណី ក្នុង​ទី​សម្រាប់​ទទួល​មន្ត្រី ទ្រង់​ចូល​ទៅ​ឱប​ឱរស​ប្រសា និង​បង​ប្អូន​ទាំង ៤ អង្គ ទៀត​តាម​លំដាប់ ត្រាស់​សន្ទរកថា​ទទួល​សម្ពន្ធ​មិត្រ​មេត្រី នឹង​ទទួល​ប្រកាន់​សព្វ​ភ័យ​ទាំង​ពួង​ក្នុង​រាជធានី​របស់​ព្រះ​អង្គ មិន​ឲ្យ​មាន​មោះ​ថ្លោះ​ការ​បាន ។

លំដាប់​នោះ​ទ្រង់​ឲ្យ​ចាត់​ការ​ស្វយម្ពរ​វិវាហ​មង្គល រាជ​ធីតា ទ្រៅបទី សម​ស័ក្ដិ សម​កិត្តិយស នៃ​ខត្តិយ​ធីតា​គ្រប់​ប្រការ ទាំង​ឲ្យ​មាន​ការ​ល្បែង​លេង​តាម​ទំនៀម​វិវាហ​សម្ពោធ ពួក​បាណ្ឌ​កុមារ​ក៏​ដោះ​គ្រឿង​ប្លម​ចេញ នៅ​ជា​សុខ​ក្នុង​អារក្ខា​របស់​ព្រះ​ចៅ​បញ្ចាល​រាជ ជា​រាជ​សម្ពន្ធ​មិត្រ​ដ៏​ប្រសើរ​ស្មើ​ចិត្ត​នោះ​ហោង ។

ឯកសារយោង កែប្រែ

សៀវភៅរឿងមហាភារតយុទ្ធ ចងក្រងនិងរៀបរៀងដោយ ព្រះស្នេហាសារ ទេព ក្រសេម

តំនភ្ជាប់ក្រៅ កែប្រែ

វិទ្យាស្ថានពុទ្ធសាសនបណ្ឌិត