សុខភាពនៅប្រទេសឡាវ

ការថែទាំសុខភាពនៅ ប្រទេសឡាវ ត្រូវបានផ្តល់ដោយទាំងវិស័យឯកជន និង សាធារណៈ។ វា​នៅមាន​កម្រិត​បើ​ធៀប​នឹង​ប្រទេស​ផ្សេង​ទៀត។ ការថែទាំផ្នែកវេជ្ជសាស្រ្ដលោកខាងលិចមាននៅតាមទីតាំងមួយចំនួន ប៉ុន្តែតំបន់ដាច់ស្រយាល និងក្រុមជនជាតិភាគតិចមិនបានទទួលសេវាឡើយ។ ការចំណាយសាធារណៈលើការថែទាំសុខភាពមានកម្រិតទាបបើធៀបនឹងប្រទេសជិតខាង។ ទោះជាយ៉ាងនេះក្តី វឌ្ឍនភាពត្រូវបានធ្វើឡើងចាប់តាំងពីប្រទេសឡាវបានចូលរួមជាមួយ អង្គការសុខភាពពិភពលោក ក្នុងឆ្នាំ 1950៖ អាយុសង្ឃឹមរស់នៅពេលកើតបានកើនឡើងដល់ 66 ឆ្នាំនៅឆ្នាំ 2015 ។ ការស្លាប់ដោយសារ ជំងឺគ្រុនចាញ់ និងអត្រាប្រេវ៉ាឡង់នៃ ជំងឺរបេង បានធ្លាក់ចុះ។ ហើយ សមាមាត្រមរណភាពមាតា (MMR) បានធ្លាក់ចុះ 75 ភាគរយ។

ទោះបីជារបបអាហារមិនគ្រប់គ្រាន់ទាំងស្រុងក៏ដោយ កង្វះវីតាមីន និង ប្រូតេអ៊ីន កម្រិតមធ្យមរ៉ាំរ៉ៃគឺជារឿងធម្មតា ជាពិសេសក្នុងចំណោមក្រុមជនជាតិភាគតិច។ អនាម័យ មិនល្អ និងអត្រាប្រេវ៉ាឡង់នៃជំងឺត្រូពិចជាច្រើនបន្តបំផ្លាញសុខភាពប្រជាជន។

គំនិតផ្តួចផ្តើមរង្វាស់សិទ្ធិមនុស្ស រកឃើញថាឡាវកំពុងបំពេញ 78.7% នៃអ្វីដែលខ្លួនគួរបំពេញសម្រាប់សិទ្ធិទទួលបានសុខភាពដោយផ្អែកលើកម្រិតនៃប្រាក់ចំណូលរបស់ខ្លួន។ នៅពេលពិនិត្យមើលសិទ្ធិទទួលបានសុខភាពទាក់ទងនឹងកុមារ ឡាវសម្រេចបាន 88.2% នៃអ្វីដែលរំពឹងទុកដោយផ្អែកលើប្រាក់ចំណូលបច្ចុប្បន្នរបស់ខ្លួន។ ទាក់ទងនឹងសិទ្ធិទទួលបានសុខភាពក្នុងចំណោមប្រជាជនពេញវ័យ ប្រទេសនេះសម្រេចបានត្រឹមតែ 84.1% នៃអ្វីដែលរំពឹងទុកដោយផ្អែកលើកម្រិតប្រាក់ចំណូលរបស់ប្រទេស។ ប្រទេសឡាវធ្លាក់ចូលទៅក្នុងប្រភេទ "អាក្រក់ណាស់" នៅពេលវាយតម្លៃសិទ្ធិទទួលបានសុខភាពបន្តពូជ ដោយសារតែប្រទេសជាតិកំពុងបំពេញតែ 63.7% នៃអ្វីដែលប្រទេសជាតិរំពឹងថានឹងសម្រេចបានដោយផ្អែកលើធនធាន (ប្រាក់ចំណូល) ដែលវាមាន។

មន្ទីពេទ្យមហាសុត នៅទីក្រុងវៀងចន្ទន៍។