អ្នកប្រើប្រាស់:Soeurnchantha/ប្រអប់ខ្សាច់/វិជ្ជាជីវះខាងសារពត័មាន

     វិជ្ជាជីវះខាងសារព័តមានគឺជាមធ្យោបាយស៊ើបអង្កេតហើយការរាយការណ៏នៃព្រឹត្តិការណ៏រឿងហើយនិន្នាការអ្នកស្តាប់ដ៏ទូលាយមួយនៅក្នុងពេលវេលាដ៏ទាន់សម័យ។ថ្វីបើមានការផ្លាស់ប្តូរជាច្រើននៃវិជា្ជជីវះខាងសារព័តមានឧត្តមគតិគឺជាការស៊ើបអង្កេតភស្តុការអ្នកស្តាប់។តាមរយះការរៀបចំអ្វីៗសំរាប់គ្របហើយបង្កើតដូចរដ្ដាភិបាលហើយនឺងអ្នកជំនួញ,វិជា្ជជីវះខាងសារព័តមានគ្រប់ដណ្តប់នៃវប្បធម៏ទ្រង់ទ្រាយនៃសង្គមដូចជាសិល្បះហើយនឺងការកំសាន្ត។ទីវាលរួមបញ្ចូលការបោះពុម្ពផ្សយ,

អ្នកសារព័តមានហើយនឹងដែលមានរូបភាពជាឯកសារ។នៅក្នុងសង្គមដ៏ទាន់សម័យ,ដំណឺងផ្តល់ពត័មានហើយនឹងយោបល់អំពីកិច្ចការជាសាធារណះ

វិជ្ជាជីវះខាងសារពត័មាន

វិជ្ជាជីវះខាងសារព័តមានគឺជាមធ្យោបាយស៊ើបអង្កេតហើយការរាយការណ៏នៃព្រឹត្តិការណ៏រឿងហើយនិន្នាការអ្នកស្តាប់ដ៏ទូលាយមួយនៅក្នុងពេលវេលាដ៏ទាន់សម័យ។ថ្វីបើមានការផ្លាស់ប្តូរជាច្រើននៃវិជា្ជជីវះខាងសារព័តមានឧត្តមគតិគឺជាការស៊ើបអង្កេតភស្តុការអ្នកស្តាប់។តាមរយះការរៀបចំអ្វីៗសំរាប់គ្របហើយបង្កើតដូចរដ្ដាភិបាលហើយនឺងអ្នកជំនួញ,វិជា្ជជីវះខាងសារព័តមានគ្រប់ដណ្តប់នៃវប្បធម៏ទ្រង់ទ្រាយនៃសង្គមដូចជាសិល្បះហើយនឺងការកំសាន្ត។ទីវាលរួមបញ្ចូលការបោះពុម្ពផ្សយ,

អ្នកសារព័តមានហើយនឹងដែលមានរូបភាពជាឯកសារ។នៅក្នុងសង្គមដ៏ទាន់សម័យ,ដំណឺងពត័មានបានក្លាយជាមេផ្តល់ពត័មាននៃការស៊ើបអង្កេតហើយនឹងយោបល់អំពីកិច្ចការជាសាធារណះ,ប៉ុន្តែច្បាប់ហើយនឹងវិជា្ជជីវះខាងសារពត័មានដ៏ខ្ពង់ខ្ពស់,អស់រយះពេលដ៏យូរជាមួយទំរង់ពត័មានទាំងមូល,ការទទួលយកនូវការផ្លាស់ ប្តូរហេតុផលពីអ៊ីនធឺណែត។ដោយប្រើប្រាស់ការរៀបចំពត័មានហើយជាពេលវេលានៃវិធីគ្រប់គ្រងនៅបន្ទប់ពត័មានជាបដិវត្តតាមដោយប្រើគំនិតគ្រូភ្លេងល្បីៗ។

មាតិកា [លាក់]

1ប្រវត្តិសាស្ត្រ
   2តួនាទី
       2.1ធាតុ
   3វិជា្ជជីវះហើយនឹងស្តង់ដានៃសីលធម៏
       3.1កំហុសដែលធ្វើអោយខ្ពស់ឡើងនៃធ្វើអោយបមាណីយកម្ម
   4 ភាពខ្ពង់ខ្ពស់នៃច្បាប់ 
       4.1 សិទ្ធិការពារជាអាថ៍កំបាំងនៃប្រភព
   5 ប្រភេទ
   6  សេចក្តីបញ្ជា

[បោះពុម្ពផ្សាយ] ប្រវត្តិសាស្រ្ត

តាមការរៀបរាប់របស់លោក ជូហាន់ ការូលូ Carolus's aller Fürnemmen und gedenckwürdigen ប្រវត្តិភាព,បានបោះពុម្ពផ្សាយក្នុងឆ្នាំ១៦០៥ក្នុងរដ្ឌស្រ្តែសបឺជ, ជាញឹកញាប់ត្រូវបានគេរៀបចំការសែតជាលើកដំបូង។ ការសែតដាយលីជាភាសាអង់គ្លេសបានជោគជ័យជាលើកដំបូង, the Daily Courant, ត្រូវបានគេបោះផ្សាយចាប់តាំងពីឆ្នាំ១៧០២ដល់១៧៣៥ [បោះពុម្ពផ្សាយ] មុខងារ អត្ថបទសំខាន់: សេរីភាពនៃការគាបសង្កត់

នៅក្នុងសតវត្ស១៩២០, វិជ្ជាជីវះខាងសារព័តមានដែលទំនើបជាងគេគឹគ្រាន់តែនិយាយពីទំរង់វាតែប៉ុននោះ, អ្នកនិបន្ធគឺលោក វ៉លធឺ លីពមេនហើយអ្នកទស្សនវិទូជនជាតិអាមេកាំងម្នាក់ឈ្មោះ ចន ដេវេ បានពិភាក្សាគ្នាទៅលើច្បាប់នៃវិជ្ជាជីវះខាងសារព័តមាននៅក្នុងប្រជាធិបតេយ្យ. ភាពខុសគ្នានៃទស្សនវិជ្ជានៅតែចង្អុលចរិកលក្ខណះនូវការពិភាក្សាគា្នមួយអំពីច្បាប់នៃវិជ្ជាជីវះខាងសារព័តមាននោក្នុងសង្គមហើយរដ្ឌប្រទេសជាតិ។

លោក លី មេនបានយល់ថាក្បួនច្បាប់របស់វិជ្ជាជីវះខាងសារព័តមាននៅពេលអំពើសន្ធាការីឬអ្នកបកប្រែ between the public and policy making elites. The journalist became the middleman. When elites spoke, journalists listened and recorded the information, distilled it, and passed it on to the public for their consumption. His reasoning behind this was that the public was not in a position to deconstruct the growing and complex flurry of information present in modern society, and so an intermediary was needed to filter news for the masses. Lippman put it this way: The public is not smart enough to understand complicated, political issues. Furthermore, the public was too consumed with their daily lives to care about complex public policy. Therefore the public needed someone to interpret the decisions or concerns of the elite to make the information plain and simple. Lippmann believed that the public would affect the decision-making of the elite with their vote. In the meantime, the elite (i.e. politicians, policy makers, bureaucrats, scientists, etc.) would keep the business of power running. In Lippman's world, the journalist's role was to inform the public of what the elites were doing. It was also to act as a watchdog over the elites, as the public had the final say with their votes. Effectively that kept the public at the bottom of the power chain, catching the flow of information that is handed down from experts/elites.

េកសារ។នៅក្នុងសង្កមដ៏ទាន់សម័យ,ដំណឺងព័តមានបានក្លាយជា អ្នកផ្តល់ព័តមានហើយនឹងយោបល់អំពីកិច្ចការជាសាធារណះ