សុត្តន្តបិដក៖ ភាពខុសគ្នារវាងកំណែនានា
ខ្លឹមសារដែលបានលុបចោល ខ្លឹមសារដែលបានសរសេរបន្ថែម
តNo edit summary |
|||
បន្ទាត់ទី៤៖
{{PaliCanon}}
'''សុត្តន្តបិដក''' ឬ ព្រះសូត្រ គឺជាឈ្មោះគម្ពីរក្នុងព្រះពុទ្ធសាសនាមួយផ្នែក ក្នុងចំណោមគម្ពីរ[[ព្រះត្រ័យបិដក]]ទាំង ៣ ផ្នែក ។
==គម្ពីរ[[ទីឃនិកាយ]]==
[[ទីឃនិកាយ|'''ទីឃនិកាយ''']]
==គម្ពីរ[[មជ្ឈិមនិកាយ]]==
[[គម្ពីរមជ្ឈិមនិកាយ|'''មជ្ឈិមនិកាយ''']]
==គម្ពីរ[[សំយុត្តនិកាយ]]==
'''[[សំយុត្តនិកាយ]]''' (Samyutta Nikaya) '''(សៀវភៅភាគ២៩ ដល់ភាគ៣៩)''' គឺជានិកាយដែលមានសូត្រ ៧.
==គម្ពីរ[[អង្គុត្តរនិកាយ]]==
'''[[អង្គុត្តរនិកាយ]]''' (Anguttara Nikaya) '''(សៀវភៅភាគ៤០ ដល់ភាគ៥១)''' គឺជានិកាយដែលមានសូត្រ ៩៥៥៧ សូត្រ មានចិត្តបរិយាទានសូត្រជាដើម ដែលត្រាស់ទុកដោយអំណាចនៃការបន្ថែមឡើង ចែកជាពួកៗ។
==គម្ពីរ[[ខុទ្ទកនិកាយ]]==
'''[[ខុទ្ទកនិកាយ]]''' (Khuddaka Nikaya) '''(សៀវភៅភាគ៥២ ដល់ភាគ៧៧)''' គឺជាចង្កោមព្រះសូត្រខ្លីៗ និង ជាសៀវភៅចុងក្រោយបំផុតក្នុងចំណោមគម្ពីរទាំង ៥ នៃគម្ពីរ[[ព្រះត្រៃបិដក]] ។ ព្រះត្រ័យបិដកភាសាខ្មែរ បានរៀងគម្ពីរទាំងឡាយនៅក្នុងនិកាយនេះចាប់តាំងពី សៀវភៅភាគ៥២ រហូតដល់ភាគ៧៧ ដែលបរិយាយអំពីប្រធានបទផ្សេង ដែលលើកឡើងដោយព្រះពុទ្ធ និង សាវ័កសំខាន់ៗរបស់ព្រះពុទ្ធ ។ សៀវភៅ "''ប្រវត្តិពុទ្ធសាសនា នៅប្រទេសឥណ្ឌា ''" (A History of Indian Buddhism), សាស្ត្រាចារ្យ [[ហ៊ីរ៉ាកាវ៉ា អាគីរ៉ា]] (Hirakawa Akira, 1915-2002) បានលើកឡើងថា គម្ពីរខុទ្ធកនិកាយ បង្ហាញឲ្យឃើញនូវការគោរពដំណាក់កាលនៃការចងក្រងគម្ពីរព្រះត្រៃបិដក ក្នុងនោះបណ្តាឯកសារថ្មីៗមិនត្រូវបានគេយកទៅដាក់បញ្ចូលក្នុងគម្ពីរដើមទាំង ៤ នៃ[[សុត្តន្តបិដក]]ទេ គឺគេយកមកចងទុកក្នុងគម្ពីរខុទ្ទកនិកាយ ។ គម្ពីរដើមទាំង ៤ នៅក្នុងសុត្តន្តបិដក គឺ [[ទីឃនិកាយ]] (Digha Nikaya), [[មជ្ឈិមនិកាយ]] (Majjhima Nikaya), [[សំយុត្តនិកាយ]] (Samyutta Nikaya) និង [[អង្គុត្តរនិកាយ]] (Anguttara Nikaya) ។
==ហេតុដែលព្រះពុទ្ធតាំងព្រះសូត្រ==
| |||