| dynasty =#បញ្ជូនបន្ត [[ឝ្រីមារញ ]]▼{{Infobox monarch
| name =ឝ្រីមារញ
| title = កុរុង
| image =
| caption =
| reign = គ.ស ២២០-២២៨
| coronation =
| full name = កុរុងឝ្រីមារញ
| predecessor =កុរុង[[ផានផាន]]
| successor =កុរុង[[ផ្វានជិនឝឹង]]
| spouse = ត្រូវជាប្អូនស្ដេចឝ្រីមារ៍ (ចាម្ប៍)
| issue = [[ផ្វានជិនឝឹង]] [[ផ្វានឆាង]]
| royal house =
| father =
| mother = មិនស្គាល់
| birth_date = ?
| birth_place = [[ភ្វូណាន|នគរភ្វូណាន]]
| death_date = គ.ស ២២៨
| death_place = នគរភ្វូណាន
| date of burial =
| place of burial =
|}}
កុរុង'''ឝ្រីមារញ''' ឬ'''ស្រីមារៈ''' (ចិន:范師蔓 [ផ្វានឝ៊ឺម៉ាន], ភិងអ៊ិង:Fàn Shīmàn រឺ យ៉ាត់ផេង:faan6si1maan6 រឺ ផ្វានស៊ីម៉ាន ជាកន្តាំង) (គ.ស ?-២២៨) រជ្ជកាល (គ.ស ២២០-២២៨) ព្រះអង្គ ឝ្រីមារញ គឺជាព្រះរាជាខ្មែរដំបូងបំផុតដែលទ្រង់យកព្រះនាម "វម៌្ម" ប្រើដំបូងគេបង្អស់ ហើយព្រះនាម វម៌្ម នេះ បានត្រូវព្រះមហាក្សត្រខ្មែរទ្រង់ប្រើប្រាស់ជារៀងរហូត។ ការបានទទួលរាជសម្បត្តិរបស់កុរុងឝ្រីមារញ បើនិយាយតាមច្បាប់រាជសន្តតិវង្សឈ្មោះថា ទម្លាយសិទ្ធិរបស់ព្រះរាជកុមាររជ្ជទាយាទបង់ តែនេះប្រហែលជាដោយហេតុព្រះរជ្ជទាយាទនៅកុមារតូចពេក ទាំងដោយហេតុព្រះឝ្រីមារញសេនាបតីមានសមត្ថភាព ធ្លាប់បានទទួលអំណាចសម្រេចការផែនដីតាំងពីដំបូងមកជាទីនិយមរបស់ប្រជាជនទូទៅ គណៈកម្មការរាជសន្តតិវង្ស ទើបព្រមព្រៀងអញ្ជើញឝ្រីមារញសេនាបតីឲ្យឡើងសោយរាជ្យ។ ព្រះអង្គត្រូវបាននាម៉ឺនសព្វមុខមន្ត្រីតូចធំ ជ្រើសរើសជាព្រះមហាក្សត្រ។ ការតែងតាំងនេះប្រហែលជាមិនបានធ្វើឲ្យស្ដេចត្រាញ់តូចធំជិតឆ្ងាយសប្បាយចិត្តទេ។ ដូច្នេះហើយ ទើបបានជាកុរុងឝ្រីមារញ ត្រូវលើកទ័ពទៅវាយបង្ក្រាបស្ដេចទាំងនោះជាមុន។ កុរុងឝ្រីមារញ ជាស្ដេចសឹកដ៏ខ្លាំងពូកែ។ ព្រះអង្គបានធ្វើសង្គ្រាមតាមផ្លូវគោកផង តាមផ្លូវទឹកផង ហើយពង្រឹងអំណាចរបស់ព្រះអង្គ លើដែនដីភាគខាងក្រោម "កម្ពុជាក្រោមសព្វថ្ងៃ" លើភាគកណ្ដាលនៃទន្លេមេគង្គ ហើយរឹបដាក់ជាចំណុះនូវរដ្ឋតូចៗនៅភាគខាងជើង [[ជ្រោយម៉ាឡាយូ]] ដើម្បីត្រួតពិនិត្យលើផ្លូវគោក និងទីសំចតទាំងឡាយចន្លោះ[[ឈូងសមុទ្របេងកាល់]] និង[[ឈូងសមុទ្រសៀម]]។ ព្រះអង្គទ្រង់សោយទិវង្គតក្នុងពេលដែលទ្រង់បំពេញបេសកកម្មមួយនៅប្រទេស[[ម៉ាឡេស៊ី]]។ ឯកសារប្រវត្តិសាស្ត្រចិនបានសរសេរកត់បន្តទៀតថា ព្រះអង្គជាអ្នកចម្បាំងម្នាក់ដ៏ក្លាហានអង់អាចអស្ចារ្យ។ ព្រះអង្គធ្លាប់បានបញ្ជាឲ្យធ្វើទូក[[សំពៅ]]ធំៗសម្រាប់ធ្វើដំណើរឆ្លងកាត់ចុះឡើងតាមសមុទ្រទន្លេនានា។ ទូកសំពៅទាំងនោះ អាចផ្ទុកមនុស្សបានប្រហែលជា៧០០នាក់។ ព្រះអង្គបានធ្វើសង្គ្រាមច្បាំងវាតទឹកដីទៅគ្រប់ទិសទីរហូតទៅដល់ [[ជ្រោយមល្លកា]] យកនគរជាច្រើនមកដាក់ជាចំណុះ។ ព្រះអង្គឝ្រីមារញ បានធ្វើសង្គ្រាមទាំងតាមផ្លូវទឹកទាំងតាមផ្លូវគោក ដើម្បីកាន់កាប់តំបន់ទឹកដី និងសមុទ្រ ពីឈូងសមុទ្របេងកាល់ មកឈូងសមុទ្រសៀម សព្វថ្ងៃ។ គឺក្នុងគោលបំណងក្ដោបត្រួតត្រាគ្រប់គ្រងផ្លូវទាក់ទងធ្វើដំណើរទាំងប៉ុន្មាន តាមសមុទ្រក៏ដូចជាតាមដីគោក។ ក្នុងពេលប្រតិបត្តិការមួយ ដោយព្រះអង្គចាប់ផ្ដើមមានជំងឺ ព្រះអង្គបានបញ្ជូនកូនឈ្មោះ ជិនឝឹង ឲ្យដឹកនាំទ័ពចេញច្បាំងជំនួសព្រះអង្គ។ ព្រះអង្គឝ្រីមារញ បានទុកក្មួយឈ្មោះ ធរណីន្ទ្រវម៌្ម ដែលមានកងពលប្រមាណ២០០នាក់ នៅជិតសម្រាប់ការពារ។ ធរណីន្ទ្រវម៌្ម ជាកូនប្រុសរបស់បងស្រីព្រះអង្គ។ តែ មេទ័ពធរណីន្ទ្របែរជាឆ្លៀតឱកាសដ៏ល្អនេះ ធ្វើរដ្ឋប្រហារ សម្លាប់កុរុងឝ្រីមារញ ជាមា ហើយប្រកាសតាំងខ្លួនជាព្រះមហាក្សត្រនគរភ្វូណាន។ កាលបើឡើងសោយរាជ្យភ្លាម ក៏ចាត់កងទ័ពឲ្យចេញទៅធ្វើឃាតកូនកុរុងឝ្រីមារញ ជិនឝឹង ដើម្បីបំបាត់កុំឲ្យមានគូប្រជែងត្រឹមត្រូវតាមច្បាប់ដែលអាចនាំមកនូវការសៅហ្មងទៅថ្ងៃក្រោយ។ ព្រឹត្តិការណ៍នេះ បានកើតនៅក្នុងគ្រិស្តសករាជ ២៣០។ អ្នកប្រវត្តិវិទូខ្លះមានជំនឿថា កុរុងផ្វានចាន កាលបើបានក្លាយទៅជាព្រះមហាក្សត្រមានព្រះនាម [[ធរណីន្ទ្រវម៌្ម (វ្នំ)|ធរណីន្ទ្រវម៌្ម]]។
==សង្គ្រាមវាតទឹកដី==
ការផែនដី - ដំបូងទ្រង់ឲ្យរួបរួមទាហានជើងគោក ជើងទឹកនឹងទ្រង់ឲ្យសាងទូកចម្បាំងជាច្រើន ស្ដេចបានលើកទ័ពជើងទឹកទៅកម្រាបស្រុកផ្សេងៗ ដ៏តាំងនៅតាមជួរមាត់សមុទ្រសៀមសមុទ្រសព្វថ្ងៃនេះ រហូតទៅដល់ពាក់កណ្ដាលដែនម៉ាលយូ បានស្រុកជាង ១០ រួមបញ្ចូលជាព្រះរាជអាណាខែត្ររបស់ព្រះអង្គ ស្រុកដែលប្រាកដឈ្មោះក្នុងសេចក្ដីកត់ហេតុ ៩ គឺស្រុក [[ត្យូទូតន់]] (k'iu-tou-k'ouen) [[គិវឆេ]] (Kieou-tche) [[ទៀនស៊ុន]] (Tien-Souen) [[ឡង់យ៉ាស៊ីវ]] [[តម្ព្រលិង្គ]] [[តាន់អិវលៀង]] [[កោះក្រៈ]] [[នដាស]] និង [[ប៉េរ័ក]]។ [[តម្ព្រលិង្គ]] គឺជាមណ្ឌល[[ស្រីធម្មនគរ]] ([[នគរស្រីធម្មរាជ]])។ ចំណែកភាគប៉ែកខាងកើត ទ្រង់បានលើកទ័ពទៅពង្រីក ដល់ទៅ[[វោក័ន]] គឺ[[ស្រុកញ៉ាត្រាង]]សព្វថ្ងៃនេះ។
ក្រោយបំផុត ស្ដេចបានលើកទ័ពជើងគោកទៅវាយប្រទេស ១ នៅទិសខាងលិច ចិនហៅ កិងលិង ឬ គិមលិង ត្រូវនឹងខ្មែរថា [[កំពែងមាស]] ប្រែថាព្រំប្រទល់ដែនមាស ធៀបនឹងនឹងភាសាមគធៈ ត្រូវនឹងសុវណ្ណភូមិ [[សុវណ៌កុដ្យ]] (កំពែងមាសក្នុងអត្ថបទសំស្ក្រឹត.នៅប្រទេសភូមាខាងត្បូង រឺ លើជ្រោយម៉ាឡេយូ) អ្នកប្រវត្តិសាស្ត្រកំណត់ថា កិងលិង គឺប្រទេស[[មន]] តែទ្រង់វាយបានសម្រេច ឬពុំបានទេ មិនប្រាកដ មានតែសេចក្ដីថា ស្ដេចសោយទិវង្គតក្នុងគ្រាទៅធ្វើព្រះរាជសង្គ្រាមនោះ។ ដោយហេតុទ្រង់បានបំពេញព្រះរាជករណីយកិច្ចពង្រីកព្រះរាជអាណាខែត្រឲ្យធំទូលាយយ៉ាងនេះ តាមឋានៈនៃព្រះអង្គជាខត្តិយៈ (អ្នកចំបាំង) ក៏ប្រាកដព្រះកិត្តិយសជារាជាធិរាជនឹងជាក្សត្រិយ៍សឹក ១ អង្គក្នុងប្រវត្តិសាស្ត្រ។
==រាជវង្ស==
*ទ្រង់ក៏ជាព្រះញាតិវង្សនៃព្រះបាទ[[ហ៊ុនទៀន]] និងព្រះនាង[[លីវយី]]ដែរ
**ព្រះអគ្គមហេសីត្រូវជាកនិដ្ឋភគិនីរបស់ក្សត្រិយ៍[[ឝ្រីមារ (ចាម)|ឝ្រីមារ]] (ចាម្ប៍) នៅ[[វោក័ន]] ទ្រង់មានព្រះរាជឱរស ២ អង្គ៖
***[[ផ្វានជិនឝឹង]]។
***[[ផ្វានឆាង]]។
***ព្រះបាទ[[ធរណីន្ទ្រវម៌្ម (ភ្វូណាន)|ធរណីន្ទ្រវម៌្ម]]នៃនគរភ្វូណាន ព្រះរាជភាគិនេយ្យរបស់ព្រះ[[ឝ្រីមារញ]] ដែលជាបុត្ររបស់ព្រះភគិនីរបស់ព្រះអង្គ
***ព្រះបាទ[[អស្សាជយ]] ជាញាតិនៃព្រះបាទឝ្រីមារញ
==ឯកសារយោង==
*ប្រវត្តិសាស្ត្រខ្មែរដោយលោក រស់ ចន្ត្រាបុត្រ។
*[[ព្រះរាជពង្សាវតារ]]ភាគទី ១ [[ភ្វូណាន|សម័យនគរភ្នំ]] ដោយ ក្រសេម-ទេពពិទូរ
{{s-start}}
{{s-reg}}
{{s-bef|before=កុរុង[[ផានផាន]]}}
{{s-ttl|title=[[កម្ពុជាសម័យអាណាចក្រភ្វូណាន#អាណាចក្រភ្វូណាន៖ សតវត្សទី២-៧|កុរុងភ្វូណាន]] រឺ [[វ្យាធបុរ]]|years= គ.ស ២២០-២២៨}}
{{s-aft|after=កុរុង[[ផ្វានជិនឝឹង]]}}
{{s-end}}
[[ចំណាត់ថ្នាក់ក្រុម:ក្សត្រនៃនគរភ្វូណាន]][[ចំណាត់ថ្នាក់ក្រុម:ក្សត្រនៃវ្យាធបុរ]][[ចំណាត់ថ្នាក់ក្រុម:រាជវង្សឝ្រីមារញ]][[ចំណាត់ថ្នាក់ក្រុម:កវីបណ្ឌិតនៃភ្វូណាន]][[ចំណាត់ថ្នាក់ក្រុម:កវីបណ្ឌិតនៃវ្យាធបុរ]]
| 