ឈាន៖ ភាពខុសគ្នារវាងកំណែនានា

ក្នុងគម្ពីរជំនាន់ដើម ឈានបានត្រូវយកមកបង្រៀនថា ជាភាវៈនៃការស្មឹងស្មាធសតិ ឲ្យមូលទៅលើកាយទាំងមូល ដែលចិត្តទៅជាមាន ថាមពលនិងស្ងប់ស្ងៀម ប៉ុន្តែមិនមែនកករឹងឡើយ ហើយក្នុងស្ថានភាពបែបនេះអាចឲ្យគេ ពិនិត្យមើលដំណើរហូរទៅនៃការ ប្រែប្រួល ហើយបញ្ញាក៏កើតឡើង ។ អក្សរសាស្រ្តថេរវាទជំនាន់ក្រោយ ជាពិសេសគម្ពីរ[[វិសុទ្ធិមគ្គ|ព្រះវិសុទ្ធិមគ្គ]] រាប់រៀបឈានថាជាការជាប់នៅ ដែលអារម្មណ៍ជ្រើសរើសណាមួយ បានស្រូបយកនិងជ្រួតជ្រាប ពេញបរិបូណ៌ទៅក្នុងចិត្ត មានលក្ខណៈជាឯកកត្តា (ចិត្តមូលតែមួយ) ។ ព្រះពុទ្ធខ្លួនព្រះអង្គ ក៏បានចូលកាន់ឈាន ក្នុងការស្វែងរកសម្មាសម្ពោធិញ្ញាណ ដូចបានរៀបរាប់ក្នុងគម្ពីរដើម ហើយក៏គេបានឃើញក្នុងគម្ពីរសុត្តបិដកជារឿយៗ ឲ្យសាវ័កទាំងឡាយចម្រើនឈានជាផ្លូវបតិបត្តិ