ព្រះនាងសករមន្ជរិ (គ.ស ប្រហែសលសតវត្សទី៨) រជ្ជកាល (គ.ស ៦១០-៦៣៥) ទ្រង់ត្រូវជាព្រះមហេសី នៃព្រះបានឦឝានវម៌្មទី១ ហើយមានរាជបុត្រដល់ទៅបីអង្គ ទីមួយព្រះនាម ភវវម៌្មទី២ ទីពីរ ព្រះសិវទត្ត និងទីបី ព្រះយុវរាជទី១ ហើយនិងបុត្រីមួយអង្គទៀត នាមម្ចាស់ក្សត្រីសុវណ៌

សករមន្ជរិ
រជ្ជកាលគ.ស ៦១០-៦៣៥
រាជ្យមុនមិនស្គាល់
រាជ្យបន្តមិនស្គាល់
ស្វាមី/មហេសីព្រះបាទឦឝានវម៌្មទី១
បុត្រព្រះសិវទត្ត ព្រះភវវម៌្មទី២ ព្រះយុវរាជ ម្ចាស់ក្សត្រីសុវណ៌
វង្សកៅណ្ឌិន្យវម៌្ម
សន្តតិវង្សកៅណ្ឌិន្យវម៌្ម
សុគតឦឝានបុរ

សាសនា កែប្រែ

ឯកសារ​សិលាចារឹក​ទាំង​នេះ បាន​រាប់រៀប​អធិប្បាយ​បញ្ជាក់​អំពី​ជំនឿ​របស់​ព្រះមហាក្សត្រ​ អ្នក​ដឹកនាំ និង​ប្រជារាស្ត្រ​ដែល​គោរពបូជា​ព្រហ្មញ្ញសាសនា តែ​ឲ្យ​តម្លៃ​ទៅ​លើ​ព្រះហរិហរៈ។ ព្រះហរិហរៈ ជា​ព្រះបដិមា​មួយ​អង្គ​ដែល​មាន​ពាក់​កណ្ដាល​ជា​ព្រះវិស្ណុ និង​ពាក់​កណ្ដាល​ទៀត​ជា​ព្រះឥសូរ។ ដូច្នេះ ព្រះបដិមា​តែ​មួយ​តំណាង​ព្រះវិស្ណុ​ផង ព្រះឥសូរ​ផង។ ប៉ុន្តែ​ព្រះពុទ្ធសាសនា និង​ព្រហ្មញ្ញសាសនា រួម​រស់​នៅ​ជាប់​ជាមួយ​គ្នា​ដោយ​សុខសាន្ត គ្មាន​ការ​ប្រកាន់ ឬ​ប៉ះទង្គិច​គ្នា​​ឡើយ។ នៅ​តាម​កន្លែង​គោរព​បូជា នៅ​តាម​សាលា ឬ​នៅ​ផ្ទះសំណាក់​តាម​ដង​ផ្លូវ​សម្រាប់​អ្នកដំណើរ គេ​ឃើញ​មាន​ព្រះពុទ្ធបដិមា និង​រូប​ព្រះអាទិទេពទាំងឡាយ​ក្នុង​ព្រហ្មញ្ញសាសនា​ដាក់​តាំង​លើ​ហ៊ឹង​លើ​អាសនៈជាមួយ​គ្នា។ ប្រាសាទដែលស្ថិតនៅចំកណ្តាលនៃទីកក្រុងនេះឧទ្ទិសទៅព្រះសិវៈ (ព្រះហសិតេស្វរ)ហើយជាទីតម្កល់នូវរូបសិវលិង្គធ្វើរឣំពីមាសដែលជានិមិត្តរូបនៃព្រះឣាទិទេព។ លទ្ធិដែលចម្លងចេញមកពីប្រទេសឥណ្ឌានេះត្រូវបានគេប្រណិប័តន៍នៅក្នុងរាជវង្សខ្មែរចាប់តាំងពីរាជ្យព្រះបាទចិត្រាសេនា-មហេន្ទ្រវម៌្មទី១មកម្ល៉េះ។ ក្រៅឣំពីប្រាសាទដែលជាស្នាព្រហស្ថរបស់ព្រះបាទឦឝានវម៌្មទី១ ព្រះមហេសីរបស់ព្រះឣង្គព្រះនាមសករមន្ជរិ ក៏បានកសាងប្រាសាទមួយចំនួនដើម្បីឧទិ្ទសទៅព្រះសិវៈ និងឣាទិទេពផ្សេងៗទៀតនៅក្នុងព្រហ្មញ្ញសាសនា។ ជាមួយគ្នានេះក៏មានការប្រណិប័តន៍ព្រះពុទ្ធសាសនាដោយសំឣាងទៅ លើសិលាចារឹក ជាភាសាសំស្ក្រឹតមួយផ្ទាំង រៀបរាប់ឣំពីសេនាជំនិតព្រះមហាក្សត្រមួយរូបឈ្មោះវិទ្យយវិសេស ដែលជាជនប្រកបដោយចំណេះដឹងនិងប្រណិប័តន៍យ៉ាងខ្ជាប់ក្នុងវិស័យព្រះពុទ្ធសាសនាតម្រាមួយចំនួនពោលថា សាសនាព្រហ្មញ្ញលទ្ធិហរិហរៈកើតឡើងក្នុងរជ្ជកាលនេះ ហើយក៍បានបៀតបៀនព្រះពុទ្ធសាសនាយ៉ាងខ្លាំងរហូតដល់ស្ទើរតែសាបសូន្យ។

មុនដោយ
មហេសីមហេន្ទ្រវម៌្មទី១
ក្សត្រីចេនឡា
៦១០-៦៣៥
តដោយ
មហេសីភវវម៌្មទី២