ឯកនិបាត

កែប្រែ

អញ្ញតរាថេរី

កែប្រែ

[២៦៦] ​ម្នាល​ថេរី ​នាង​ចូរ​ដេក​លក់ស្រួល ​នាង​ចូរ​ធ្វើ ​(​ចីវរបី​) ​ដោយ​សំពត់ ​(​បង្សុកូល​) ​ហើយ​ស្លៀក​ដណ្ដប់​ចុះ ព្រោះ​រាគៈ​របស់​នាង​ស្ងប់​រម្ងាប់​ហើយ ដូច​ជាបន្លែ​ស្ងួត​ក្នុង​ឆ្នាំង ។

ឮថា ភិក្ខុ​នី​មួយ​រូប​ជាថេរី ​មិន​ប្រាកដ (​ដោយ​នាម និង​គោត្រ​ជា​ដើម​) ​បាន​ពោល​គាថា ​មាន​បការៈដូច្នេះ ។

មុត្តាថេរី

កែប្រែ

[២៦៧] ​ម្នាល​នាង​មុត្តា ​នាង​ចូរ​រួច​ចាក​យោគៈ​ទាំងឡាយ ដូច​ជា​ព្រះ​ចន្ទ​ដែល​រាហូ​ចាប់ ​(​ហើយ​រួច​អំពី​ដៃ​) ​នាង​មាន​ចិត្ត​រួច​ស្រឡះ មិន​មាន​បំណុលទេ ​ចូរ​បរិភោគ​ដុំ​បាយ​ចុះ​ ។

ឮថា ​ព្រះ​មាន​ព្រះ​ភាគ ទ្រង់​ទូន្មានរឿយ​ៗ ​នូវ​សិក្ខមានា ​ឈ្មោះ​មុត្តា ​ដោយ​គាថា ​មាន​បការៈដូច្នេះ ។

បុណ្ណាថេរី

កែប្រែ

[២៦៨] ​ម្នាល​នាង​បុណ្ណា ​នាង​ចូរ​ពេញ​ដោយ​ពោធិបក្ខិយធម៌​ទាំងឡាយ ដូច​ជា ​ព្រះ​ចន្ទ ​ក្នុង​ថ្ងៃ​ ១៥ កើត ​នាង​ចូរ​ទំលាយ​នូវ​គំនរងងឹត ​គឺ​មោហៈ ​ដោយ​បញ្ញា​ដ៏​បរិបូណ៌ ។

តិស្សាថេរី

កែប្រែ

[២៦៩] ​ម្នាល​នាង​តិស្សា ​ចូរ​នាង​សិក្សា​តាម​សិក្ខា ​កុំ​ឲ្យ​យោគៈ​ទាំងឡាយ​គ្រប​សង្កត់​នាង​បាន នាង​ចូរ​ជា​ស្រី​ប្រាសចាក​យោគៈ​ទាំង​អស់ មិន​មាន​អាសវៈ​ ប្រព្រឹត្ត​នៅ​ក្នុង​លោក ។

តិស្សាថេរី​មួយ​រូប​

កែប្រែ

[២៧០] ​ម្នាល​នាង​តិស្សា ​ចូរ​នាង​ប្រកប​ដោយ​ធម៌​ទាំងឡាយ​ ខណៈ​កុំកន្លង​នាង​ឡើយ ព្រោះ​ពួក​ជន​ដែល​ខណៈកន្លង​ហើយ​ រមែង​សោកស្ដាយពេញ​ប្រៀប​ក្នុង​នរក ។

ធីរាថេរី

កែប្រែ

[២៧១] ​ម្នាល​នាង​ធីរា ​នាង​ចូរ​ពាល់​ត្រូវ​នូវ​និរោធជាសុខ ជា​ទី​រម្ងាប់​នូវ​សញ្ញា ​នាង​ចូរ​ត្រេកអរ​នឹង​ព្រះ​និព្វាន​ដ៏​ក្សេមចាក​យោគៈ​ប្រសើរបំ​ផុត​ ។

ធីរាថេរី​មួយ​រូប​

កែប្រែ

[២៧២] ធីរាភិក្ខុ​នី ​មាន​ឥន្រ្ទិយអប់រំ​ហើយ​ដោយ​ធម៌​ទាំងឡាយ​ ជាប្រធាន​នៃ​ព្យាយាម ​នាង​ចូរ​ផ្ចាញ់​នូវ​មារ ព្រម​ទាំងវាហនៈ ​ហើយ​ទ្រទ្រង់​នូវ​រាងកាយ​ជា​ទី​បំ​ផុត​ ។

មិត្តាថេរី

កែប្រែ

[២៧៣] ​ម្នាល​នាង​មិត្តា ​នាង​បួស​ដោយ​សទ្ធា​ហើយ ចូរ​ជា​អ្នក​ត្រេកអរ​ក្នុង​កល្យាណមិត្ត ​ចូរ​ចម្រើន​នូវ​កុសលធម៌​ទាំងឡាយ ដើម្បី​ដល់​នូវ​ព្រះ​និព្វាន​ ជា​ទី​ក្សេម​ចាក​យោគៈ ។

ភទ្រាថេរី

កែប្រែ

[២៧៤] ​ម្នាល​នាង​ភទ្រា ​នាង​បួស​ដោយ​សទ្ធា​ហើយ ចូរ​ជា​អ្នក​ត្រេកអរ​ក្នុង​ធម៌​ដ៏​ចម្រើន (​មាន​សីលជា​ដើម​) ​នាង​ចូរ​ចម្រើន​នូវ​កុសលធម៌​ទាំងឡាយ (​ដើម្បី​ដល់​) ​នូវ​ព្រះ​និព្វាន​ ជា​ទី​ក្សេមចាក​យោគៈ​ដ៏​ប្រសើរបំ​ផុត​ ។

ឧបសមាថេរី

កែប្រែ

[២៧៥] ​ម្នាល​នាង​ឧបសមា ​នាង​គប្បី​ឆ្លងអន្លង់ ​គឺ​សង្សារ ជា​ទី​នៅ​នៃ​ម្រឹត្យុ ដែល​ពួក​សត្វ​ឆ្លង​បាន​ដោយ​កម្រ​ក្រៃពេក ​ចូរ​នាង​ផ្ចាញ់​នូវ​មារ ព្រម​ទាំងវាហនៈ ​ហើយ​ទ្រទ្រង់​នូវ​រាងកាយជា​ទី​បំ​ផុត​ ។

មុត្តាថេរី

កែប្រែ

[២៧៦] ​ខ្ញុំ​ជា​អ្នក​រួច​ដោយ​ល្អ​ រួច​ដោយ​ប្រពៃ ​ព្រោះ​ការ​រួច​ចាក​អាការ​គម បី​យ៉ាង ​គឺ​ត្បាល់ [​ស្ត្រី​កាលលូកដៃ​ផាត់ប្រមូល​គ្រាប់ស្រូវ​ក្នុង​ត្បាល់ ​ត្រូវ​បង្អោនខ្នង​ឲ្យ​កោង ​ដូច​មនុស្ស​គម ។] ១ អង្រែ [លើកអង្រែ​បុកស្រូវ ​ក៏​ត្រូវ​បង្អោនខ្នង​ដូច​គ្នា ។] ១ ប្ដីគម [ចំណែក​ស្វាមី​ជា​មនុស្ស​គម​ដែរ​ ។] ១ ​ខ្ញុំ​ជា​អ្នក​រួច​ចាក​ជាតិ ​និង​មរណៈ​ហើយ​ តណ្ហា​ជា​គ្រឿង​នាំ​ទៅ​កាន់​ភព ​ខ្ញុំ​ដកចេញ​ហើយ​ ។

ធម្មទិន្នាថេរី

កែប្រែ

[២៧៧] ​នាង​ថេរី​ណា មាន​ចំណង់កើត​ហើយ (​ដើម្បី​ផល​ដ៏​ប្រសើរ​) ញ៉ាំង​សមណកិច្ច​ឲ្យ​សម្រេច​ហើយ គប្បី​ជា​អ្នក​ពាល់​ត្រូវ (​នូវ​ព្រះ​និព្វាន​) ​ដោយ​មគ្គ​ចិត្ត (​បី​ខាង​ក្រោម​) ​មាន​ចិត្ត​មិន​ជាប់​ទាក់ទង​ក្នុង​កាម​ទាំងឡាយ (​នាង​ថេរី​នោះ​) បណ្ឌិត​តែង​ហៅថា ឧទ្ធំសោតា ​(​អ្នក​មាន​ខ្សែ ​គឺ​មគ្គ ​និង​ខ្សែ ​គឺ​សង្សារ ​ក្នុង​ខាង​លើ​) ។

វិសាខាថេរី

កែប្រែ

[២៧៨] ​អ្នក​ទាំងឡាយ ចូរ​ធ្វើ​តាម​ព្រះ​ពុទ្ធសាសនា ​ដែល​គេ​ធ្វើ​ហើយ មិន​ក្ដៅ​ក្រហាយ​តាម​ក្រោយ ​ចូរ​លាង​ជើង​ទាំងឡាយ​ឲ្យ​ឆាប់ ​ហើយ​អង្គុយ​ក្នុង​ទី​សម​គួរ​ ។

សុមនាថេរី

កែប្រែ

[២៧៩] ​នាង​ឃើញ​ធាតុ​ទាំងឡាយ ថា​ជា​ទុក្ខ ​កុំ​មក​កាន់​កំណើតថ្មីទៀត​ឡើយ នាង​រំសាយចំណង់​ក្នុង​ភពចេញ ទើប​ស្ងប់​រម្ងាប់​បាន​ ។

ឧត្តរាថេរី

កែប្រែ

[២៨០] ​ខ្ញុំ​ជា​អ្នក​សង្រួម​ដោយ​កាយ ​ដោយ​វាចា ​ដោយ​ចិត្ត បាន​ដកតណ្ហា ព្រម​ទាំងឫស ​(​ឬ​ព្រម​ទាំងអវិជ្ជា​) ជា​អ្នក​មាន​ចិត្ត​ត្រជាក់ សម្រេច​អនុបាទិសេស​និព្វាន​ធាតុ ។

សុមនាថេរីបួសឯចាស់

កែប្រែ

[២៨១] ​ម្នាល​នាង​ចម្រើន​ដោយ​សីលាទិគុណ ​នាង​ចូរ​ដេក​ស្រួល ​នាង​ចូរ​ធ្វើ ​(​ចីវរ​) ​ដោយ​សំពត់ ​(​បង្សុកូល​) ស្លៀកដណ្ដប់ ​ព្រោះ​ថា ​បើ​រាគៈ​របស់​នាង​ស្ងប់​រម្ងាប់​ហើយ នាង​នឹង​ជាស្រ្ដី​មាន​ចិត្ត​ត្រជាក់ រលត់កិលេស ។

ធម្មាថេរី

កែប្រែ

[២៨២] ​ខ្ញុំ​មាន​កម្លាំង​ថយ ​កាន់​ឈើ​ច្រត់ ​ដើរ​ទៅ​បិណ្ឌបាត ​មាន​ខ្លួន​ធេងធោង ដួល​លើ​ផែនដី​ក្នុង​ទី​នោះ​ឯង ​លំដាប់​នោះ ចិត្ត​របស់​ខ្ញុំ​ក៏​រួច​ស្រឡះ (​ចាក​កិលេស​) ​ព្រោះ​ឃើញ​ទោស​ក្នុង​កាយ ។

សង្ឃាថេរី

កែប្រែ

[២៨៣] ​ខ្ញុំ​បាន​លះបង់​ផ្ទះ លះ​កូន​ជា​ទី​ស្រឡាញ់ និង​សត្វ​ចិញ្ចឹម ​ហើយ​មក​បួស ​បាន​លះរាគៈ ​និង​ទោសៈ រំសាយអវិជ្ជា ​គឺ​មោហៈ ​បាន​ដកតណ្ហា ព្រម​ទាំងឫស ជា​ស្រី​ស្ងប់​រម្ងាប់ ​ហើយ​បាន​សម្រេច​អនុបាទិសេសនិព្វាន​ធាតុ ។

ចប់ ឯកនិបាត ។

ទុកនិបាត

កែប្រែ

នន្ទាថេរី

កែប្រែ

[២៨៤] ​ម្នាល​នាង​នន្ទា ​នាង​ចូរ​មើល ​(​រាងកាយ​នេះ​) ​មាន​ជំងឺជានិច្ច ​មិន​ស្អាត ជា​របស់​ស្អុយ ​ដែល​ឆ្អឹង ៣០០ កំ​ណា​ត់ ផ្គុំ​ឡើង​ហើយ ចូរ​នាង​អប់រំ​ចិត្ត​ដោយ​អសុភសញ្ញា ​ឲ្យ​ជា​ចិត្ត​មាន​អារម្មណ៍​តែ​មួយ តាំង​នៅ​មាំ​ល្អ​ ។ ​ចូរ​នាង​ចម្រើន​នូវ​អនិមិត្ត ​ចូរ​លះ​ចោល​នូវ​មានានុស័យ ​នាង​នឹង​បាន​ស្ងប់​រម្ងាប់ ​ព្រោះ​បាន​លះ​នូវ​មានះ​នោះ​ ។

ឮថា ​ព្រះ​មាន​ព្រះ​ភាគ ទ្រង់​ទូន្មានរឿយ​ៗ ​នូវ​សិក្ខមានា ​ឈ្មោះ​នន្ទា ​ដោយ​គាថា​ទាំង​នេះ ដោយ​ប្រការ​ដូច្នេះ ។

ជន្ដាថេរី

កែប្រែ

[២៨៥] ពោជ្ឈង្គប្រាំ​ពីរ​នេះ​ណា​ ជាឧបាយ​ដើម្បី​ដល់​នូវ​ព្រះ​និព្វាន​ ពោជ្ឈង្គ​ទាំង​អស់​នោះ ខ្ញុំ​បាន​ចម្រើន​តាម​លំអាន ​ដែល​ព្រះ​ពុទ្ធទ្រង់​សំដែង​ហើយ​ ។ ​ព្រោះ​ថា ​ព្រះ​មាន​ព្រះ​ភាគអង្គ​នោះ ខ្ញុំ​បាន​ឃើញ​ហើយ​ រាងកាយ​នេះ មាន​ក្នុង​ទី​បំ​ផុត​ ជាតិសង្សារ ​(​នៃ​ខ្ញុំ​) ​អស់​រលីង​ហើយ​ ឥឡូវ​នេះ​ ភពថ្មី​មិន​មាន​ទៀត​ឡើយ​ ។

សុមង្គលមាតាថេរី (Sumaṅgala’s Mother)

កែប្រែ

[២៨៦] ​អញ​រួច​ស្រឡះ ផុត​ស្រឡះ​ រួច​ល្អ​ហើយ​ចាក​អង្រែ ​ចាក​ប្ដី​របស់​អញ​ដែល​មិន​មាន​សេចក្ដី​អៀនខ្មាស ​​អញ​មិន​គាប់​ចិត្ត​នឹងរបរធ្វើ​ឆត្ររបស់ប្ដីអញ ​អញ​ផុត​ស្រឡះ​ពី​ឆ្នាំងដែលដុះផ្សិត និងមានក្លិនឆ្អាប ។ ​អញ​បាន​ផ្ដាច់ផ្ដិលរាគៈ ​និង​ទោសៈ​ហើយ អញ​ចូល​ទៅ​រកគល់​ឈើ ហើយ​ចម្រើន​ឈានជាសុខថា "ឱ សុខ​ណាស់​តើ​" ។

អឌ្ឍកាសីថេរី

កែប្រែ

[២៨៧] សួយ​ក្នុង​ជនបទ​ឈ្មោះ​កាសី ​មាន​ចំនួនប៉ុន្មាន សួយ​របស់​ខ្ញុំ ក៏​មាន​ចំនួន​ប៉ុណ្ណោះ​ដែរ អ្នក​និគម ​បាន​ធ្វើ (​ទ្រព្យចំនួន ៥០០​) ​នោះ ឲ្យ​ជាថ្លៃ ​ហើយ​តាំង​ទុក​នូវ​ខ្ញុំ (​ដោយ​ឈ្មោះ​ថាអឌ្ឍកាសី​) ​ដែល​មាន​ថ្លៃ​ដោយ​ថ្លៃ ។ ​ក្នុង​កាលជា​ខាង​ក្រោយ​មក ខ្ញុំ​ក៏​បាន​នឿយ​ណា​យ​ក្នុង​រូប កាល​បើ​នឿយ​ណា​យ ​ក៏​រសាយ​ចិត្ត​ថា សូម​កុំ​ឲ្យ​ខ្ញុំ​អន្ទោល​ទៅ​កាន់​ជាតិសង្សាររឿយ​ៗ ទៀត វិជ្ជា ៣ ​ខ្ញុំ​បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​ជាក់​ច្បាស់​ហើយ​ សាសនា​ព្រះ​ពុទ្ធ ​ខ្ញុំ​បាន​ធ្វើ​ហើយ​ ។

ចិត្តាថេរី

កែប្រែ

[២៨៨] ​ពិត​មែន​តែ​ខ្ញុំ​ជា​ស្រី​ស្គម ​មាន​ជំងឺ ​មាន​កម្លាំង​ថយខ្លាំង ច្រត់ដម្បង​ឡើង​ទៅ​លើ​ភ្នំ ។ ដាក់​នូវ​សង្ឃាដី ​ផ្កា​ប់​នូវ​បាត្រ​ទុក (​អង្គុយ​) លើ​ភ្នំ អាចទំលាយ​នូវ​គំនរងងឹត គឺ​មោហៈ​បាន ហើយ​សង្កត់សង្កិន​នូវ​ខ្លួន (​ដោយ​ការ​ទំលាយ​នូវ​គំនរ​ងងឹត ​គឺ​មោហៈ​នោះ​ឯង​) ។

មេត្តិកាថេរី

កែប្រែ

[២៨៩] ​ពិត​មែន​ហើយ​តែ​ខ្ញុំ​ជា​អ្នក​រងទុក្ខ ​មាន​កម្លាំង​ថមថយ ​មាន​វ័យកន្លង​ជ្រុល​ហើយ​ ច្រត់ដំបង​ឡើង​ទៅ​លើ​ភ្នំ ។ ដាក់​នូវ​សង្ឃាដី ​ផ្កា​ប់​នូវ​បាត្រ អង្គុយលើ​ភ្នំ ​លំ​ដាប់​នោះ ចិត្ត​របស់​ខ្ញុំ​រួច​ស្រឡះ​ហើយ​ វិជ្ជា ៣ ​ខ្ញុំ​បាន​សម្រេច​ហើយ​ សាសនា​ព្រះ​ពុទ្ធ ​ខ្ញុំ​ក៏​បាន​ធ្វើ​ហើយ​ ។

មិត្តាថេរី

កែប្រែ

[២៩០] ​ខ្ញុំ​ជា​អ្នក​ត្រេកអរ​នឹង​ពួក​ទេវតា ​(​ក្នុង​ឋនចាតុម្មហារាជិកា​) ​បាន​រក្សា​ឧបោសថ​ប្រកប​ដោយ​អង្គ ៨ ​អស់​តិថី​ទី​ ១៤ តិថី​ទី​ ១៥ ​និង​តិថី​ទី​ ៨ ​នៃ​បក្ស​ផង និង​បាដិហារិកបក្ខៈ​ផង ថ្ងៃ​នេះ ខ្ញុំ​នោះ មាន​ភត្ត​តែម្ដង កោរសក់ ដណ្ដប់សង្ឃាដី ​មិន​គប្បី​ប្រាថ្នា​នូវ​ពួក​ទេវតា ​(​ណា​មួយ​) ទេ ​គប្បី​បន្ទោបង់​នូវ​សេចក្ដី​ក្រវល់​ក្រវាយ ក្នុង​ហ្ឫទ័យ ​(​តែប៉ុណ្ណោះ​) ។

អភយមាតាថេរី

កែប្រែ

[២៩១] បពិត្រ​មាតា សូមលោកពិចារ​ណា​រាងកាយ​នេះ​ ជារបស់​មិន​ស្អាត ​មាន​ក្លិនស្អុយ ​ខាង​លើ​អំពី​បាទ​ជើង ខាង​ក្រោម​អំពី​ចុង​សក់ ។ កាល​ខ្ញុំ​ប្រព្រឹត្តយ៉ាង​នេះ បាន​ដករាគៈ​ទាំងពួង​ហើយ បាន​ផ្ដាច់​សេចក្ដី​ក្រវល់ក្រវាយ​អស់​ហើយ​ ជា​អ្នក​មាន​ចិត្ត​ត្រជាក់ រលត់ទុក្ខ​ហើយ​ ។

អភយាថេរី

កែប្រែ

[២៩២] ​ម្នាល​នាង​អភយា ​ពួក​បុថុជ្ជន​ជាប់​ចំ​ពាក់​ក្នុង​រាងកាយ​ណា​ រាងកាយ ​(​នោះ​) ជាសភាពបែកធ្លាយ ​អាត្មា​អញ​ជា​អ្នក​ដឹង​ខ្លួន មាន​ស្មារតី​តាំង​ស៊ប់ ​នឹង​ដាក់​ចុះ​នូវ​រាងកាយ​នេះ​ចោលចេញ​ ។ ​អាត្មា​អញ​ត្រូវ​ទុក្ខធម៌​ជា​ច្រើន​ពាល់​ត្រូវ​ហើយ​ ជា​អ្នក​ត្រេកអរ​ក្នុង​សេចក្ដី​មិន​ប្រមាទ ​បាន​សម្រេច​នូវ​ការ​អស់​ទៅ​នៃ​តណ្ហា សាសនា​របស់​ព្រះ​ពុទ្ធ ​អាត្មា​អញ​បាន​ធ្វើ​ហើយ​ ។

សាមាថេរី

កែប្រែ

[២៩៣] ​អាត្មា​អញ​មិន​ទាន់​បាន​សេចក្ដី​ស្ងប់​រម្ងាប់​នៃ​ចិត្ត មិន​លុះអំ​ណា​ច​ក្នុង​ភាវនា​ចិត្ត បាន​ចេញ​ទៅ​ខាង​ក្រៅ​អំពី​លំនៅ​ ៤ ដង ៥ ដង ។ ​អាត្មា​អញ​នោះ ត្រូវ​ទុក្ខ​ធម៌​ជា​ច្រើន​ពាល់​ត្រូវ​ហើយ បាន​ដកតណ្ហា​ហើយ​ក្នុង​រាត្រី​ទី​ ៨ ​អាត្មា​អញ​ជា​អ្នក​ត្រេកអរ​ក្នុង​សេចក្ដី​មិន​ប្រមាទ ​បាន​សម្រេច​នូវ​ការ​អស់​ទៅ​នៃ​តណ្ហា សាសនា​របស់​ព្រះ​ពុទ្ធ ​អាត្មា​អញ​បាន​ធ្វើ​ហើយ​ ។

ចប់ ​ទុក​និបាត ។

តិកនិបាត

កែប្រែ

សាមាថេរីដទៃទៀត

កែប្រែ

[២៩៤] ​តាំង​ពីកាល​អាត្មា​អញ​បួស​មក បាន​ ២៥ ឆ្នាំ​ហើយ អាត្មា​អញ​មិន​ទាន់​បាន​ស្គាល់​នូវ​សេចក្ដី​ស្ងប់​ចិត្ត​ម្ដងទេ ។ ​អាត្មា​អញ​មិន​បាន​សេចក្ដី​ស្ងប់​ចិត្ត មិន​លុះ​អំ​ណា​ច​ក្នុង​ភាវនា​ចិត្ត តែត​មក អាត្មា​អញ​រឭក​ដល់​សាសនា​នៃ​ព្រះ​ជិន​ស្រី ក៏​បាន​ដល់​នូវ​សេចក្ដី​សំវេគ ។ ​អាត្មា​អញ​ត្រូវ​ទុក្ខធម៌ជា​ច្រើន​ពាល់​ត្រូវ​ហើយ​ ជា​អ្នក​ត្រេកអរ​ក្នុង​សេចក្ដី​មិន​ប្រមាទ ​បាន​សម្រេច​នូវ​ការ​អស់​ទៅ​នៃ​តណ្ហា សាសនា​របស់​ព្រះ​ពុទ្ធ ​អាត្មា​អញ​បាន​ធ្វើ​ហើយ ថ្ងៃ​នេះ​ជារាត្រី ​ទី​ ៧ ​របស់​អាត្មា​អញ​ ជារាត្រី​ដែល​តណ្ហារីង​ស្ងួត ។

ឧត្តមាថេរី

កែប្រែ

[២៩៥] ​អាត្មា​អញ មិន​បាន​សេចក្ដី​ស្ងប់​រម្ងាប់​ចិត្ត មិន​លុះ​ក្នុង​អំ​ណា​ចភាវនា​ចិត្ត បាន​ចេញ​ទៅ​ខាង​ក្រៅ​អំពី​លំនៅ​ ៤ ដង ៥ ដង ។ ​អាត្មា​អញ​នោះ បាន​ចូល​ទៅ​រកភិក្ខុ​នី ​ដែល​អាត្មា​អញ​គួរ​ជឿ ​(​បដាចារាថេរី​) ភិក្ខុ​នី​នោះ បាន​សំដែង​ធម៌ ​គឺ​ ខន្ធ អាយ​តនៈ ធាតុ ​ដល់​អាត្មា​អញ​ ។ លុះ​អាត្មា​អញ បាន​ស្ដាប់ធម៌​របស់​លោក ​តាម​ទំនង​ដែល​លោក​បាន​ប្រៀនប្រដៅ ​អាត្មា​អញ​ក៏​ឆ្អែត​ដោយ​បីតិ ​និង​សុខៈ អង្គុយលើ​បល្ល័ង្ក​មួយ អស់​ ៧ ​ថ្ងៃ​ ។ ​ក្នុង​ថ្ងៃ​ទី​ ៨ ​អាត្មា​អញ​បាន​ទំលាយគំនរងងឹត ​គឺ​មោហៈ ​ហើយ​សណ្ដូក​ជើង​ទាំងគូ ។

ឧត្តមាថេរី ​មួយ​រូប​

កែប្រែ

[២៩៦] ពោជ្ឈង្គ​ទាំង ៧ ​ណា​ ជាឧបាយ​ដើម្បី​ដល់​នូវ​ព្រះ​និព្វាន​ ពោជ្ឈង្គ​ទាំង​អស់​នោះ អាត្មា​អញ​បាន​ចម្រើន​ហើយ តាម​លំអាន​ដែល​ព្រះ​ពុទ្ធ​សំដែង​ហើយ​ ។ ​អាត្មា​អញ​ជាឱរសធីតា​របស់​ព្រះ​ពុទ្ធ ជា​អ្នក​ត្រេកអរ​ចំពោះ​ព្រះ​និព្វាន ក្នុង​កាល​ទាំង​ពួង ជា​អ្នក​បាន​សុញ្ញសមាបត្តិ ​និង​អនិមិត្តសមាបត្តិ ​តាម​ប្រាថ្នា​ ។ ​កាម​ទាំង​អស់​ ទោះជាទិព្វក្ដី​ ជារបស់​មនុស្ស​ក្ដី ​អាត្មា​អញ​បាន​កាត់​ផ្ដាច់ផ្ដិល​ហើយ​ ជាតិ​សង្សារ​របស់​អាត្មា​អញ អស់​រលីង​ហើយ​ ឥឡូវ​នេះ​ ភពថ្មី​មិន​មាន​ទេ ។

ទន្ដិកាថេរី

កែប្រែ

[២៩៧] ​អាត្មា​អញ​បាន​ចេញ​ទៅ អំពី​ទី​សម្រាក ​ក្នុង​វេលា​ថ្ងៃ​ លើ​ភ្នំ​ឈ្មោះ​ គិជ្ឈកូដ ​ហើយ​បាន​ឃើញ​ដំរី​ដែល​ចុះ​ឡើង ក្បែរ​ឆ្នេរស្ទឹង ​(​ឈ្មោះ​ចន្ទភាគា​) ។ ​បុរស​កាន់​កង្វេរ បង្គាប់ថា ឯង​ចូរ​ជូន​ជើង​មក​ ដំរី​ក៏​ជូន​ជើង ហើយ​បុរស​ក៏​ឡើង​ជិះដំរី ។ ​អាត្មា​អញ​បាន​ឃើញ​ដំរី ​ដែល​គេ​មិន​ទាន់ទូន្មាន គេ​អាចទូន្មាន ​ឲ្យ​លុះ​ក្នុង​អំ​ណា​ច​របស់​ពួក​មនុស្ស​បាន ហើយ​ក៏​ទៅ​កាន់​ព្រៃ ​តាម​កិរិយា​របស់​ដំរី​នោះ ក៏​បាន​ធ្វើ​ចិត្ត​ឲ្យ​នឹង​ធឹង ​ព្រោះ​ឃើញ​ដំរី​នោះ​ ។

ឧព្វិរីថេរី

កែប្រែ

[២៩៨] ​ម្នាល​នាង​ឧព្វិរី ​នាង​កន្ទក់កន្ទេញ​ក្នុង​ព្រៃថា ​ម្នាល​ជីវៈ​មាស​ម្ដាយ ដូច្នេះ ​នាង​ចូរ​ដឹង​ខ្លួន កូន​ស្រី​របស់​នាង​ទាំង​អស់​ ៨៤.០០០ ​មាន​ឈ្មោះ​ថាជីវៈ​ដូច​គ្នា ​ត្រូវ​គេ​ដុត​ក្នុង​ឈាបនដ្ឋាន​នេះ​ បណ្ដា​កូន​ស្រី​ទាំង​នោះ តើ​នាង​សោក​ចំពោះ​កូន​ស្រី​ណា​ ។

សរ ​គឺ​សេចក្ដី​សោក អាស្រ័យ​នូវ​ហ្ឫទ័យ​របស់​ខ្ញុំ​ព្រះ​អង្គ ជារបស់​ដែល​គេ​ឃើញ​បាន​ដោយ​ក្រ ​បាន​ដកចេញ​ហើយ ព្រះ​អង្គ​បាន​បន្ទោបង់​នូវ​សេចក្ដី​សោក ​ព្រោះ​កូន​ស្រី​របស់​ខ្ញុំ​ព្រះ​អង្គ ​ដែល​ត្រូវ​សេចក្ដី​សោកគ្របសង្កត់​ហើយ​ ។ ​ក្នុង​ថ្ងៃ​នេះ ខ្ញុំ​ព្រះ​អង្គ​នោះ មាន​សរដក​ហើយ​ ជា​អ្នក​មិន​មាន​សេចក្ដី​ស្រេកឃ្លាន ​បាន​រំលត់​ទុក្ខ​ហើយ ខ្ញុំ​ព្រះ​អង្គ សូម​ដល់​ព្រះ​ពុទ្ធជា​អ្នក​ប្រាជ្ញ​ផង ព្រះ​ធម៌​ផង ព្រះ​សង្ឃ​ផង​ ជាសរណៈ ។

សុក្កាថេរី

កែប្រែ

[២៩៩] ​ពួក​មនុស្ស ក្នុង​ក្រុងរាជគ្រឹះ​នេះ​ សម្ងំធ្វើ​កិច្ច​អ្វី ដូច​ជា​បុគ្គល​សម្ងំផឹក​ទឹក​ឃ្មុំ ​ក៏​មិន​នាំគ្នាចូល​ទៅ​រក​នាង​សុក្កាថេរី ​ដែល​កំពុង​ប្រកាស​ព្រះ​ពុទ្ធសាសនា ។ ​ពួក​បណ្ឌិត​បុរស ប្រកប​ដោយ​ប្រាជ្ញា ទំនងជា​បាន​ក្រេបផឹក​នូវ​ធម៌​នោះ​ ជាធម៌​មិន​គប្បី​ដឹក​នាំ​បុគ្គល​ឲ្យ​ត្រឡប់ថយ ជាធម៌​មិន​លាយឡំ ​មាន​ឱជារស ​ដូច​ជា​ពួក​អ្នក​ដើរ​ផ្លូវ​ឆ្ងាយ ​បាន​ក្រេប​ផឹក​នូវ​ទឹក​ភ្លៀង ។

ព្រះ​នាង​សុក្កាថេរី ​មាន​លោកុត្តរ​ធម៌​ដ៏​បរិសុទ្ធ​ល្អ​ ជា​ស្រី​ប្រាសចាក​រាគៈ​ហើយ​ ជា​អ្នក​នឹង​ធឹង ឈ្នះមារ ព្រម​ទាំងវាហនៈ ​ហើយ​ទ្រទ្រង់​រាងកាយ ​មាន​ក្នុង​ទី​បំ​ផុត​ ។

សេលាថេរី

កែប្រែ

[៣០០] ការ​រលាស់ខ្លួន​ចេញ (​ចាក​ភព​) ​ក្នុង​លោក ​របស់​នាង មិន​មាន​ទេ ​នាង​នឹង​ធ្វើ​អ្វី​ដោយ​វិវេក ​នាង​ចូរ​បរិភោគ​នូវ​តម្រេក​ដែល​អាស្រ័យ​នូវ​កាម​ទាំងឡាយ កុំ​ឲ្យ​ក្ដៅ​ក្រហាយ ​ក្នុង​កាលជា​ខាង​ក្រោយ​ឡើយ​ ។

កាម​ទាំងឡាយ​មាន​ឧបមា​ដោយ​លំពែង ​និង​ដែក​សូល ជា​គ្រឿង​កាប់ចិញ្រ្ចាំ​នូវ​ឧបាទានក្ខន្ធ​ទាំងឡាយ អ្នក​ឯង​ពោល (​សំដៅ​) តម្រេក​ក្នុង​កាម​ណា​ ឥឡូវ​នេះ​ តម្រេក​ក្នុង​កាម​នោះ​ ជា​ទី​អផ្សុក​ដល់​អាត្មា​ទេ​តើ​ ។ ​សេចក្ដី​រីករាយ​ក្នុង​អារម្មណ៍​ទាំងពួង យើង​បាន​កំចាត់​ចេញ​ហើយ​ គំនរងងឹត ​យើង​បាន​ទំលុះទំលាយ​ហើយ ម្នាល​មារ​មាន​ចិត្ត​បាប អ្នក​ឯង​ចូរ​ដឹង​យ៉ាង​នេះ​ចុះ ម្នាល​មារថោកទាប ​អ្នក​ឯងយើងកំចាត់ចេញ​បាន​ហើយ​ ។

សោមាថេរី

កែប្រែ

[៣០១] ​ពួក​ឥសី ​(​មាន​ព្រះ​ពុទ្ធជា​ដើម​) ​គប្បី​ដល់​នូវ​ឋនៈ​ណា ដែល​បុគ្គល​ដទៃ​មិន​ងាយ​នឹង​បាន​សម្ភព ​ស្ត្រី​មិន​អាច​នឹង​ដល់​នូវ​ឋនៈ​នោះ ដោយ​ប្រាជ្ញាប្រវែង​ពីរ​ធ្នាប់​បាន​ទេ ។

កាល​បើ​ចិត្ត​របស់​បុគ្គល អ្នក​ឃើញ​ច្បាស់​នូវ​ធម៌​ដោយ​ប្រពៃ ​បាន​តម្កល់មាំ​ហើយ កាល​បើ​ញាណ​កំពុង​តែប្រព្រឹត្ត​ទៅ តើ​ស្ត្រី​ភាព ហេតុម្ដេច​មិន​គប្បី​ធ្វើ​នូវ​ឋនៈ​នោះ​បាន​ ។ ​សេចក្ដី​រីករាយ​ក្នុង​អារម្មណ៍​ទាំងពួង យើង​បាន​កំចាត់​ចេញ​ហើយ​ គំនរ​ងងឹត យើង​បាន​ទំលុះទំលាយ​ហើយ ម្នាល​មារ​មាន​ចិត្ត​បាប អ្នក​ឯង​ចូរ​ដឹង​យ៉ាង​នេះ​ចុះ ម្នាល​មារ​ថោក​ទាប ​អ្នក​ឯង យើងកំចាត់ចេញ​បាន​ហើយ​ ។

ចប់ តិកនិបាត ។

ចតុក្កនិបាត

កែប្រែ

ភទ្ទកាបិលានីថេរី

កែប្រែ

[៣០២] ​ព្រះ​ថេរៈ​ឈ្មោះ​កស្សប ជាបុត្តពុទ្ធទាយាទ ​មាន​ចិត្ត​តម្កល់មាំ​ល្អ​ លោក​បាន​ដឹង​នូវ​បុព្វេនិវាស ​ទាំង​ឃើញ​ឋនសួគ៌ ​និង​អបាយ ​លំដាប់​អំពី​នោះ​មក​ លោក​បាន​ដល់​នូវ​ធម៌ជា​ទី​អស់​ទៅ​នៃ​ជាតិ ​បាន​សម្រេច​នូវ​អភិញ្ញា ជា​អ្នក​ប្រាជ្ញ ជាព្រាហ្មណ៍ ​បាន​សម្រេច​វិជ្ជា ៣ ​ដោយ​វិជ្ជា ៣ ​នេះ​ ។ ​ព្រះ​ថេរី​ឈ្មោះ​ ភទ្ទកាបិលានី ​ក៏​យ៉ាង​នោះ​ដែរ បាន​សម្រេច​វិជ្ជា ៣ ញ៉ាំងមច្ចុ​ឲ្យ​សាបសូន្យ ឈ្នះមារ ព្រម​ទាំង​វាហនៈ ​ហើយ​ទ្រទ្រង់​រាង​កាយ ជា​ទី​បំ​ផុត​ ។ យើង​ទាំង​ពីរ​រូប បាន​ឃើញ​ទោស​ក្នុង​លោក ​ហើយ​មក​បួស យើង​ទាំង​នោះ​ ជា​ព្រះ​ខី​ណា​ស្រព ​បាន​ទូន្មានខ្លួន​ហើយ​ ជា​អ្នក​មាន​ចិត្ត​ត្រជាក់ ​បាន​និព្វាន​ហើយ​ ។

ចប់ ចតុក្កនិបាត ។

បញ្ចកនិបាត

កែប្រែ

ភិក្ខុនី​មួយ​រូប មាន​នាម ​និង​គោត្រ​មិន​ប្រាកដ​

កែប្រែ

[៣០៣] ​តាំង​ពីកាល​អាត្មា​អញ​បួស​មក បាន​ ២៥ វស្សា​ហើយ មិន​បាន​សេចក្ដី​ស្ងប់​ចិត្ត​ សូម្បីត្រឹម​មួយ​ផ្ទាត់ម្រាមដៃ ។ ​អាត្មា​អញ​មាន​ចិត្ត​ទ​ទឹក​ដោយ​កាម​រាគៈ មិន​បាន​សេចក្ដី​ស្ងប់​ចិត្ត​ ផ្គង​ដើម​ដៃកន្ទក់កន្ទេញ ​ហើយ​ចូល​ទៅ​កាន់​លំនៅ​ ។ ​អាត្មា​អញ​នោះ​ ចូល​ទៅ​រកភិក្ខុ​នី ​(​ធម្មទិន្នាថេរី​) ជា​ស្ត្រី​ដែល​អាត្មា​អញ​គួរ​ជឿ លោក​បាន​សំដែង​ធម៌ ​គឺ​ខន្ធ អាយតនៈ ធាតុ ​ដល់​អាត្មា​អញ​ ។ លុះ​អាត្មា​អញ​បាន​ស្ដាប់ធម៌​របស់​លោក​ហើយ បាន​ចូល​ទៅ​ក្នុង​ទី​សម​គួរ ដឹង​នូវ​បុព្វេនិវាស បាន​ជម្រះទិព្វចក្ខុ ។ ចេតោបរិយញ្ញាណ ​និង​សោតធាតុ ​អាត្មា​អញ​បាន​ជម្រះ​ហើយ​ ឫទ្ធិ៍​អាត្មា​អញ​បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​ជាក់ច្បាស់​ហើយ​ ការ​អស់​ទៅ​នៃ​អាសវៈ អាត្មា​អញ​បាន​សម្រេច​ហើយ​ អភិញ្ញា ៦ ​អាត្មា​អញ​បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​ច្បាស់​ហើយ ព្រះ​ពុទ្ធសាសនា អាត្មា​អញ​ក៏​បាន​ធ្វើ​ហើយ​ ។

វិមលាថេរី ជា​ស្រី​ពេស្យាពី​ដើម​

កែប្រែ

[៣០៤] ​អាត្មា​អញ​ស្រវឹង រឹងត្អឹង ​ដោយ​ការ​សរសើរគុណ​ផង ដោយ​រូប​សម្បត្តិ​ផង ដោយ​លំអ​ដ៏​លើស​ផង ដោយ​យស​ផង ដោយ​វ័យ​ផង បាន​មើលងាយ​ពួក​ស្រី​ដទៃ ។ ​អាត្មា​អញ​ស្អិតស្អាង​រាងកាយ​នេះ ឲ្យ​វិចិត្រ​ល្អ ឲ្យ​ជា​ទី​រាក់ទាក់​នៃ​ជន​ពាល ​ហើយ​ឈរ​ក្បែរ​ទ្វារ​ផ្ទះ​នៃ​ស្រី​ពេស្យា ​ដូច​ជា​ព្រាន​ម្រឹគដាក់​អន្ទាក់​ ។ ​អាត្មា​អញ​សំដែង​គ្រឿង​ប្រដាប់ ​និង​អវយវៈ​ដ៏​កំបាំង ​ឲ្យ​ជាក់ច្បាស់​ជា​ច្រើន​ សើច​ក្អាក​ក្អាយ ​បាន​ធ្វើ​មាយា​ច្រើន​យ៉ាង ​(​ដើម្បី​) ញ៉ាំងជនពាលជា​ច្រើន (​ឲ្យ​ស្រើប​ស្រាល​) ។ ​ក្នុង​ថ្ងៃ​នេះ អាត្មា​អញ​នោះ បាន​កោរសក់ ដណ្ដប់សង្ឃាដី ​ដើរ​ទៅ​បិណ្ឌបាត រួច​អង្គុយក្រោមម្លប់​ឈើ​ ជា​អ្នក​បាន​នូវ​ធម៌​ដែល​មិន​មាន​វិតក្កៈ ។ ​គ្រឿង​ប្រកប​ទាំងពួង ទោះជាទិព្វក្ដី ជា​របស់​មនុស្ស​ក្ដី ​អាត្មា​អញ​បាន​ផ្ដាច់ផ្ដិល​ហើយ អាត្មា​អញ​បាន​ញ៉ាំងអាសវៈ​ទាំងពួង ​ឲ្យ​អស់​ហើយ​ ជា​អ្នក​មាន​ចិត្ត​ត្រជាក់ រំលត់ទុក្ខ​ហើយ​ ។

សីហាថេរី

កែប្រែ

[៣០៥] កាលពី​ដើម អាត្មា​អញ​ត្រូវ​កាម​រាគៈបៀតបៀន ជា​អ្នក​មាន​ចិត្ត​រវើរវាយ ​មិន​លុះ​ក្នុង​អំ​ណា​ចភាវនា​ចិត្ត ព្រោះ​ធ្វើ​ទុក​ក្នុង​ចិត្ត​មិន​ជាឧបាយ​នៃ​ប្រាជ្ញា ។ ​អាត្មា​អញ​ លុះ​ត្រូវ​កិលេស​ទាំងឡាយ​រួបរឹត​ហើយ​ ជា​អ្នក​ប្រព្រឹត្ត​តាម​សេចក្ដី​សំគាល់​ក្នុង​កាម ថា​ជា​សុខ ជា​អ្នក​លុះ​ក្នុង​អំ​ណា​ច​នៃ​ចិត្ត​ដែល​ប្រកប​ដោយ​រាគៈ ​ក៏​មិន​បាន​នូវ​សេចក្ដី​ស្ងប់​ចិត្ត​ឡើយ​ ។ ​អាត្មា​អញ​ទៅ​ជាស្គម ស្លេកស្លាំង ស្អាប់​សម្បុរ ប្រព្រឹត្ត​មក​អស់​ ៧ ឆ្នាំ​ហើយ អាត្មា​អញ​ដល់​នូវ​សេចក្ដី​ទុក្ខ​ក្រៃពេក ​មិន​បាន​សេចក្ដី​សុខ ​ទាំង​ថ្ងៃ​ទាំង​យប់​ ។ ​ព្រោះ​មិន​មាន​សេចក្ដី​សុខ​នោះ អាត្មា​អញ​ក៏​បាន​កាន់​ខ្សែចូល​ទៅ​ក្នុង​ចន្លោះព្រៃ ​(​ដោយ​គិតថា​) ​អាត្មា​អញ​ ចងក​ក្នុង​ទី​នេះ​ប្រសើរ ត្រង់វិល​ទៅ​កាន់​ភេទថោកទាបវិញ មិន​ប្រសើរ​ឡើយ​ ។ ​អាត្មា​អញ​បាន​ធ្វើ​អន្ទាក់​យ៉ាងមាំ ចង​នឹង​មែក​ឈើ​ ដាក់​អន្ទាក់​ត្រង់ក ​ក៏​ស្រាប់​តែ​ចិត្ត​របស់​អាត្មា​អញ​រួច​ស្រឡះ​ ។

នន្ទាថេរី

កែប្រែ

[៣០៦] ​ម្នាល​នាង​នន្ទា ​នាង​ចូរ​មើលរាងកាយ ​ដែល​មាន​ជំងឺជានិច្ច មិន​ស្អាត ជារបស់​ពុករលួយ ​ដែល​ឆ្អឹង ៣០០ កំ​ណា​ត់ផ្គុំ​ឡើង​ហើយ (​នេះ​) ​នាង​ចូរ​អប់រំ​ចិត្ត​ដោយ​អសុភសញ្ញា ​ឲ្យ​ជា​ចិត្ត​មាន​អារម្មណ៍​តែ​មួយ តាំង​នៅ​មាំ​ល្អ​ ។ សរីរៈ​នេះ​យ៉ាង​ណា​ សរីរៈ​របស់​នាង​ហ្នឹង ​ក៏​យ៉ាង​នោះ​ដែរ​ សរីរៈ​របស់​នាង​ហ្នឹងយ៉ាង​ណា​ សរីរៈ​នេះ ក៏​យ៉ាង​នោះ​ដែរ នាង​កុំខ្ជិលច្រអូស ខំពិចារ​ណា​រាងកាយនុ៎ះ ​ទាំងយប់ ​ទាំង​ថ្ងៃ​ យ៉ាង​នេះ​ឯងថា សរីរៈ ​(​នេះ​) ​ដែល​ពួក​ជនពាលរីករាយ ជារបស់​ពុក​រលួយ ​មាន​ក្លិនអាក្រក់ ។ ​លំដាប់​អំពី​នោះ ខ្ញុំ​ក៏​បាន​ពិនិត្យ​ឃើញ​ដោយ​ប្រាជ្ញា​របស់ខ្លួន ។ ​ខ្ញុំ​នោះ​មិន​ធ្វេសប្រហែស ខំ​ពិចារ​ណា​ដោយ​ឧបាយ​នៃ​ប្រាជ្ញា ​ក៏​បាន​ឃើញ​កាយ​នេះ ទាំង​ខាង​ក្នុង ទាំង​ខាង​ក្រៅ ​តាម​ពិត​ ។ ​ខាង​ក្រោយ​មក ខ្ញុំ​នឿយ​ណា​យ​ក្នុង​កាយ រសាយ​ក្នុង​សន្ដាន ជា​អ្នក​មិន​ធ្វេសប្រហែស ​ក៏​បាន​ប្រាសចាក​យោគៈ ​មាន​ចិត្ត​ស្ងប់ មាន​ទុក្ខរលត់​ហើយ​ ។

នន្ទុត្តរាថេរី

កែប្រែ

[៣០៧] ​អាត្មា​អញ​បាន​ថ្វាយបង្គំភ្លើង​ផង ព្រះ​ចន្ទ​ផង ព្រះ​អាទិត្យ​ផង ​ពួក​ទេវតា​ផង​ រួច​ហើយ​អាត្មា​អញ​ទៅ​កាន់​កំពង់​នៃ​ស្ទឹង​ទាំងឡាយ ហើយ​ចុះ​ទៅ​ក្នុង​ទឹក អាត្មា​អញ​ សមាទាន​នូវ​វត្ត​ច្រើន​យ៉ាង ​គឺ​កោរក្បាល​ពាក់​កណ្ដាល សម្រេច​ការ​ដេក​លើ​ផែនដី ​មិន​បាន​បរិភោគបាយ​ក្នុង​វេលាយប់ ។ ​អាត្មា​អញ​ត្រេកអរ​ក្នុង​ការ​ស្អិតស្អាង ​និង​ការ​ប្រដាប់ លុះ​កាម​រាគៈបៀតបៀន​ហើយ ក៏​បាន​ទំនុក​បំរុងកាយ​នេះ ដោយ​គ្រឿង​ងូត និង​គ្រឿង​អប់ ។ ​ក្នុង​កាល​ខាង​ក្រោយ​មក ខ្ញុំ​បាន​នូវ​សទ្ធា ​(​ក្នុង​សំណាក់​នៃ​ព្រះ​មហា​មោគ្គល្លាន​ត្ថេរ​) ​ហើយ​បួស​ក្នុង​ធម្មវិន័យ ​កាម​រាគៈ ​ខ្ញុំ​បាន​ដកចេញ​ហើយ ព្រោះ​បាន​ឃើញ​នូវ​រាងកាយ ​តាម​ពិត​ ។ ភព​ទាំង​អស់​ផង សេចក្ដី​ប្រាថ្នា​ផង សេចក្ដី​តាំង​ចិត្ត​ទុក​ផង អាត្មា​អញ​បាន​ផ្ដាច់ផ្ដិល​ហើយ អាត្មា​អញ​បាន​ប្រាសចាក​យោគៈ​ទាំងពួង​ហើយ បាន​ដល់​នូវ​សេចក្ដី​ស្ងប់​ចិត្ត​ ។

មិត្តកាលីថេរី

កែប្រែ

[៣០៨] ​អាត្មា​អញ​ចេញ​អំពី​ផ្ទះ ​ហើយ​មក​បួស​ក្នុង​ធម្មវិន័យ ​ដោយ​សទ្ធា ខ្វល់​ខ្វាយ​ក្នុង​លាភៈ ​និង​សក្ការៈ ប្រព្រឹត្ត​ដោយ​ហេតុ ​(​ដែល​ញ៉ាំងលាភ​ឲ្យ​កើត​ឡើង មាន​ពាហុសច្ចៈ ​និង​ធម្មក​ថា​ជា​ដើម​) ​នោះ​ៗ ។ ​អាត្មា​អញ​បាន​លះប្រយោជន៍​ដ៏​ឧត្តម​ចោល ​ហើយ​សេព​នូវ​ប្រយោជន៍ថោកទាប លុះ​ក្នុង​អំ​ណា​ច​នៃ​កិលេស​ទាំង​ឡាយ មិន​ត្រេកអរ​នឹង​ប្រយោជន៍​នៃ​សមណៈ​ ។ ​សេចក្ដី​សង្វេគ ​ក៏​មាន​ដល់​អាត្មា​អញ​នោះ ដែល​អង្គុយ​ក្នុង​លំនៅ​ថា ​អាត្មា​អញ​ដើរ​ផ្លូវខុស លុះ​ក្នុង​អំ​ណា​ច​តណ្ហា ។ ជីវិត​របស់​អាត្មា​អញ​មាន​ប្រមាណតិច ជរា ​និង​ព្យាធិ​តែង​ញាំញី មុន​កាយ​នេះ​នឹង​បែកធ្លាយ ​មិន​មែន​ជាកាល​គួរ អាត្មា​អញ​ធ្វេសប្រហែស​ឡើយ​ ។ ​អាត្មា​អញ​កាលពិចារ​ណា​នូវ​ការ​កើត​ឡើង និង​ការ​សូន្យ​ទៅ​នៃ​ខន្ធ​ទាំងឡាយ​តាម​ពិត ក៏​មាន​ចិត្ត​រួច​ស្រឡះ ហើយ​ចេញ (​ចាក​កិលេស​ទាំងពួង​) ពុទ្ធសាសនា ​អាត្មា​អញ​បាន​ធ្វើ​ហើយ​ ។

សកុលាថេរី

កែប្រែ

[៣០៩] ​អាត្មា​អញ​កាលនៅ​ក្នុង​ផ្ទះ ​បាន​ស្ដាប់ធម៌​របស់​ភិក្ខុ​ហើយ ឃើញ​ធម៌ ប្រាស​ចាក​ធូលី ​គឺ​កិលេស ជាធម៌នាំ​សត្វ​ឲ្យ​ចេញ​ចាក​តណ្ហា ជាហេតុនាំ​ឲ្យ​បាន​សេចក្ដី​សុខ ​មិន​ឃ្លាត ។ ​អាត្មា​អញ​នោះ បាន​បោះបង់ចោល​នូវ​កូន​ប្រុស​ផង កូន​ស្រី​ផង​ ទ្រព្យ ​និង​ស្រូវ​ផង បាន​ឲ្យ​គេ​កោរសក់ ​ហើយ​មក​បួស​ក្នុង​ធម្មវិន័យ ។ ​អាត្មា​អញ​កាលនៅ​ជា​សិក្ខមានា ​បាន​ញ៉ាំងមគ្គ​ខាង​លើ​ឲ្យ​កើត ​បាន​លះរាគៈ ​និង​ទោសៈ​ផង​ អាសវៈ​ទាំងឡាយ​ដែល​តាំង​នៅ​ជា​មួយ​គ្នា​នឹង​រាគៈទោសៈ​នោះ​ផង​ ។ លុះ​អាត្មា​អញ​បាន​ឧបសម្បទាជា​ភិក្ខុនី​ហើយ ក៏​រលឹក​ឃើញ​នូវ​បុព្វជាតិ ​ទាំងទិព្វចក្ខុ​មិន​មាន​មន្ទិល ​ដែល​ពួក​សប្បុរស​ចម្រើន​ហើយ ក៏​អាត្មា​អញ​បាន​ជម្រះ​ហើយ អាត្មា​អញ​បាន​ឃើញ​សង្ខារ​ទាំងឡាយ ដែល​កើត​អំពី​ហេតុ ​មាន​សភាពទ្រុឌទ្រោម ​ថា​ជា​របស់​ដទៃ ​ហើយ​បាន​លះអាសវៈ​ទាំង​អស់​ ជា​អ្នក​មាន​ចិត្ត​ត្រជាក់ ​បាន​រលត់ទុក្ខ​ហើយ​ ។

សោ​ណា​ថេរី

កែប្រែ

[៣១០] ​អាត្មា​អញ​បាន​សម្រាល​កូន​ដប់ ​ក្នុង​សរីរៈ ​គឺ​រូប​នេះ ព្រោះ​ហេតុ​នោះ អាត្មា​អញ​មាន​កម្លាំង​ថយ គ្រាំគ្រា ​បាន​ចូល​ទៅ​រកភិក្ខុ​នី​មួយ​រូប​ ។ លោក​បាន​សំដែង​ធម៌ ​គឺ​ខន្ធ អាយតនៈ ធាតុ ​ដល់​អាត្មា​អញ​ លុះ​អាត្មា​អញ​បាន​ស្ដាប់ធម៌​របស់​លោក​ហើយ ក៏​បាន​កោរសក់បួស ​អាត្មា​អញ​នោះ កំពុង​សិក្សា ​(​សិក្ខាបី​) ​បាន​ជម្រះ​ទិព្វ​ចក្ខុ ​ដឹង​នូវ​បុព្វេនិវាស ​ដែល​អាត្មា​អញ​បាន​អាស្រ័យនៅ​ហើយ​ក្នុង​កាល​មុន ។ ​អាត្មា​អញ​មាន​អារម្មណ៍​តែ​មួយ មាន​ចិត្ត​តម្កល់មាំ ​ចម្រើន​អនិមិត្ត​វិមោក្ខ ជា​អ្នក​បាន​វិមោក្ខ​ក្នុង​លំដាប់ (​នៃ​មគ្គ​ដ៏​ប្រសើរ​) រលត់កិលេស​ហើយ ព្រោះ​មិន​ប្រកាន់​ ។ បញ្ចក្ខន្ធ ​អាត្មា​អញ​បាន​កំណត់​ហើយ មាន​ឫស​ផ្ដាច់​ផ្ដិល​ហើយ អាត្មា​អញ​មិន​មាន​តណ្ហា ​ដែល​កើត​អំពី​វត្ថុ​ដែល​តាំង​នៅ​ ឥឡូវ​នេះ​ ភពថ្មី​មិន​មាន​ ។

ភទ្ទាកុណ្ឌលាថេរី

កែប្រែ

[៣១១] ​អាត្មា​អញ​មាន​សក់ដក​ហើយ (​ដោយ​បន្លាត្នោត​) ទ្រទ្រង់​ភក់ ​មាន​សំពត់​សាដក​តែ​មួយ​ ប្រព្រឹត្ត​ក្នុង​កាលមុន ​មាន​សេចក្ដី​សំគាល់ថាទោស ក្នុង​របស់​ដែល​មិន​មាន​ទោស ​ទាំង​មាន​សេចក្ដី​យល់​ឃើញ​ថា ​មិន​មាន​ទោស​ក្នុង​របស់​ដែល​មាន​ទោស ចេញ​ទៅ​អំពី​ទី​សម្រាក​ក្នុង​វេលា​ថ្ងៃ បាន​ឃើញ​ព្រះ​ពុទ្ធ ទ្រង់​ប្រាស​ចាក​ធូលី ​គឺ​រាគាទិក្កិលេស ​មាន​ភិក្ខុ​សង្ឃហែហម លើ​ភ្នំគិជ្ឈកូដ ​ក៏​លុត​ជង្គង់​ថ្វាយបង្គំ ប្រណម្យអញ្ជលី​ក្នុង​ទី​ចំពោះ​ព្រះ​ភក្រ្ដ ។ ​ព្រះ​មាន​ព្រះ​ភាគ ​បាន​ត្រាស់​ថា ​ម្នាល​នាង នាង​ចូរ​មក​ចុះ​ ឧបសម្បទា​នោះ ក៏​សម្រេច​ដល់​ខ្ញុំ​ ។ ​អាត្មា​អញ​បាន​ដើរ​ទៅ​កាន់​ជនបទ​ឈ្មោះ​អង្គៈ មគធៈ វជ្ជី កាសី ​និង​កោសល ជា​អ្នក​មិន​មាន​បំណុល ​បាន​បរិភោគដុំបាយ​របស់​ជន​អ្នក​នៅ​ក្នុង​ដែន (​នោះ​ៗ​) ​អស់​ ៥០ ឆ្នាំ ។ ឧបាសក​ណា បាន​ឲ្យ​ចីវរ​ដល់​នាង​ភទ្ទា ​ដែល​រួច​ចាក​គន្ថៈ​ទាំងពួង ឧបាសក​នោះ ប្រកប​ដោយ​បញ្ញា ​បាន​សោយបុណ្យ​ច្រើន​ ។

បដាចារាថេរី

កែប្រែ

[៣១២] ​ពួក​មាណព ភ្ជួរស្រែ​ដោយ​នង្គ័ល​ទាំងឡាយ ហើយ​ព្រោះ​ពូជ​ទាំងឡាយ​លើ​ផែនដី ​តែង​បាន​នូវ​ទ្រព្យចិញ្ចឹម​កូន និង​ប្រពន្ធ​ទាំងឡាយ​ ។ ​អាត្មា​អញ​បរិបូណ៌​ដោយ​សីល ​មិន​ខ្ជិល ​មិន​រវើរវាយ ធ្វើ​តាម​សាសនា​របស់​ព្រះ​សាស្ដា ​ដូច​ម្ដេច​ក៏​មិន​បាន​ព្រះ​និព្វាន​ ។ ​អាត្មា​អញ​លាង​ជើង​ក្នុង​ទឹក ឃើញ​ទឹក​សម្រាប់លាង​ជើង​ហូរ​អំពី​ទី​ទួល ​មក​កាន់​ទី​ទាប ​ហើយ​ធ្វើ (​ឲ្យ​ជានិមិត្ត​) ​ក្នុង​ទឹក​ទាំងឡាយ លំដាប់​ពី​នោះ​មក អាត្មា​អញ​ក៏​បាន​តម្កល់​ចិត្ត​មាំ ​ដូច​សេះអាជានេយ្យ​ដ៏​ចម្រើន​ ។ ​លំដាប់​នោះ អាត្មា​អញ​កាន់​ប្រ​ទី​ប​ចូល​ទៅ​កាន់​លំនៅ​ រមិលមើលដំណេក ​ហើយ​អង្គុយ​លើ​គ្រែតូច ។ ​ក្នុង​កាល​នោះ អាត្មា​អញ​កាន់​រនុក​ទ្វារ ហើយ​ពន្លឹម​ចុះ​នូវ​ប្រឆេះ ​(​នៃ​ប្រ​ទី​ប​) ​ចិត្ត​ក៏​បាន​រួច​ស្រឡះ​ចាក​កិលេស ​ដូច​ជាការ​រលត់​នៃ​ប្រ​ទី​ប ។

តឹសមត្តាថេរី

កែប្រែ

[៣១៣] ​ពួក​មាណព ​កាន់​អង្រែ​ទាំងឡាយ​បុកស្រូវ ​តែង​បាន​នូវ​ទ្រព្យ​ទាំងឡាយ​ ចិញ្ចឹម​កូន និង​ប្រពន្ធ ។ ​ពួក​នាង ចូរ​ធ្វើ​នូវ​ពុទ្ធសាសនា ​ដែល​គេ​ធ្វើ​ហើយ មិន​ក្ដៅ​ក្រហាយ​តាម​ក្រោយ ​ចូរ​លាង​ជើង​ទាំងឡាយ​ឲ្យ​ឆាប់ ​ហើយ​អង្គុយ​ក្នុង​ទី​សម​គួរ ប្រកប​រឿយ​ៗ ​នូវ​សេចក្ដី​ស្ងប់​ចិត្ត ហើយ​ចូរ​ធ្វើ​នូវ​ពុទ្ធសាសនា​ចុះ​ ។

ភិក្ខុ​នី​ទាំង​នោះ បាន​ស្ដាប់ពាក្យ​ប្រៀនប្រដៅ ​របស់​បដាចារាថេរី​នោះ​ហើយ ក៏​លាង​ជើង ហើយ​ចូល​ទៅ​ក្នុង​ទី​សម​គួរ ប្រកប​រឿយ​ៗ ​នូវ​សមថធម៌ ​បាន​ធ្វើ​នូវ (​កិច្ច​ក្នុង​) ពុទ្ធសាសនា ។ ​ក្នុង​បឋមយាម​នៃ​រាត្រី ​ពួក​ព្រះ​ថេរី ​ក៏​បាន​រឭក​ឃើញ​នូវ​បុព្វជាតិ ​ក្នុង​មជ្ឈិមយាម​នៃ​រាត្រី ​បាន​ជម្រះ​នូវ​ទិព្វចក្ខុ ​ក្នុង​បច្ឆិមយាម​នៃ​រាត្រី ​ក៏​បាន​ទំលាយ​នូវ​គំនរងងឹត ។ ​ពួក​ព្រះ​ថេរី​ទាំង​នោះ​ ក្រោក​ឡើង​ថ្វាយបង្គំបាទា ​(​នៃ​បដាចារាថេរី ​ហើយ​ពោល​ថា​) ពាក្យ​ប្រៀនប្រដៅ​របស់​នាង​ យើង​បាន​ធ្វើ​តាម​ហើយ ​ពួក​ទេវតា​នៅ​ក្នុង​ឋន​ត្រៃត្រឹង្ស ​(​ហែហម​) ​ព្រះ​ឥន្រ្ទ ​ដែល​បាន​ឈ្នះ​ក្នុង​សង្គ្រាម​យ៉ាង​ណា ​ពួក​យើងជា​អ្នក​មាន​វិជ្ជា ៣ ​មិន​មាន​អាសវៈ នឹង​នៅ​ហែហម ​(​នាង​យ៉ាង​នោះ​) ។ ​ពួក​ភិក្ខុ​នីជាថេរី ចំនួន ៣០ ​រូប​នេះ បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​ច្បាស់លាស់ ​នូវ​ព្រះ​អរហត្ត ​ក្នុង​សំណាក់​នៃ​បដាចារាថេរី ។

ចន្ទាថេរី

កែប្រែ

[៣១៤] កាលពី​ដើម អាត្មា​អញ​ជា​ស្រី​ទុគ៌ត ជា​ស្រី​មេម៉ាយ ​មិន​មាន​កូន​ ព្រាត់​ប្រាសចាក​មិត្រ ចាក​ញាតិ​ទាំងឡាយ មិន​ដែល​បាន​បាយ ​និង​សំពត់ ​(​បរិភោគប្រើ​ប្រាស់​គ្រប់គ្រាន់​) ទេ ។ ​អាត្មា​អញ​កាន់​ភាជន៍ដី ​និង​ឈើ​ច្រត់ ​ដើរ​សូម​អំពី​ត្រកូល​មួយ​ទៅ​កាន់​ត្រកូល​មួយ ត្រូវ​ត្រជាក់ ​និង​ក្ដៅបៀតបៀន ​ដើរ​ទៅ​អស់​ ៧ ឆ្នាំ ។ លុះ​កាលជា​ខាង​ក្រោយ​មក អាត្មា​អញ​បាន​ឃើញ​ភិក្ខុ​នី ​(​បដាចារាថេរី​) ជា​ស្រី​បាន​បាយ និង​ទឹក ហើយ​ចូល​ទៅ​និយាយ សូមបួស​ក្នុង​ធម្មវិន័យ ។ ឯ​បដាចារា​ភិក្ខុ​នី​នោះ បាន​បំបួស​អាត្មា​អញ ដោយ​សេចក្ដី​អនុគ្រោះ ​ខាង​ក្រោយ​អំពី​នោះ​មក​ លោក​បាន​ទូន្មាន​អាត្មា​អញ​ ដឹកនាំ​ក្នុង​ប្រយោជន៍យ៉ាងសំខាន់ ។ ​អាត្មា​អញ​បាន​ស្ដាប់ពាក្យ​របស់​លោក ​ក៏​បាន​ធ្វើ​តាម​ពាក្យ​ប្រៀនប្រដៅ ឯឱវាទ​របស់​ព្រះ​ថេរីជាម្ចាស់ ​មិន​ឥត​អំពើ​ឡើយ ខ្ញុំ​ជា​អ្នក​មាន​វិជ្ជា ៣ ​មិន​មាន​អាសវៈ​ ។

ចប់ បញ្ចកនិបាត ។

ឆក្កនិបាត

កែប្រែ

បដាចារាថេរី ៥០០

កែប្រែ

[​បាន​ជាហៅ​បដាចារា​ដែរ ព្រោះ​បាន​ស្ដាប់​ឱវាទ​របស់​នាង​បដាចារាថេរី ។] ។

[៣១៥] ​នាង​មិន​ដឹង​ផ្លូវ​របស់​សត្វ​ណា ដែល​មក ឬ​ទៅ​ទេ ​ហើយ​យំរក​កូន ដែល (​មិន​ដឹង​ជា​) ​មក​អំពី​ទី​ណា​នោះ​ថា ឱ​កូន​អាត្មា​អញ​អើយ ។ ​ទុក​ជា​នាង​ដឹង​ផ្លូវ​របស់​កូន​នោះ ដែល​មក ឬ​ទៅ ក៏​មិន​គប្បី​សោករក​កូន​នោះ​ឡើយ ព្រោះ​សត្វ​មាន​យ៉ាង​នេះ​ជា​ធម្មតា ។ ​(​សត្វ​នោះ​) ​មិន​មាន​អ្នក​ណា​មួយ​អង្វរ​ឲ្យ​មក​អំពី​បរលោក​នោះ ទាំង​មិន​មាន​អ្នក​ណា​មួយ​ អនុញ្ញាត​ឲ្យ​ទៅ​អំពី​លោក​នេះ​ឡើយ​ ទំនងជា​មក​អំពី​ទី​ណា​មួយ (​មាន​នរក​ជា​ដើម​) ​មក​អាស្រ័យនៅ (​ក្នុង​ទី​នេះ​) ​អស់​ពីរ​បី​ថ្ងៃ​ ។ ​សត្វ​សូម្បី​ទៅ​អំពី​ភព​នេះ មក​កាន់​ភពដទៃ ​ទៅ​អំពី​ភព​នោះ ទៅ​កាន់​ភពដទៃ ចែកឋន​ទៅ​ហើយ ដោយ​សភាពជា​មនុស្ស នឹង​អន្ទោល​ទៅ បើ​មក​យ៉ាង​ណា ក៏​ទៅ​យ៉ាង​នោះ​ ការ​ខ្សឹកខ្សួល ​ព្រោះ​តែ​សត្វ​នោះ មាន​ប្រយោជន៍​អ្វី​ ។

លោកម្ចាស់​បាន​ដកព្រួញ ​គឺ​សេចក្ដី​សោក ​ដែល​ឃើញ​ដោយ​កម្រ អាស្រ័យ​នូវ​ហ្ឫទ័យ​របស់​ខ្ញុំ​ លោកម្ចាស់​បាន​បន្ទោបង់​សេចក្ដី​សោក​ព្រោះ​កូន​របស់​ខ្ញុំ ដែល​ត្រូវ​សេចក្ដី​សោក​គ្របសង្កត់​ហើយ​ ។ ​ក្នុង​ថ្ងៃ​នេះ ខ្ញុំ​នោះ​មាន​ព្រួញដក​ហើយ មិន​មាន​សម្រេកគំលាន ​មាន​ទុក្ខរលត់​ហើយ ខ្ញុំ​សូម​ដល់​នូវ​ព្រះ​ពុទ្ធ ជា​អ្នក​ប្រាជ្ញ​ផង ព្រះ​ធម៌​ផង ព្រះ​សង្ឃ​ផង​ ជាសរណៈ ។

វាសិដ្ឋីថេរី

កែប្រែ

[៣១៦] ​អាត្មា​អញ​ត្រូវ​សេចក្ដី​សោក​ព្រោះ​កូន​បៀតបៀន​ហើយ មាន​ចិត្ត​រាយ​មាយ ប្រាសចាក​សញ្ញា ​មាន​កាយអាក្រាត ​មាន​សក់រាត់រាយ ​អាត្មា​អញ​ដើរ​ទ្រហោ​យំ ។ ​អាត្មា​អញ​ពោរពេញ​ដោយ​សេចក្ដី​ស្រេកឃ្លាន ​បាន​ដើរ​ទៅ​លើ​គំនរ​សំរាម​ក្បែរ​ថ្នល់​ផង ក្នុង​ព្រៃស្មសាន​ផង ក្នុង​ច្រករហក​ផង អស់​បីឆ្នាំ​ ។ ​ក្នុង​កាល​ជា​ខាង​ក្រោយ​មក អាត្មា​អញ​បាន​ជួបប្រទះ​នឹង​ព្រះ​សុគត ​ព្រះ​អង្គទូន្មាន​នូវ​ពួក​សត្វ​ដែល​មាន​ខ្លួន​មិន​ទាន់​បាន​ទូន្មាន ទ្រង់​ត្រាស់​ដឹង​ដោយ​ព្រះ​អង្គ​ឯង ​មិន​មាន​ភ័យ​អំពី​ទី​ណា កំពុង​ស្ដេច​ទៅ​កាន់​ក្រុង​មិថិលា ។ ​អាត្មា​អញ​ ត្រឡប់​បាន​នូវ​ចិត្ត​ជាប្រក្រតី ​ហើយ​ក៏​ចូល​ទៅ​ជិត​ថ្វាយបង្គំ ឯ​ព្រះ​គោតម​នោះ បាន​សំដែង​ធម៌​ដល់​អាត្មា​អញ ដោយ​សេចក្ដី​អនុគ្រោះ ។ លុះ​អាត្មា​អញ​បាន​ស្ដាប់ធម៌​របស់​ព្រះ​អង្គ​ហើយ ក៏​បាន​បួស​ក្នុង​ធម្មវិន័យ ប្រកប​ព្យាយាម​ក្នុង​សាសនា​នៃ​ព្រះ​សាស្ដា ​បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​ជាក់ច្បាស់​នូវ​ព្រះ​និព្វាន​បទ​ដ៏​ជា​ទី​ក្សេម ។ ​សេចក្ដី​សោក​ទាំងឡាយ​ទាំងពួង ​អាត្មា​អញ​ផ្ដាច់ផ្ដិល​ហើយ បាន​លះបង់​ហើយ ឲ្យ​មាន​ទី​បំ​ផុត​ត្រឹម​ព្រះ​អរហត្ត​នេះ ព្រោះ​ថា វត្ថុ​ទាំងឡាយ ដែល​ជា​ដែន​កើត​នៃ​សេចក្ដី​សោក ​អាត្មា​អញ​កំណត់​ហើយ​ ។

ខេមាថេរី

កែប្រែ

[៣១៧] ហៃ​នាង​ខេមា ​នាង​នៅ​ក្មេង ជា​ស្រី​មាន​រូប​ យើងសោត​ក៏​នៅ​ក្មេង​កំលោះ នាង​ចូរ​មក​ យើង​នឹង​ត្រេកត្រអាល​ដោយ​តូរ្យតន្រ្តី​ប្រកប​ដោយ​អង្គ ៥ ។

អាត្មា​នឿយ​ណា​យ ធុញទ្រាន់ ​ដោយ​កាយស្អុយ ​ដែល​មាន​ជំងឺជានិច្ច ពុកផុយ​នេះ កាម​តណ្ហា ​អាត្មា​អញ​បាន​ដកចេញ​ហើយ​ ។ ​កាម​ទាំងឡាយ មាន​ឧបមា​ដោយ​លំពែង ​និង​អណ្ដោត ជា​ទី​កាប់ចិញ្ច្រាំ​នូវ​ខន្ធ​ទាំងឡាយ អ្នក​និយាយ​ចំពោះ​តម្រេក​ក្នុង​កាម​ណា​ ឥឡូវ​នេះ​ តម្រេក​ក្នុង​កាម​នោះ មិន​ជា​ទី​ត្រេកអរ​នៃ​អាត្មា​ទេ ។ ​សេចក្ដី​រីក​រាយ​ក្នុង​អារម្មណ៍​ទាំងពួង ​អាត្មា​បាន​កំចាត់ចេញ​ហើយ​ គំនរ​ងងឹត ​អាត្មា​ក៏​បាន​ទំលាយ​ហើយ ម្នាល​មារ​មាន​ចិត្ត​បាប​ អ្នក​ចូរ​ដឹង​យ៉ាង​នេះ​ចុះ ម្នាល​មារ​លា​មក​ អ្នក​ឯង ​អាត្មា​បាន​កំចាត់ចេញ​ហើយ​ ។ ​ពួក​ជន​ពាល ​មិន​ដឹង​តាម​ពិត​ សំពះនក្ខត្តឫក្ស​ទាំងឡាយ​ បូជាភ្លើង​ក្នុង​ព្រៃ ​ហើយ​សំគាល់ថា​ជាការ​បរិសុទ្ធ ។ ចំណែក​ខាង​អាត្មា​ នមស្ការ​ព្រះ​សម្ពុទ្ធ ជា​បុរស​ខ្ពង់ខ្ពស់ ជា​អ្នក​ធ្វើ​តាម​សាសនា​របស់​ព្រះ​សាស្ដា ​បាន​រួច​ស្រឡះ​ហើយ​ ចាក​ទុក្ខ​ទាំងពួង ។

សុជាតាថេរី

កែប្រែ

[៣១៨] ​អាត្មា​អញ​មាន​ខ្លួន​ស្អិតស្អាង ​មាន​គ្រឿង​ស្លៀក​ពាក់​ល្អ​ ទ្រទ្រង់​ផ្កា​កម្រង​ លាបស្រឡាប​ដោយ​ខ្លឹម​ចន្ទន៍ បិទបាំង​ជិត​ដោយ​គ្រឿង​អាភរណៈ​គ្រប់​យ៉ាង ​មាន​ពួក​ទាសី​ហែហម​ហើយ​ ។ ​អាត្មា​អញ បាន​យកបាយ ​ទឹក​ បង្អែម និង​ចំអាប​ដ៏​ច្រើន​ ចេញ​ទៅ​អំពី​គ្រឹហា នាំចូល​ទៅ​កាន់​ឧទ្យាន ។ ​អាត្មា​អញ​ត្រេកអរ លេង​ក្នុង​ឧទ្យាន​នោះ រួច​ហើយ​ក៏​មក​កាន់​ផ្ទះ​របស់​ខ្លួន បាន​ឃើញ​វិហារ ​ហើយ​ក៏​ចូល​ទៅ​កាន់​វិហារ ​ក្នុង​ព្រៃ​អញ្ជ័ន ​ជិត​ក្រុង​សាកេត ។ ​អាត្មា​អញ​បាន​ឃើញ​ព្រះ​ពុទ្ធ ជាប្រ​ទី​ប​នៃ​លោក ​ហើយ​ចូល​ទៅ​ថ្វាយបង្គំ ឯ​ព្រះ​អង្គ ជា​បុគ្គល​មាន​ចក្ខុ ​បាន​សំដែង​ធម៌​ដល់​អាត្មា​អញ ដោយ​សេចក្ដី​អនុគ្រោះ ។ លុះ​អាត្មា​អញ​បាន​ស្ដាប់​ធម៌​របស់​ព្រះ​មហេសី​ហើយ ក៏​បាន​ចាក់​ធ្លុះ​នូវ​សច្ចៈ ​បាន​សម្រេច​នូវ​និព្វាន​បទ ​ឈ្មោះ​អមតៈ ជាធម៌​មិន​មាន​ធូលី ​គឺ​កិលេស ​ក្នុង​វិហារ​នោះ​ឯង ។ ​លំដាប់​ពី​នោះ អាត្មា​អញ​បាន​ដឹង​ច្បាស់​នូវ​ព្រះ​សទ្ធម្ម ​ហើយ​បួស​ក្នុង​ធម្មវិន័យ ​បាន​សម្រេច​ត្រៃវិជ្ជា ​ព្រះ​ពុទ្ធ​សាសនា ​មិន​ឥត​អំពើ​ឡើយ​ ។

អនោបមាថេរី

កែប្រែ

[៣១៩] ​អាត្មា​អញ​ កើត​ក្នុង​ត្រកូលខ្ពង់ខ្ពស់ ​ដែល​មាន​គ្រឿង​ឧបករណ៍ជា​ទី​រីក​រាយ​ច្រើន មាន​ទ្រព្យ​ច្រើន​ ជា​ស្រី​បរិបូណ៌​ដោយ​សម្បុរ ​និង​រូប​ ជាធីតាបង្កើត​នៃ​សេដ្ឋី​ឈ្មោះ​មេឃិ ។ ​ពួក​ព្រះ​រាជបុត្រ​ក៏​ចង់​បាន ​ពួក​សេដ្ឋីបុត្រ​ក៏​ជាប់​ចិត្ត ទើប​ប្រើ​ទូត​ទៅ (​ក្នុង​សំណាក់​) បិតា​របស់​អាត្មា​អញ (​ថា​) សូម​អ្នក​ឲ្យ​នាង​អនោបមា​ដល់​ខ្ញុំ​ ។ ធីតា​របស់​អ្នក​ឈ្មោះ​អនោបមានុ៎ះ ​(​លក្ខណញ្ញូជន​) ​កាត់​ថ្លៃ​ចំនួនទ្រព្យប៉ុន្មាន ​ខ្ញុំ​សូមជូនប្រាក់ និង​កែវជា ៨ គុណ ​អំពី​ទ្រព្យ​នោះ​ ។ ​អាត្មា​អញ​នោះ បាន​ឃើញ​ព្រះ​សម្ពុទ្ធ ជាចម្បង​នៃ​លោក ​ព្រះ​អង្គប្រសើរបំ​ផុត ក៏​ចូល​ទៅ​ក្នុង​ទី​សម​គួរ​ ថ្វាយបង្គំ​ព្រះ​បាទា​របស់​ព្រះ​អង្គ ។ ​ព្រះ​គោតម​នោះ បាន​សំដែង​ធម៌​ដល់​អាត្មា​អញ ដោយ​សេចក្ដី​អនុគ្រោះ ​អាត្មា​អញ​អង្គុយ​លើ​អាសនៈ​នោះ ហើយ​បាន​សម្រេច​នូវ​ផល​ទី​ ៣ ។ ​លំដាប់​ពី​នោះ​មក អាត្មា​អញ​បាន​កោរសក់​ទាំងឡាយ ហើយ​បួស​ក្នុង​ធម្មវិន័យ រាត្រីគំរប់ ៧ ​របស់​អាត្មា​អញ ក្នុង​ថ្ងៃ​នេះ​ ជារាត្រី​ដែល​តណ្ហារីងស្ងួត ។

មហាបជាបតិគោតមីថេរី

កែប្រែ

[៣២០] បពិត្រ​ព្រះ​ពុទ្ធ ​មាន​ព្យាយាម ​អ្នក​ខ្ពង់ខ្ពស់​ជាង​សព្វ​សត្វ​ទាំងឡាយ ខ្ញុំ​សូមថ្វាយបង្គំ​ព្រះ​អង្គ ​ដែល​ទ្រង់​បាន​ប្រោស​ខ្ញុំ​ព្រះ​អង្គ ​និង​ជនដទៃ​ច្រើន​គ្នា ​ឲ្យ​រួច​ចាក​ទុក្ខ ។ ​សេចក្ដី​ទុក្ខ​ទាំងពួង ​ខ្ញុំ​ព្រះ​អង្គ​បាន​កំណត់​ដឹង​ហើយ​ តណ្ហាជា​ដើម​ចម ​(​នៃ​ទុក្ខ​) ​ខ្ញុំ​ព្រះ​អង្គ​បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​រីងស្ងួត​ហើយ​ មគ្គ​ប្រកប​ដោយ​អង្គ ៨ ​ខ្ញុំ​ព្រះ​អង្គ​បាន​ចម្រើន​ហើយ​ និរោធធម៌ ​ខ្ញុំ​ព្រះ​អង្គ​បាន​សម្រេច​ហើយ​ ។ មាតាបិតា បុត្រ បង​ប្អូន ​និង​ជីដូនជីតា ​ដែល​មាន​ក្នុង​កាលមុន ​ខ្ញុំ​ព្រះ​អង្គ​ក៏​មិន​ដឹង​តាម​ពិត មិន​បាន (​នូវ​ទី​ពឹង​ក្នុង​សមុទ្រ ​គឺ​សង្សារ​) ​បាន​អន្ទោល​ទៅ (​យកកំណើត​ផ្សេង​ៗ​) ​ព្រះ​មាន​ព្រះ​ភាគ​អង្គ​នោះ ខ្ញុំ​ព្រះ​អង្គ​បាន​ឃើញ​ហើយ​ រាងកាយ ​(​របស់​ខ្ញុំ​ព្រះ​អង្គ​) ​នេះ ជា​ទី​បំ​ផុត​ហើយ​ ជាតិសង្សារ​អស់​រលីង​ហើយ​ ឥឡូវ​នេះ​ ភពថ្មី​មិន​មាន​ ។ សូម​ព្រះ​អង្គទត​នូវ​ពួក​សាវ័ក ​អ្នក​មាន​ព្យាយាមតឹង​តែង មាន​ចិត្ត​ស្លុង​ទៅ​រក​ព្រះ​និព្វាន មាន​ព្យាយាមមាំជានិច្ច ជា​អ្នក​ព្រមព្រៀងគ្នា ​នេះ​ជាការ​ថ្វាយបង្គំ​ចំពោះ​ព្រះ​ពុទ្ធ​ទាំងឡាយ​ ។ ឱហ្ន៎ ​ព្រះ​នាង​មាយា ​បាន​បង្កើត​ព្រះ​គោតម ​ដើម្បី​ជា​ប្រយោជន៍​ដល់​ពួក​ជន​ច្រើន​គ្នា ​(​ព្រោះ​ថា​) ​ព្រះ​គោតម​បាន​បន្ទោបង់​នូវ​គំនរទុក្ខ ​នៃ​ពួក​ជន​ដែល​ត្រូ​វព្យាធិ ​និង​មរណៈចាក់ដោត ។

គុត្តាថេរី

កែប្រែ

[៣២១] ​ម្នាល​នាង​គុត្តា ការ​ដែល​នាង​លះបង់​កូន និង​គំនរទ្រព្យ ​ហើយ​បួស ​ដើម្បី​ប្រយោជន៍​ណា នាង​ចូរ​ចម្រើន​ឲ្យ​រឿយ​ៗ ​នូវ​ប្រយោជន៍​នោះ​ឯង ​នាង​កុំ​លុះ​អំ​ណា​ច​នៃ​ចិត្ត​ឡើយ​ ។ ​ពួក​សត្វ ត្រូវ​ចិត្ត​បញ្ឆោត​ហើយ​ ត្រេកអរ​ក្នុង​វិស័យ​នៃ​មារ ​មិន​ដឹង​ថា ​អាត្មា​អញ​ត្រាច់រង្គាត់​ទៅ​កាន់​សង្សារ​អស់​ជាតិ​មិន​តែ​មួយ​ ។ ​កាម​ច្ឆន្ទៈ ព្យាបាទៈ​ សក្កាយទិដ្ឋិ សីលព្វតបរាមាសៈ ​និង​វិចិកិច្ឆា ជាគំរប់ ៥ ។ ​ម្នាល​ភិក្ខុ​នី លុះ​នាង​លះ​នូវ​សំយោជនៈ ជាចំណែក​ខាង​ក្រោយម​ទាំង​នោះ​ហើយ ទើប​លែងវិល​មក​កាន់​កាម​ភព​នេះ​ទៀត ។ ​នាង​បើ​ខំសង្កត់សង្កិន​កាត់​ផ្ដាច់​នូវ​សំយោជនៈ​ទាំងឡាយ គឺ​រូប​រាគៈ អ​រូប​រាគៈ មានះ អវិជ្ជា ឧទ្ធច្ចៈ​ហើយ នឹង​ធ្វើ​នូវ​ព្រះ​និព្វាន​ជា​ទី​បំ​ផុត​នៃ​ទុក្ខ​បាន​ ។ ​នាង​បើ​ញ៉ាំង​ជាតិសង្សារ​ឲ្យ​អស់ ហើយ​កំណត់​ដឹង​នូវ​ភពថ្មី ​នឹង​ទៅ​ជា​អ្នក​មិន​មាន​តណ្ហា ប្រព្រឹត្តស្ងប់​រម្ងាប់ ​ក្នុង​បច្ចុប្បន្ន ​ពិត​ប្រាកដ​បាន​ ។

វិជយាថេរី

កែប្រែ

[៣២២] ​អាត្មា​អញ​មិន​លុះអំ​ណា​ច​ក្នុង​ភាវនា​ចិត្ត មិន​បាន​សេចក្ដី​ស្ងប់​ចិត្ត បាន​ចេញ​អំពី​លំនៅ​ ៤ លើ​ក ៥ លើ​ក ។ ​អាត្មា​អញ​បាន​ចូល​ទៅ​រកភិក្ខុ​នី ​(​ព្រះ​ថេរី​ឈ្មោះ​ខេមា​) ​ហើយ​សាកសួរ​ដោយ​គោរព លោក​បាន​សំដែង​ធម៌ ​គឺ​ធាតុ អាយតនៈ អរិយសច្ច ៤ ឥន្រ្ទិយ ពលៈ ពោជ្ឈង្គ អដ្ឋង្គិកមគ្គ ​ដល់​អាត្មា​អញ ដើម្បី​ដល់​នូវ​ប្រយោជន៍​ដ៏​ឧត្តម ។ លុះ​អាត្មា​អញ បាន​ស្ដាប់ពាក្យ​របស់​ភិក្ខុ​នី​នោះ​ហើយ ក៏​បាន​ធ្វើ​តាម​ពាក្យ​ប្រៀនប្រដៅ​របស់​លោក ​ក្នុង​បុរិមយាម​នៃ​រាត្រី ​បាន​រឭក​ឃើញ​នូវ​បុព្វជាតិ ​ក្នុង​មជ្ឈិមយាម​នៃ​រាត្រី ​បាន​ជម្រះ​នូវ​ទិព្វចក្ខុ ​ក្នុង​បច្ឆិមយាម​នៃ​រាត្រី ​បាន​ទំលាយ​នូវ​គំនរងងឹត វេលា​នោះ អាត្មា​អញ​បាន​ជ្រួត​ជ្រាបកាយ​ដោយ​បីតិ និង​សុខៈ ទំលាយ​នូវ​គំនរងងឹត ​ហើយ​លាង​ជើង​ទាំងគូ ​ក្នុង​រាត្រី​ទី​ ៧ ។

ចប់ ឆក្កនិបាត ។

សត្តកនិបាត

កែប្រែ

ឧត្តរាថេរី

កែប្រែ

[៣២៣] ​ពួក​មាណព ​កាន់​អង្រែ​ទាំងឡាយ​បុកស្រូវ ​ពួក​មាណព រមែង​បាន​នូវ​ទ្រព្យ ចិញ្ចឹម​កូន និង​ប្រពន្ធ​ទាំងឡាយ​ ។ ​នាង​ទាំងឡាយ ​ចូរ​ព្យាយាមធ្វើ​អំពើ​ដែល​ធ្វើ​ហើយ មិន​ក្ដៅក្រហាយ​តាម​ក្រោយ ​ក្នុង​ព្រះ​ពុទ្ធសាសនា ​ចូរ​លាង​ជើង​ទាំង​ឡាយ​ឲ្យ​ឆាប់ ​ហើយ​អង្គុយ​ក្នុង​ទី​សម​គួរ​ ។ ​នាង​ទាំងឡាយ ចូរ​តាំង​ចិត្ត​ តម្កល់​ឲ្យ​មាំ ​ឲ្យ​មាន​អារម្មណ៍​តែ​មួយ ហើយ​ពិចារ​ណា​នូវ​សង្ខារ​ទាំងឡាយ​ ថា​ជារបស់​ដទៃ ​ទាំង​មិន​មែន​ជា​របស់​ខ្លួន​ ។

អាត្មា​បាន​ស្ដាប់ពាក្យ​របស់​ព្រះ​ថេរី​នោះ គឺ​ជាពាក្យ​ប្រៀនប្រដៅ​របស់​ព្រះ​ថេរី​ឈ្មោះ​បដាចារា ​ហើយ​បាន​លាង​ជើង​ រួច​ចូល​ទៅ​អង្គុយ​ក្នុង​ទី​សម​គួរ​ ។ ​ក្នុង​បុរិមយាម​នៃ​រាត្រី ​អាត្មា​បាន​រឭក​ឃើញ​នូវ​បុព្វជាតិ ​ក្នុង​មជ្ឈិមយាម​នៃ​រាត្រី ​អាត្មា​បាន​ជម្រះ​នូវ​ទិព្វចក្ខុ ។ ​ក្នុង​បច្ឆិម​យាម​នៃ​រាត្រី ​អាត្មា​បាន​ទំលាយ​នូវ​គំនរងងឹត ជា​ស្រី​បាន​នូវ​ត្រៃវិជ្ជា ​បាន​ក្រោកចេញ (​អំពី​អាសនៈ​) ​ក្នុង​កាលជា​ខាង​ក្រោយ ពាក្យ​ប្រៀនប្រដៅ​របស់​លោក​ម្ចាស់ ​ខ្ញុំ​បាន​ប្រព្រឹត្ត​ហើយ​ ។ ​ពួក​ទេវតា​ក្នុង​ឋានត្រៃត្រឹង្ស ​(​ហែ​ហម​) ​នូវ​សក្កទេវរាជ ដែល​ឈ្នះ​ក្នុង​សង្រ្គាមយ៉ាង​ណា ខ្ញុំ​បាន​នូវ​ត្រៃវិជ្ជា ​មិន​មាន​អាសវៈ ក៏​ហែហម ​(​លោកម្ចាស់​) យ៉ាង​នោះ​ដែរ​ ។

ចាលាថេរី

កែប្រែ

[៣២៤] ​អាត្មា​ជាភិក្ខុ​នី ​បាន​ចម្រើន​នូវ​ឥន្រ្ទិយ ផ្ចង់ស្មារតី ​បាន​ចាក់ធ្លុះ​នូវ​ព្រះ​និព្វាន​ ជា​ទី​ស្ងប់​រម្ងាប់​នូវ​សង្ខារ ជាសុខ​ក្រៃលែង ។

នាង​ជា​ស្ត្រី​កំណោរ ​ប្រាកដ​ដូច​ជាសមណី ​តើ​ឧទ្ទិស​ចំពោះ​លទ្ធិ​ណា នាង​មិន​គាប់​ចិត្ត​នឹង​លទ្ធិ​ទាំង​ឡាយ​ ហេតុ​អ្វី​ក៏​នាង​ជា​ស្ត្រី​វង្វេង​ប្រព្រឹត្ត​បែប​នេះ​ ។

លទ្ធិ​ទាំងឡាយ ខាង​ក្រៅ​អំពី​សាសនា​នេះ​ អាស្រ័យ​នូវ​ទិដ្ឋិ​ទាំងឡាយ ​ពួក​ជន ​(​ប្រកាន់​លទ្ធិ​) ​នោះ មិន​ដឹង​ច្បាស់​នូវ​ធម៌ ​ពួក​ជន​នោះ មិន​វាងវៃ​ក្នុង​ធម៌ ។ ​មាន (​ព្រះ​រាជបុត្រ​មួយ​អង្គ​) កើត​ក្នុង​សក្យ​ត្រកូល ​បាន​ត្រាស់ជា​ព្រះ​ពុទ្ធ ​មិន​មាន​បុគ្គល​ផ្ទឹម​បាន ព្រះ​អង្គ​បាន​សំដែង​ប្រាប់​អាត្មា​នូវ​អរិយសច្ចធម៌ ជាធម៌​ប្រព្រឹត្តកន្លង​នូវ​ទិដ្ឋិ ​គឺ​ទុក្ខ ១ ហេតុ​នាំ​ឲ្យ​កើតទុក្ខ ១ ទី​ដែល​ប្រព្រឹត្តកន្លង​នូវ​ទុក្ខ ១ មគ្គ​ប្រកប​ដោយ​អង្គ ៨ ​ដ៏​ប្រសើរ​ជា​ដំណើរ​ទៅ​កាន់​ទី​រំលត់ទុក្ខ ១ ។ ​អាត្មា​បាន​ស្ដាប់​ព្រះ​ពុទ្ធដីកា​របស់​ព្រះ​អង្គ​ហើយ ក៏​ត្រេកអរ​ក្នុង​សាសនា ត្រៃវិជ្ជា ​អាត្មា​បាន​សម្រេច​ហើយ​ សាសនា​របស់​ព្រះ​ពុទ្ធ ​អាត្មា​បាន​ធ្វើ​ហើយ​ ។ ​សេចក្ដី​រីករាយ​ក្នុង​អារម្មណ៍​ទាំងពួង ​អាត្មា​បាន​កំចាត់​ហើយ​ គំនរ​ងងឹត ​អាត្មា​បាន​ទំលាយ​ហើយ ម្នាល​មារកំ​បាប អ្នក​ចូរ​ដឹង​យ៉ាង​នេះ​ចុះ ម្នាល​មារ​លា​មក​ អ្នក​ឯង យើងកំចាត់ចេញ​ហើយ​ ។

ឧបចាលាថេរី

កែប្រែ

[៣២៥] ​អាត្មា​ជាភិក្ខុ​នី ​មាន​ស្មារតី ​មាន​ចក្ខុ ​គឺ​បញ្ញា ​មាន​ឥន្រ្ទិយ​ចម្រើន​ហើយ បាន​ចាក់ធ្លុះ​នូវ​ព្រះ​និព្វាន​ជា​ទី​ស្ងប់ ដែល​បុរស​ថោកទាប​មិន​ដែល​បាន​សេព​ហើយ​ ។

នាង​មិន​គាប់​ចិត្ត​នឹង​ជាតិទេ​ឬ សត្វ​ដែល​កើត​ហើយ តែង​បរិភោគ​កាម​ទាំង​ឡាយ នាង​ចូរ​បរិភោគ​នូវ​តម្រេក​ក្នុង​កាម​ទាំងឡាយ កុំ​ឲ្យ​មាន​សេចក្ដី​ស្ដាយ​ក្រោយ ។

សេចក្ដី​ស្លាប់ ​និង​ការ​កាត់​នូវ​ដៃ​ជើង​ រមែង​មាន​ដល់​សត្វ​ដែល​កើត​ហើយ សត្វ​ដែល​កើត​ហើយ​ រមែង​ដល់​នូវ​សេចក្ដី​ទុក្ខ ​មាន​ការ​សម្លាប់ ​និង​ការ​ចង​ជាកំណត់ ។ ​មាន (​ព្រះ​រាជបុត្រ​មួយ​ព្រះ​អង្គ​) កើត​ក្នុង​សក្យត្រកូល ​បាន​ត្រាស់ជា​ព្រះ​ពុទ្ធ ​ព្រះ​អង្គ​ផ្ចាញ់​នូវ​មារ ​មាន​កិលេសមារ​ជា​ដើម ព្រះ​អង្គ​បាន​សំដែង​ប្រាប់​អាត្មា​នូវ​អរិយ​សច្ចធម៌ ជាធម៌​កន្លង​នូវ​ជាតិ ​គឺ​ទុក្ខ ១ ហេតុនាំ​ឲ្យ​កើតទុក្ខ​មួយ​ ១ ​ទី​ដែល​ប្រព្រឹត្តកន្លង​នូវ​ទុក្ខ ១ មគ្គ​ប្រកប​ដោយ​អង្គ ៨ ​ដ៏​ប្រសើរ ជា​ដំណើរ​ទៅ​កាន់​ទី​រំលត់ទុក្ខ ១ ។ ​អាត្មា​បាន​ស្ដាប់​ព្រះ​ពុទ្ធដីការ​បស់​ព្រះ​អង្គ​ហើយ ក៏​ត្រេកអរ​ក្នុង​សាសនា ត្រៃវិជ្ជា ​អាត្មា​បាន​សម្រេច​ហើយ​ សាសនា​របស់​ព្រះ​ពុទ្ធ ​អាត្មា​បាន​ធ្វើ​ហើយ​ ។ ​សេចក្ដី​រីករាយ ​ក្នុង​អារម្មណ៍​ទាំងពួង ​អាត្មា​បាន​កំចាត់​ចេញ​ហើយ​ គំនរងងឹត ​អាត្មា​បាន​ទំលាយចេញ​ហើយ ម្នាល​មារកំ​បាប អ្នក​ចូរ​ដឹង​យ៉ាង​នេះ​ចុះ ម្នាល​មារ​លា​មក​ អ្នក​ឯង យើងកំចាត់​ចេញ​ហើយ​ ។

ចប់ សត្តកនិបាត ។

អដ្ឋកនិបាត

កែប្រែ

សីសូបចាលាថេរី

កែប្រែ

[៣២៦] ភិក្ខុ​នី បរិបូណ៌​ដោយ​សីល ​សង្រួម​ដោយ​ប្រពៃ ​ក្នុង​ឥន្រ្ទិយ​ទាំងឡាយ គប្បី​បាន​នូវ​ព្រះ​និព្វាន​ជា​ទី​ស្ងប់ មាន​ឱជៈ​មិន​ច្របូកច្របល់​ដោយ​វត្ថុ​អ្វី​មួយ​ ។

ពួក​ទេវតា​ណា​ នៅ​ក្នុង​ឋានតាវត្តិង្សក្ដី នៅ​ក្នុង​ឋានយាមៈក្ដី នៅ​ក្នុង​ឋាន​តុសិតក្ដី ​ពួក​ទេវតានៅ​ក្នុង​ឋាននិម្មានរតីក្ដី ​ពួក​ទេវតានៅ​ក្នុង​ឋាន​បរនិម្មិតវសវត្តី​ក្ដី ​នាង​ចូរ​តាំង​ចិត្ត​ទៅ​រក​ពួក​ទេវតា​ទាំង​នោះ ដែល​នាង​ធ្លាប់នៅ​ហើយ ក្នុង​កាលមុន ។

ពួក​ទេវតា​ណា​ នៅ​ក្នុង​ឋានតាវត្តិង្សក្ដី នៅ​ក្នុង​ឋានយាមៈក្ដី នៅ​ក្នុង​ឋាន​តុសិតក្ដី ​ពួក​ទេវតានៅ​ក្នុង​ឋាននិម្មានរតីក្ដី ​ពួក​ទេវតានៅ​ក្នុង​ឋានបរនិម្មិតវសវត្តីក្ដី ​(​ទេវតា​ទាំង​នោះ​ ចេញ​) ​អំពី​ភព​ទៅ​កាន់​ភព សព្វ​ៗ កាល តម្កល់នៅ​ក្នុង​សក្កាយ ​គឺ​ខន្ធ​បញ្ចកៈ ​មិន​ប្រព្រឹត្តកន្លង​នូវ​សក្កាយ ជា​អ្នក​អន្ទោល​ទៅ​កាន់​ជាតិ ​និង​មរណៈ ។ លោក​ទាំងមូល​ឆេះ លោក​ទាំងមូលច្រានរន្ទាល លោក​ទាំងមូលសន្ធោសន្ធៅ លោក​ទាំងមូលញាប់ញ័រ ​(​ដោយ​ភ្លើង ១១ ​មាន​រាគៈ​ជា​ដើម​) ​ព្រះ​ពុទ្ធ​បាន​សំដែង​ធម៌ប្រាប់​អាត្មា​ ជាធម៌​ដែល​មិន​កម្រើក ​មិន​មាន​អ្វី​ផ្ទឹម​បាន ដែល​បុថុជ្ជនសេព​មិន​បាន ហើយ​ចិត្ត​របស់​អាត្មា​ត្រេអរ​ចំពោះ​ក្នុង​ធម៌​នោះ​ ។ ​អាត្មា​បាន​ស្ដាប់​ព្រះ​ពុទ្ធ​ដីកា​របស់​ព្រះ​អង្គ​ហើយ ក៏​ត្រេកអរ​ក្នុង​សាសនា ត្រៃវិជ្ជា ​អាត្មា​បាន​សម្រេច​ហើយ​ សាសនា​របស់​ព្រះ​ពុទ្ធ ​អាត្មា​បាន​ធ្វើ​ហើយ​ ។ ​សេចក្ដី​រីករាយ​ក្នុង​អារម្មណ៍​ទាំងពួង ​អាត្មា​បាន​កំចាត់​ចេញ​ហើយ​ គំនរងងឹត ​អាត្មា​បាន​ទំលាយ​ចេញ​ហើយ ម្នាល​មារ​កំ​បាប អ្នក​ចូរ​ដឹង​យ៉ាង​នេះ​ចុះ ម្នាល​មារ​លា​មក​ អ្នក​ឯង យើង​កំចាត់​ចេញ​ហើយ​ ។

ចប់ អដ្ឋកនិបាត ។

នវកនិបាត

កែប្រែ

វឌ្ឍមាតាថេរី

កែប្រែ

[៣២៧] ហៃវឌ្ឍៈ ព្រៃ ​គឺ​កិលេស ​កុំ​មាន​ដល់​លោក ​ក្នុង​កាល​ណា​ៗ ​ឡើយ​ ហៃ​កូន​ លោក​កុំ​មាន​ចំណែក​នៃ​សេចក្ដី​ទុក្ខរឿយ​ៗ ​ឡើយ​ ។ ហៃវឌ្ឍៈ ​ព្រោះ​ថា ​អ្នក​ប្រាជ្ញ​ទាំងឡាយ​ លោក​មិន​មាន​តណ្ហា ​កាត់​សេចក្ដី​សង្ស័យ ជា​អ្នក​ត្រជាក់​ត្រជំ ​ដល់​នូវ​សេចក្ដី​រាបសា ​មិន​មាន​អាសវៈ តែង​នៅ​ជាសុខ ។ ហៃវឌ្ឍៈ ​ចូរ​លោក​ចម្រើន​ឲ្យ​រឿយ ​ៗ ​ដើម្បី​ដល់​នូវ​ការ​ឃើញ​មគ្គ ​ដែល​ពួក​ឥសី​នោះ​ ធ្លាប់​សន្សំ​មក​ហើយ ដើម្បី​ធ្វើ​នូវ​ព្រះ​និព្វាន​ជា​ទី​បំ​ផុត​ទុក្ខ ។

បពិត្រមាតា លោកក្លៀវក្លា ប្រាប់​សេចក្ដី​នេះ​ដល់​ខ្ញុំ​ បពិត្រ​មាតា ​ខ្ញុំ​សំគាល់ថា ព្រៃ ​គឺ​កិលេស​របស់​លោក ​មិន​មាន​ដោយ​ពិត​ ។

ហៃវឌ្ឍៈ សង្ខារ​ទាំងឡាយ​ ឯ​ណា​នី​មួយ​ដ៏​ថោកទាប ឧត្តម ​និង​កណ្ដាល ព្រៃ ​គឺ​កិលេស សូម្បីតូចឆ្មារក្ដី សូម្បី​បន្តិចបន្តួចក្ដី ​នៃ​ខ្ញុំ​មិន​មាន​ឡើយ​ ។ ​ខ្ញុំ​ជា​អ្នក​មិន​ប្រមាទ ​បាន​ចម្រើន​ឈាន ​មាន​អាសវៈ​ទាំងពួង​អស់​ហើយ​ ត្រៃវិជ្ជា ​ខ្ញុំ​បាន​សម្រេច​ហើយ​ សាសនា​របស់​ព្រះ​ពុទ្ធ ​ខ្ញុំ​បាន​ធ្វើ​ហើយ​ ។

មាតា​របស់​ខ្ញុំ បាន​ចាក់ជន្លួញ​ដ៏​លើស​លុប ​គឺ​គាថា​ប្រកប​ដោយ​ប្រយោជន៍​យ៉ាង​សំខាន់​ៗ ​ដោយ​ពិត ដូច​ជា​ពួក​ជន​អ្នក​អនុគ្រោះ ។ ​ខ្ញុំ​បាន​ស្ដាប់ពាក្យ​ប្រៀន​ប្រដៅ​របស់​លោក ​ដែល​ជាមាតាបង្កើត ​ហើយ​ក៏​ដល់​នូវ​ធម្មសង្វេគ ​ដើម្បី​ដល់​នូវ​ព្រះ​និព្វាន​ជា​ទី​ក្សេម​ចាក​យោគៈ ។ ​ខ្ញុំ​នោះ មាន​ចិត្ត​ស្លុង​ទៅ​រក​ព្រះ​និព្វាន ដោយ​សម្មប្បធាន ​មិន​ខ្ជិលច្រអូស​ទាំង​យប់​ទាំង​ថ្ងៃ​ ជា​អ្នក​ដែល​មាតាដាស់តឿន​ហើយ ក៏​ស្ងប់​រម្ងាប់ ​បាន​សម្រេច​នូវ​ព្រះ​និព្វាន​ដ៏​ខ្ពង់ខ្ពស់ ។

ចប់ នវកនិបាត ។

ឯកាទសកនិបាត

កែប្រែ

កីសាគោតមីថេរី

កែប្រែ

[៣២៨] ភាព​នៃ​កល្យាណមិត្ត​ចំពោះ​សត្វ​លោក ​ព្រះ​មុនីទ្រង់​សរសើរ​ហើយ បុគ្គល​កាលគប់រក​នូវ​ពួក​កល្យាណមិត្ត សូម្បីខ្លួន​ជា​បុគ្គល​ពាល ​ក៏​គង់​បាន​ទៅ​ជា​បណ្ឌិត ។ ​បុគ្គល​គួរ​គប់រក​នូវ​ពួក​សប្បុរស ប្រាជ្ញា​នៃ​ពួក​បុគ្គល​ដែល​រាប់រក ​(​នូវ​សប្បុរស​) រមែង​ចម្រើន​ដោយ​ពិត បុគ្គល​ឯ​ណា​នី​មួយ មាន​ក្សត្រជា​ដើម​ កាល​គប់​រក​នូវ​ពួក​សប្បុរស ​គប្បី​រួច​ចាក​ទុក្ខ​ទាំង​អស់​ផង គប្បី​ដឹង​នូវ​អរិយ​សច្ច​ទាំង ៤ ​ផង គឺ​ទុក្ខសច្ច ១ ទុក្ខសមុទយសច្ច ១ ទុក្ខនិរោធសច្ច ១ មគ្គសច្ច ​ប្រកប​ដោយ​អង្គ ៨ ប្រការ​ ១ ។ ​ព្រះ​មាន​ព្រះ​ភាគ ជាសារថីទូន្មាន​នូវ​បុរស​ ទ្រង់​ត្រាស់​ថា ឥត្ថីភាព នាំ​មក​នូវ​សេចក្ដី​ទុក្ខ ។ មែន​ពិត​ ការ​នៅ​រួមជា​មួយ​នឹង​ស្វាមី នាំ​មក​នូវ​ទុក្ខ ​ស្រី​ពួក​ខ្លះ សម្រាលបុត្រ​តែម្ដង ដាច់បំពង់ស្បូន ​(​ស្លាប់​) ​ក៏​មាន (​ស្រី​ពួក​ខ្លះ​) ជាសុខុមាលជាតិ ​មាន​គភ៌រវាង​ពាក់​កណ្ដាល ប្រាថ្នា​សម្លាប់​កូន​ក្នុង​គភ៌ ស៊ីថ្នាំពិស ​ដល់​នូវ​សេចក្ដី​វិនាស ​ទាំង​ពីរ​នាក់ ​(​កូន និង​ម្ដាយ​) ​ក៏​មាន​ ។

ខ្ញុំ​កាល​ទៅ​រក​ទី​សម្រាល ​(​កូន​) ​បាន​ឃើញ​ប្ដី​ស្លាប់ ​ខ្ញុំ​ទៅ​មិន​ទាន់​ដល់​ផ្ទះ​របស់​ខ្លួន ក៏​សម្រាល ​(​កូន​) កណ្ដាលផ្លូវ ។ ​កូន​ទាំង​ពីរ ក៏​ធ្វើ​មរណកាល ប្ដីរបស់​ខ្ញុំ​ក៏​ស្លាប់​ក្នុង​ផ្លូវ ​ខ្ញុំ​ជា​ស្រី​កំព្រា ឯមាតាបិតា ​និង​បងប្អូនប្រុស ​ក៏​ត្រូវ​គេ​ដុត​ក្នុង​ជើង​ថ្ករ​ជា​មួយ​គ្នា ។ ​នាង​រងទុក្ខ​ប្រមាណ​មិន​បាន ក្នុង​ត្រកូល​ដែល​អស់​ភោគ​សម្បត្តិ ជាត្រកូលកំព្រា ​ទឹក​ភ្នែក​របស់​នាង​ប្រព្រឹត្ត​ទៅ​អស់​ពាន់ជាតិជា​ច្រើន​ ។ ​ខ្ញុំ​ឃើញ​នាង (​កើតជា​) ចចកញី ស៊ីសាច់​មនុស្ស​ក្នុង​កណ្ដាលព្រៃស្មសាន ​មួយ​ទៀត​ សាច់​កូន ក៏​នាង​បាន​ស៊ី​ហើយ (​ក្នុង​អត្តភាព​នេះ​) ​ខ្ញុំ​មាន​វង្សត្រកូល​សាប​សូន្យ ​ត្រូវ​អ្នក​ផង​តិះដៀល ​មាន​ប្ដី​ក៏​ស្លាប់ ​តែ​បាន​ត្រាស់​ដឹង​នូវ​អមតៈ ។ អរិយមគ្គ​ប្រកប​ដោយ​អង្គ​៨ ជា​ដំណើរ​ទៅ​កាន់​ព្រះ​និព្វាន ឈ្មោះ​អមតៈ​នេះ ខ្ញុំ​បាន​ចម្រើន​ហើយ ទាំង​ព្រះ​និព្វាន ខ្ញុំ​ក៏​បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​ជាក់ច្បាស់​ហើយ​ដែរ ខ្ញុំ​បាន​ឃើញ​ហើយ​នូវ​កញ្ចក់ ​គឺ​ធម៌ ។ ​ខ្ញុំ​មាន​សរ ​គឺ​រាគាទិ​ក្កិលេស​កាត់​ហើយ មាន​ភារៈ​ដាក់​ចុះ​ហើយ​ កិច្ច​ដែល​គួរ​ធ្វើ ខ្ញុំ​បាន​ធ្វើ​រួច​ស្រេច​ហើយ នាង​កីសាគោតមី​ថេរី ​មាន​ចិត្ត​ផុត​ស្រឡះ​ហើយ (​ចាក​កិលេស​) ​បាន​ពោល​នូវ​សេចក្ដី​នេះ​ ។

ចប់ ឯកាទសកនិបាត ។

ទ្វាទសកនិបាត

កែប្រែ

ឧប្បលវណ្ណាថេរី ។

កែប្រែ

[៣២៩] យើងទាំង​ពីរ​នាក់ ​គឺ​មាតា ​និង​ធីតា ​មាន​ប្ដីជា​មួយ​គ្នា ​(​ភរិយារួមប្ដី​) ​សេចក្ដី​តក់ស្លុត ​សេចក្ដី​ព្រឺរោម អស្ចារ្យ​ចម្លែក​ កើត​មាន​ដល់​ខ្ញុំ​នោះ​ ។ ថ្វឺយ ​កាម​ទាំង​ឡាយ​ ជារបស់​មិន​ស្អាត ​មាន​ក្លិនអាក្រក់ ​ដូច​ជាបន្លា​ច្រើន​យ៉ាង ​ដែល​នាំយើង​ទាំង​ពីរ​នាក់ ​គឺ​មាតា និង​ធីតា ​ឲ្យ​ជាភរិយាជា​មួយ​គ្នា ។ លុះ​ខ្ញុំ​ឃើញ​ទោស​ក្នុង​កាម​ទាំងឡាយ​ហើយ ឃើញ​នេក្ខម្មៈ ​ថា​ជា​របស់​ក្សេម ​ទើប​ចេញ​ចាក​ផ្ទះ​ក្នុង​ក្រុង​រាជគ្រឹះ ចូល​កាន់​ផ្នួស ។ ​ខ្ញុំ​ដឹង​នូវ​បុព្វេនិវាស ឯទិព្វចក្ខុ ​និង​ចេតោបរិយញ្ញាណ ​ខ្ញុំ​ជម្រះ​ហើយ​ ទិព្វសោត​ធាតុ ​ខ្ញុំ​ជម្រះ​ហើយ​ដែរ​ ។ ​ទាំងឫទ្ធិ ​ខ្ញុំ​បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​ជាក់​ច្បាស់​ហើយ​ ការ​អស់​ទៅ​នៃ​អាសវៈ ខ្ញុំ​បាន​ដល់​ហើយ​ អភិញ្ញា ៦ ​ខ្ញុំ​បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​ជាក់ច្បាស់​ហើយ ពុទ្ធសាសនា ​ខ្ញុំ​បាន​ធ្វើ​ហើយ​ ។ ​ខ្ញុំ​និមិ្មត​នូវ​រថ​ទឹមសេះ ៤ ​ដោយ​ឫទ្ធិ ​ហើយ​ថ្វាយបង្គំ​ព្រះ​បាទ​ទាំងគូ​នៃ​ព្រះ​ពុទ្ធ​ដ៏​មាន​សិរី ជា​ទី​ពឹង​នៃ​សត្វ​លោក ។

(មារថ្លែងថា) នាង​ជា​ស្រី​ម្នាក់ឯង ចូល​មក​កាន់​ដើម​រាំងភ្នំ ​ដែល​នៅ​ចុង​មាន​ផ្កា​រីកស្គុះស្គាយ ​ហើយ​ឈរ​នៅ​ទៀប​គល់​ឈើ បុគ្គល​ណា​មួយ​ជាគំរប់​ពីរ​របស់​នាង​ក៏​មិន​មាន​ នែ​ស្ត្រី​ពាល ​នាង​មិន​ខ្លាច​ពួក​អ្នក​លេងទេ​ឬ​ ។

(ឧប្បលវណ្ណាថេរីថ្លែងថា) បើ​ទុក​ជា​អ្នក​លេង​ទាំងឡាយ​មួយ​រយ ​ឬ​មួយ​ពាន់ ជា​បុគ្គល​មាន​សភាពយ៉ាង​នេះ មក​ជួបជុំគ្នា ​ក៏​រោម ​(​របស់​យើង) ​មិន​ព្រឺព្រួច ​មិន​ញាប់ញ័រ នែមារ ​អ្នក​ម្នាក់ឯង ​នឹង​ធ្វើ​នូវ​អ្វី​ដល់​យើងកើត ។ យើង​នេះ​នឹង​បាត់​ទៅ ឬ​នឹង​ចូល​ទៅ​កាន់​ផ្ទៃ​របស់​អ្នក​ក៏​បាន ឬ​បើ​ទុក​ជា​ឈរ​នៅ​ក្បែរ​ចន្លោះចិញ្ចើម​របស់​អ្នក ក៏​អ្នក​មើល​មិន​ឃើញ​យើង​ឈរ​ដែរ​ ។ យើងជា​ស្ត្រី​ស្ទាត់​ក្នុង​អធិ​ចិត្ត​ ឥទ្ធិបាទ​ទាំង​ឡាយ​ យើង​បាន​ចម្រើន​ហើយ​ដោយ​ប្រពៃ អភិញ្ញា ៦ យើង​បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​ជាក់ច្បាស់​ហើយ​ ពុទ្ធសាសនា យើង​បាន​ធ្វើ​ហើយ​ ។ ​កាម​ទាំងឡាយ ប្រៀប​ដោយ​លំពែង ​និង​ឈើ​ស្រួច សម្រាប់ចិញ្ច្រាំ​នូវ​ខន្ធ​ទាំងឡាយ អ្នក​ពោល​នូវ​តម្រេក​ក្នុង​កាម​ណា​ ឥឡូវ​នេះ​ តម្រេក​ក្នុង​កាម​នោះ មិន​មែន​ជាតម្រេក​របស់​យើង​ឡើយ​ ។ ​សេចក្ដី​រីករាយ​ក្នុង​កាម​ទាំង​អស់​ យើង​បាន​កំចាត់​ចេញ​ហើយ​ គំនរ​នៃ​ងងឹត ​(អវិជ្ជា​) យើង​បាន​ទំលាយ​ចោល​ហើយ​ នែមារ​មាន​ចិត្ត​បាប អ្នក​ចូរ​ដឹង​យ៉ាង​នេះ​ចុះ​ នែ​មារថោកទាប ​អ្នក​ យើងកំចាត់ចេញ​ហើយ​ ។

ចប់ ទ្វាទសកនិបាត ។

សោឡសកនិបាត

កែប្រែ

បុណ្ណិកាថេរី

កែប្រែ

[៣៣០] ​ខ្ញុំ​ជា​ស្ត្រី​អ្នក​ដង​ទឹក មាន​ការ​ខ្លាច​ទណ្ឌភ័យ​នៃ​ជនជាម្ចាស់​ទាំងឡាយ ត្រូវ​ភ័យ​អំពី​វាចា ​និង​ទោសបៀតបៀន ​ហើយ​ចុះ​ទឹក​រាល់ពេល​ក្នុង​កាល​ត្រជាក់​រងារ ។ ម្នាល​ព្រាហ្មណ៍ ​អ្នក​ខា្លច​អ្នក​ណា ទើប​ចុះ​ទឹក​រាល់ពេល ​មាន​ខ្លួន​ញាប់ញ័រ ​ទទួល​រងរងារ​ដ៏​ក្រៃលែង ។

ម្នាល​នាង​បុណ្ណិកា​ដ៏​ចម្រើន នាង​ដឹង (​ថា​ខ្ញុំ​) ​កំពុង​ធ្វើ​កុសលកម្ម​ ជា​គ្រឿង​បិទ​នូវ​បាប​កម្ម​ដែរ​ ម្ដេច​ក៏​សួរ​ដេញដោល ។ ​បុគ្គល​ណា​ ទោះចាស់ក្ដី ក្មេងក្ដី​ ធ្វើ​បាប​កម្ម ​បុគ្គល​នោះ​ រមែង​រួច​ចាក​បាប​កម្ម ​ព្រោះ​ការ​ស្រោចស្រប់​ដោយ​ទឹក​ ។

អ្នក​ល្ងង់​ណា​ហ្ន៎ ​បាន​និយាយ​ពាក្យ​នេះ ទៅ​រក​អ្នក​ដែល​ល្ងង់​ដែរ (​ថា​បុគ្គល​) រមែង​រួច​ចាក​បាប​កម្ម ​ព្រោះ​ការ​ស្រោចស្រប់​ដោយ​ទឹក (​បើ​ដូច្នោះ​) កង្កែប អណ្ដើក នាគ ក្រពើ ​ឬ​សត្វ​ដទៃ​ណា​មួយ ដែល​ត្រាច់​ទៅ​ក្នុង​ទឹក​ទាំង​អស់ នឹង​ទៅ​កាន់​ឋនសួគ៌​ដោយ​ពិត​ ។ ​ពួក​ជន​អ្នក​សម្លាប់ទ្រាយ សម្លាប់​ជ្រូក នេសាទត្រី ​អ្នក​ចាប់ម្រឹគ ​ពួក​ចោរ ​ពួក​ពេជ្ឈ​ឃាត ​ឬ​ពួក​ជនឯទៀត ​ដែល​មាន​កម្ម​ដ៏​លា​មក ពួក​ជន​ទាំង​នោះ ក៏​រួច​ចាក​បាប​កម្ម ​ព្រោះ​ការ​ស្រោច​ស្រប់​ដោយ​ទឹក​ ។ ប្រសិន​បើ​ស្ទឹង​ទាំង​នោះ​ អាចបន្សាត់ចោល​នូវ​បាប ដែល​អ្នក​ធ្វើ​ក្នុង​កាលមុន​បាន​ ស្ទឹង​ទាំង​នោះ ក៏​អាចបន្សាត់ចោល​នូវ​បុណ្យ​របស់​អ្នក​បាន​ដែរ ព្រោះ​ហេតុ​នោះ​ ខ្លួន​អ្នក​នឹង​ទៅ​ជា​បុគ្គល​ក្រៅស្រឡះ​ ។ ​ម្នាល​ព្រាហ្មណ៍ ​អ្នក​ខ្លាច​ចំពោះ​បាប​កម្ម​ណា ហើយ​ចុះ​ត្រាំ​ទឹក​គ្រប់​ៗ ពេល ​ម្នាល​ព្រាហ្មណ៍ ​អ្នក​កុំធ្វើ​នូវ​បាប​នោះ​វិញ កុំ ​(​ចុះ​ត្រាំ​ទឹក​) ​ឲ្យ​រងារ បៀតបៀន​នូវ​សម្បុរសរីរៈ​របស់​អ្នក​ឡើយ​ ។

នាង​ដឹកនាំ​ខ្ញុំ ដែល​ដើរ​ផ្លូវខុស ឲ្យ​ដើរ​ទៅ​តាម​ផ្លូវ​ដ៏​ប្រសើរ ​ម្នាល​នាង​ដ៏​ចម្រើន ខ្ញុំ​សូមជូនសាដកសម្រាប់ស្រោចស្រប់​ទឹក​នេះ ដល់​នាង​ ។

សំពត់សាដក ​ចូរ​នៅ​ជា​របស់​អ្នក​ដ​ដែល​ចុះ ខ្ញុំ​មិន​ត្រូវ​ការ​សំពត់សាដក ​(​របស់​អ្នក​) ទេ ។ ​បើ​អ្នក​ខ្លាច​សេចក្ដី​ទុក្ខ ​បើ​សេចក្ដី​ទុក្ខ​មិន​ជា​ទី​ស្រឡាញ់​នៃ​អ្នក​ទេ ​អ្នក​កុំធ្វើ​បាប​កម្ម ទោះបី​ក្នុង​ទី​វាលក្ដី ​ក្នុង​ទី​កំបាំងក្ដី ។ ​បើ​អ្នក​នឹង​ធ្វើ ឬ​កំពុង​ធ្វើ​នូវ​បាប​កម្ម​ សូម្បី​អ្នក​ហោះ​រត់​ទៅ ក៏​មិន​រួច​ចាក​ទុក្ខ​ ។ ​បើ​អ្នក​ខ្លាច​សេចក្ដី​ទុក្ខ ​បើ​សេចក្ដី​ទុក្ខ​មិន​ជា​ទី​ស្រឡាញ់​របស់​អ្នក​ទេ ​អ្នក​ចូរ​ដល់​នូវ​ព្រះ​ពុទ្ធ​ជាតាទិ​បុគ្គល​ផង នូវ​ព្រះ​ធម៌​ផង នូវ​ព្រះ​សង្ឃ​ផង​ ជា​ទី​ពឹង​ចុះ ចូរ​សមាទាសីល​ទាំងឡាយ​ចុះ​ ការ​ដល់​នូវ​ទី​ពឹង ​និង​ការ​សមាទាន​សីល​នោះ នឹង​ញ៉ាំង​អ្នក​ឲ្យ​រួច​ចាក (​ទុក្ខ​) ។

ពី​ដើម ខ្ញុំ​ជាព្រាហ្មណ៍​តែពូជ ​ថ្ងៃ​នេះ​ខ្ញុំ​ជាព្រាហ្មណ៍​ពិត មាន​ត្រៃវិជ្ជា បរិបូណ៌​ដោយ​វេទ ជា​អ្នក​មាន​សួស្ដី ជា​អ្នក​លាង​បាប​ ។

ចប់ សោឡសកនិបាត ។

វីសតិនិបាត

កែប្រែ

អម្ពបាលីថេរី

កែប្រែ

[៣៣១] កាលពី​ដើម​ សក់​របស់​ខ្ញុំ​មាន​ចុង​ង ​មាន​ពណ៌ខ្មៅ ​ប្រាកដ​ស្មើ​ដោយ​ពណ៌​នៃ​ស្លាប​កន្លង់ ឥឡូវ​នេះ​ សក់​ទាំងឡាយ​នោះ ប្រាកដ​ស្មើ​ដោយ​សម្បកធ្មៃ ​និង​សម្បកក្រចៅ ​ព្រោះ​តែជរា ​ព្រះ​ពុទ្ធដីការ​បស់​ព្រះ​សម្មាសម្ពុទ្ធ ​ព្រះ​អង្គ​ពោល​នូវ​ពាក្យ​ពិត មិន​ប្រែប្រួល ។ ​(​កាលពី​ដើម​) សំណុំសក់​របស់​ខ្ញុំ​ ពេញ​ដោយ​ផ្កា​ ហាក់​ដូច​ជាប្រអប់​ដាក់​គ្រឿង​ក្រអូប ​ដែល​គេ​អប់ ​(​ឥឡូវ​នេះ​) សំណុំសក់​នោះ មាន​ក្លិន ​ដូច​ជាក្លិន​នៃ​រោម​ទន្សាយ ​ព្រោះ​តែជរា ​ព្រះ​ពុទ្ធដីការ​បស់​ព្រះ​សម្មាសម្ពុទ្ធ ​ព្រះ​អង្គ​ពោល​នូវ​ពាក្យ​ពិត មិន​ប្រែប្រួល ។ ​(​កាលពី​ដើម​) សក់​របស់​ខ្ញុំ​វិចិត្រ​ដោយ​ក្រាស ​និង​ស្នៀតសក់ ​ល្អ​លើស​លុប ​ដូច​ជាព្រៃឫស្សី​ដុះស្នាប់​ល្អ (​ឥឡូវ​នេះ​) សក់​នោះ​ ល្បោះរង្វើល ​ក្នុង​សីសប្រទេស​នោះ​ៗ ​ព្រោះ​តែជរា ​ព្រះ​ពុទ្ធដីការ​បស់​ព្រះ​សម្មាសម្ពុទ្ធ ​ព្រះ​អង្គ​ពោល​នូវ​ពាក្យ​ពិត មិន​ប្រែ​ប្រួល ។ ​(​កាលពី​ដើម​សក់​របស់​ខ្ញុំ​) ល្អិត ​មាន​ក្លិនក្រអូប ស្អិតស្អាង​ដោយ​ក្រាស​មាស​ ប្រដាប់​ដោយ​ផ្នួង​ទាំងឡាយ​ដ៏​ល្អ​ត្រកាល ​(​ឥឡូវ​នេះ​) សក់​នោះ​ថ្ពែក ​ព្រោះ​តែជរា ​ព្រះ​ពុទ្ធដីការ​បស់​ព្រះ​សម្មាសម្ពុទ្ធ ​ព្រះ​អង្គ​ពោល​នូវ​ពាក្យ​ពិត មិន​ប្រែ​ប្រួល ។ ​(​កាលពី​ដើម​) ចិញ្ចើម​ទាំងឡាយ​របស់​ខ្ញុំ​ស្អាត​ល្អ ដូច​ជាគំនូស​ដែល​ជាង​រចនា​ល្អ (​ឥឡូវ​នេះ​) ចិញ្ចើម​ទាំង​នោះ​ យុរយារ ​ដោយ​អាការ​ជ្រួញជ្រីវ ​ព្រោះ​តែជរា ​ព្រះ​ពុទ្ធដីការ​បស់​ព្រះ​សម្មាសម្ពុទ្ធ ​ព្រះ​អង្គ​ពោល​នូវ​ពាក្យ​ពិត មិន​ប្រែប្រួល ។ ​(​កាលពី​ដើម​) ភ្នែក​ទាំងឡាយ មាន​សម្បុរថ្លា ខៀវស្រងាត់ រុង​រឿង​ល្អ​ក្រឡង់ ​ដូច​ជាកែវមណី ​(​ឥឡូវ​នេះ​) ភ្នែក​ទាំង​នោះ ត្រូវ​ជរាញាំញី ​ក៏​បែរជា​មិន​ល្អ ព្រះ​ពុទ្ធដីការ​បស់​ព្រះ​សម្មាសម្ពុទ្ធ ​ព្រះ​អង្គ​ពោល​នូវ​ពាក្យ​ពិត មិន​ប្រែប្រួល ។ ច្រមុះ ​(​របស់​ខ្ញុំ​) ​ប្រាកដ​ស្មើ​ដោយ​ដំបារ​មាស ដែល​គេ​មូរ​ដ៏​ល្អ ល្អ​ក្នុង​កាល​នៃ​ខ្លួន​នៅ​ក្រមុំ ​(​ឥឡូវ​នេះ​) ច្រមុះ​នោះ​ ហាក់​ដូច​ជាទ្រុឌទ្រោម ​ព្រោះ​តែជរា ​ព្រះ​ពុទ្ធដីការ​បស់​ព្រះ​សម្មាសម្ពុទ្ធ ​ព្រះ​អង្គ​ពោល​នូវ​ពាក្យ​ពិត មិន​ប្រែប្រួល ។ កាលពី​ដើម​ ស្លឹក​ត្រចៀក​ទាំងឡាយ​របស់​ខ្ញុំ​ល្អ​ ហាក់​ដូច​ជាដំបារ​មាស ដែល​ជាង​ធ្វើ​ល្អ​ហើយ ដែល​សម្រេច​ហើយ​ដោយ​ប្រពៃ ​(​ឥឡូវ​នេះ​) ស្លឹក​ត្រចៀក​ទាំង​នោះ​ យុរយារ ​ដោយ​អា​ការ​ជ្រួញជ្រីវ ​ព្រោះ​តែជរា ​ព្រះ​ពុទ្ធដីកា ​របស់​ព្រះ​សម្មាសម្ពុទ្ធ ​ព្រះ​អង្គ​ពោល​នូវ​ពាក្យ​ពិត​ មិន​ប្រែប្រួល ។ កាលពី​ដើម​ ធ្មេញ​ទាំងឡាយ​របស់​ខ្ញុំ​ល្អ​ណាស់ ប្រាកដ​ស្មើ​ដោយ​ពណ៌​នៃ​ផ្កា​ច្រនៀងក្រពុំ ​(​ឥឡូវ​នេះ​) ធ្មេញ​ទាំង​នោះ​បាក់ ​មាន​ពណ៌​លឿង ​ដូច​ជាស្រូវ​ដំណើប ​ព្រោះ​តែ​ជរា ​ព្រះ​ពុទ្ធដីការ​បស់​ព្រះ​សម្មា​សម្ពុទ្ធ ​ព្រះ​អង្គ​ពោល​នូវ​ពាក្យ​ពិត មិន​ប្រែប្រួល ។ ​(​កាលពី​ដើម​) សំដី​ដែល​ខ្ញុំ​និយាយពីរោះ ​ដូច​ជាសំដីមេតាវៅ ​ដែល​ហើរ​ទៅ​កាន់​ព្រៃស្រោង​ក្នុង​ព្រៃ ​(​ឥឡូវ​នេះ​) សំដី​នោះ​ស្អកស្អា ​ព្រោះ​តែជរា ​ព្រះ​ពុទ្ធដីកា​របស់​ព្រះ​សម្មា​សម្ពុទ្ធ ​ព្រះ​អង្គ​ពោល​នូវ​ពាក្យ​ពិត មិន​ប្រែប្រួល ។ កាល​ពី​ដើម​ ក ​របស់​ខ្ញុំ​ល្អ ដូច​ជាស័ង្ខ​មាស ដែល​ជាង​ខាត់​ហើយ​ដោយ​ល្អ (​ឥឡូវ​នេះ​) ក​នោះ​បាក់ឱន ​ព្រោះ​តែជរា ​ព្រះ​ពុទ្ធដីការ​បស់​ព្រះ​សម្មាសម្ពុទ្ធ ​ព្រះ​អង្គ​ពោល​នូវ​ពាក្យ​ពិត មិន​ប្រែប្រួល ។ កាល​ពី​ដើម ដើម​ដៃ​ទាំង​ពីរ​របស់​ខ្ញុំ ល្អ​ដូច​ជាសសរខឿន ​ដែល​ជាង​លញ់​ហើយ (​ឥឡូវ​នេះ​) ​ដើម​ដៃ​ទាំង​នោះ ដូច​ជាស័ង្ខបែក​ហើយ ព្រោះ​តែជរា ​ព្រះ​ពុទ្ធដីកា ​របស់​ព្រះ​សម្មា​សម្ពុទ្ធ ​ព្រះ​អង្គ​ពោល​នូវ​ពាក្យ​ពិត មិន​ប្រែប្រួល ។ កាលពី​ដើម​ ដៃ​ទាំងឡាយ​របស់​ខ្ញុំ មាន​ចិញ្ចៀន​ល្អ​ ប្រដាប់​ដោយ​មាស​ សមរម្យ​ល្អ (​ឥឡូវ​នេះ​) ដៃ​ទាំង​នោះ ដូច​ជាមើម​ដំឡូងយារ ​ព្រោះ​តែជរា ​ព្រះ​ពុទ្ធដីការ​បស់​ព្រះ​សម្មា​សម្ពុទ្ធ ​ព្រះ​អង្គ​ពោល​នូវ​ពាក្យ​ពិត មិន​ប្រែប្រួល ។ កាលពី​ដើម​ ដោះ​ទាំង​ពីរ​របស់​ខ្ញុំ​ ពេញ​លេញ ​មូល​ក្បំកៀកគ្នា ​មាន​សណ្ដង់​ដ៏​ត្រង់​ល្អ​ណាស់ (​ឥឡូវ​នេះ ដោះ​ទាំង​នោះ​) ​មិន​មាន​ទឹក (​ជ្រាយ​) បាក់​សំ​យុង​ចុះ ដូច​ជាបំពង់​ទឹក ព្រះ​ពុទ្ធដីការ​បស់​ព្រះ​សម្មាសម្ពុទ្ធ ព្រះ​អង្គ​ពោល​នូវ​ពាក្យ​ពិត មិន​ប្រែប្រួល ។ កាលពី​ដើម​ កាយ​របស់​ខ្ញុំ​ល្អ​ស្រស់ ​ដូច​ជាផែនក្ដារ​មាស ដែល​គេ​ខាត់​ហើយ​ដោយ​ប្រពៃ ​(​ឥឡូវ​នេះ​) កាយ​នោះ​ប្រែប្រួល ​ដោយ​អាការ​ជ្រួញជ្រីវ​ដ៏​ល្អិត ​ព្រះ​ពុទ្ធដីកា របស់​ព្រះ​សម្មាសម្ពុទ្ធ ​ព្រះ​អង្គ​ពោល​នូវ​ពាក្យ​ពិត មិន​ប្រែប្រួល ។ កាលពី​ដើម​ ភ្លៅ​ទាំង​ពីរ​របស់​ខ្ញុំ ល្អ​ល្អះ ​ដូច​ជាប្រមោយ​នៃ​ដំរី​ដ៏​ប្រសើរ ​(​ឥឡូវ​នេះ​) ភ្លៅ​ទាំង​នោះ ដូច​ជាថ្នាំងឫស្សី ​ព្រោះ​តែជរា ​ព្រះ​ពុទ្ធដីការ​បស់​ព្រះ​សម្មាសម្ពុទ្ធ ​ព្រះ​អង្គ​ពោល​នូវ​ពាក្យ​ពិត មិន​ប្រែប្រួល ។ កាលពី​ដើម​ ស្មង​ទាំងឡាយ​របស់​ខ្ញុំ​ ប្រដាប់​ដោយ​ស្រោម ជាវិការៈ​នៃ​មាស ដែល​គេ​ប៉ាក់​ជិត​ស្និទ្ធ​ល្អ​ណាស់ (​ឥឡូវ​នេះ​) ស្មង​ទាំង​នោះ ដូច​ជា​ដើម​ល្ង ​ព្រោះ​តែជរា ​ព្រះ​ពុទ្ធ​ដីការ​បស់​ព្រះ​សម្មាសម្ពុទ្ធ ​ព្រះ​អង្គ​ពោល​នូវ​ពាក្យ​ពិត មិន​ប្រែ​ប្រួល ។ កាលពី​ដើម ជើង​ទាំង​ពីរ​របស់​ខ្ញុំ​ល្អ ដូច​ជាទ្រនាប់​ជើង ដែល​គេ​ញាត់​ហើយ​ប៉ុយរកា ​(​ឥឡូវ​នេះ​) ​ជើង​ទាំង​នោះ​ ប្រេះបែកជ្រួញជ្រីវ ​ព្រោះ​តែជរា ​ព្រះ​ពុទ្ធដីការ​បស់​ព្រះ​សម្មាសម្ពុទ្ធ ​ព្រះ​អង្គ​ពោល​នូវ​ពាក្យ​ពិត មិន​ប្រែប្រួល ។ គ្រោងកាយ ​មាន​សភាព​ដូច្នេះ​នេះ​ គ្រាំគ្រា ជាលំនៅ​នៃ​សេចក្ដី​ទុក្ខ​ច្រើន​ប្រការ​ គ្រោងកាយ​នោះ ដូច​ជាផ្ទះចាស់​ដែល​មាន​គ្រឿង​បូកលាបជ្រុះ​ចុះ ព្រះ​ពុទ្ធដីការ​បស់​ព្រះ​សម្មា​សម្ពុទ្ធ ​ព្រះ​អង្គ​ពោល​នូវ​ពាក្យ​ពិត មិន​ប្រែប្រួល ។

រោហិណីថេរី

កែប្រែ

[៣៣២] ​(​បិតាសួរ​នាង​រោហិណីថា​) នែ​នាង​ដ៏​ចម្រើន នាង​ជួប​នឹង​ខ្ញុំ​ពោល​ថា​សមណៈ នាង​ភ្ញាក់​ឡើង ក៏​ពោល​ថា ​សមណៈ នាង​សរសើរ​ចំពោះ​ពួក​សមណៈ​តែ​ម៉្យាង ​នាង​នឹង​ជាសមណី​ដោយ​ពិត​ ។ ​នាង​តែង​ផ្គត់ផ្គង់​បាយ ​ទឹក ដ៏​ច្រើន ចំពោះ​ពួក​សមណៈ​ នែ​នាង​រោហិណី ឥឡូវ​នេះ​ យើងសួរ​នាង ចុះ​នាង​មាន​សេចក្ដី​ស្រឡាញ់​ពួក​សមណៈ តើ​ដោយ​ហេតុ​ដូច​ម្ដេច ។ ​ពួក​សមណៈ​ ជា​អ្នក​មិន​ប្រាថ្នា​ក្នុង​ការ​ងារ ខ្ជិល​ច្រអូស រស់នៅ​ដោយ​សារទាន​ដែល​បុគ្គល​ដទៃ​ឲ្យ​ ជា​អ្នក​ប៉ុនប៉ង​ប្រាថ្នា​តែ​អាហារ​មាន​រសឆ្ងាញ់ទេ ​ចុះ​នាង​មាន​សេចក្ដី​ស្រឡាញ់​ពួក​សមណៈ តើ​ដោយ​ហេតុ​ដូច​ម្ដេច ។

(​នាង​រោហិណីតបថា​) បពិត្រ​បិតា ​អ្នក​ដេញដោលសួរ​ខ្ញុំ អំពី​ពួក​សមណៈ​អស់​កាលយូរ​ណាស់​ហើយ ខ្ញុំ​នឹង​សំដែង​នូវ​បញ្ញា សីល ​និង​សេចក្ដី​ខ្មីឃ្មាត ​របស់​សមណៈ​ទាំង​នោះ ដល់​អ្នក​ ។ ​ពួក​សមណៈ​ ជា​អ្នក​ប្រាថ្នា​នូវ​ការ​ងារ ​មិន​ខ្ជិល​ច្រអូស ធ្វើ​ចំពោះ​តែ​ការ​ងារ​ដ៏​ប្រសើរ រមែង​លះបង់​នូវ​រាគៈ ​និង​ទោសៈ ​ខ្ញុំ​មាន​សេចក្ដី​ស្រឡាញ់​ពួក​សមណៈ ដោយ​ហេតុនុ៎ះឯង ។ ​ពួក​សមណៈ​ ជា​អ្នក​ធ្វើ​នូវ​កម្មស្អាត រមែង​កំចាត់បង់​នូវ​ឫស​នៃ​បាប​ [ឫសគល់​នៃ​បាប​ ៣យ៉ាង​គឺ​ លោភៈ១ ទោសៈ១ មោហៈ១ ។ អដ្ឋកថា ។] ​ទាំងបី ​សមណៈ​ទាំងនុ៎ះ ​បាន​លះបង់​នូវ​បាប​ទាំង​អស់ ខ្ញុំ​មាន​សេចក្ដី​ស្រឡាញ់​ពួក​សមណៈ​ដោយ​ហេតុ​នុ៎ះ​ឯង ។ កាយ​កម្ម​របស់​សមណៈ​ទាំង​នោះ​ស្អាត វចីកម្មស្អាត​ដូច​គ្នា ​ទាំង​មនោកម្ម​របស់​សមណៈ​ទាំង​នោះ ក៏​ស្អាត ​ខ្ញុំ​មាន​សេចក្ដី​ស្រឡាញ់​ពួក​សមណៈ​ដោយ​ហេតុនុ៎ះឯង ។ ​ពួក​សមណៈ​ប្រាសចាក​មន្ទិល ស្អាត​ទាំង​ខាង​ក្នុង​ទាំង​ខាង​ក្រៅ ​ដូច​ជាស័ង្ខ​ដែល​ខាត់​ហើយ​ ពេញ​ដោយ​ធម៌ស​ទាំងឡាយ ខ្ញុំ​មាន​សេចក្ដី​ស្រឡាញ់​ពួក​សមណៈ​ដោយ​ហេតុនុ៎ះឯង ។ ​ពួក​សមណៈ​ ជាពហុស្សូត ទ្រទ្រង់​នូវ​ធម៌ ជាអរិយៈ រស់នៅ​ដោយ​ធម៌ ​តែង​សំដែង​នូវ​អត្ថ ​និង​ធម៌ ​ខ្ញុំ​មាន​សេចក្ដី​ស្រឡាញ់​ពួក​សមណៈ​ដោយ​ហេតុ​នោះ​ឯង ។ ​ពួក​សមណៈ​ ជា​ពហុស្សូត ទ្រទ្រង់​នូវ​ធម៌ ជាអរិយៈ រស់នៅ​ដោយ​ធម៌ ​មាន​ចិត្ត​ប្រសើរ ​មាន​អារម្មណ៍​តែ​មួយ មាន​ស្មារតី ​ខ្ញុំ​មាន​សេចក្ដី​ស្រឡាញ់​ពួក​សមណៈ​ដោយ​ហេតុ​នុ៎ះឯង ។ ​ពួក​សមណៈ ទៅ​កាន់​ទី​ឆ្ងាយ​បាន (​តាម​សេចក្ដី​ពេញ​ចិត្ត​) ​មាន​ស្មារតី ​ពោល​ដោយ​ឧបាយ​ប្រាជ្ញា ​មិន​រាយមាយ ​តែង​ដឹង​នូវ​ព្រះ​និព្វាន​ ជា​ទី​បំ​ផុត​នៃ​ទុក្ខ ​ខ្ញុំ​មាន​សេចក្ដី​ស្រឡាញ់​ពួក​សមណៈ​ដោយ​ហេតុនុ៎ះឯង ។ ​ពួក​សមណៈ ចៀសចេញ​ទៅ​អំពី​ស្រុក​ណា​ រមែង​មិន​រមិល​អ្វី​មួយ (​ក្នុង​ស្រុក​នោះ​) ចេញ​ទៅ​ឥតអាល័យ ​ខ្ញុំ​មាន​សេចក្ដី​ស្រឡាញ់​ពួក​សមណៈ ដោយ​ហេតុ​នោះ​ឯង ។ ​សមណៈ​ទាំង​នោះ មិន​ទុក​ដាក់ (​សម្បត្តិ​) ​ក្នុង​ជង្រុក ​មិន​ទុក​ដាក់​ឆ្នាំង​អំបែង ​មិន​ទុក​ដាក់​ល្អីកញ្ជើ ស្វែងរក​ចំពោះ​តែភោជន ​ដែល​សម្រេច​ហើយ ខ្ញុំ​មាន​សេចក្ដី​ស្រឡាញ់​ពួក​សមណៈ​ដោយ​ហេតុ​នោះ​ឯង ។ ​សមណៈ​ទាំង​នោះ មិន​ទទួល​នូវ​ហិរញ្ញវត្ថុ ​(​កហាបណៈ​) ​មិន​ទទួល​នូវ​មាស មិន​ទទួល​នូវ​ប្រាក់ ញ៉ាំងអត្តភាព​ឲ្យ​ប្រព្រឹត្ត​ទៅ ដោយ​វត្ថុ​ដែល​កើត​ឡើង​ចំពោះ​មុខ ​ខ្ញុំ​មាន​សេចក្ដី​ស្រឡាញ់​ពួក​សមណៈ​ដោយ​ហេតុ​នោះ​ឯង ។ ​ពួក​សមណៈ​ ចេញ​អំពី​ត្រកូល​ផ្សេង​ៗ ​អំពី​ជនបទផ្សេង​ៗ ​ទៅ​បួស រមែង​រាប់​រកគ្នា ​ទៅ​វិញ​ទៅ​មក ខ្ញុំ​មាន​សេចក្ដី​ស្រឡាញ់​ពួក​សមណៈ​ដោយ​ហេតុ​នោះ​ឯង ។

(​បិតានិយាយ​ថា​) ​ម្នាល​នាង​រោហិណី​ដ៏​ចម្រើន នាង​កើត​ក្នុង​ត្រកូល​នៃ​យើង ដើម្បី​ប្រយោជន៍​ពិត នាង​ជា​ស្ត្រី​មាន​សទ្ធា ​មាន​សេចក្ដី​គោរព​ដ៏​មុតមាំ ​ក្នុង​ព្រះ​ពុទ្ធ​ផង ព្រះ​ធម៌​ផង ព្រះ​សង្ឃ​ផង​ ។ ដ្បិត​នាង​ស្គាល់​នូវ​បុញ្ញក្ខេត្ត​នុ៎ះ ជា​បុញ្ញក្ខេត្តឧត្តម​ពិត​មែន បើ​បាន​សមណៈ​ទាំងនុ៎ះ ​ទទួល​ទក្ខិ​ណា​ទាន​របស់​ខ្ញុំ​ ប្រហែល​គ្រឿង​បូជា ​ដែល​ខ្ញុំ​តម្កល់​ហើយ ចំពោះ​សមណៈ​ទាំងនុ៎ះ ​នឹង​មាន​ផលបរិបូណ៌ ។

(​នាង​រោហិណី​ពោល​ថា​) ​បើ​អ្នក​ខ្លាច​ទុក្ខ ​បើ​ទុក្ខ​មិន​ជា​ទី​ស្រឡាញ់​របស់​អ្នក​ទេ ​អ្នក​ចូរ​ដល់​នូវ​ព្រះ​ពុទ្ធជាតាទិ​បុគ្គល​ផង ព្រះ​ធម៌​ផង ព្រះ​សង្ឃ​ផង​ ជា​ទី​ពឹង ​ចូរ​សមាទាន​សីល​ទាំងឡាយ​ចុះ​ ការ​ដល់​នូវ​ទី​ពឹង ​និង​ការ​សមាទាន​សីល​នោះ នឹង​មាន​ប្រយោជន៍​ដល់​អ្នក​ ។

(​បិតា​ពោល​ថា​) ​ខ្ញុំ​សូម​ដល់​នូវ​ព្រះ​ពុទ្ធ ជាតាទិ​បុគ្គល​ផង ព្រះ​ធម៌​ផង ព្រះ​សង្ឃ​ផង​ ជា​ទី​ពឹង សូមសមាទានសីល​ទាំងឡាយ​ ការ​ដល់​ទី​ពឹង ​និង​សមា​ទានសីលនុ៎ះ ​នឹង​មាន​ប្រយោជន៍​ដល់​ខ្ញុំ​ ។ ​ក្នុង​កាលមុន ​ខ្ញុំ​ជាព្រាហ្មណ៍​តែ​ផៅពង្ស ឥឡូវ​នេះ ខ្ញុំ​ជាព្រាហ្មណ៍​ពិត (​មាន​បាប​បន្សាត់ចោល​ហើយ​) ​ផង មាន​ត្រៃវិជ្ជា​ផង មាន​សួស្ដី​ផង ដល់​នូវ​វេទ​ផង​ ជា​អ្នក​ងូត​លាង​បាប​ផង​ ។

ចាបាថេរី

កែប្រែ

[៣៣៣] ​(​ឧបកៈ​ពោល​ថា​) កាលពី​ដើម ខ្ញុំ​មាន​ដៃ​កាន់​ដំបង ឥឡូវ​នេះ ខ្ញុំ​នោះ​ជា​ព្រាន​ម្រឹគ ​មិន​អាច​បាន​ដល់​នូវ​ត្រើយ ​គឺ​ព្រះ​និព្វាន ព្រោះ​សេចក្ដី​ប្រាថ្នា ​គឺ​តណ្ហា ​ព្រោះ​ ភក់ ​គឺ​កាម និង​ទិដិ្ឋ​ដ៏​ខ្លាំងក្លា ។ ​នាង​ចាបា ស្មាន​នូវ​ខ្ញុំ ថា​ជា​មនុស្ស​ស្រវឹង​ជ្រប់ ​ទើប​លួង​កូន​ [​ដោយ​ពាក្យ​ថា ​នាង​ចាបា​ជា​កូន​ព្រាន​ម្រឹគ ឯង​ជា​កូន​ឧបកាជីវក ។ អដ្ឋកថា ។] ​ខ្ញុំ​កាត់​ចំណង ​គឺ​កិលេស ​របស់​នាង​ចាបា ​ហើយ​ទៅ​បួស​ម្ដងទៀត ។

(​នាង​ចាបា​ពោល​ថា​) បពិត្រ​មហាវីរ​បុរស​ សូម​អ្នក​កុំខឹង​នឹង​ខ្ញុំ​ បពិត្រ​មហាមុនី សូម​អ្នក​កុំខឹង​នឹង​ខ្ញុំ សេចក្ដី​ស្អាត​មិន​មាន​ដល់​បុគ្គល​ដែល​មាន​សេចក្ដី​ក្រោធ គ្រប​សង្កត់​ទេ តបធម៌​នឹង​មាន​មក​ពី​ណា​ ។

(​ឧបកៈ​ពោល​ថា​) ​ខ្ញុំ​នឹង​គេច​ចេញ​អំពី​ស្រុក​នាលៈ ​អ្នក​ណា​នឹង​នៅ​ក្នុង​ស្រុក​នាលៈ​នេះ​បាន បើ​ពួក​ស្រី​ៗ ចង​នូវ​សមណៈ​ទាំងឡាយ ដែល​រស់នៅ​ដោយ​ធម៌ ​ដោយ​រូប​នៃ​ស្ត្រី​ ។

(​នាង​ចាបា​ពោល​ថា​) ​ម្នាល​បុរស​ខ្មៅ សូម​អ្នក​អញ្ជើញ​មក​សិន សឹមត្រឡប់​វិញ​ សូម​បរិភោគ​នូវ​កាម​ទាំងឡាយ ដូច​ក្នុង​កាលមុន​ចុះ​ ជន​ទាំងឡាយ​ណា​ ជាញាតិ​របស់​ខ្ញុំ ខ្ញុំ​នឹង​ធ្វើ​ជន​ទាំង​នោះ ឲ្យ​លុះ​ក្នុង​អំ​ណា​ច​នៃ​អ្នក​ ។

ម្នាល​នាង​ចាបា ​នាង​ពោល​នូវ​ពាក្យ​នោះ ឲ្យ​មាន​ភាគ ៤ ​អំពី​ពាក្យ​នេះ​ក៏​ដោយ​ ពាក្យ​នោះ គប្បី​ជាពាក្យ​ឆើតឆាយ ​ចំពោះ​តែ​បុរស​ដែល​ត្រេកអរ​នឹង​នាង​ប៉ុណ្ណោះ​ទេ ។

ម្នាល​បុរស​ខ្មៅ ហេតុ​អ្វី​ទើប​អ្នក​លះបង់​ចោល​ខ្ញុំ​ ជា​ស្ត្រី​មាន​រូប​ឆោម លាប​ស្រឡាបអវយវៈ​ដោយ​ខ្លឹម​ចន្ទន៍ក្រហម ទ្រទ្រង់​នូវ​កាសិកពស្រ្ត​ដ៏​ឧត្តម ​(​សំពត់​ដែល​គេ​នាំ​មក​អំពី​ដែន​កាសី​) ជា​ស្ត្រី​មាន​អវយវៈ​ល្អ ដូច​ជាត្នោតសាវ ដែល​រីកលើ​កំពូល​ភ្នំ ​ឬ​ដូច​ជាវល្លិ៍កេសរីក​ហើយ ឬ​ក៏​ដូច​ជា​ឈើ​ជ្រនៀង ​(​រីក​ហើយ​) ​ខាង​ក្នុង​ទ្វីប ។

ព្រាន​សត្វ​ស្លាប​ ប្រាថ្នា​ចាប់​សត្វ​ស្លាប​យ៉ាង​ណា នាង​នឹង​បៀតបៀន​អញ ដោយ​រូប​ដែល​ស្អិត​ស្អាង ​(​យ៉ាង​នោះ​) ពុំ​បាន​ទេ ។

នែ​បុរស​ខ្មៅ ហេតុ​អ្វី​ទើប​អ្នក​លះបង់​ចោល​នូវ​ផ្លែ ​គឺ​កូន​ខ្ញុំ ដែល​អ្នក​បង្កើត​នេះ​ផង លះបង់​ខ្ញុំ​ដែល​ជា​ស្ត្រី​មាន​កូន​ប្រាកដ​ដូច្នោះ​ផង​ ។

មហាវីរ​បុរស​ទាំងឡាយ ដែល​មាន​ប្រាជ្ញា ​តែង​លះបង់​នូវ​កូន​ទាំងឡាយ ទាំង​ពួក​ញាតិ ​ទាំងទ្រព្យ ​ហើយ​បួស ​ដូច​ជាដំរី​ដ៏​ប្រសើរ ផ្ដាច់​នូវ​ចំណង ​(​ហើយ​គេច​ចេញ​ទៅ​) ។

ឥឡូវ ​ខ្ញុំ​នឹង​បៀតបៀន​កូន​អ្នក​នេះ ដោយ​ដំបង ​ឬ​ក្ដិច​ដោយ​ក្រចក ​ឬ (​បោក​) លើ​ផែនដី ​អ្នក​មិន​ដល់​នូវ​ការ​យំស្ដាយ​ចំពោះ​កូន​ទេ​ឬ​ ។

នែ​ស្ត្រី​លា​មក​ មាន​កូន​តូច ​បើ​ទុក​ជា​នាង​ឲ្យ​កូន​ទៅ​សត្វ​ចចក ​និង​ពួក​ឆ្កែ ​ក៏​នាង​ញ៉ាំង​អញ​ឲ្យ​ត្រឡប់​វិញ​ពុំ​បាន​ឡើយ​ ។

នែ​បុរស​ខ្មៅ ណ្ហើយ​ចុះ​ ឥឡូវ​នេះ បើ​អ្នក​នឹង​ទៅ​ក្នុង​ទី​ណា គឺ​ស្រុក​ណា​ និគម​ណា​ នគរ​ណា​ រាជធានី​ណា (​ក៏​ទៅ​ចុះ​) ។

កាលពី​ដើម​ យើង​ជា​អ្នក​មាន​ពួក​ មិន​មែន​ជា​សមណៈ​ សំគាល់ថា​ជា​សមណៈ ហើយ​ចេញ​ពី​ស្រុក​ទៅ​កាន់​ស្រុក កាន់​នគរ រាជធានី ។ មែន​ពិត ព្រះ​សម្ពុទ្ធ ទ្រង់​មាន​ជោគអង្គ​នោះ តែង​សំដែង​ធម៌​ប្រោស​ពួក​សត្វ ដើម្បី​លះបង់​សេចក្ដី​ទុក្ខ​ទាំងពួង ​ក្នុង​ទី​ជិត​ស្ទឹង​នេរញ្ជរា ​ខ្ញុំ​នឹង​ទៅ​ក្នុង​សំណាក់​នៃ​ព្រះ​សម្ពុទ្ធ​នោះ ព្រះ​អង្គ​នឹង​ជា​គ្រូ​នៃ​ខ្ញុំ​ ។

ឥឡូវ​នេះ អ្នក​គប្បី​ទូលរៀបរាប់​អំពី​កិច្ចថ្វាយបង្គំ ​(​របស់​ខ្ញុំ​) ​ចំពោះ​ព្រះ​លោកនាថ ជា​បុគ្គល​ប្រសើរ រួច​ហើយ​ធ្វើ​ប្រទក្សិណ ឧទ្ទិស​នូវ​ទក្ខិ​ណា​ទាន ។

ម្នាល​នាង​ចាបា ​នាង​ពោល​នូវ​ពាក្យ​នោះ​យ៉ាង​ណា​ យើង​គប្បី​បាន (​អាច​ឲ្យ​) ​នូវ​ចំណែក​បុណ្យ​នោះ​ ឥឡូវ​នេះ ខ្ញុំ​នឹង​ទូលរៀបរាប់​នូវ​កិច្ចថ្វាយបង្គំ​របស់​នាង ចំពោះ​ព្រះ​លោកនាថ ជា​បុគ្គល​ប្រសើរ ​និង​ធ្វើ​ប្រទក្សិណ ឧទ្ទិស​នូវ​ទក្ខិ​ណា​ទាន ​(​បុណ្យ​) ។

លំដាប់​នោះ​ឯង ​បុរស​ខ្មៅចៀសចេញ​អំពី​ទី​នោះ​ទៅ បុរស​ខ្មៅ​នោះ ក៏​បាន​ចួប​នឹង​ព្រះ​សម្ពុទ្ធ ​ក្បែរ​ស្ទឹងនេរញ្ជរា ​កំពុង​សំដែង​នូវ​ឧបាយ​នៃ​ព្រះ​និព្វាន ឈ្មោះ​អមតៈ ​គឺ​ទុក្ខ ១ ហេតុកើត​ឡើង​នៃ​ទុក្ខ ១ ការ​កន្លង​នូវ​ទុក្ខ ១ មគ្គ​ប្រកប​ដោយ​អង្គ ៨ ​ដ៏​ប្រសើរ​ជា​ដំណើរ​ទៅ​កាន់​ទី​រលត់ទុក្ខ ១ ។ ​បុរស​ខ្មៅ​ ថ្វាយបង្គំ​នូវ​ព្រះ​បាទ​ទាំងឡាយ របស់​ព្រះ​សម្ពុទ្ធ​នោះ ហើយ​ធ្វើ​ប្រទក្សិណ​ចំពោះ​ព្រះ​អង្គ ឧទ្ទិស​ដល់​នាង​ចាបា ហើយ​ចូល​កាន់​ផ្នួស ។ វិជ្ជាបី ​ខ្ញុំ​បាន​ហើយ​ ពុទ្ធសាសនា ​ខ្ញុំ​បាន​ធ្វើ​ហើយ​ ។

សុន្ទរីថេរី

កែប្រែ

[៣៣៤] ​(​ព្រាហ្មណ៍ជាបិតាសួរថា​) នែ​នាង​ដ៏​ចម្រើន ក្នុង​កាលមុន ​នាង​កាលស៊ី​កូន​ [ពាក្យថា ស៊ី​កូន ក្នុង​ទី​នេះ មិន​មែន​សំដៅ​យកការ​ស៊ី​ពិត​មែន​នោះ​ទេ ​សំដៅ​យក​មនុស្ស​ដែល​មាន​កូន​ស្លាប់ ជាពាក្យ​សម្រាប់​ជេរគ្នា​ដោយ​អំ​ណា​ច​សេចក្ដី​ខឹង ។ អដ្ឋកថា ។] ទាំងឡាយ​ដែល​ស្លាប់​ហើយ នាង​ក្ដៅក្រហាយ​ក្រៃពេក ​ទាំង​ថ្ងៃ​ទាំងយប់ ។ ​ម្នាល​ព្រាហ្មណី ជាវាសិដ្ឋគោត្រ ​ថ្ងៃ​នេះ នាង​ស៊ី​កូន​ទាំង​អស់​ ៧ នាក់ ​ព្រោះ​ហេតុ​អ្វី នាង​មិន​ក្ដៅក្រហាយខ្លាំង ។

(​វាសិដ្ឋថេរី​ពោល​ថា​) ​ម្នាល​ព្រាហ្មណ៍ ​កូន​ទាំងរយ ​ពួក​ញាតិ​ទាំង​រយ ជា​ច្រើន របស់​ខ្ញុំ គឺ​ខ្ញុំ​នឹង​អ្នក ស៊ី​ហើយ ក្នុង​ចំណែកកន្លង​ទៅ​ហើយ​ ។ ​ខ្ញុំ​នោះ​ដឹង​នូវ​ព្រះ​និព្វាន​ ជា​គ្រឿង​រលាស់ជាតិ ​និង​មរណៈ ​ទើប​មិន​សោក ​មិន​យំ ​ទាំង​មិន​ក្ដៅ​ក្រហាយ ។

ឱ​នាង​ជាវាសិដ្ឋគោត្រ ​នាង​និយាយសំដី​បែប​នេះ​ អស្ចារ្យ​ណាស់ នាង​ដឹង​ច្បាស់​នូវ​ធម៌​របស់​អ្នក​ណា ទើប​និយាយសំដី​បែប​នេះ​ ។

ម្នាល​ព្រាហ្មណ៍ ​ព្រះ​សម្ពុទ្ធ​អង្គ​នោះ សំដែង​ធម៌​ដល់​សត្វ​ទាំងឡាយ ដើម្បី​លះ​បង់​នូវ​ទុក្ខ​ទាំងពួង ​ជិត​នគរមិថិលា​ ។ ​ម្នាល​ព្រាហ្មណ៍ ​ខ្ញុំ​បាន​ស្ដាប់ធម៌​របស់​ព្រះ​អរហន្ដ​អង្គ​នោះ ដែល​ជាធម៌​មិន​មាន​ឧបធិ​ក្កិលេស ​បាន​ដឹង​ច្បាស់​នូវ​សច្ចធម៌​ហើយ​ក្នុង​ទី​នោះ ទើប​បន្ទោបង់​នូវ​សេចក្ដី​សោក​ព្រោះ​កូន​បាន​ ។

ខ្ញុំ​នោះ​នឹង​ទៅ​ក្នុង​ទី​ជិត​ក្រុងមិថិលា​ដែរ​ ធ្វើ​ដូច​ម្ដេចហ្ន៎ ​ព្រះ​មាន​ជោគ​អង្គ​នោះ គប្បី​ដោះ​ខ្ញុំ​ចាក​ទុក្ខ​ទាំងពួង​បាន​ ។

ព្រាហ្មណ៍​បាន​ចួប​នឹង​ព្រះ​ពុទ្ធ ​ព្រះ​អង្គ​ផុត​ស្រឡះ​ចាក (​កិលេស​) ​មិន​មាន​ឧបធិកិលេស ​ព្រះ​មុនី ទ្រង់​ដល់​នូវ​ត្រើយ​នៃ​ទុក្ខ ​បាន​សំដែង​ប្រាប់ព្រាហ្មណ៍​នោះ​នូវ​សច្ចធម៌ ​គឺ​ទុក្ខ ១ ហេតុកើត​ឡើង​នៃ​ទុក្ខ ១ ការ​កន្លង​នូវ​ទុក្ខ ១ មគ្គ​ប្រកប​ដោយ​អង្គ​ប្រាំបី​ដ៏​ប្រសើរ​ ជា​ដំណើរ​ទៅ​កាន់​ទី​រំលត់ទុក្ខ ១ ។ សុជាតព្រាហ្មណ៍​មាន​សច្ចធម៌​ដឹង​ច្បាស់​ហើយ​ក្នុង​ទី​នោះ​ ពេញ​ចិត្ត​នឹង​បព្វជ្ជា ​បាន​សម្រេច​វិជ្ជា​បី​ដោយ​រាត្រីបី ។

ព្រាហ្មណ៍​ពោល​ថា ​ម្នាល​សារថី ​អ្នក​ចូរ​មក អ្នក​ចូរ​ទៅ ចូរ​នាំរថ​នេះ​ទៅ​វិញ​ចុះ​ រួច​ចូរ​ប្រាប់ព្រាហ្ម​ណី ​កុំ​ឲ្យ​មាន​មោះមៃថា ឥឡូវ​នេះ​ សុជាត​ព្រាហ្មណ៍​បួស​ហើយ បាន​សម្រេច​វិជ្ជា​បី ​ដោយ​រាត្រីបី ។

(​លំដាប់​នោះ​ សារថី នាំយក​រថ​ផង​ កហាបណៈ​មួយ​ពាន់​ផង ហើយ​ប្រាប់​នាង​ព្រាហ្មណី ​មិន​ឲ្យ​មោះមៃ​ថា ឥឡូវ​នេះ​ សុជាតព្រាហ្មណ៍បួស​ហើយ បាន​សម្រេច​វិជ្ជាបី ​ដោយ​រាត្រីបី​ហើយ​) ។

(​ព្រាហ្មណី​ពោល​ថា​) ​ម្នាល​សារថី ​ខ្ញុំ​សូម​ឲ្យ​រថ​ដែល​ទឹម​ដោយ​សេះ​នេះ និង​កហាបណៈ​មួយ​ពាន់​នេះ​ ជាអំណោយ​ដល់​អ្នក ព្រោះ​បាន​ឮថា ព្រាហ្មណ៍​បាន​ត្រៃវិជ្ជា ។

(​សារថី​ពោល​ថា​) ​ម្នាល​ព្រាហ្មណី រថ​ដែល​ទឹម​ដោយ​សេះ និង​កហាបណៈ ​មួយ​ពាន់​នេះ ចូរ​នៅ​ជារបស់​នាង​ដ​ដែល​ចុះ ខ្ញុំ​នឹង​បួស​ក្នុង​សំណាក់​នៃ​ព្រះ​សាស្ដា ​ព្រះ​អង្គ​មាន​ប្រាជ្ញា​ដ៏​ប្រសើរ​ដែរ​ ។

(​ព្រាហ្មណី​ពោល​នឹង​នាង​សុន្ទរីថា​) នែ​នាង​សុន្ទរី បិតា​របស់​នាង​លះបង់​នូវ​ដំរី គោ សេះ កែវមណី ​និង​កុណ្ឌល ទ្រព្យសម្បត្តិ​ដ៏​ស្ដុកស្ដម្ភ​នៅ​ក្នុង​ផ្ទះ​នេះ ទៅ​បួស​ហើយ នាង​ចូរ​ប្រើប្រាស់​នូវ​ភោគៈ​ទាំង​ឡាយ​ចុះ (​ព្រោះ​ថា​) ​នាង​ជាទាយាទ​ក្នុង​ត្រកូល ។

(​នាង​សុន្ទរី​ពោល​ថា​) បិតា​របស់​ខ្ញុំ​លះបង់​នូវ​ដំរី គោ សេះ កែវមណី កុណ្ឌល ​និង​ទ្រព្យសម្បត្តិ​ដែល​មាន​ក្នុង​ផ្ទះ​នេះ ទៅ​បួស ​ព្រោះ​ត្រូវ​សេចក្ដី​សោក​នឹង​កូន​គ្រប​សង្កត់ ចំណែក​ខាង​ខ្ញុំ ក៏​នឹង​បួស​ដែរ ព្រោះ​ត្រូវ​សេចក្ដី​សោក​នឹង​បង​គ្រប​សង្កត់ ។

(​ព្រាហ្មណី​ពោល​ថា​) ហៃ​នាង​សុន្ទរី ​នាង​ប្រាថ្នា​នូវ​តម្រិះ​ណា​ សូម​ឲ្យ​នាង​បាន​សម្រេច​នូវ​តម្រិះ​នោះ​ ដុំបាយ​តាម​លំដាប់​ផ្ទះក្ដី អាហារ​ចំណី​ក្ដី បំសុកូលចីវរក្ដី ​(​ដែល​នាង​ត្រូវ​ស្វែងរក​) ​កាល​បើ​នាង​ជំរះ​នូវ​វត្ថុ​ទាំង​នេះ នឹង​បាន​ជា​ស្រី​មិន​មាន​អាសវៈ​ក្នុង​បរលោក ។

(​នាង​សុន្ទរីនិយាយ​នឹង​ឧបជ្ឈាយ៍ថា​) បពិត្រ​ព្រះ​នាង​ជាម្ចាស់ ​ខ្ញុំ​នៅ​ជាសិក្ខមានា ​បាន​ជំរះទិព្វចក្ខុ​ហើយ​ កាលពី​ដើម ខ្ញុំ​ធ្លាប់​នៅ​អាស្រ័យ​ក្នុង​ទី​ណា ខ្ញុំ​ដឹង​នូវ​បុព្វេនិវាស ​ក្នុង​ទី​នោះ​ ។ បពិត្រ​ព្រះ​នាង​ជាកល្យាណី​ដ៏​ល្អ របស់​ថេរី​សង្ឃ វិជ្ជាបី ​ខ្ញុំ​បាន​ដល់​ហើយ​ ពុទ្ធសាសនា ​ខ្ញុំ​បាន​ធ្វើ​ហើយ ព្រោះ​តែ​អាស្រ័យ​នូវ​ព្រះ​នាង​ ។ បពិត្រ​ព្រះ​នាង​ជាម្ចាស់ ​ខ្ញុំ​ចង់​ទៅ​កាន់​ក្រុងសាវត្ថី សូម​ព្រះ​នាង​អនុញ្ញាត​ដល់​ខ្ញុំ​ឲ្យ​ទាន ​ខ្ញុំ​នឹង​បន្លឺ​នូវ​សីហនាទ ​ក្នុង​សំណាក់​នៃ​ព្រះ​ពុទ្ធ​ដ៏​ប្រសើរ ។

ម្នាល​នាង​សុន្ទរី ​នាង​ចូរ​មើល​ព្រះ​សាស្ដា ​ព្រះ​អង្គ​មាន​សម្បុរ​ដូច​មាស មាន​ព្រះ​តចៈ​ពណ៌​ដូច​មាស​ ទ្រង់​ទូន្មាន​ពួក​សត្វ ដែល​គេ​មិន​ទាន់ទូន្មាន ​ព្រះ​អង្គជា​អ្នក​ត្រាស់​ដឹង​ឯង ឥត​មាន​ភ័យ​អំពី​ណា​ឡើយ​ ។ សូម​ព្រះ​អង្គនិមន្តទត ​នាង​សុន្ទរី​ដែល​កំពុង​ដើរ​មក​ ជា​ស្ត្រី​ផុត​ស្រឡះ (​ចាក​កិលេស​) ឥត​មាន​ឧបធិ ប្រាស​ចាក​តម្រេក ប្រាសចាក​គ្រឿង​ប្រកប​ មាន​សោឡសកិច្ចធ្វើ​រួច​ហើយ មិន​មាន​អាសវៈ​ ។ បពិត្រ​ព្រះ​អង្គ​ជាមហា​វីរ​បុរស នាង​សុន្ទរី ជាសាវិការ​បស់​ព្រះ​អង្គ ចេញ​អំពី​ក្រុងពារាណសី ​មក​កាន់​សំណាក់​ព្រះ​អង្គ ថ្វាយបង្គំ​នូវ​ព្រះ​បាទ​ទាំង​ឡាយ​ ។ បពិត្រ​ព្រះ​មាន​ព្រះ​ភាគ ជា​ខី​ណា​សវព្រាហ្មណ៍ ​ព្រះ​អង្គជា​ព្រះ​ពុទ្ធ ​ព្រះ​អង្គជា​គ្រូ (​របស់​ខ្ញុំ​) ​ខ្ញុំ​ព្រះ​អង្គ​ជាធីតា​របស់​ព្រះ​អង្គ ជាឱរសកើត​អំពី​ព្រះ​ឱស្ឋ ​មាន​កិច្ចធ្វើ​រួច​ហើយ​ ឥត​មាន​អាសវៈ​ ។

ម្នាល​នាង​ដ៏​ចម្រើន ដំណើរ​របស់​នាង​មក​ល្អ​ហើយ ដំណើរ​របស់​នាង​មក​អំពី​ទី​នោះ មិន​ឆ្ងាយទេ ​ព្រោះ​ពួក​អ្នក​មាន​ឥន្រ្ទិយទូន្មាន​ហើយ​ ប្រាសចាក​តម្រេក ប្រាស​ចាក​គ្រឿង​ប្រកប​ មាន​កិច្ច​ធ្វើ​ហើយ​ ឥត​មាន​អាសវៈ​ រមែង​មក​ថ្វាយបង្គំ​ព្រះ​បាទា​ព្រះ​សាស្ដា​ដូច​នាង​ដែរ​ ។

សុភាកម្មារធីតាថេរី

កែប្រែ

[៣៣៥] កាលពី​ដើម ខ្ញុំ​នៅ​ក្រមុំ ​មាន​គ្រឿង​ស្លៀក​ពាក់​ដ៏​ស្អាត ​បាន​ស្ដាប់ធម៌ ការ​ត្រាស់​ដឹង​សច្ចធម៌ ​ក៏​កើត​មាន​ដល់​ខ្ញុំ​នោះ​ ជា​ស្ត្រី​មិន​ប្រហែសធ្វេស ។ ហេតុ​នោះ ខ្ញុំ​មិន​ត្រេកអរ​ក្រៃពេក ​ក្នុង​កាមារម្មណ៍​ទាំង​អស់ ឃើញ​ភ័យ​ក្នុង​សក្កាយ ​ហើយ​ពេញ​ចិត្ត​នឹង​ការ​ចេញ​សាងផ្នួស​តែម្យ៉ាង ។ ​ខ្ញុំ​លះបង់​ពួក​ញាតិ ទាស​កម្មករ ​ស្រុក​ស្រែ​ទាំងឡាយ ដ៏​ស្ដុកស្ដម្ភ ​(​និង​គំនរ​នៃ​ភោគ​ទាំងឡាយ​) ​ដែល​គួរ​ត្រេកអរ ​គួរ​រីករាយ ​ខ្ញុំ​លះបង់​នូវ​សម្បត្តិ​ដ៏​ច្រើន ហើយ​បួស ។ ​ខ្ញុំ​ចេញ (​ចាក​ផ្ទះ​) ​ដោយ​សទ្ធាយ៉ាង​នេះ​ហើយ (​បួស​) ​ក្នុង​ព្រះ​សទ្ធម្ម ​ដែល​ព្រះ​សម្មាសម្ពុទ្ធ ត្រាស់​សំដែង​ហើយ​ដោយ​ប្រពៃ ​ខ្ញុំ​ប្រាថ្នា​នូវ​សេចក្ដី​មិន​កង្វល់ ​ព្រោះ​ការ​ត្រឡប់​មក​រក​កាម​នោះ មិន​សម​គួរ​ដល់​ខ្ញុំ​ទេ ​អ្នក​ណា​លះ​ចោល​មាស និង​ប្រាក់ ​ហើយ​គប្បី​ត្រឡប់​មក​យកវិញ​ ។ ប្រាក់ក្ដី ​មាស​ក្ដី​របស់​បុគ្គល​នុ៎ះ មិន​មែន​មាន​ដើម្បី​ព្រះ​និព្វាន​ជា​ទី​ស្ងប់​ទេ ការ​ទទួល​មាស និង​ប្រាក់នុ៎ះ ​មិន​សម​គួរ​ដល់​សមណៈ​ទេ ការ​ទទួល​នូវ​ប្រាក់ ​និង​មាស​នុ៎ះ ​មិន​មែន​ជាទ្រព្យប្រសើរ​ទេ ។ ការ​ទទួល​នូវ​ប្រាក់ ​និង​មាស​នុ៎ះ សុទ្ធ​តែជា​គ្រឿង​ឲ្យ​កើតលោភ ជា​គ្រឿង​ស្រវឹង ជា​គ្រឿង​វង្វេង ជា​គ្រឿង​ព័ន្ធព័ទ្ធ​ដោយ​ធុលី ​គឺ​កិលេស ​ប្រកប​ដោយ​សេចក្ដី​រង្កៀស ​មាន​សេចក្ដី​ចង្អៀត​ចង្អល់​ច្រើន សេចក្ដី​ទៀងទាត់ឋិតថេរ​ក្នុង​ទ្រព្យ​នេះ មិន​មាន​ទេ ។ ​ពួក​នរជន ​(​ដែល​ត្រេកអរ​) ​ដោយ​ទ្រព្យប៉ុណ្ណេះ ​ឈ្មោះ​ថា​ជា​អ្នក​ប្រហែស​ធ្វេស ជា​អ្នក​មាន​ចិត្ត​សៅហ្មង ជា​អ្នក​អាក់អន់ រមែង​ធ្វើ​នូវ​ជំលោះ​ជា​ច្រើន ទៅ​វិញ​ទៅ​មក​ ។ ​សេចក្ដី​វិនាស​ច្រើន​ប្រការ គឺ​ការ​សម្លាប់ ការ​ចង ការ​សៅហ្មង ​សេចក្ដី​វិនាស ​សេចក្ដី​សោក ខ្សឹកខ្សួល រមែង​កើត​ប្រាកដ​ដល់​ពួក​ជន ​ដែល​ដេក​ត្រាំ​ក្នុង​កាម​ទាំងឡាយ​ ។ ​អ្នក​ទាំង​ឡាយ​ ជាញាតិ​មែន តែហាក់​ដូច​ជាស​ត្រូវ​ ល្បួង​ខ្ញុំ​នោះ​ក្នុង​កាម​ទាំងឡាយ​ធ្វើ​អ្វី (​ព្រោះ​) ​អ្នក​ទាំង​ឡាយ​ ជ្រាប​នូវ​ខ្ញុំ​ថា​ជា​អ្នក​បួស ជា​ស្ត្រី​ឃើញ​នូវ​ភ័យ​ក្នុង​កាម​ទាំងឡាយ​ ។ អាសវៈ​ទាំងឡាយ មិន​មែន​អស់​ទៅ​ព្រោះ​ប្រាក់ ​និង​មាស កាម​ទាំងឡាយ មិន​មែន​ជាមិត្រ ជាសភាវៈ​សម្លាប់ ​(​នូវ​ប្រយោជន៍​) ជាស​ត្រូវ​ ជា​គ្រឿង​ចង​ទុក​នូវ​សរ ​គឺ​កិលេស​ ។ ​អ្នក​ទាំងឡាយ​ ជាញាតិមែន តែហាក់​ដូច​ជាស​ត្រូវ​ ល្បួង​ខ្ញុំ​នោះ ក្នុង​កាម​ទាំងឡាយ​ធ្វើ​អ្វី (​ព្រោះ​) ​អ្នក​ទាំងឡាយ​ ជ្រាប​នូវ​ខ្ញុំ ថា​ជា​អ្នក​បួស ​មាន​ក្បាលត្រងោល ដណ្ដប់​នូវ​សង្ឃា​ដី ។ ដុំបាយ​តាម​លំដាប់​ផ្ទះក្ដី អាហារ​ចំណី​ក្ដី បង្សុកូលចីវរក្ដី ​នេះ​ឯងជា​អំពើ​ដ៏​សម​គួរ​ដល់​ខ្ញុំ​ ជាបរិក្ខារ ជា​ទី​អាស្រ័យ​របស់​អ្នក​បួស ។ លោក​អ្នក​ស្វែង​រក​នូវ​គុណ​ដ៏​ធំ​ទាំង​ឡាយ​ ខ្ជាក់ចោល​នូវ​កាម​ទាំងឡាយ ដែល​ជាទិព្វ ​និង​ជា​របស់​មនុស្ស បុគ្គល​អ្នក​ស្វែង​រក​នូវ​គុណ​ធំ​ទាំង​នោះ មាន​ចិត្ត​ឱន​ទៅ​ក្នុង​ព្រះ​និពា្វន​ជា​ទី​ដ៏​ក្សេម ​បុគ្គល​អ្នក​ស្វែងរក​នូវ​គុណ​ធំ​ទាំង​នោះ បាន​ដល់​នូវ​សេចក្ដី​សុខ ឥត​កំរើក ។ ​ទី​ជំរករមែង​មិន​មាន ក្នុង​កាម​ទាំងឡាយ​ណា ខ្ញុំ​មិន​សេពគប់​ដោយ​កាម​ទាំងឡាយ​នោះ​ទៀតទេ ​កាម​ទាំងឡាយ​មិន​មែន​ជាមិត្រ ​ដូច​ជា​អ្នក​សម្លាប់ ​ឬ​ដូច​ជាគំនរភ្លើង នាំ​មក​នូវ​សេចក្ដី​ព្រួយ ។ ​កាម​នោះ មិន​ស្អាត ​ប្រកប​ដោយ​ភ័យ ​ប្រកប​ដោយ​សេចក្ដី​ចង្អៀត​ចង្អល់ ​ដូច​ជាបន្លា ​កាម​នុ៎ះ ជា​គ្រឿង​ញ៉ាម ជា​គ្រឿង​កង្វល់​ក្រៃលែង ​មាន​មុខឈម​ទៅ​រក​សេចក្ដី​វង្វេង​ដ៏​ធំ​ ។ ​កាម​គុណ​ជាឧបសគ្គៈ​ផង មាន​សភាព​គួរ​ខ្លាច​ផង​ កាមារម្មណ៍​ទាំងឡាយ មាន​ឧបមា​ដូច​ក្បាលពស់ ​ពួក​បុថុជ្ជនល្ងង់ខ្លៅ ​ដូច​ជា​បុគ្គល​ខ្វាក់ ​តែង​ត្រេកត្រអាល ។ ​ព្រោះ​ថា ​ពួក​ជន​ច្រើន​រូប ដែល​ចំ​ពាក់​ដោយ​គ្រឿង​ចំ​ពាក់ គឺ​កាម​ រមែង​បាន (​សេចក្ដី​ទុក្ខ​) ​ក្នុង​លោក រមែង​មិន​ដឹង​ច្បាស់​នូវ​ទី​បំ​ផុត​នៃ​ជាតិ ​និង​មរណៈ ។ ​មនុស្ស​ទាំងឡាយ​ជា​ច្រើន តែង​ដើរ​ទៅ​កាន់​ផ្លូវ ជា​ទី​ទៅ​កាន់​ទុគ្គតិ ​មាន​កាម​ជាហេតុ ជា​គ្រឿង​នាំ​មក​នូវ​រោគ​ដល់​ខ្លួន​ ។ ​កាម​ទាំងឡាយ​ ជា​គ្រឿង​ញ៉ាំងស​ត្រូវ​ឲ្យ​កើតយ៉ាង​នេះ​ ជាហេតុ​ញ៉ាំង​សត្វ​ឲ្យ​ក្ដៅ​ក្រហាយ នាំ​មក​នូវ​សេចក្ដី​សៅហ្មង ជានុយ​របស់​សត្វ​លោក ជា​ទី​តាំង​នៃ​គ្រឿង​ចង ជា​ចំណង​នៃ​សេចក្ដី​ស្លាប់ ។ ​កាម​ទាំងឡាយ​ ជា​គ្រឿង​ញ៉ាំង​សត្វ​ឲ្យ​ឆ្កួត ​ឲ្យ​និយាយ​ប៉ប៉ាច់​ប៉ប៉ោច ញ៉ាំង​ចិត្ត​ឲ្យ​ភ្លាំងភ្លាត់ មារ ​គឺ​កាម​របស់​ពួក​សត្វ តែង​រួបរឹត​ដោយ​សេចក្ដី​សៅហ្មង យ៉ាង​ឆាប់​រហ័ស ។ ​កាម​ទាំងឡាយ មាន​ទោសរក​ទី​បំ​ផុត​គ្មាន មាន​ទុក្ខ​ច្រើន​យ៉ាង ​មាន​ពិស​ដ៏​ខ្លាំងក្លា ​មាន​រសឆ្ងាញ់តិច​ ជា​គ្រឿង​ធ្វើ​នូវ​ចម្បាំង ញ៉ាំង​ចំណែក​នៃ​ធម៌ស ឲ្យ​សាប​សូន្យ​ទៅ​ ។ ​ខ្ញុំ​នោះ ​លះបង់​នូវ​សេចក្ដី​វិនាស ​ដែល​មាន​កាម​ជា​ហេតុបែប​នេះ​ ត្រេកអរ​ចំពោះ​ព្រះ​និព្វាន​សព្វ​ៗ កាល ​មិន​ត្រឡប់​មក​កាន់​កាម​នោះ​វិញ​ទេ ។ ​ខ្ញុំ​ជា​ស្ត្រី​ប្រាថ្នា​នូវ​ភាព​ដ៏​ត្រជាក់ ​(​ព្រះ​អរហត្ត​) ធ្វើ​នូវ​ចម្បាំង​ចំពោះ​កាម​ទាំងឡាយ​ ជា​អ្នក​មិន​ប្រមាទ ត្រេកអរ​ចំពោះ​ព្រះ​និព្វាន​ ជា​ទី​អស់​ទៅ​នៃ​សំយោជនៈ ។ ​បុគ្គល​អ្នក​ស្វែងរក​នូវ​គុណ​ដ៏​ធំ​ទាំងឡាយ​ ឆ្លង​ហើយ​តាម​ផ្លូវ​ណា ខ្ញុំ​នឹង​ដើរ​ទៅ​តាម​ផ្លូវ​នោះ​ ជាផ្លូវ​ឥតសោក ​មាន​ធូលី​ទៅ​ប្រាស​ហើយ​ ជាផ្លូវក្សេម​ដ៏​ត្រង់ ​ប្រកប​ដោយ​អង្គ ៨ ​ដ៏​ប្រសើរ ។

(​ព្រះ​មាន​ព្រះ​ភាគ​ត្រាស់ថា​) ​អ្នក​ទាំងឡាយ ចូរ​មើល​នូវ​នាង​សុភាកម្មារ​ធីតា​នេះ​ ជា​ស្ត្រី​ឋិតនៅ​ក្នុង​ធម៌ ​នាង​បាន​ចូល​ទៅ​កាន់​ឈាន ឥត​មាន​សេចក្ដី​ញាប់ញ័រ ហើយ​ស្មឹងស្មាធិ​ទៀប​គល់​ឈើ​ ។ ​នាង​សុភាកម្មារធីតា បួស​បាន​ ៨ ​ថ្ងៃ​នឹង​ថ្ងៃ​នេះ​ហើយ​ ជាភិក្ខុនី​មាន​សទ្ធា ​ល្អ​ក្នុង​ព្រះ​សទ្ធម្ម ​ដែល​នាង​ឧប្បលវណ្ណា​ទូន្មាន​ហើយ​ ជា​ស្ត្រី​មាន​វិជ្ជា ៣ ​លះបង់​នូវ​មច្ចុ​បាន​ ។ ភិក្ខុ​នី​នេះ​ ជា​អ្នក​នៅ​ឥត​មាន​បំណុល ​មាន​ឥន្រ្ទិយ​ចម្រើន​ហើយ​ ។ ប្រាសចាក​កិលេស​គ្រឿង​ប្រកប​ទាំងពួង ​មាន​កិច្ចធ្វើ​រួច​ហើយ មិន​មាន​អាសវៈ​ ។ ទេវរាជ ​ឈ្មោះ​សក្កៈ ជាម្ចាស់​នៃ​ពួក​សត្វ​ ព្រម​ទាំង​ពួក​ទេវតា ចូល​ទៅ​នមស្ការ​ចំពោះ​ភិក្ខុនី ​ឈ្មោះ​សុភាកម្មារធីតា​នោះ ដោយ​ឫទ្ធិ ​(​របស់​ខ្លួន​) ។

ចប់ វីសតិនិបាត ។

តឹសនិបាត

កែប្រែ

សុភាថេរី នៅ​ក្នុង​ជីវកម្ពវ័ន

កែប្រែ

[៣៣៦] ​(​សុវណ្ណការ​បុត្ត​) ជា​អ្នក​លេង រារាំងភិក្ខុ​នី ​ឈ្មោះ​សុភា ​កំពុង​ដើរ​ទៅ​កាន់​ជីវកម្ពវ័ន ជា​ទី​រីករាយ ភិក្ខុ​នី​ឈ្មោះ​សុភា ​ក៏​បាន​ពោល​នឹង​សុវណ្ណការ​បុត្ត​នោះ​ថា ។ ​កំហុស​ដូច​ម្ដេច ​ដែល​អាត្មា​ប្រទូស្ដ​ដល់​អ្នក បាន​ជា​អ្នក​ឈរ​រាំង​អាត្មា​ នែ​អា​វុសោ ​បុរស​មិន​គួរ​ប៉ះពាល់​នូវ​ស្ត្រី​ ជា​បព្វជិត​ទេ ។ សិក្ខា​ទាំង​ឡាយ​ក្នុង​សាសនា ​របស់​ព្រះ​សាស្ដា ជាសិក្ខា​គួរ​គោរព ​ព្រះ​សុគត​បាន​សំដែង​ហើយ​ដល់​អាត្មា​ ហេតុ​ដូច​ម្ដេច ​ក៏​អ្នក​មក​ឈរ​រាំង​អាត្មា ដែល​ជា​ស្រី​មាន​ចំណែក​នៃ​ធម៌​ដ៏​បរិសុទ្ធ ​មិន​មាន​ទី​ទួល ​គឺ​កិលេស ។ ​អ្នក​ជា​បុគ្គល​មាន​ចិត្ត​ល្អ​ក់ ប្រកប​ដោយ​ធូលី ​គឺ​រាគៈ ហេតុ​ដូច​ម្ដេច ​ក៏​អ្នក​មក​ឈរ​រាំង​អាត្មា ដែល​ជា​ស្រី​មាន​ចិត្ត​ថ្លាស្អាត ប្រាសចាក​ធូលី ​គឺ​រាគៈ ​មិន​មាន​ទី​ទួល ​គឺ​កិលេស ​មាន​ចិត្ត​ផុត​ស្រឡះ​ហើយ (​ចាក​ខន្ធបញ្ចកៈ​) ​ទាំង​អស់​ ។

(​អ្នក​លេង​ពោល​ថា​) ​នាង​ជា​ស្ត្រី​នៅ​ក្រមុំ​ផង មិន​អាក្រក់​ផង​ បព្វជ្ជា​នឹង​ធ្វើ​ប្រយោជន៍​អ្វី​ដល់​នាង ចូរ​នាង​បោះចោលកាសាយចីវរចេញ​ទៅ ហើយ​ចូរ​មក​ យើង​នឹង​បាន​ត្រេកត្រអាល ​ក្នុង​ព្រៃ​ដែល​មាន​ផ្កា​រីក​ល្អ​ ។ ​ដើម​ឈើ​ទាំងឡាយ​ ហាក់​ដូច​ជា​តាំង​ឡើង​ដោយ​លំអង​ផ្កា​ បក់ផ្សព្វផ្សាយ​នូវ​ក្លិន​ដ៏​ក្រអូប​សព្វទិស ​(​នេះ​) ជា​វសន្ដរដូវ ​ជា​ដំបូង​ ជារដូវនាំ​មក​នូវ​សុខ ​នាង​ចូរ​មក យើង​នឹង​ត្រេក​ត្រអាល​ក្នុង​ព្រៃ ​ដែល​មាន​ផ្កា​រីក​ល្អ​ ។ ​ដើម​ឈើ​ទាំងឡាយ មាន​ចុង​ស្គុះស្គាយ​ដោយ​ផ្កា​ លុះ​ត្រូវ​ខ្យល់បក់​មក ក៏​ហាក់​ដូច​ជា​បន្លឺ​សំឡេង​ឡើង​ ប្រសិន​បើ​នាង​នឹង​ចូល​ទៅ​ក្នុង​ព្រៃម្នាក់ឯង ​នាង​នឹង​ត្រេក​ត្រអាល​ដូច​ម្ដេច​កើត ។ ​នាង​ជា​ស្ត្រី​ឥតមិត្រ​សំឡាញ់ ចង់​ទៅ​កាន់​ព្រៃ​ធំ ដែល​ប្រាស​ចាក (​មនុស្ស​) ​គួរ​ឲ្យ​ស្ញប់ស្ញែង ជាព្រៃ​ដែល​ហ្វូងម្រឹគសាហាវនៅ​អាស្រ័យ ជាព្រៃ​ដែល​ដំរី​ចុះ​ប្រេង ​និង​មេដំរី​បុក​បែន ។ ​នាង​ប្រៀប​ដូច​រូប​តុក្កតា ​ដែល​សូន​ដោយ​មាស​ឆ្អិន ​ឬ​ដូច​ជា​ស្ត្រី​ទេពអប្សរ ត្រាច់​ទៅ​ក្នុង​ឧទ្យាន​ឈ្មោះ​ចិត្ត​រថ ​ម្នាល​នាង​ជា​ស្ត្រី​ល្អ​ឥត​ឧបមា ​នាង​ល្អ​ដោយ​សំពត់​សម្រាប់​ស្លៀកដណ្ដប់ ​មាន​សាច់​ដ៏​ល្អិតសុខុម ​ដែល​កើត​ក្នុង​ដែន​កាសី ។ ​បើ​នាង​នៅ​ក្នុង​ចន្លោះព្រៃ ​ខ្ញុំ​នឹង​លុះ​ក្នុង​អំ​ណា​ច​នៃ​នាង ម្នាល​នាង​ជា​ស្ត្រី​មាន​ភ្នែក​ស្រ​ទន់ ដូច​កិន្នរី ជីវិត ​(​របស់​ខ្ញុំ​) ជា​ទី​ស្រឡាញ់​ក្រៃលែង​ជាង​នាង មិន​មាន​ទេ ។ ​បើ​នាង​នឹង​ធ្វើ​តាម​ពាក្យ​ខ្ញុំ នាង​ចូរ​មក ចូរ​នៅ​គ្រប់គ្រង​ផ្ទះជាសុខ​ចុះ នាង​នឹង​នៅ​ក្នុង​ប្រាសាទ​មិន​មាន​ខ្យល់ ​ពួក​នាង​នារី ​ចូរ​ធ្វើ​នូវ​ការ​ខ្វល់ខ្វាយបម្រើ​ដល់​នាង​ ។ ​ចូរ​នាង​ទ្រទ្រង់​នូវ​សំពត់​មាន​សាច់ម៉ដ្ឋ ដែល​នាំ​មក​អំពី​ដែន​កាសី ​ចូរ​នាង​តែង​ខ្លួន​ដោយ​ផ្កា​កម្រង និង​គ្រឿង​លាប​ចុះ ខ្ញុំ​នឹង​ផ្គត់ផ្គង់​គ្រឿង​អាភរណៈផ្សេង​ៗ ​ច្រើន​យ៉ាង ​ដែល​រចនា​ហើយ​ដោយ​មាស​ កែវមណី ​និង​កែវមុក្តា ​ដល់​នាង​ ។ ​ចូរ​នាង​ឡើង​កាន់​ដំណេកថ្មី​ល្អ ដែល​ស្អាត​គ្មាន​ធូលី ​ព្រោះ​ជំរះ​លាង​ប្រពៃ ​ដែល​ក្រាល​ដោយ​កម្រាលរោមចៀម ញាត់​ដោយ​សំឡី​មាន​តម្លៃ​ច្រើន​ ប្រដាប់​ដោយ​ខ្លឹម​ចន្ទន៍ ​មាន​ក្លិនក្រអូប ។ ​នាង​ជា​ស្ត្រី​ប្រព្រឹត្ត​ព្រហ្មចារ្យ ​នាង​នឹង​ដល់​នូវ​ការ​ចាស់​គ្រាំគ្រា ត្រង់អវយវៈ​ទាំង​ឡាយ​របស់​ខ្លួន ដូច​ជា​ផ្កា​ឧប្បលលូត​ផុត​ទឹក ដែល​អ​មនុស្ស​ហួង​ហែងរក្សា ​(​នឹង​ជាវត្ថុឥត​មាន​អ្នក​ណា​ប្រើ​ប្រាស់កើត​) ។

(​នាង​ថេរី​ពោល​ថា​) ហេតុ​ដូច​ម្ដេច ​ក៏​អ្នក​មាន​គំនិតខុស សំឡឹងមើល ​(​អាត្មា​) ​ព្រោះ​ឃើញ​នូវ​អារម្មណ៍ ​ដែល​សន្មតថា​មាន​ខ្លឹម ក្នុង​រាងកាយ​នេះ ដ៏​ពេញ​ដោយ​សាកសព គ្រាន់​តែការ​ចម្រើន​របស់​ព្រៃស្មសាន ជារាងកាយបែកធ្លាយជាធម្មតា ។

(​អ្នក​លេង​ពោល​ថា​) ភ្នែក​ទាំងឡាយ (​របស់​នាង​) ​ដូច​ជាភ្នែក​កូន​ម្រឹគញី ​ឬ​ដូច​ជា​ភ្នែក​នៃ​កិន្នរី ​ក្នុង​ចន្លោះ​នៃ​ភ្នំ តម្រេក​ក្នុង​កាម​របស់​ខ្ញុំ​ រមែង​ចម្រើន​ក្រៃលែង ​ព្រោះ​ឃើញ​នូវ​ភ្នែក​របស់​នាង​ ។ ​កាម​គុណ​របស់​ខ្ញុំ​ រមែង​ចម្រើន​ឡើង​ក្រៃលែង ​ព្រោះ​ឃើញ​ភ្នែក​របស់​នាង ដែល​ប្រៀប​ដោយ​ត្របក​នៃ​ផ្កា​ឧប្បល ត្រង់មុខ ប្រាសចាក​មន្ទិល ​ប្រាកដ​ស្មើ​ដោយ​មាស​ ។ នែ​នាង​មាន​រូប​ស្រស់ស្រោង ​មាន​ភ្នែកថ្លាស្អាត ​បើ​ទុក​ជាយើង​ទៅ​កាន់​ទី​ឆ្ងាយ ​ក៏​នៅ​តែ​រលឹក​ឃើញ ម្នាល​នាង​មាន​ភ្នែកថ្លា​ដូច​ភ្នែកកិន្នរី ឥត​មាន​អ្វី​មួយ​ ជា​ទី​ស្រឡាញ់​នៃ​ខ្ញុំ ជាង​ភ្នែក​របស់​នាង​ទេ ។

(​នាង​ថេរី​ពោល​ថា​) ​អ្នក​ប្រាថ្នា​នូវ​ធីតា ជាឱរស​របស់​ព្រះ​ពុទ្ធ ​(​នេះ​) ​ឈ្មោះ​ថា​ប្រាថ្នា​ដើម្បី​ដើរ​ទៅ​តាម​ផ្លូវខុស ​ឈ្មោះ​ថាស្វែងរក​ព្រះ​ចន្ទ​មក​ធ្វើ​ជាល្បែង ​ឈ្មោះ​ថា​ប្រាថ្នា​ដើម្បី​លោត​ឡើង​កាន់​ភ្នំសិនេរុ ។ ឥឡូវ​នេះ​ ប្រសិន​បើ​រាគៈ ​គប្បី​មាន​ដល់​អាត្មា​ក្នុង​អារម្មណ៍​ណា​ អារម្មណ៍​នោះ មិន​មាន​ក្នុង​លោក ព្រម​ទាំងទេវលោក ​អាត្មា​មិន​ដឹង​នូវ​ដំណើរ​នោះ​ថា ​មាន​ភាវៈ​អ្វី​ស្មើ ​(​ដោយ​រាគៈ​) ទេ ​បាន​ជា ​(​រាគៈ​នោះ​) ​អាត្មា​ដកចោល​ទាំង​ឫស ​ដោយ​អរិយមគ្គ​ហើយ​ ។ ​(​រាគៈ​នោះ​) ​អាត្មា​បាន​កំចាត់​ចេញ​ហើយ ដូច​ជា​ភាជនៈ​ដាក់​នូវ​ថ្នាំពិស ​ដែល​បុគ្គល​បោះចោល​ក្នុង​រងើក​ភ្លើង​ហើយ អាត្មា​មិន​ឃើញ​នូវ​ដំណើរ​នោះ​ថា ​មាន​សភាវៈ​អ្វី​ស្មើ ​(​ដោយ​រាគៈ​) ទេ ​បាន​ជា ​(​រាគៈ​នោះ​) ​អាត្មា​ដក​ចោល​ទាំងឫស ​ដោយ​អរិយមគ្គ​ហើយ​ ។ ខន្ធបញ្ចកៈ​ដែល​ស្ត្រី​ណា មិន​បាន​ពិចារ​ណា​ឃើញ ឬ​ថា​ស្ត្រី​ណា​ដែល​មិន​បាន​ចូល​ទៅ​អង្គុយ​ជិត​ព្រះ​សាស្ដា ​អ្នក​ចូរ​ប្រឡោម​នូវ​ស្ត្រី​ប្រាកដ​ដូច្នោះ​ចុះ អ្នក​នោះ​នឹង​ចង្អៀត​ចង្អល់ ​(​ព្រោះ​អាស្រ័យ​) ភិក្ខុ​នី​នេះ​ ជា​អ្នក​ដឹង (​អរិយសច្ច​) ។ ​ព្រោះ​ថា ស្មារតី​របស់​អាត្មា បាន​តម្កល់​ខ្ជាប់​ហើយ ក្នុង​បុគ្គល​អ្នក​ជេរ ​និង​អ្នក​ថ្វាយ​បង្គំ ​ក្នុង​សុខ ​និង​ទុក្ខ ​ចិត្ត​របស់​អាត្មា មិន​ជាប់​ក្នុង​អារម្មណ៍​ទាំង​អស់​នោះ ព្រោះ​ដឹង​ច្បាស់ថា សង្ខតារម្មណ៍​ ជារបស់​មិន​ស្អាត ។ ​អាត្មា​ជាសាវិកា​របស់​ព្រះ​សុគត ជា​អ្នក​ដើរ​ទៅ​ដោយ​យាន គឺ​អដ្ឋង្គិកមគ្គ ​មាន​សរ ​គឺ​កិលេសដក​ចោល​ហើយ​ ឥត​មាន​អាសវៈ​ ជា​អ្នក​ត្រេកអរ​ក្នុង​ផ្ទះស្ងាត់ ។ ​ព្រោះ​ថា​អាត្មា​បាន​ឃើញ​រូប​យន្ដ​ឈើ​ ជាគ្រោង​ថ្មី ​ដែល​តាក់​តែង​ដ៏​វិចិត្រ ចងរឹត​ដោយ​ខ្សែសរសៃ​ទាំង​ឡាយ និង​ឈើ​កន្លាស់​ទាំងឡាយ ដូច​ជាគេ​រាំ​ដោយ​អាការ​ផ្សេង​ៗ ។ ​កាល​បើ​ខ្សែ​សរសៃ ​និង​ឈើ​កន្លាស់​នោះ​ ដាច់រដកចេញ​រាត់រាយ រលុងរង្គោះ​បាក់បែកខ្ចាត់ខ្ចាយ ​កាល​បើ​រូប​យន្ដ​រង្គោះ ដាច់​ខ្ចាត់ខ្ចាយ​ហើយ បុគ្គល​មិន​គប្បី​បាន (​រូប​យន្ដ​នោះ​) ទេ ​បុគ្គល​គប្បី​តម្កល់​ចិត្ត​ក្នុង​រូប​នោះ ដូច​ម្ដេចកើត ។ រាងកាយ​ទាំងឡាយ​របស់​ខ្ញុំ ដូច​គ្នា​នឹង​រូប​យន្ដ​ដែរ បើ​វៀរចាក​រូប​ធម៌ ​មាន​ចក្ខុជា​ដើម​នោះ​ហើយ​ រមែង​ប្រព្រឹត្ត​ទៅ​មិន​បាន​ រាងកាយ ​បើ​វៀរចាក​រូប​ធម៌​ហើយ​ ប្រព្រឹត្ត​ទៅ​មិន​បាន​ទេ ​បុគ្គល​គប្បី​តំកល់​ចិត្ត​ក្នុង​រាងកាយ​នោះ ដូច​ម្ដេចកើត ។ ​បុគ្គល​ឃើញ​រូប​ស្ត្រី ដែល​គេ​គូរ​នឹង​ជញ្ជាំង លាបលន​ដោយ​ថ្នាំ​ដ៏​ស្រស់ យ៉ាង​ណា​មិញ ​អ្នក​មាន​ការ​ឃើញ​វិបរិត ​ក្នុង​រូប​នោះ ក៏​យ៉ាង​នោះ​ដែរ​ បញ្ញាជារបស់​មនុស្ស​ ឥត​ប្រយោជន៍ទេ​ឬ​ ។ នែ​បុគ្គល​អន្ធពាល ​អ្នក​ស្ទុះចូល​មក​ជិត​នូវ​អត្តភាព​ដ៏​ទទេ ​ដែល​ប្រៀប​ដូច​ជា​ថ្ងៃ​បណ្ដើរ​កូន តាំង​នៅ​ក្នុង​ខាង​មុខ ​ឬ​ដូច​ជា​យល់សប្ដិ​ឃើញ​ដើម​ឈើ​មាស​ ពុំ​នោះ ដូច​ជា​រូប​យន្ដគ្រាំគ្រា ​ក្នុង​កណ្ដាល​នៃ​ជន ។ ពពុះបាំងស្បែកកណ្ដាលភ្នែក ​ឬ​ព្រៀក​ទឹក​ភ្នែក ​ឬ​ក៏​ពកបាយភ្នែក ​តែង​កើត​ក្នុង​មណ្ឌល​នៃ​ភ្នែក​នោះ ដូច​ជាពពុះ​ទឹក​ល័ក្ខ ដែល​បុគ្គល​ប្រស់​លើ​កម្រាល​ចៀម​ស្ងួត ​ព្រោះ​ថាសណ្ឋាន​របស់​ភ្នែក ​មាន​ពណ៌​ផ្សេង​ៗ ​ដែល​សង្ខារ​តាក់​តែង​ហើយ​ ។

នាង​សុភាភិក្ខុនី ​មាន​ចិត្ត​ឥត​ជាប់​ចំ​ពាក់ បាន​ឆ្កៀលភ្នែកជា​ទី​ស្រឡាញ់ មិន​ជាប់​ចំ​ពាក់ ហើយ​ក៏​ឲ្យ​ដល់​បុរស​នោះ ក្នុង​ពេល​នោះ ដោយ​ពាក្យ​ថា ហ៎ ​អាត្មា​ឲ្យ​ភ្នែក​ដល់​អ្នក ចូរ​អ្នក​យកភ្នែក​នោះ​ទៅ​ចុះ​ ។ រាគៈ​របស់​បុរស​នោះ ក៏​ប្រាស​ចេញ​ក្នុង​ខណៈ​នោះ​ផង បុរស​នោះ បាន​ញ៉ាំង​ភិក្ខុ​នី​នោះ ឲ្យ​អត់ទោស​ក្នុង​ទី​នោះ​ផង ដោយ​ពាក្យ​ថា ​ម្នាល​នាង​ជាព្រហ្មចារិនី សួស្ដី​ចូរ​មាន (​ដល់​នាង​) ការ​ប្រព្រឹត្តិអនាចារបែប​នេះ នឹង​មិន​មាន​ដល់​ខ្ញុំ​ទេ ។

បើ​ខ្ញុំ​បៀត​បៀនជន ​(​ដែល​គ្មាន​រាគៈ​) យ៉ាង​នេះ ក៏​ហាក់​ដូច​ជា​ខ្ញុំ​ឱបភ្លើង​កំពុង​ឆេះសន្ធោ​សន្ធៅ ​ឬ​ចាប់​នូវ​អាសិរិ្ពស ​បើ​ដូច្នោះ សូមសួស្ដីកើត​មាន​ដល់​នាង​ សូម​នាង​អត់​ទោស​ដល់​ខ្ញុំ​ ។

ភិក្ខុនី​នោះ​ លុះរួច​អំពី​បុរស​ជា​អ្នក​លេង​នោះ​ហើយ ក៏​បាន​ទៅ​កាន់​សំណាក់​នៃ​ព្រះ​ពុទ្ធ​ដ៏​ប្រសើរ ចក្ខុ​ក៏​កើត​ឡើង​ដូច​ពី​ដើម ព្រោះ​បាន​ឃើញ​នូវ​មហាបុរិស​លក្ខណៈ ​ដែល​កើត​អំពី​បុញ្ញសម្ភារ​ដ៏​ប្រសើរ ។

ចប់ តឹសនិបាត ។

ចត្តាឡីសនិបាត

កែប្រែ

ឥសិទាសីថេរី

កែប្រែ

[៣៣៧] ភិក្ខុ​នី​ពីរ​រូប​ ជាកុលធីតា​ក្នុង​សាក្យត្រកូល ជា​អ្នក​មាន​គុណសម្បត្តិ ​ក្នុង​នគរកុសុមបាដលិបុត្ត ​ដែល​ជាមណ្ឌល​នៃ​ដែន​ដី ។ បណ្ដាភិក្ខុ​នី​ទាំង​ពីរ​រូប​នោះ​ ភិក្ខុ​នី​ ១ ​រូប ឈ្មោះ​ឥសិទាសី ភិក្ខុ​នី​ទី​ ២ ​ឈ្មោះ​ពោធិ ជា​អ្នក​បរិបូណ៌​ដោយ​សីល ជា​អ្នក​ត្រេក​អរ​ដោយ​ការ​រំពឹង​ក្នុង​ឈាន ជាពហុស្សូត ​មាន​កិលេសកំចាត់បង់​ហើយ​ ។ ភិក្ខុ​នី​ទាំង​ពីរ​រូប​នោះ​ ត្រាច់​ទៅ​បិណ្ឌបាត ​ហើយ​ធ្វើ​នូវ​ភត្តកិច្ច លុះ​លាង​បាត្រ​ហើយ​ អង្គុយជាសុខ ​ក្នុង​ទី​ស្ងាត់ ​ទើប​ផ្ដើមនិយាយសំដី​ទាំងឡាយ​នេះ​ថា ។ ​ម្នាល​នាង​ម្ចាស់ ​ឈ្មោះ​ឥសិទាសី ​នាង​ជា​ស្រី​គួរ​ជ្រះថ្លា ​ទាំងវ័យ​របស់​នាង​ក៏​មិន​ទាន់សាបសូន្យ អើ ​ចុះ​នាង​ឃើញ​ទោស​ដូច​ម្ដេច ​ទើប​មក​ប្រកប​ខ្លួន​ក្នុង​បព្វជ្ជា ។

ឥសិទាសីភិក្ខុ​នី​នោះ​ ជា​អ្នក​ឈ្លាសវៃ​ក្នុង​ធម្មទេសនា ​កាល​បើ​ពោធិ​ភិក្ខុ​នីសាក​សួរ ​ក្នុង​ហេតុជាប្រយោជន៍ យ៉ាង​នេះ​ហើយ ក៏​បាន​ពោល​នូវ​ពាក្យ​នេះ​ថា ​ម្នាល​នាង​ពោធិ ​នាង​ចូរ​ស្ដាប់​តាម​ដំណើរ ដែល​ខ្ញុំ​បួស​ចុះ​ ។

លំដាប់​អំពី​នេះ​ទៅ គឺ​ជាពាក្យ​វិសជ្ជនា

សេដ្ឋី​អ្នក​សង្រួម​ក្នុង​សីល ជាបិតា​របស់​ខ្ញុំ ក្នុង​បុរី​ដ៏​ប្រសើរ​ឈ្មោះ​ឧជ្ជេនី ​(​ក្នុង​ដែន​អវន្ដិ​) ​ខ្ញុំ​ជាធីតាម្នាក់ ជា​ទី​ស្រឡាញ់​ពេញ​ចិត្ត​ ជា​អ្នក​គួរ​ទទួល​សេចក្ដី​អនុគ្រោះ​របស់​បិតា​នោះ​ ។ លុះ​ចំណេរ​មក​ខាង​ក្រោយ សេដ្ឋី​មាន​ត្រកូល​ដ៏​ឧត្តម ​មាន​ទ្រព្យ​ច្រើន មក​អំពី​នគរ​សាកេត ដណ្ដឹង​ខ្ញុំ​ បិតា​ក៏​បាន​ឲ្យ​ខ្ញុំ​ជា​កូន​ប្រសា​របស់​សេដ្ឋី​នោះ​ ។ ​ខ្ញុំ​ចូល​ទៅ​ក្រាប​ក្បាលថ្វាយបង្គំ​នូវ​ជើង​ម្ដាយ​ក្មេក ​និង​ឪពុកក្មេក រាល់ល្ងាចព្រឹក ​តាម​ដំណើរ ដែល​មាតា​បិតាប្រៀនប្រដៅ ។ ​ខ្ញុំ​ឃើញ​នូវ​អ្នក​ដណ្ដឹងសូម្បីម្នាក់ ​ដែល​ជាបងប្អូន​ស្រី​ បងប្អូនប្រុស ​ឬ​ជាបរិវារ​របស់​ស្វាមី ​ខ្ញុំ​ក៏​រលះរលាំង ក្រាល​អាសនៈ ។ ​ខ្ញុំ​អង្គាសផ្គត់ផ្គង់ ​ឲ្យ​បាយ ​ទឹក និង​បង្អែម ​ដែល​មាន​ក្នុង​លំនៅ​នោះ តាម​សម​គួរ​ដល់​វត្ថុ​ដែល​គេ​ត្រូវ​ការ​ ។ ​ខ្ញុំ​ក្រោក​ឡើង​តាម​កាល​គួរ ហើយ​ចូល​ទៅ​កាន់​ផ្ទះ​របស់​ប្ដី ជូតសំអាត​នូវ​ធរណី​ទ្វារ (​ជា​ដើម​) ​នឹង​ដៃ​ជើង​ ផ្គងអញ្ជលីចូល​ទៅ​រកប្ដី ។ ​ខ្ញុំ​យកស្និតសក់ ម្សៅសម្រាប់​លាបមុខ ថ្នាំសម្រាប់​បន្ដក់​ភ្នែក ​និង​កញ្ចក់ ស្អិតស្អាង​ឲ្យ​ប្ដី​ដោយ​ខ្លួន​ឯង ហាក់​ដូច​ជា ​(​វណ្ណទាសី​) ​អ្នក​ធ្វើ​នូវ​ការ​បម្រើ​ ។ ​ខ្ញុំ​ដាំបាយខ្លួន​ឯង លាងភាជន៍ខ្លួន​ឯង ​បម្រើ​ភស្ដា ដូច​ជាមាតាថ្នម​កូន​ខ្ចី ។ ​តែភស្ដា​តែង​ខឹងសម្បារ​នឹង​ខ្ញុំ ដែល​ជា​ស្ត្រី​បម្រើ​បាយ ​គ្មាន​ស្ត្រី​ណា​លើស​ ជា​ស្ត្រី​ធ្វើ​ការ (​គ្រប់យ៉ាង​) ជា​ស្ត្រី​មិន​មាន​សេចក្ដី​ប្រកាន់ មាន​សេចក្ដី​ព្យាយាម ​មិន​ខ្ជិលច្រអូស ​មាន​មារយាទ​យ៉ាង​នេះ​ ។ ស្វាមី​នោះ​ និយាយ​នឹង​មាតាបិតា​របស់​គេ​ថា ​ខ្ញុំ​សូមលា ​(​អ្នក​ម្ដាយលោកឪពុក​) ​ទៅ (​ក្នុង​ទី​ណា​មួយ​) ​(​ព្រោះ​) ​ខ្ញុំ​មិន​អាចនៅ​រួមគ្នា​ក្នុង​ផ្ទះ​មួយ​ ជា​មួយ​នឹង​នាង​ឥសិទាសី​ឡើយ​ ។

(​មាតាបិតា​ពោល​ថា​) នែ​កូន កុំ​ពោល​យ៉ាង​នេះ​ឡើយ នាង​ឥសិទាសី ជា​បណ្ឌិត​ឈ្លាសវៃ ជា​ស្ត្រី​មាន​សេចក្ដី​ព្យាយាម ​មិន​ខ្ជិលច្រអូស​ទេ ​ម្នាល​កូន​ ហេតុ​អ្វី​ក៏​កូន​ឯង​មិន​ពេញ​ចិត្ត​ ។

(​កូន​ពោល​ថា​) ​នាង​ឥសិទាសី ​មិន​បៀត​បៀន​អ្វី​ៗ ​ដល់​ខ្ញុំ​ទេ ប៉ុន្តែ​ខ្ញុំ​មិន​អាច​នៅ​ជា​មួយ​នឹង​នាង​ឥសិទាសី ​ព្រោះ​ថា ​នាង​ឥសិទា​សី ជា​ស្រី​សំអប់​របស់​ខ្ញុំ ខ្ញុំ​មិន​គួរ​នឹង​នៅ​រួមទេ ​ខ្ញុំ​សូមលា​ទៅ​ហើយ​ ។

ម្ដាយ​ក្មេក ​និង​ឪពុកក្មេក ​បាន​ស្ដាប់ពាក្យ​កូន​នោះ​ហើយ​ សួរ​ខ្ញុំ​ថា នាង​ធ្វើ​ខុស​អ្វី​ទេ ​នាង​ចូរ​ប្រាប់កំហុស​ដែល​នាង​ធ្វើ​ហើយ នាង​ចូរ​ដោះស្រាយ ​តាម​សេចក្ដី​ពិត​មក​ចុះ​ ។

(​ខ្ញុំ​ក៏​ឆ្លើយថា​) ​ខ្ញុំ​មិន​បាន​ប្រទូស្ត​អ្វី​ៗ ទេ ​ខ្ញុំ​មិន​បៀតបៀន ​មិន​ពោល​ពាក្យ​អាក្រក់ (​ដល់​គាត់ទេ​) ភស្ដា​ស្អប់​ខ្ញុំ ឲ្យ​ខ្ញុំ​អាចធ្វើ​អ្វី​កើត ។

ម្ដាយក្មេក និង​ឪពុកក្មេក​ទាំងឡាយ​នោះ ក៏​អាក់អន់​ចិត្ត ត្រូវ​សេចក្ដី​ព្រួយ​គ្របសង្កត់ ​ក៏​នាំ​ខ្ញុំ​ត្រឡប់​ទៅ​កាន់​ផ្ទះបិតាវិញ​ រក្សា​នូវ​កូន (​ដោយ​គិតថា​) យើង​នឹង​រក​ឲ្យ​បាន​នូវ​ស្ត្រី​មាន​រូប​ឆោម​ដ៏​មាន​សិរី ។ គ្រាក្រោយ​មក​ បិតា​បាន​ឲ្យ​ខ្ញុំ ក្នុង​ផ្ទះ​នៃ​ត្រកូល​ទី​ ២ ជា​អ្នក​ស្ដុកស្ដម្ភ ​ដោយ​ជំនូន​ពាក់​កណ្ដាល អំពី​ជំនូន​ដែល​សេដ្ឋី​បាន​ជូន​មក​ខ្ញុំ​មុន​នោះ​ ។ ​ខ្ញុំ​បាន​នៅ​ក្នុង​ផ្ទះ​នៃ​ប្ដី​ទី​ ២ ​នោះ អស់​ ១ ខែ គ្រា​នោះ​ គាត់​ក៏​បណ្ដេញ​ខ្ញុំ ដែល​ជា​ស្ត្រី​ខ្នះខ្នែង​បម្រើ​ដូច​ជាទាសី ជា​ស្រី​មិន​ប្រទូស្ត ​មាន​មារយាទ​ល្អ​ ។ បិតា​របស់​ខ្ញុំ​ និយាយ​នឹង​បុរស​អ្នក​ទូន្មាន ​(​ចិត្ត​) ​អ្នក​ទូន្មាន ​(​កាយ ​និង​វាចា​) ​ដែល​កំពុង​ត្រាច់​ទៅ​ដើម្បី​ភិក្ខាថា ​អ្នក​ចូរ​ជា​កូន​ប្រសា​របស់​ខ្ញុំ អ្នក​ចូរ​បោះចោល​នូវ​កំ​ណា​ត់​សំពត់ ​និង​ឆ្នាំង ។ ស្វាមី​ទី​ ៣ ​នោះ បាន​នៅ (​ជា​មួយ​នឹង​ខ្ញុំ​) ​អស់​បក្ខ ១ ​(​កន្លះខែ​) ​ក៏​និយាយ​នឹង​បិតា​ខ្ញុំ​ថា ​អ្នក​ចូរ​ឲ្យ​កំ​ណា​ត់​សំពត់ ឆ្នាំង ​និង​អំបែង​មក​ខ្ញុំ​វិញ ខ្ញុំ​នឹង​ត្រាច់​ទៅ​ដើម្បី​ភិក្ខាទៀត​ ។ គ្រា​នោះ​ បិតាមាតា ​និង​ព​ពួក​ញាតិ​ទាំង​អស់​របស់​ខ្ញុំ​ និយាយ​នឹង​បុរស​នោះ​ថា ​អ្នក​ណា​មិន​ធ្វើ​តាម​អ្នក​ក្នុង​ទី​នេះ​ឬ អ្នក​ចូរ​ប្រាប់ហេតុ​ដែល​គេ​ធ្វើ​ដល់​អ្នក​ឲ្យ​ឆាប់ ។ ​បុរស​នោះ កាល​បើ​គេ​ពោល​យ៉ាង​នេះ​ហើយ ក៏​ពោល​តបថា ​បើ​ខ្លួន​របស់​ខ្ញុំ​អាច​នៅ​បាន (​ក៏​នាង​ឥសិទាសី​) ​មិន​គួរ​ដល់​ខ្ញុំ (​ព្រោះ​ហេតុ​នោះ​) ​ខ្ញុំ​មិន​នៅ​ជា​មួយ​នាង​ឥសិទាសី ​ក្នុង​ផ្ទះ​មួយ​ជា​មួយ​គ្នាទេ ។ ​បុរស​នោះ កាល​បើ (​បិតា​របស់​ខ្ញុំ​) ​លះបង់​ហើយ ក៏​ទៅ​បាត់​ទៅ​ ចំណែក​ខាង​ខ្ញុំ​ជា​ស្ត្រី​នៅ​តែម្នាក់ឯង គិតថា​អាត្មា​អញ​នឹង​លាមាតាបិតា​ទៅ​ស្លាប់ ​ឬ​ទៅ​បួស ។ គ្រា​នោះ នាង​ថេរី​ជាម្ចាស់​ឈ្មោះ​ជិនទត្តា ជា​អ្នក​ទ្រទ្រង់​នូវ​វិន័យ ជាពហុស្សូត បរិបូណ៌​ដោយ​សីល កាល​ត្រាច់​ទៅ​ដើម្បី​ភិក្ខាហារ ​ក៏​បាន​និមន្ដ​មក​កាន់​ត្រកូល​នៃ​បិតា (​ខ្ញុំ​) ។ ​ខ្ញុំ​ឃើញ​នាង​ជិនទត្តា​ថេរី​នោះ ក៏​ក្រោក​ឡើង​ ក្រាលអាសនៈ​របស់​យើង ប្រគេ​ន​នាង​ថេរី​នោះ​ លុះ​ព្រះ​នាង​គង់​ហើយ ខ្ញុំ​ក៏​ថ្វាយបង្គំ​នូវ​ព្រះ​បាទា ​ហើយ​ប្រគេ​ន​ភោជន ។ ​ខ្ញុំ​ញ៉ាំងជិនទត្តាថេរី ​ឲ្យ​ឆ្អែត​ស្កប់​ស្កល់ ​ដោយ​បាយ និង​បង្អែម ​ដែល​មាន​ក្នុង​លំនៅ​នោះ ហើយ​ពោល​ថា បពិត្រ​ព្រះ​នាង​ជាម្ចាស់ ​ខ្ញុំ​ចង់បួស ។ គ្រា​នោះ​ បិតា​ពោល​នឹង​ខ្ញុំ​ថា ​ម្នាល​កូន​ស្រី​តូច ​នាង​ចូរ​ប្រព្រឹត្តធម៌​នោះ​ក្នុង​ផ្ទះ​នេះ​ទៅ​ចុះ ចូរ​ញ៉ាំង​សមណៈ​ទាំងឡាយ​ផង​ ព្រាហ្មណ៍​ទាំងឡាយ​ផង ឲ្យ​ឆ្អែត​ស្កប់​ស្កល់​ដោយ​បាយ ​និង​ទឹក​ចុះ​ ។ ​លំដាប់​នោះ ខ្ញុំ​ក៏​ប្រណម្យ​អញ្ជលី យំ​ពោល​នឹង​បិតាថា បពិត្រ​បិតា សូមលោក​អនុញ្ញាត​ខ្ញុំ ខ្ញុំ​នឹង​ញ៉ាំង​បាប​កម្ម​ដែល​ខ្ញុំ​ធ្វើ​ហើយ​នោះ ឲ្យ​វិនាស ។ គ្រា​នោះ​ បិតា​ពោល​នឹង​ខ្ញុំ​ថា ​(​ព្រះ​សម្មាសម្ពុទ្ធ​) ​ព្រះ​អង្គ​ប្រសើរ​ជាង​សត្វ​ជើង​ពីរ​ ទ្រង់​ធ្វើ​ឲ្យ​ជាក់ច្បាស់​នូវ​លោកុត្តរធម៌​ណា នាង​ចូរ​បាន​លុះ​នូវ​ពោធិញ្ញាណ ​និង​អគ្គធម៌ ​និង​ព្រះ​និព្វាន​នោះ​ចុះ​ ។ ​ខ្ញុំ​ថ្វាយបង្គំ​លា​បិតាមាតា ​និង​ព​ពួក​នៃ​ញាតិ​ទាំង​អស់ ហើយ​បួស​បាន​ ៧ ​ថ្ងៃ ក៏​សម្រេច​វិជ្ជាបី ។ ​ខ្ញុំ​ដឹង​ជាតិ​របស់​ខ្លួន បាន​ ៧ ជាតិ ផលវិបាក​នេះ​របស់​កម្ម​ណា ខ្ញុំ​នឹង​ប្រាប់​នូវ​កម្ម​នោះ​ដល់​នាង នាង​ចូរ​មាន​ចិត្ត​តែ​មួយ​ ចាំផ្ទៀងស្ដាប់​នូវ​កម្ម​នោះ ដូច​ត​ទៅ​នេះ ខ្ញុំ​ជា​ជាង​មាស​មាន​ទ្រព្យ​ច្រើន ក្នុង​នគរ​ឈ្មោះ​ឯកកច្ឆៈ ​ខ្ញុំ​នោះ​ជា​មនុស្ស​ស្រវឹង ​ព្រោះ​ការ​ស្រវឹង​វ័យ ​បាន​ប្រព្រឹត្តសេពសំភព​នឹង​ប្រពន្ធ​បុគ្គល​ដទៃ ។ ​ខ្ញុំ​នោះ​លុះ​ឃ្លាត​ចាក​អត្តភាព​នោះ​ហើយ ក៏​ឆេះរោលរាល​ក្នុង​នរក​អស់​កាលយូរ លុះ​រួច​ចាក​នរក​នោះ​ហើយ មក​ចាប់​បដិសន្ធិ​ក្នុង​ផ្ទៃ​នៃ​មេស្វា ។ ស្វាឈ្មោល​ធំ​ជាម្ចាស់​នៃ​ហ្វូង ខាំផ្ដាច់​នូវ​ជាតកម្ម ​គឺ​អង្គ​ជាត ​(​របស់​ខ្ញុំ​) ​ដែល​ទើប​នឹង​កើត​បាន​ ៧ ​ថ្ងៃ​ នុ៎ះជាផល​នៃ​កម្ម​របស់​ខ្ញុំ​នុ៎ះ ​ដែល​គប់រក​នូវ​ប្រពន្ធ​នៃ​បុគ្គល​ដទៃ ។ ខ្ញុំ​នោះ​ធ្វើ​មរណកាល ​ច្យុតចាក​កំណើត​នៃ​ស្វា​នោះ​ហើយ ក៏​ចាប់​បដិសន្ធិ​ក្នុង​ផ្ទៃ​នៃ​មេ​ពពែខ្វាក់​ផង​ ខ្ចក​ផង ក្នុង​ដែន​នៃ​ស្ដេច​សិន្ធវៈ ។ ​ខ្ញុំ​ត្រូវ​គេ​ព្រនាក់​កូន​ក្មេង​អស់​ ១២ ឆ្នាំ ​ត្រូវ​គេ​គ្រៀវ ​ត្រូវ​ដង្កូវបៀត​បៀន ឈឺចាប់ ​ព្រោះ​តែ​អំពើ​ដែល​ខ្ញុំ​សេព​នូវ​ប្រពន្ធ​របស់​បុគ្គល​ដទៃ ។ ​ខ្ញុំ​នោះ​ច្យុតចាក​កំណើត​នៃ​ពពែ​នោះ​ហើយ ក៏​កើត​ជា​កូន​គោ ​អំពី​មេគោ​របស់​ឈ្មួញគោ ​បាន​ ១២ ខែ ​មាន​រោម​ក្រហម​ដូច​ជា​ជ្រលក់ល័ក្ត ​ហើយ​ត្រូវ​គេ​គ្រៀវ ។ ​ខ្ញុំ​តែង​ទាញ​នូវ​នង្គ័ល ​និង​រទេះ ខ្វាក់ ខ្ចក ឈឺ ព្រោះ​តែ​ខ្ញុំ​សេព​នូវ​ប្រពន្ធ​របស់​បុគ្គល​ដទៃ ។ ​ខ្ញុំ​នោះ​ជា​សត្វ​ច្យុត​ចាក​កំណើត ​នៃ​គោ​នោះ​ហើយ ក៏​កើត​ក្នុង​ផ្ទៃ​នៃ​ទាសី​ក្នុង​ផ្ទះ​ក្បែរ​ថ្នល់ ​មិន​ប្រាកដ​ជា​ស្រី មិន​ប្រាកដ​ជាប្រុស ​(​ខ្ទើយ​) ​ព្រោះ​តែ​ខ្ញុំ​សេព​នូវ​ប្រពន្ធ​នៃ​បុគ្គល​ដទៃ ។ ​ខ្ញុំ​ស្លាប់​ក្នុង​អាយុ ៣០ ឆ្នាំ ​ហើយ​ក៏​កើតជាទារិកា ​ក្នុង​ត្រកូល​នៃ​អ្នក​រទេះ ​ដែល​ជាត្រកូល​កំព្រា ​គ្មាន​ភោគសម្បត្តិ ​ត្រូវ​បុរស​ជាម្ចាស់ទ្រព្យរឹបជាន់​ច្រើន​ ។ កាល​ការ​ប្រាក់​ចម្រើន​ច្រើន​ឡើង​ហើយ​ នាយ​ឈ្មួញរទេះ ​ក៏​អូសទាញ​ខ្ញុំ អំពី​ផ្ទះ​នៃ​ត្រកូល ​ដែល​កំពុង​យំខ្សឹកខ្សួល ។​ គ្រា​នោះ​ បុត្រ​របស់​ឈ្មួញរទេះ​នោះ ឈ្មោះ​គិរិទាសៈ ​បាន​ឃើញ​ខ្ញុំ​ជា​ស្ត្រី​នៅ​ក្រមុំ ​មាន​វ័យ​ចម្រើន ក្នុង​ឆ្នាំជាគំរប់ ១៦ ​ក៏​ហួងហែង​ទុក (​ក្នុង​ផ្ទះ​របស់​ខ្លួន​) ។ ប្រពន្ធដទៃ​របស់​គិរិទាសៈ ជាស្រ្ដី​មាន​សីល​ផង មាន​គុណ​ផង​ ជា​ស្ត្រី​ប្រព្រឹត្ត​តាម​ភស្ដា ​ខ្ញុំ​ក៏​បាន​ធ្វើ​ការ​ស្អប់​នូវ​ប្រពន្ធ​របស់​គាត់ ។ ប្ដី​ទាំងឡាយ​ លះលែង​ខ្ញុំ ដែល​ជា​អ្នក​ខ្នះខ្នែង​បម្រើ​ដូច​ជាទាសី ​ព្រោះ​ផល​នៃ​កម្ម​ណា​ នុ៎ះជាផលកម្ម ​(​របស់​ខ្ញុំ​) ​នោះ ទី​បំ​ផុត​នៃ​បាប​កម្ម​នោះ​ឯង ​ខ្ញុំ​បាន​ធ្វើ​ហើយ​ ។

ចប់ ចត្តាឡីសនិបាត ។

មហានិបាត

កែប្រែ

សុមេធាថេរី

កែប្រែ

[៣៣៨] ​នាង​សុមេធា ជាធីតា​នៃ​អគ្គមហេសី​របស់​ព្រះ​រាជា ទ្រង់​ព្រះ​នាម​កោញ្ចៈ ​ក្នុង​នគរ​ឈ្មោះ​មន្ដាវតី ជា​ស្ត្រី​ដែល​ព្រះ​អរិយៈ ​អ្នក​ធ្វើ​សាសនា​ឲ្យ​ជ្រះ​ថ្លា​ហើយ​ ។ ​នាង​សុមេធា ជា​ស្រី​មាន​សីល ជាធម្មកថិកា​ដ៏​វិចិត្រ ជាពហុស្សូត ជា​ស្រី​បាន​បទ​ក្នុង​ព្រះ​ពុទ្ធសាសនា ចូល​ទៅ​ជិត​ព្រះ​មាតាបិតា ​ហើយ​ទូលថា សូមទ្រង់​ទាំង​ពីរ​ស្ដាប់ ​(​ពាក្យ​ខ្ញុំ​ម្ចាស់​) ។ ​ខ្ញុំ​ម្ចាស់ជា​អ្នក​ត្រេកអរ ​ចំពោះ​ព្រះ​និព្វាន​ ភពសូម្បី​ជាទិព្វ ​ក៏​ជារបស់​មិន​ទៀងទាត់ ​នឹង​ចាំបាច់​ពោល​ទៅ​ថ្វី​ដល់​កាម​ទាំងឡាយ ដែល​ជារបស់​សោះសូន្យ ​មាន​ការ​ត្រេកអរ​តិច ​មាន​សេចក្ដី​ចង្អៀតចង្អល់​ច្រើន​ ។ ​ពួក​ជនពាល ឈ្លក់​ក្នុង​កាម​ទាំងឡាយ​ណា កាម​ទាំង​ឡាយ​នោះ​ ជាសភាវៈខ្លោចផ្សា ឧបមា​ដូច​ជាអាសិរពិស ​ពួក​ជនពាល​ទាំង​នោះ​ សឹងពេញ​ណែនត្រៀបត្រា​ក្នុង​នរក រងទុក្ខ​លំបាក​អស់​កាល​ដ៏​អង្វែង ។ ​ពួក​ជន​ពាល​មាន​កម្ម​ដ៏​លា​មក​ មាន​គំនិតអាក្រក់ ​មិន​សង្រួមកាយ វាចា ​ចិត្ត​ រមែង​សង្រេងសង្រៃ ​ក្នុង​វិនិបាត ​(​អបាយ​) សព្វ​ៗ កាល ។ ជនពាល​ទាំង​នោះ​ ជា​អ្នក​ឥតប្រាជ្ញា ឥតចេតនា ​ត្រូវ​តណ្ហាជាហេតុ​នៃ​ទុក្ខរួបរឹត ​មិន​ដឹង (​នូវ​ចតុសច្ច​ធម៌​) ​ដែល​ព្រះ​សម្ពុទ្ធ​ទ្រង់​សំដែង​ រមែង​មិន​ត្រាស់​ដឹង​នូវ​អរិយសច្ច​ទាំងឡាយ​ ។ បពិត្រ​ព្រះ​មាតា ជន​ទាំងឡាយ​ជា​ច្រើន​នាក់​ណាស់ ដែល​មិន​ដឹង​នូវ​សច្ចធម៌ ​ដ៏​ជាធម៌ ​គឺ​ព្រះ​ពុទ្ធ​ដ៏​ប្រសើរ ទ្រង់​សំដែង ហើយ​ត្រេកអរ​តែ​នឹង​ភព ពេញ​ចិត្ត​តែ​នឹង​ការ​កើត​ក្នុង​ពួក​ទេវតា ។ ​សូម្បីការ​កើត​ក្នុង​ពួក​ទេវតា ​ក៏​មិន​ទៀង កាល​បើ​ភព​មិន​ទៀង ​ពួក​ជន​ពាល​ក៏​នៅ​តែ​មិន​តក់ស្លុត​នឹង​ភព​ដែល​សត្វ​ត្រូវ​កើតញយ​ៗ ។ វិនិបាត [វិនិបាត ៤ ​គឺ​ នរក តិរច្ឆាន ប្រេត អសុរកាយ ។ អដ្ឋកថា ។] ៤ ​និង​គតិ ២ ​បុគ្គល​គប្បី​បាន​ដូច​ម្ដេចកើត បព្វជ្ជា​របស់​ពួក សត្វ​វិនិបាត​ក្នុង​នរក ​មិន​មាន​ឡើយ​ ។ សូមទ្រង់​ទាំង​ពីរ​អនុញ្ញាត​ឲ្យ​ខ្ញុំ​ម្ចាស់ ​ទៅ​បួស​ក្នុង​សាសនា​នៃ​ព្រះ​ទស​ពល ​ខ្ញុំ​ម្ចាស់​នឹង​ជា​ស្ត្រី​មាន​សេចក្ដី​ខ្វល់​ខ្វាយ​តិច ប្រឹងប្រែង​ដើម្បី​លះបង់​នូវ​ជាតិ និង​មរណៈ ។ ប្រយោជន៍​អ្វី​ដោយ​ភព ដែល​អ្នក​ផង​ត្រេកត្រអាល ប្រយោជន៍​អ្វី​ដោយ​កាយជាទោស ឥត​ខ្លឹម​សារ​ សូមទ្រង់​អនុញ្ញាត ​ខ្ញុំ​ម្ចាស់​នឹង​បួស ​ដើម្បី​រំលត់​នូវ​ភវតណ្ហា ។ ការ​កើត​ឡើង​នៃ​ព្រះ​ពុទ្ធ​ទាំងឡាយ (​ខ្ញុំ​ម្ចាស់​បាន​ចួបប្រទះ​ហើយ​) កាល​មិន​មែន​ជាខណៈ ​ខ្ញុំ​ម្ចាស់វៀរ​ស្រឡះ​ហើយ​ ខណៈ ​ខ្ញុំ​ម្ចាស់​បាន​ហើយ ខ្ញុំ​ម្ចាស់​មិន​ប្រទូស្ដ​នូវ​សីល ​និង​ព្រហ្មចរិយៈ រហូត​អស់​មួយ​ជីវិត ។

លុះ​នាង​សុមេធា ក្រាប​ទូល​យ៉ាង​នេះ​ គ្រា​នោះ ព្រះ​មាតាបិតា ​បាន​មាន​បន្ទូល​នឹង​នាង​ថា យើង​ទាំង​ឡាយ​ជាគ្រហស្ថ សុទ្ធ​តែ​លុះ​ក្នុង​អំ​ណា​ច​នៃ​សេចក្ដី​ស្លាប់ ​និង​លះបង់​មិន​បាន​ទេ ។

មាតាជាទុក្ខស្រែកយំ បិតា​ក៏​ជាទុក្ខ ​ត្រូវ​សេចក្ដី​សោកស្ដាយ​គ្របសង្កត់​ដូច​គ្នា ប្រឹងប្រែងសង្រួប​សង្រួមធីតា​នោះ ដែល​ដួល​ចុះ​លើ​ផែនដី នាផ្ទៃ​ប្រាសាទថា ។

ម្នាល​កូន​ស្រី ចូរ​នាង​ក្រោក​ឡើង​ ប្រយោជន៍​អ្វី​ដោយ​ការ​សោក ​(​ដើម្បី​ចង់បួស​) យើង​បាន​ថ្វាយ​នាង​ដល់​ស្ដេច ទ្រង់​ព្រះ​នាម​អនិករត្តៈ ជាស្ដេច​មាន​រូប​ល្អ ក្នុង​នគរ​ឈ្មោះ​វារណវតី​ហើយ​ ។ ​នាង​នឹង​បាន​ជាអគ្គមហេសី ​នឹង​បាន​ជាភរិយា ​របស់​ស្ដេចអនិករត្តៈ នែ​កូន​ស្រី​ សីល ព្រហ្មចរិយធម៌ ​និង​បព្វជ្ជា គេ​ធ្វើ​បាន​កម្រ​ណាស់​ ។ អា​ណា​ចក្រ​ក្នុង​រាជ ​(​នៃ​ស្ដេចអនិករត្តៈ​) ទ្រព្យ និង​ឥស្សរិយយស ​(​ក៏​មាន​ច្រើន​) ភោគ​សម្បត្តិ​ទាំងឡាយ​ នាំ​មក​នូវ​សេចក្ដី​សុខ ​ទាំងខ្លួន​នាង ក៏​នៅ​ក្រមុំ ​ព្រោះ​ហេតុ​នោះ នាង​ចូរ​ប្រើប្រាស់​ភោគសម្បត្តិ ​តាម​ប្រាថ្នា​ចុះ​ ។ ​ម្នាល​កូន​ស្រី​ កិច្ច​ដែល​គេ​ត្រូវ​ដណ្ដឹង ​ចូរ​មាន​ដល់​នាង​ ។

គ្រា​នោះ នាង​សុមេធា ក្រាបទូលមាតាបិតា​នោះ​ថា សម្បត្តិ​ទាំង​ឡាយ​ប្រាកដ​ដូច្នេះ ​ចូរ​កុំ​មាន (​ដល់​ខ្ញុំ​ម្ចាស់​) ភពជា​របស់​គ្មាន​ខ្លឹម​សារ បព្វជ្ជា ​ឬ​មរណៈ ​ចូរ​មាន​ដល់​ខ្ញុំ​ម្ចាស់ ​ព្រោះ​ហេតុ​នោះ​ កិច្ច​ដែល​គេ​ត្រូវ​ដណ្ដឹង ​(​ចូរ​កុំ​មាន​ដល់​ខ្ញុំ​ម្ចាស់​ឡើយ​) ។ ​(​សរីរៈ​នេះ​) ​ដូច​ជាដង្កូវ ជាកាយស្អុយ ​មិន​ស្អាត ​មាន​ក្លិន​ផ្សាយ​ទៅ​គួរ​ឲ្យ​ខ្លាច ដូច​ជា​ការុងជាវិការ​នៃ​ស្បែក ពេញ​ដោយ​សាកសព ពេញ​ដោយ​របស់​មិន​ស្អាត ​ដែល​ហូរចេញ​ក្នុង​កាលម្ដង​ៗ ។ ​ខ្ញុំ​ម្ចាស់​ដឹង​នូវ​សរីរៈ​នោះ​ថា ​ដូច​ជា​អ្វី​មួយ ដែល​បូកលាប​ដោយ​សាច់ ​និង​ឈាម ជារបស់​គួរ​ខ្ពើម​ក្រៃពេក ជាលំនៅ​នៃ​ហ្វូងដង្កូវ ជា​ចំណី​នៃ​សត្វ​ស្លាប​ ជា​សាកសព ​(​គេ​) ​នឹង​ឲ្យ​ដល់​អ្នក​ណា​ម្ដេច​បាន​ ។ កាយ​ដែល​មាន​វិញ្ញាណ​ប្រាសចេញ​ហើយ មិន​យូរប៉ុន្មាន គេ​តែង​ដុត​ក្នុង​ព្រៃស្មសាន ​ពួក​ញាតិ​ដែល​ខ្ពើមរអើម ​ក៏​បោះបង់​ចោល ​ដូច​ជាអង្កត់​អុស ។ មាតាបិតា​របស់​ខ្លួន​ ចោលសាកសព​នោះ ឲ្យ​ជា​ចំណី​សត្វ​ដទៃ​ក្នុង​ព្រៃស្មសាន ខ្ពើមរអើម ​ងូត​លាង ​(​ខ្លួន​ដើរ​ចេញ​ទៅ​) ចំណង់​បើ​សាធារណជន ​(​នឹង​មិន​ខ្ពើម​) ​ដូច​ម្ដេចកើត ។ ​សត្វ​ទាំងឡាយ ​តែង​ជ្រុលជ្រប់​ក្នុង​គ្រោង​កាយ ជា​សាកសពឥត​ខ្លឹម​សារ ​ដែល​សង្ខារផ្សំផ្គុំ​ដោយ​ឆ្អឹង ​និង​សរសៃ ជាកាយស្អុយ ពេញ​ដោយ​ទឹក​មាត់ ​ទឹក​ភ្នែក ​ទឹក​សម្បោរ ​និង​ទឹក​រងៃ ។ ​បើ​បុគ្គល​ពន្លាត់រាង​កាយ​នោះ​ ធ្វើ​អាការ​ខាង​ក្នុង​នៃ​វា ​ឲ្យ​ត្រឡប់​មក​ខាង​ក្រៅវិញ​ សូម្បី​មាតា​របស់​ខ្លួន ក៏​ខ្ពើម​រអើមអត់ទ្រាំ​នឹង​ក្លិនពុំ​បាន​ ។ ​ខ្ញុំ​ម្ចាស់និយាយ​ដោយ​ឧបាយ​នៃ​ប្រាជ្ញា ​នូវ​ខន្ធ ធាតុ អាយតនៈ ​ដែល​សង្ខារ​តាក់​តែង​ ថា​មាន​ជាតិជាឫសគល់ នាំ​មក​នូវ​ទុក្ខ ​មិន​ជា​ទី​ពេញ​ចិត្ត នឹង​ប្រាថ្នា​នូវ​កិច្ច​ដែល​គេ​ត្រូវ​ដណ្ដឹង​ដើម្បី​អ្វី​ ។ លំ​ពែង ៣០០ ​ដែល​សំលៀងថ្មី​ៗ ​គប្បី​ធ្លាក់​ចុះ​លើ​កាយ​រាល់​ៗ ​ថ្ងៃ​ ប្រសិន​បើ​ ការ​អស់​ទៅ​នៃ​ទុក្ខ សូម្បី​មាន​ការ​លំបាក (​យ៉ាង​នេះ​) ​អស់​រយឆ្នាំ ជា​ការ​ប្រសើរ ។ ​បុគ្គល​ណា ដឹង​ព្រះ​ពុទ្ធដីការ​បស់​ព្រះ​សាស្ដា​យ៉ាង​នេះ ហើយ​បាន​ទទួល​នូវ​សេចក្ដី​លំបាក (​ការ​អស់​ទៅ​នៃ​ទុក្ខ តែង​មាន​ដល់​បុគ្គល​នោះ​) សង្សារ ​(​ការ​អន្ទោល​ទៅ​) ​របស់​បុគ្គល​ពាល​ទាំង​ឡាយ ដែល​លំបាក​រឿយ​ៗ ជាសង្សារ​វែងឆ្ងាយ ។ ការ​លំបាក​តានតឹង​មិន​មាន​ប្រមាណ រមែង​ប្រាកដ​ក្នុង​ពួក​ទេវតា ​ពួក​មនុស្ស ក្នុង​កំណើតតិរច្ឆាន ​ក្នុង​ពួក​អសុរកាយ ​ក្នុង​ពួក​ប្រេត ​និង​ក្នុង​ពួក​នរក ។ ​ក្នុង​នរក ​មាន​សេចក្ដី​លំបាក​ច្រើន សត្វ​ដែល​កើត​ក្នុង​វិនិបាត ​ក៏​លំបាក​ សូម្បី​ក្នុង​ពួក​ទេវតា ​ក៏​មិន​មាន​ទី​ពឹង ​សេចក្ដី​សុខ​ដទៃ​ក្រៃលែង ​ជាង​សេចក្ដី​សុខ​ក្នុង​ព្រះ​និព្វាន មិន​មាន​ទេ ។ ​បុគ្គល​ពួក​ណា​ ខំប្រឹងប្រែង​ក្នុង​សាសនា​របស់​ព្រះ​ទសពល ជា​អ្នក​មាន​សេចក្ដី​ខ្វល់ខ្វាយតិច ខំព្យាយាមលះ​បង់​ជាតិ ​និង​មរណៈ ​បុគ្គល​ពួក​នោះ ឈ្មោះ​ថា​បាន​ព្រះ​និព្វាន​ ។ បពិត្រ​ព្រះ​បិតា ​ខ្ញុំ​ម្ចាស់​នឹង​ចេញ​បួស​ក្នុង​ថ្ងៃ​នេះ​ ប្រយោជន៍​អ្វី​ដោយ​ភោគៈ​ទាំងឡាយ ដែល​ឥត​ខ្លឹម​សារ ​កាម​ទាំងឡាយ ទុក​ស្មើវត្ថុ​ដែល​គេ​ខ្ជាក់ចោល ​ខ្ញុំ​ម្ចាស់នឿយ​ណា​យ​ហើយ​ ធ្វើ​ឲ្យ​ដូច​ដើម​ត្នោត​មិន​មាន​ទី​កើត ​(​ដែល​បុគ្គល​ដក​ចោល​ហើយ​) ។

នាង​សុមេធា​នោះ កំពុង​និយាយ​នឹង​បិតាយ៉ាង​នេះ​ ស្រាប់​តែ​ព្រះ​បាទ​អនិករត្តៈ ​ដែល​បិតា​បាន​ថ្វាយ​នាង​ដល់​ទ្រង់​ សេ្ដច​ព្រះ​រាជ​ដំណើរ​ចូល​ទៅ​ដល់ ដោយ​មាន​ពួក​កំលោះ​ហែហម ​(​ព្រោះ​) ការ​ត្រូវ​ដណ្ដឹង ​មាន​ក្នុង​កាល​ប្រាកដ​ហើយ​ ។ ​ក្នុង​កាល​នោះ នាង​សុមេធា ​កាត់​នូវ​សក់​ទាំងឡាយ ដែល​មាន​ពណ៌ខ្មៅ​រលើ​ប ស្លូត​ទន់ ដោយ​ព្រះ​ខាន់ ​ហើយ​បិទ​ទ្វារ​ប្រាសាទ រួច​ចូលបឋមជ្ឈាន ។ ​នាង​សុមេធា ​កំពុង​តែចូល​សមាបត្តិ ​ចម្រើន​នូវ​អនិច្ចសញ្ញាលើ​ប្រាសាទ គាប់ចួនស្ដេចអនិករត្តៈ ​ក៏​យាង​មក​ដល់​នគរ ។ ​នាង​សុមេធា​នោះ កំពុង​តែធ្វើ​ទុក​ក្នុង​ចិត្ត (​នូវ​អនិច្ចសញ្ញា​) ស្ដេចអនិករត្តៈ ​ដែល​ស្អិតស្អាង​ព្រះ​អង្គ ​ដោយ​គ្រឿង​អលង្ការ​ ជាវិការៈ​កែវមណី ​និង​មាស ក៏​ឡើង​មក​ដោយ​រួសរាន់ ​ហើយ​ធ្វើ​អញ្ជលី​ អង្វរ​នាង​សុមេធាថា ។ ​អាជ្ញា​ក្នុង​រាជ​របស់​យើង ទ្រព្យ ​និង​ឥស្សរិយយស ​(​ក៏​មាន​ច្រើន​) ភោគសម្ប័ទទាំងឡាយ​ នាំ​មក​នូវ​សេចក្ដី​សុខ ​ទាំងខ្លួន​នាង​សោត ​ក៏​នៅ​ក្រមុំ ​នាង​ចូរ​ប្រើប្រាស់ភោគសម្ប័ទ ​តាម​ប្រាថ្នា​ចុះ (​ព្រោះ​ថា​) ​កាម​សុខ​ក្នុង​លោក គេ​រក​បាន​ដោយ​កម្រ​ណាស់​ ។ រាជសម្បត្តិ យើងប្រគល់​ផ្ដាច់​ឲ្យ​នាង នាង​ចូរ​ប្រើប្រាស់​នូវ​ភោគសម្ប័ទ​ទាំងឡាយ ចូរ​ឲ្យ​នូវ​ទាន​ចុះ នាង​កុំតូច​ចិត្ត​ឡើយ​ មាតា​បិតា​របស់​នាង​ ជាទុក្ខ ។

នាង​សុមេធា ជា​ស្ត្រី​មិន​ត្រូវ​ការ​ដោយ​កាម មាន​មោហៈ​ទៅ​ប្រាស​ហើយ ក៏​ទូល​តប​ស្ដេច​អនិករត្តៈ​នោះ​ថា ​ព្រះ​អង្គ​កុំត្រេកត្រអាល​ចំពោះ​កាម​ទាំងឡាយ ព្រះ​អង្គ​ចូរ​ឃើញ​ទោស​ក្នុង​កាម​ទាំងឡាយ​វិញ​ ។ ​ព្រះ​រាជាទ្រង់​ព្រះ​នាម​មន្ធាតុ ជា​ធំ​លើ​ទ្វីប​ទាំងបួន ជា​បុគ្គល​ប្រសើរ​ផុត​ជាង​ពួក​ជន​អ្នក​បរិភោគ​កាម​ ទ្រង់​មិន​ឆ្អែតឆ្អន់ ​(​ដោយ​កាម​ទាំង​ឡាយ​) ទ្រង់​ទិវង្គត​ទៅ សេចក្ដី​ប្រាថ្នា​របស់​ស្ដេច​នោះ​ នៅ​តែ​មិន​ពេញ​គ្រប់គ្រាន់នៅ​ឡើយ​ ។ ភ្លៀង​គប្បី​បង្អុរ​ចុះ​នូវ​រតនៈ​ទាំង​ឡាយ​ ៧ ប្រការ​ ជុំវិញ​ គ្រប់ទិស​ទាំង ១០ ​សេចក្ដី​ឆ្អែត​ចំពោះ​កាម​ទាំងឡាយ ក៏​នៅ​តែ​មិន​ល្មម ​ពួក​នរជន រមែង​ស្លាប់​ទៅ​ទាំង​មិន​ឆ្អែត ។ ​កាម​ទាំង​ឡាយ​ ប្រៀប​ដូច​ដាវ ​និង​ឈើ​ស្រួច ​កាម​ទាំងឡាយ​ ប្រៀប​ដូច​ជាក្បាល​នៃ​ពស់ ​ឬ​ប្រៀប​ដូច​ជាគប់ភ្លើង ក្រៀម​ក្រោះ​ដូច​ជារាងឆ្អឹង ​តែង​ដុត​កំដៅរឿយ​ៗ ។ ​កាម​ទាំងឡាយ មិន​ទៀង​ទាត់ ​មិន​ឋិត​ថេរ ​មាន​ទុក្ខ​ច្រើន មាន​ពិសខ្លាំង ​មាន​សេចក្ដី​តានតឹង ជាឫសគល់ ​មាន​សេចក្ដី​ទុក្ខជាផល ​ដូច​ជាដុំដែក​ដែល​កំពុង​ឆេះ ។ ​កាម​ទាំងឡាយ​ ប្រៀប​ដូច​ជាផ្លែ​ឈើ ឬ​ប្រៀប​ដូច​ដុំសាច់ នាំ​មក​នូវ​ទុក្ខ ​កាម​ទាំងឡាយ ដូច​ជាការ​យល់​សប្ដិ ជា​គ្រឿង​បញ្ឆោត ​ដូច​ជា​របស់​ខ្ចីគេ​ ។ ​កាម​ទាំងឡាយ ដូច​ជាលំពែង និង​ដែកស្រួច ​ដូច​ជារោគ ​ឬ​ដូច​ជាបូស ជា​គ្រឿង​តាន​តឹង ចង្អៀតចង្អល់ ​កាម​ទាំងឡាយ ប្រាកដ​ស្មើ​ដោយ​រណ្ដៅ​នៃ​រងើកភ្លើង ​មាន​សេចក្ដី​តានតឹង​ជាឫស ជាភ័យ ជាខ្មាំង ។ ​កាម​ទាំងឡាយ មាន​សេចក្ដី​ទុក្ខ​ច្រើន​យ៉ាង​នេះ ព្រះ​មាន​ព្រះ​ភាគ ទ្រង់​ត្រាស់ថា ជាសភាវៈធ្វើ​នូវ​សេចក្ដី​អន្ដរាយ សូម​ព្រះ​អង្គ​យាង​ទៅ​វិញ​ចុះ សេចក្ដី​ស្និទ្ធស្នាល​ក្នុង​ភព​របស់​ខ្ញុំ​ម្ចាស់ ​មិន​មាន​ទេ ។ ​បុគ្គល​ដទៃ​នឹង​ធ្វើ​នូវ​ប្រយោជន៍​ដូច​ម្ដេច ​ដល់​ខ្ញុំ​ម្ចាស់កើត ​កាល​បើ​ក្បាល​របស់​ខ្លួន​ត្រូវ​ភ្លើងឆេះ ​កាល​បើ​ជរា មរណៈ​កំពុង​ជាប់​តាម ខ្ញុំ​ម្ចាស់​ត្រូវ​ប្រឹងប្រែង ​ដើម្បី​កំចាត់​បង់​នូវ​ជរា​ មរណៈ​នោះ​ ។

នាង​សុមេធា​នេះ​ លុះ​ឃើញ​មាតាបិតា ​និង​ស្ដេចអនិករត្តៈ ​ដែល​មក​មិន​ទាន់​ដល់​ទ្វារ កំពុង​គង់យំលើ​ផែនដី ​ក៏​ទូល​នូវ​ពាក្យ​នេះ​ថា សង្សារ ​របស់​បុគ្គល​អន្ធពាល​ដែល​យំទួញញយ​ៗ ​ចំពោះ​សេចក្ដី​ស្លាប់​របស់​បិតា ​សេចក្ដី​ស្លាប់​របស់​បងប្អូន ​និង​សេចក្ដី​ស្លាប់​របស់​ខ្លួន ក្នុង​សង្សារវដ្ដ ​ដែល​គេ​មិន​អាច​ដឹង​ទី​បំ​ផុត​បាន ជាសង្សារវែង​ឆ្ងាយ ។ សូមទ្រង់​ទាំងឡាយ​ រលឹក​នូវ​ទឹក​ភ្នែក ​ទឹក​ដោះ ​និង​ឈាម កាលទ្រង់​អន្ទោល​ទៅ ព្រោះ​សង្សារ ​ដែល​គេ​មិន​អាច​ដឹង​ទី​បំ​ផុត​បាន​ សូមទ្រង់​រលឹក​នូវ​គំនរឆ្អឹង​ទាំង​ឡាយ របស់​ពួក​សត្វ​ដែល​អន្ទោល​ទៅ​មក​ៗ ។ សូមទ្រង់​រលឹក​ដល់​ទឹក​ភ្នែក ​ទឹក​ដោះ និង​ឈាម ​ដែល​ប្រៀប​ធៀប​នឹង​សមុទ្រ​ធំ​ទាំង ៤ សូមទ្រង់​រលឹក​នូវ​គំនរ​នៃ​ឆ្អឹង​ទាំង​ឡាយ ក្នុង​កប្ប​មួយ​ៗ ​ដែល​ស្មើ​នឹង​ភ្នំវេបុល្លៈ ។ ដុំដីប៉ុនគ្រាប់ក្របៅ ​ដែល​បុគ្គល​លញ់​ដី​អស់​ទាំងជម្ពូទ្វីប ​ក៏​មិន​ល្មម ​គឺ​តិច​ជាង​មាតាបិតា​ទាំងឡាយ​របស់​សត្វ​ កាល​អន្ទោល​ទៅ​ក្នុង​សង្សារ ​ដែល​គេ​មិន​អាច​ដឹង​ទី​បំ​ផុត​បាន​ ។ សូមទ្រង់​រលឹក​នូវ​ស្មៅ កំ​ណា​ត់​ឈើ​ មែក​ឈើ និង​ស្លឹក​ឈើ ដែល​គេ​នាំ​មក​ប្រៀបធៀប ខ្នាច់​ទាំងឡាយ (​របស់​ស្មៅជា​ដើម​នោះ​) ប្រមាណបួនធ្នាប់​ៗ ​ក៏​មិន​ល្មមស្មើ​នឹង​បិតា ​និង​ជីតា​ទាំងឡាយ ព្រោះ​សង្សារ ​មាន​ទី​បំ​ផុត​គេ​មិន​អាច​ដឹង​បាន​ ។ សូមទ្រង់​នឹកមើល​នូវ​អណ្ដើក​ខ្វាក់ ​និង​ប្រហោងនឹម ​(​ដែល​ខ្យល់បក់បង្វិល​) ​ទៅ​ក្នុង​សមុទ្រ ​អំពី​ត្រើយ​ខាង​កើត ទៅ​ត្រើយ​ដទៃទៀត ​និង​ក្បាលអណ្ដើក​នោះ ដែល​ចូល​ទៅ (​ក្នុង​ប្រហោងនឹម​) ​នេះ​ ជា​សេចក្ដី​ឧបមា​ក្នុង​ការ​បាន​អត្តភាពជា​មនុស្ស​ ។ សូមទ្រង់​រលឹក​នូវ​រូប របស់​គ្រោង​កាយ ជាទោស ឥត​ខ្លឹម​សារ ​មាន​ឧបមា​ដូច​ដុំ​នៃ​ពពុះ​ទឹក​ សូមទ្រង់​ឃើញ​នូវ​ខន្ធ​ទាំងឡាយ ថា​ជា​សភាវៈ​មិន​ទៀងទាត់ សូមទ្រង់​រលឹក​នូវ​នរក​ទាំងឡាយ ដែល​មាន​សេចក្ដី​ទុក្ខ ក្ដួលក្ដៅ​ជា​ច្រើន​ ។ សូមទ្រង់​រលឹក​នូវ​សត្វ​ទាំងឡាយ ដែល​ញ៉ាំង​ទី​ស្មសាន​ឲ្យ​ចម្រើន​រឿយ​ៗ ​ក្នុង​ជាតិ​ទាំងឡាយ​នោះ​ៗ សូមរលឹក​នូវ​ភ័យ​ក្នុង​ការ​ចិញ្ចឹមពោះ​ផង​ សូមរលឹក​នូវ​អរិយ​សច្ច​ទាំង ៤ ​ផង​ ។

កាល​បើ​អមតធម៌​មាន​ ប្រយោជន៍​អ្វី ដោយ​ហេតុក្ដៅផ្សា [ហេតុ​ដ៏​ក្តៅផ្សា របស់​កាម​គុណ ​មាន​៥យ៉ាង បដ្ឋនា ការប្រាថ្នា ១ បរិយេសនា ការស្វែងរក ១ បរិគ្គហោ ការ​ហួងហែង​ទុក​ ១ អារក្ខា ការរក្សា​ទួ​ទៅ​មិន​ដាច់ ១ បរិភោគោ ការប្រើប្រាស់​លៃលក ១ ។ អដ្ឋកថា ។] ៥ យ៉ាង ​ដែល​ទ្រង់​សោយ​ហើយ​ ដ្បិត​តម្រេក​ក្នុង​កាម​ទាំង​អស់​ ក្ដៅផ្សា​ក្រៃពេក ​ព្រោះ​ហេតុ​ក្ដៅផ្សា ៥ យ៉ាង ។

កាល​បើ​អមតធម៌ ​មាន​ ទ្រង់​មាន​ប្រយោជន៍​អ្វី ដោយ​កាម​ទាំង​ឡាយ ដែល​ជា​របស់​ក្ដៅក្រហាយ ដ្បិតតម្រេក​ក្នុង​កាម​ទាំង​អស់ (​ត្រូវ​ភ្លើង ១១ កង​) ឆេះ​ពុះ​ឡើង​ ញាប់ញ័រ​ក្ដៅសព្វ ។ ​កាល​បើ​ធម៌​ដែល​ឥតស​ត្រូវ (​នេក្ខម្មៈ​) ​មាន​ ទ្រង់​មាន​ប្រយោជន៍​អ្វី ដោយ​កាម​ទាំងឡាយ ដែល​មាន​ស​ត្រូវ​ច្រើន កាម​ទាំង​ឡាយ​ ជាសា​ធារណៈ ​មាន​ស​ត្រូវ​ច្រើន គឺ​ស​ត្រូវ​អំពី​ស្ដេច ភ្លើង ចោរ ​ទឹក និង​បុគ្គល​មិន​ជា​ទី​ស្រឡាញ់​ ។

កាល​បើ​ព្រះ​និព្វាន​មាន​ ទ្រង់​មាន​ប្រយោជន៍​អ្វី ដោយ​កាម​ទាំងឡាយ ដែល​ជា​គ្រឿង​សម្លាប់ ជា​គ្រឿង​ចង ​ព្រោះ​ថា​កាម​ទាំងឡាយ តែង​មាន​គ្រឿង​សម្លាប់​និង​គ្រឿង​ចង ​ពួក​សត្វ​នេះ តែង​ទទួល​សេចក្ដី​ទុក្ខ​ទាំងឡាយ ព្រោះ​តែការ​ប្រាថ្នា​កាម​ ។ គប់ស្មៅ ​ដែល​ភ្លើង​កំពុង​ឆេះ ​តែង​ឆេះ​នូវ​បុគ្គល​អ្នក​កាន់ មិន​លែងចេញ ព្រោះ​ថា​កាម​ទាំង​ឡាយ​ ប្រៀប​ដូច​ជាគប់ភ្លើង ​តែង​ឆេះ​នូវ​ពួក​សត្វ ដែល​មិន​លែងចេញ​ ។ សូមទ្រង់​កុំ​លះបង់​នូវ​សេចក្ដី​សុខ​ដ៏​ធំ​ទូលាយ ​ព្រោះ​ហេតុ​តែសុខ​ក្នុង​កាម​បន្តិចបន្តួច​ឡើយ​ សូមទ្រង់​កុំក្ដៅក្រហាយ​ក្នុង​កាល​ជា​ខាង​ក្រោយ ​ដូច​ជាត្រីលេប​នូវ​សន្ទូច ។ សូមទ្រង់​កុំច្រាស់ច្រាល់ ​ព្រោះ​តែ​កាម​ទាំងឡាយ ដូច​សុនខ ​ដែល​គេច​ងភ្ជាប់​នឹង​បង្គោល ឱ ​សត្វ​ទាំងឡាយ​ ជា​អ្នក​ស្រេកឃ្លាន ​តែង​ធ្វើ​តាម​សេចក្ដី​ប្រាថ្នា ដូច​ជា​ពួក​ចណ្ឌាល ​(​ព្រាន​បណ្ដើរ​ឆ្កែ ​ដល់​នូវ​សេចក្ដី​វិនាស ​ព្រោះ​បាន​) ​នូវ​ឆ្កែ ។ ​បើ​ទ្រង់​ប្រកប​ខ្លួន​ក្នុង​កាម នឹង​រង​ទុក្ខ ​មិន​មាន​ប្រមាណ​ផង​ រងទោមនស្ស​ក្នុង​ចិត្ត​ដ៏​ច្រើន​ផង​ សូមទ្រង់​លះបង់​កាម​ទាំងឡាយ​ ជារបស់​មិន​ទៀងចេញ​ ។ ​កាល​បើ​ព្រះ​និព្វាន​ ជាធម្មជាត​មិន​ចេះ​ចាស់ ​មាន​ ទ្រង់​មាន​ប្រយោជន៍​អ្វី ដោយ​កាម​ទាំងឡាយ​ជារបស់​ចាស់ កំណើត​ទាំង​អស់ ក្នុង​ភព​ទាំងពួង ​(​សុទ្ធ​តែ​) ​ត្រូវ​មរណៈ ​និង​ព្យាធិរឹបជាន់ ។ ​ព្រះ​និព្វាន​នេះ មិន​ចាស់ មិន​ស្លាប់ ​ព្រះ​និព្វាន​នេះ ទាំង​មិន​ចាស់​មិន​ស្លាប់ ​មិន​មាន​សោក ​មិន​មាន​ស​ត្រូវ មិន​ចង្អៀត ​មិន​ភ្លាំងភ្លាត់ ​មិន​មាន​ភ័យ ​មិន​ក្ដៅរោលរាល ។ អមត​និព្វាន​នេះ ព្រះ​អរិយៈ​ទាំងឡាយ មាន​ព្រះ​ពុទ្ធជា​ដើម​ច្រើន​រូប បាន​ហើយ មិន​តែ​ប៉ុណ្ណោះទេ ​ព្រះ​និព្វាន​នេះ​ គេ​គប្បី​បាន​ក្នុង​កាលសព្វ​ថ្ងៃ​នេះ បុគ្គល​ណា​ ព្យាយាម​ដោយ​ឧបាយ​ប្រាជ្ញា ​(​បុគ្គល​នោះ រមែង​បាន​នូវ​ព្រះ​និព្វាន​) ​តែ​បុគ្គល​ដែល​មិន​មាន​សេចក្ដី​ប្រឹងប្រែង ​មិន​អាច​បាន​នូវ​ព្រះ​និព្វាន​ឡើយ​ ។ ​នាង​សុមេធា ​មិន​បាន​នូវ​សេចក្ដី​ត្រេកអរ​ក្នុង​សង្ខារ ​ពោល​យ៉ាង​នេះ នាង​សុមេធា កាលពន្យល់​ស្ដេច​អនិករត្តៈ​ហើយ ក៏​បោះសក់​ទាំងឡាយ​ចោលលើ​ផែនដី ។ ស្ដេច​អនិករត្តៈ​នោះ​ ក្រោក​ឡើង​ផ្គងអញ្ជលី អង្វរបិតា​របស់​នាង​សុមេធា​នោះ​ថា សូម​ព្រះ​អង្គ​អនុញ្ញាត​បើ​ក​រាជបុត្រី ​ឈ្មោះ​នាង​សុមេធា ​ឲ្យ​បួស​ចុះ ដើម្បី​ឲ្យ​នាង​ឃើញ​នូវ​ព្រះ​និព្វាន ដែល​ជាគុណជាតទៀងទាត់ ។

នាង​សុមេធា​នោះ ដែល​ជា​ស្ត្រី​តក់​ស្លុត​ចំពោះ​សោក និង​ភ័យ លុះមាតាបិតា​បើ​ក​ឲ្យ ក៏​បួស ​ហើយ​សិក្សា​នូវ​អគ្គផល ​បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​ជាក់​ច្បាស់​នូវ​អភិញ្ញា ៦ ។ ​ព្រះ​និព្វាន​នោះ​ ជាគុណជាតអស្ចារ្យ ​ចម្លែក បាន​កើត​មាន​ដល់​រាជកញ្ញា លុះ​ក្នុង​កាលជា​ទី​បំ​ផុត (​ទៀប​នឹង​បរិនិព្វាន​) ​នាង​បាន​សំដែង​នូវ​បុព្វេនិវាសចរិតថា ។ កាល​ព្រះ​មាន​ព្រះ​ភាគ ទ្រង់​ព្រះ​នាម​កោនាគមនៈ ​(​ត្រាស់​ឡើង​ក្នុង​លោក​) យើងជាសំឡាញ់​នឹង​គ្នា​ទាំងបីនាក់ ​(​គឺ​នាង​ធនញ្ជានី ១ ​នាង​ខេមា ១ ​ខ្ញុំ​ ១​) ​បាន​ថ្វាយវិហារទាន ​ក្នុង​អារាម​នៃ​សង្ឃ ជា​និវេសន៍​ដ៏​ថ្មី ។ ​(​ដោយ​អានិសង្ស​នៃ​វិហារ​ទាន​នេះ​) យើង​ទាំងឡាយ បាន​ទៅ​កើត​ក្នុង​ពួក​ទេវតា ១០ ដង ១០០ ដង ១០០០ ដង ១០.០០០ ដង ​នឹង​បាច់និយាយ​ទៅ​ថ្វី ​ក្នុង​ពួក​មនុស្ស​ ។ យើងជា​អ្នក​មាន​ឫទ្ធិ​ច្រើន ក្នុង​ពួក​ទេវតា ​នឹង​បាច់និយាយ​ទៅ​ថ្វី​ក្នុង​ពួក​មនុស្ស ខ្ញុំ​បាន​កើតជា​ស្ត្រី​កែវ ជាអគ្គមហេសី​នៃ​ស្ដេច​ដែល​មាន​រតនៈ ​ទាំង ៧ ប្រការ​ ។ អានិសង្ស​នៃ​វិហារទាន​នោះ​ ជាហេតុ ​អានិសង្ស​នោះ​ ជាប្រភព ​(​ដែល​កើត​) អំណោយទាន​នោះ​ ជាឫសគល់​ដ៏​ពេញ​ចិត្ត​ក្នុង​សាសនា អំណោយទាន​នោះ​ ជាការ​ជួប​ជុំមុន​ដំបូង​ អំណោយទាន​នោះ​ ជាហេតុ​ឲ្យ​រលត់កិលេស ​(​ព្រះ​និព្វាន​) ​របស់​ខ្ញុំ ដែល​ជា​អ្នក​ត្រេកអរ​ក្នុង​ធម៌ ។ ​ពួក​ជន​ណា​ ជឿ​នូវ​ព្រះ​ពុទ្ធដីការ​បស់​ព្រះ​សម្មាសម្ពុទ្ធ ​ព្រះ​អង្គ​មាន​ប្រាជ្ញា​មិន​ថោកថយ ​ពួក​ជន​នោះ​ រមែង​ពោល​យ៉ាង​នេះ​ថា ​ពួក​ជន​នឿយ​ណា​យ​ក្នុង​ភព ​គឺ​សង្សារវដ្ដ លុះនឿយ​ណា​យ​ហើយ​ ប្រាសចាក​តម្រេក ។

ចប់ មហានិបាត ។

ថេរីគាថា​នេះ មាន​គាថា ៤៨០ ​និង​ ១៤ គាថាទៀត ថេរី​ទាំង​អស់​នោះ​ ៧១ អង្គ ជាភិក្ខុនី​អស់​អាសវៈ ។

ចប់ ថេរីគាថា ។

ឯកសារយោង

កែប្រែ

ព្រះត្រៃបិដក > សុត្តន្តបិដក > ខុទ្ទកនិកាយ > ថេរីគាថា (សៀវភៅភាគ​៥៧ ទំព័រទី ១៤៤)

พระไตรปิฎกเล่มที่ ๒๖ > พระสุตตันตปิฎก เล่ม ๑๘ > ขุททกนิกาย วิมาน-เปตวัตถุ เถร-เถรีคาถา[តំណភ្ជាប់ខូច]

Therigatha: Verses of the Elder Nuns