សិរិន្ធរ
មហាចក្រីសិរិន្ធរ (ថៃ: มหาจักรีสิรินธร; ប្រសូត ២ មេសា ១៩៩៥) ព្រះនាមពេញ សម្តេចព្រះកនិដ្ឋាចៅ ក្រមសម្តេចព្រះទេពរ័តនៈរាជសុតា ស្យាមបរមរាជកុមារី (ថៃ: สมเด็จพระกนิษฐาธิราชเจ้า กรมสมเด็จพระเทพรัตนราชสุดาฯ สยามบรมราชกุมารี) ព្រះនាមអតីត សម្តេចព្រះចៅលូកធើ ចៅហ្វាសិរិន្ធរទេពរ័តនៈសុតា កិតិវឌ្ឍនាតុលសោភាគ្យ (ថៃ: สมเด็จพระเจ้าลูกเธอ เจ้าฟ้าสิรินธรเทพรัตนสุดา กิติวัฒนาดุลโสภาคย์) ជាព្រះធិតាទីពីររបស់ព្រះបាទភូមិពលអតុល្យតេជនិងព្រះកនិដ្ឋារបស់ព្រះបាទវជិរាលង្ករណ៍Cite error: Invalid <ref> tag; refs with no name must have content
| សិរិន្ធរ | |
|---|---|
| សម្តេចព្រះកនិដ្ឋាចៅ ក្រមសម្តេចព្រះទេពរ័តនៈរាជសុតា ស្យាមបរមរាជកុមារី | |
_(cropped).jpg) | |
| ប្រសូត | April 2, 1955 វិមានអម្ពរស្ថាន ព្រះរាជវាំងឌុសិត, បាងកក,  ថៃ |
| វង្ស | មហិតល (រាជវង្សចក្រី) |
| បិតា | ភូមិពលអតុល្យតេជ (រាមាទី៩) |
| មាតា | សិរិកិតិ័យាករ |
| សាសនា | ពុទ្ធសាសនាថេរវាទ |
| ព្រះហត្ថលេខា |  |
ជនជាតិថៃជាទូទៅហៅព្រះអង្គថា "ព្រះទេព" (ថៃ: พระเทพ) អត្ថន័យថា "ព្រះនាងទេវតា" តំណែងជាភាសាថៃរបស់ព្រះអង្គគឺស្មើនឹងចំណងជើងស្រីដែលធ្លាប់កាន់ដោយព្រះបាទមហាវជិរាលង្ករណ៍ ព្រះជេដ្ឋារបស់ព្រះអង្គ[១] រដ្ឋធម្មនុញ្ញថៃត្រូវបានកែប្រែក្នុងឆ្នាំ ១៩៧៤ ដើម្បីអនុញ្ញាតឱ្យមានការស្នងតំណែងជាស្ត្រី ដូច្នេះហើយ ទើបធ្វើឱ្យទ្រង់មានសិទ្ធិឡើងសោយរាជ្យ[២]
ជាព្រះធិតាព្រះច្បងរបស់រាជវង្ស (រួមទាំងព្រះនាងឧប្បលរ័តនៈរាជកញ្ញា ដែលរាជាភិសេកជាមួយជនបរទេស
ដោយបានក្លាយជាបុត្រីច្បងនៃរាជវង្សានុវង្ស (មិនរាប់បញ្ចូលព្រះនាងឧបុលរតនារាជកានី ដែលបានរៀបអភិសេកជាមួយជនបរទេស) តំណែងរបស់នាងគឺអាចប្រៀបបាននឹងព្រះនាងរាជវង្ស។[៣]
ព្រះរាជប្រវត្តិ កែប្រែ
កំណើត
ព្រះនាង សិរិន្ធរ ប្រសូតនៅថ្ងៃទី២ ខែមេសា ឆ្នាំ១៩៥៥ នៅអគារលំនៅឋានអម្ពរស្ថាន ព្រះបរមរាជវាំងឌូសិទ្ធិ។ កូនទីបីរបស់ស្តេច ភូមិពលអតុល្យតេជ និងម្ចាស់ក្សត្រី សិរិកិតិ៍។ ដោយសារព្រះមហាក្សត្រមានព្រះរាជបុត្រតែមួយអង្គ រដ្ឋធម្មនុញ្ញថៃត្រូវបានកែប្រែក្នុងឆ្នាំ ១៩៧៤ ដើម្បីអនុញ្ញាតឱ្យមានការស្នងរាជ្យជាស្ត្រី។ នេះបានធ្វើឱ្យ ស៊ិរិនថន គ្រងរាជ្យជាលើកទីពីរ (បន្ទាប់ពី វជិរាលង្ករណ៍) រហូតដល់ព្រះនាង Bajrakitiyabha កើតនៅឆ្នាំ 1978 ។
នៅខែធ្នូ ឆ្នាំ 2012 សិរិនថន ត្រូវបានសម្រាកនៅមន្ទីរពេទ្យរយៈពេលខ្លី ដើម្បីដកប្រាក់បញ្ញើកាល់ស្យូម។
ការអប់រំ
កត្តិយស កែប្រែ
ឯកសារយោង កែប្រែ
- ↑ Backman, Michael, "Thai riches hinged on wise king's prodigal son" The Age, June 28, 2006.
- ↑ Kershaw, Roger (2001), Monarchy in South East Asia: The faces of tradition in transition, Routledge, p. 153
- ↑ McCargo, Duncan (2010), Thailand, Institute of Southeast Asian Studies, p. 55