ចក្រភពប្រ៊ុយណេ (១៣៦៨-១៨៨៨)

នៅក្នុងប្រវត្តិសាស្ត្រនៃប្រទេសប្រ៊ុយណេ ស៊ុលតង់នៃប្រទេសប្រ៊ុយណេ ( ជ្វា : كسلطان بروني ) ឬសាមញ្ញ ប្រ៊ុយណេ ( /b r uː ˈ n aɪ / broo-NY ) គឺជាស៊ុលតង់ម៉ាឡេ ដែលស្ថិតនៅកណ្តាលប្រទេសប្រ៊ុយណេ នៅលើឆ្នេរសមុទ្រភាគខាងជើងនៃកោះបរនេអូ ក្នុងតំបន់អាស៊ីអាគ្នេយ៍។ ប្រ៊ុយណេបានក្លាយជារដ្ឋអធិបតេយ្យមួយនៅជុំវិញសតវត្សទី១៥ នៅពេលដែលវាបានរីកចម្រើនយ៉ាងខ្លាំងបន្ទាប់ពីការដួលរលំនៃម៉ាឡាកាទៅជនជាតិព័រទុយហ្គាល់, លាតសន្ធឹងពេញតំបន់ឆ្នេរនៃកោះបរនេអូ និងហ្វីលីពីន មុនពេលវាធ្លាក់ចុះនៅក្នុងសតវត្សទី១៧ និងទី១៨ ។ អ្នកគ្រប់គ្រងទីមួយ ឬស៊ុលតង់នៃប្រទេសប្រ៊ុយណេ គឺជាមូស្លីម។ វាបានក្លាយជាអាណាព្យាបាលរបស់អង់គ្លេសនៅសតវត្សទី១៩ ។

ចក្រភពប្រ៊ុយណេ

كسلطانن بروني (ជ្វា) Kesultanan Brunei (រូមី)
១៣៦៨–១៨៨៨
ទង់ជាតិ
វិសាលភាពទឹកដីអតិបរិមានៃចក្រភពប្រ៊ុយណេ (ពណ៌លឿង) ជាមួយនឹងពួកវណ្ណៈអភិជន (ពណ៌លឿងស្រាល) ក្នុងឆ្នាំ ១៥២១។
ស្ថានភាព	{{#if: | | Vassal of the Majapahit Empire (1368–1408) Sovereign state (1408–1888)
ធានី	Kota Batu Kampong Ayer Brunei Town
ភាសាទូទៅ	Brunei Malay, Old Malay, Old Tagalog, Arabic and Bornean languages
សាសនា	Sunni Islam
រដ្ឋាភិបាល	Monarchy
រូបិយវត្ថុ	Barter, Cowrie, Piloncitos, and later Brunei pitis
Preceded by Succeeded by Majapahit Sultanate of Sulu Maynila Sultanate of Sarawak Spanish East Indies Dutch East Indies Raj of Sarawak Crown Colony of Labuan North Borneo Brunei
សព្វថ្ងៃជាផ្នែកនៃ	Brunei Indonesia Malaysia Philippines

ប្រវត្តិវិទ្យា

ការយល់ដឹងអំពីប្រវត្តិនៃស៊ុលតង់ប្រ៊ុយណេចាស់គឺពិបាកណាស់ ព្រោះវាស្ទើរតែមិនត្រូវបានគេលើកឡើងនៅក្នុងប្រភពសហសម័យនៃសម័យកាលរបស់វា ក៏ដូចជាមានកង្វះខាតនៃភស្តុតាងនៃធម្មជាតិរបស់វា។ មិនមានប្រភពក្នុងស្រុក ឬជនជាតិដើមភាគតិចណាមួយ ដើម្បីផ្តល់ភស្តុតាងសម្រាប់រឿងនេះទេ។ ជា​លទ្ធផល អត្ថបទ​ចិន​ត្រូវ​បាន​គេ​ពឹង​ផ្អែក​លើ​ការ​កសាង​ប្រវត្តិសាស្ត្រ​នៃ​ប្រទេស​ព្រុយណេ​ដើម។ បនី នៅក្នុងប្រភពរបស់ចិនទំនងជាសំដៅទៅលើ បស្ចិមប្រទេសបរនេអូ ខណៈពេលដែល បនី (婆利) ប្រហែលជាមានទីតាំងនៅ កោះស៊ូម៉ាត្រា ត្រូវបានអះអាងដោយអាជ្ញាធរមូលដ្ឋានដើម្បីសំដៅទៅលើប្រ៊ុយណេផងដែរ។

ប្រវត្តិសាស្ត្រ

ការពង្រីក

បន្ទាប់ពីវត្តមានរបស់ជនជាតិព័រទុយហ្គាល់ បន្ទាប់ពីការដួលរលំនៃម៉ាឡាកា ពាណិជ្ជករព័រទុយហ្គាល់បានធ្វើពាណិជ្ជកម្មជាទៀងទាត់ជាមួយប្រ៊ុយណេចាប់ពីឆ្នាំ១៥៣០ ហើយបានពណ៌នារាជធានីនៃប្រទេសប្រ៊ុយណេថាហ៊ុំព័ទ្ធដោយជញ្ជាំងថ្ម ។

ក្នុងអំឡុងពេលគ្រប់គ្រងរបស់បូលគាហ៍ ដែលជាស្តេចស៊ុលតង់ទីប្រាំ ចក្រភពបានគ្រប់គ្រងលើតំបន់ឆ្នេរនៃភាគពាយព្យនៃទីក្រុងបរនេអូ (ប្រទេសប្រ៊ុយណេ សារ៉ាក់វ៉ាក់ និង សាបា នាពេលបច្ចុប្បន្ន) ហើយបានទៅដល់ សេលូដុង ( ទីក្រុងម៉ានីល បច្ចុប្បន្ន) និង ប្រជុំកោះសូលូ រួមទាំងផ្នែកខ្លះនៃកោះមីនដាណាវ ។ នៅសតវត្សទី១៦ ឥទ្ធិពលរបស់ចក្រភពប្រ៊ុយណេបានពង្រីករហូតដល់ដីសណ្ដ ទន្លេកាបួស នៅភាគខាងលិចកាលីម៉ាន់តាន់ ។ ស្តេចស៊ុលតង់ម៉ាឡេនៃសំបាស នៅភាគខាងលិចកាលីម៉ាន់តាន់ និង ស៊ុលតង់ស៊ុលូ នៅភាគខាងត្បូងប្រទេសហ្វីលីពីន ជាពិសេសបានអភិវឌ្ឍទំនាក់ទំនងរាជវង្សជាមួយរាជវង្សប្រ៊ុយណេ។ សូម្បីតែរាជាស មូស្លីមនៃទីក្រុងម៉ានីល រាជាម៉ាតាន់ដា ជាឧទាហរណ៍មានទំនាក់ទំនងគ្រួសារជាមួយស៊ុលតង់ប្រ៊ុយណេ។ ស៊ុលតង់ម៉ាឡេផ្សេងទៀតនៃ ពូនតៀណាក់, សមារិន្រ្ទា រហូតដល់ បានជាម៉ាសិន បានចាត់ទុកស៊ុលតង់នៃប្រទេសប្រ៊ុយណេជា មេដឹកនាំរបស់ពួកគេ ។ ធម្មជាតិពិតនៃទំនាក់ទំនងរបស់ប្រ៊ុយណេជាមួយប្រទេសស៊ុលតង់ម៉ាឡេផ្សេងទៀតនៃឆ្នេរសមុទ្របរនេអូ និងប្រជុំកោះស៊ុលូ នៅតែជាប្រធានបទនៃការសិក្សាថាតើវាជារដ្ឋវាស្សាល សម្ព័ន្ធភាព ឬគ្រាន់តែជាទំនាក់ទំនងក្នុងពិធី។ នយោបាយក្នុងតំបន់ផ្សេងទៀតក៏បានអនុវត្តឥទ្ធិពលរបស់ពួកគេទៅលើស៊ុលតង់ទាំងនេះផងដែរ។ ជាឧទាហរណ៍ ស្តេចស៊ុលតង់នៃបានជា (បានជាម៉ាសិន នាពេលបច្ចុប្បន្ន) ក៏ស្ថិតនៅក្រោមឥទ្ធិពលរបស់ដេមេក នៅជ្វា ផងដែរ។

ចុះថយ

ការ​បាត់​បង់​ទឹក​ដី​ប្រ៊ុយណេ ពី​ឆ្នាំ ១៤០០ ដល់ ១៨៩០។

ការកើនឡើងអំណាចនៃស៊ុលតង់នៃស៊ុលូ ដែលនៅក្បែរនោះបានកើតឡើងដោយសារតែការប្រយុទ្ធគ្នារវាងពួកអភិជនប្រ៊ុយណេ និងស្តេច។ នៅទីបំផុតប្រ៊ុយណេបានបាត់បង់សិទ្ធិអំណាចរបស់ខ្លួនលើ បាជួស ហើយបានធ្លាក់ចូលទៅក្នុងបណ្តុំនៃទឹកដីតាមដងទន្លេដែលគ្រប់គ្រងដោយមេពាក់កណ្តាលស្វយ័ត។

នៅចុងបញ្ចប់នៃសតវត្សទី១៧ ប្រ៊ុយណេបានឈានចូលដល់ដំណាក់កាលធ្លាក់ចុះដែលនាំមកដោយជម្លោះផ្ទៃក្នុងលើការស្នងរាជ្យ ការពង្រីកអាណានិគមនៃមហាអំណាចអឺរ៉ុប និងការលួចចម្លង។ ចក្រភពនេះបានបាត់បង់ទឹកដីជាច្រើនដោយសារតែការមកដល់នៃមហាអំណាចលោកខាងលិចដូចជា អេស្បាញ នៅ ហ្វីលីពីន ហូឡង់ នៅ បរនេអូភាគខាងត្បូង និង អង់គ្លេស នៅ ឡាប៊ួន សារ៉ាវ៉ាក និង បរនេអូខាងជើង ។ នៅ​ឆ្នាំ១៧២៥ ប្រ៊ុយណេ​មាន​ផ្លូវ​ផ្គត់ផ្គង់​ជាច្រើន​របស់​ខ្លួន​ត្រូវ​បាន​គ្រប់គ្រង​ដោយស៊ុលតង់ស៊ុលូ ។

នៅឆ្នាំ១៨៨៨ ស្តេចស៊ុលតង់ហាស់ស៊ីម ចាលីលូលអាឡាមអាប៉ាម៉េដឌិន ក្រោយមកបានអំពាវនាវដល់ចក្រភពអង់គ្លេសឱ្យបញ្ឈប់ការឈ្លានពានបន្ថែមទៀត។ ក្នុងឆ្នាំដដែលនោះ អង់គ្លេសបានចុះហត្ថលេខាលើ "សន្ធិសញ្ញាការពារ" ហើយបានធ្វើឱ្យប្រ៊ុយណេក្លាយជាអាណាព្យាបាលរបស់អង់គ្លេស ដែលមានរយៈពេលរហូតដល់ឆ្នាំ១៩៨៤ នៅពេលដែលប្រ៊ុយណេទទួលបានឯករាជ្យ។

រដ្ឋាភិបាល

ស្តេចស៊ុលតង់ត្រូវបានបែងចែកទៅជាប្រព័ន្ធដីប្រពៃណីចំនួនបីដែលគេស្គាល់ថាជា កេរ៉ាចាន (ទ្រព្យសម្បត្តិមកុដ) គូរីប៉ាន (ទ្រព្យសម្បត្តិផ្លូវការ) និងទូលីន (កម្មសិទ្ធិឯកជនតំណពូជ) ។