ក្សិតិគភ៌ ( សំស្ក្រឹត: Kṣitigarbha, ក្ឝិតិគភ៌) គឺជា ព្រះពោធិសត្វ ដែលគោរពបូជាជាចម្បងនៅក្នុង ព្រះពុទ្ធសាសនាអាស៊ីបូព៌ា ហើយជាធម្មតាត្រូវបានពណ៌នាថាជា ព្រះសង្ឃពុទ្ធសាសនា ។ ឈ្មោះរបស់គាត់អាចត្រូវបានបកប្រែជា "រតនាគារផែនដី", "ហាងផែនដី", "ម៉ាទ្រីសផែនដី" ឬ "ស្បូនផែនដី" ។ ក្សិតិគភ៌ ត្រូវបានគេស្គាល់ចំពោះការប្តេជ្ញាថានឹងទទួលខុសត្រូវចំពោះការណែនាំរបស់សត្វលោកទាំងអស់នៅក្នុង ពិភពទាំងប្រាំមួយ រវាងការសោយទិវង្គតរបស់ ព្រះពុទ្ធ គោត្តម និងការរស់ឡើងវិញនៃ មៃត្រេយ ក៏ដូចជាការប្តេជ្ញារបស់គាត់ថានឹងមិនសម្រេចបាននូវ ពុទ្ធសាសនា រហូតដល់ នរក ទាំងអស់ត្រូវបានទទេ។ ដូច្នេះហើយ ជារឿយៗគាត់ត្រូវបានចាត់ទុកជាព្រះពោធិសត្វនៃឋាននរក ក៏ដូចជាអាណាព្យាបាលរបស់កុមារ និងជាអាទិទេពនៃកុមារដែលបានស្លាប់ និងទារកដែលរំលូតកូននៅក្នុងវប្បធម៌ជប៉ុន។

ក្សិតិគភ៌
</img>

ជាធម្មតា​គេ​ពណ៌នា​ថា​ជា​ព្រះសង្ឃ​ដែល​មាន ​សក្ការៈ ​ជុំវិញ​កោរសក់ ព្រះអង្គ​កាន់ ​ដំបង ​ដើម្បី​បង្ខំ​បើក​ទ្វារ​នរក និង ​គ្រឿងអលង្ការ​បំពេញ​តាម​បំណង​ប្រាថ្នា ​ដើម្បី​បំភ្លឺ​ភាពងងឹត។

ទិដ្ឋភាពទូទៅ

កែប្រែ
 
រូបសំណាកសេរ៉ាមិច ក្សិតិគភ៌ ក្នុង រាជវង្ស ង្វៀន សតវត្សទី 19

ក្សិតិគភ៌ គឺជា ព្រះពោធិសត្វមួយក្នុងចំណោមព្រះពោធិសត្វ ទាំងបួន រួមជាមួយ សមន្តភទ្រ, មញ្ជុស្រី និង អវលោកេស្វរ ( គង់អ៊ីម ) នៅក្នុង ព្រះពុទ្ធសាសនាមហាយាន អាស៊ីបូព៌ា

នៅរជ្ជកាលមុន រាជវង្សថាង នៅ Dunhuang និង Longmen គាត់ត្រូវបានបង្ហាញជាទម្រង់ព្រះពោធិសត្វបុរាណ។ ក្រោយ​ពី​តា​តាំង​មក គាត់​បាន​ក្លាយ​ជា​ព្រះសង្ឃ​កាន់ ​អង្កាំ​បួងសួង ​កាន់​តែ​ខ្លាំង​ឡើង។

ឈ្មោះពេញរបស់គាត់ជាភាសាចិនគឺ Dayuan Dizang Pusa ( Chinese ) ឬ "ក្សិតិគភ៌ពោធិសត្វរបស់មហាសច្ចា" បាននិយាយថា Daigan Jizō Bosatsu ជាភាសាជប៉ុន Jijang Bosal ជាភាសាកូរ៉េ Đại Nguyện Địa Tạng Vương Bồ Tát ជាភាសាវៀតណាម។ ឈ្មោះនេះសំដៅលើការសន្យារបស់ព្រះអង្គ ដូចមានកត់ត្រាក្នុង ព្រះសូត្រ ថា ទទួលខុសត្រូវក្នុងការប្រៀនប្រដៅដល់សព្វសត្វក្នុង លោកទាំង៦ ក្នុងសម័យរវាង ព្រះបរិនិព្វាន នៃព្រះពុទ្ធ និងការយាងឡើងនៃព្រះនាងមេត្រី។ ដោយសារតែតួនាទីដ៏សំខាន់នេះ ទីសក្ការបូជាដល់ ក្សិតិគភ៌ តែងតែកាន់កាប់តួនាទីកណ្តាលនៅក្នុងប្រាសាទ ជាពិសេសនៅក្នុងសាលរំលឹក ឬចេតិយ។

តួនាទីប្រវត្តិសាស្ត្រ

កែប្រែ

មនុស្សមានការភ័យខ្លាចចំពោះសម័យកាលដែលគេស្គាល់ថា មប្បា ការធ្លាក់ចុះ និងការរលត់នៃ ព្រះធម៌ ដែលត្រូវបានផ្សព្វផ្សាយដោយ ព្រះពុទ្ធសាសនាដែនដីបរិសុទ្ធ ជាសម័យដែលមិនអាចយល់បាននូវពាក្យប្រៀនប្រដៅរបស់ពុទ្ធសាសនាដើមតទៅទៀត ហើយបានត្រាស់ដឹងតាមមធ្យោបាយប្រពៃណី។ មូលនិធិនេះបានគាំទ្រតួនាទីក្នុងចំណោមប្រជាជននៃ ក្សិតិគភ៌ នៅពេលដែលគាត់បានជួយអ្នកដែលមានគ្រោះថ្នាក់នៃការធ្លាក់ចូលទៅក្នុង ឋាននរក ក្នុងការស្តាប់ការសារភាពរបស់ពួកគេនិងដើម្បីធានាបាននូវការសង្គ្រោះរបស់ពួកគេ។

ការអនុវត្តដ៏ទូលំទូលាយមួយនៃការថ្វាយបង្គំ ក្សិតិគភ៌ នៅក្នុងប្រទេសជប៉ុនគឺការដកស្រង់ និងការចម្លងនៃ Lotus Sutra ដូចដែលវាបានសន្យាថានឹងផ្តល់ផលប្រយោជន៍ក្នុងបច្ចុប្បន្ននិងអនាគត។ ក្សិតិគភ៌ បំពេញសេចក្តីត្រូវការជាបន្ទាន់ទាំងនោះ និងសេចក្តីប្រាថ្នាដ៏លាមករបស់ពួកអ្នកថ្វាយបង្គំ ដល់កម្រិតនៃការប្រគល់ដល់ដែនដីបរិសុទ្ធនៃអាមាត្យ ក្នុងវេលានៃព្រះធម៌។

ប្រភព

កែប្រែ

ជា​ព្រាហ្មណ៍​ព្រាហ្មណ៍

កែប្រែ

រឿងរបស់ ក្សិតិគភ៌ ត្រូវបានពិពណ៌នាជាលើកដំបូងនៅក្នុង <b>ក្សិតិគភ៌</b> ពោធិសត្វ បូវ៌ប្រណិធាន សូត្រ ដែលជា ព្រះសូត្រដ៏ពេញនិយមបំផុតមួយរបស់មហាយាន ។ ព្រះសូត្រ​នេះ​ត្រូវ​បាន​ព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធ​ទ្រង់​ត្រាស់​ទុក​ក្នុង​ការ​បញ្ចប់​ជីវិត​របស់​ព្រះអង្គ​ចំពោះ​សត្វលោក​នៅ​ឋានសួគ៌ ​ត្រៃ​យស្ត្រីស ​ដើម្បី​ជា​សញ្ញា​នៃ​ការដឹងគុណ និង​ការនឹករលឹក​ចំពោះ ​មាយា ​ជាទី​ស្រឡាញ់​របស់​ព្រះអង្គ ។ ក្សិតិគភ៌ ពោធិសត្វ បូវ៌ប្រណិធាន សូត្រ ចាប់ផ្តើមថា ” តថាគត​បាន​ស្តាប់​មក​យ៉ាងនេះ ​កាល​ព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធ​ទ្រង់គង់​នៅ​ត្រើយ​ត្រើយ​សួគ៌ ដើម្បី​សំដែង​ធម៌​ដល់​មាតា។ []

Kṣitigarbha Bodhisattva Pūrvapraṇidhāna Sūtra ត្រូវ បាន បកប្រែជាលើកដំបូងពី សំស្រ្កឹត ទៅជាភាសាចិននៅចន្លោះឆ្នាំ 695 និង [] Laṅkāvatāra Sūtra ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ អ្នកប្រាជ្ញមួយចំនួនបានសង្ស័យថា ជំនួសឱ្យការបកប្រែ អត្ថបទនេះប្រហែលជាមានប្រភពមកពី ប្រទេសចិន ដោយសារគ្មានសាត្រាស្លឹករឹតសំស្ក្រឹតនៃអត្ថបទនេះត្រូវបានរកឃើញទេ។ ផ្នែកមួយនៃហេតុផលសម្រាប់ការសង្ស័យគឺថា អត្ថបទដែលតស៊ូមតិអំពី ការគោរពបូជា ដែលត្រូវបានផ្សារភ្ជាប់ជាមួយនឹង វប្បធម៌ចិន ។ វាបាននិយាយថា ក្សិតិគភ៌ បានអនុវត្ត filial piety ជាជីវិតរមែងស្លាប់ដែលនាំឱ្យមានការប្តេជ្ញាចិត្តដ៏អស្ចារ្យក្នុងការសង្គ្រោះសត្វមានចិត្តទាំងអស់។ ចាប់តាំងពីពេលនោះមក អ្នកប្រាជ្ញផ្សេងទៀតដូចជា Gregory Schopen បានចង្អុលបង្ហាញថា ព្រះពុទ្ធសាសនាឥណ្ឌាក៏មានទំនៀមទំលាប់នៃការគោរពបូជាផងដែរ។ បច្ចុប្បន្ន​នេះ​មិន​មាន​ភ័ស្តុតាង​ច្បាស់​លាស់​ដែល​បញ្ជាក់​ថា​មាន​ដើម​កំណើត​ឥណ្ឌា ឬ​ចិន​សម្រាប់​អត្ថបទ​នោះ​ទេ។

ក្នុង ក្សិតិគភ៌សូត្រ ​ព្រះពុទ្ធ​ទ្រង់​ត្រាស់​ថា ក្នុង​អតីតកាល​ដ៏​ឆ្ងាយ​នោះ ក្សិតិគភ៌ ជា​ស្រី​ក្នុង​វណ្ណៈ ​ព្រាហ្មណ៍ ដោយ​ព្រះនាម​ថា ក្មេងស្រី ។ ស្ត្រី​ក្រមុំ​រូប​នេះ​មាន​ការ​ព្រួយ​បារម្ភ​យ៉ាង​ខ្លាំង​ចំពោះ​ការ​ស្លាប់​របស់​ម្តាយ​នាង ដែល​ជា​ញឹក​ញាប់​បាន​និយាយ​បង្កាច់​បង្ខូច ​គ្រឿង​អលង្ការ​ទាំង​បី ។ ដើម្បីជួយសង្រ្គោះម្តាយរបស់នាងឱ្យរួចផុតពីទារុណកម្មដ៏ធំនៃនរក កុមារីរូបនេះបានលក់អ្វីៗដែលនាងមាន ហើយបានប្រើប្រាស់លុយដើម្បីទិញគ្រឿងបូជាដែលនាងថ្វាយប្រចាំថ្ងៃដល់ព្រះពុទ្ធនៃសម័យរបស់នាង ដែលគេស្គាល់ថាជាព្រះពុទ្ធនៃផ្កាសមាធិ និងត្រាស់ដឹង។ នាង​បាន​បន់ស្រន់​យ៉ាង​ក្លៀវក្លា​ឱ្យ​ម្តាយ​នាង​រួច​ផុត​ពី​ការ​ឈឺចាប់​នៃ​នរក ហើយ​បាន​អង្វរ​ព្រះពុទ្ធ​ឱ្យ​ជួយ ។ []

ជាព្រះសង្ឃ

កែប្រែ
 
គំនូរ ក្សិតិគភ៌, Goryeo, ចុងសតវត្សទី 14

មានរឿងព្រេងមួយអំពីរបៀបដែល ក្សិតិគភ៌ បង្ហាញខ្លួននៅក្នុងប្រទេសចិន ហើយបានជ្រើសរើស ព្រះពោធិសត្វ របស់គាត់ធ្វើជា ភ្នំ Jiuhua ដែលជាភ្នំពិសិដ្ឋមួយក្នុងចំណោម ភ្នំពិសិដ្ឋទាំងបួនរបស់ប្រទេសចិន ។

ក្នុងរជ្ជកាល អធិរាជ Ming នៃ Han ព្រះពុទ្ធសាសនាបានចាប់ផ្តើមរីកចម្រើនឡើងដល់កំពូលនៅក្នុង Tang ហើយទីបំផុតបានរីករាលដាលដល់ប្រទេសកូរ៉េ។ គ្រានោះ ព្រះសង្ឃ និង​អ្នកប្រាជ្ញ​បាន​មក​ពី​ប្រទេស​ទាំងនោះ ដើម្បី​ស្វែងរក ​ព្រះធម៌ ​នៅ​ប្រទេស​ចិន។ ម្នាក់ក្នុងចំណោមអ្នកធម្មយាត្រាទាំងនេះគឺជាអតីតព្រះអង្គម្ចាស់មកពី Silla ឈ្មោះ Kim Gyo-gak ដែលបានក្លាយជាព្រះសង្ឃក្រោមឈ្មោះចិន Dizang "ក្សិតិគភ៌" ដែលបញ្ចេញសំឡេង Jijang ជាភាសាកូរ៉េ។ [] គាត់បានទៅភ្នំ Jiuhua ក្នុង ទីក្រុង Anhui បច្ចុប្បន្ន។ លុះ​ឡើង​ទៅ​ហើយ លោក​ក៏​សម្រេច​ចិត្ត​សង់​ខ្ទម​នៅ​តំបន់​ភ្នំ​ជ្រៅ​មួយ ដើម្បី​ឲ្យ​លោក​ធ្វើ​ធម៌​ទេសនា។

យោងតាមកំណត់ត្រា Jijang ត្រូវបានពស់ពិសខាំ ប៉ុន្តែគាត់មិនរើទេ ទើបបណ្តោយឱ្យពស់ទៅ។ ស្ត្រី​ម្នាក់​បាន​ដើរ​កាត់​ហើយ​បាន​ប្រគេន​ថ្នាំ​ដល់​ព្រះសង្ឃ​ដើម្បី​ព្យាបាល​ពិស ព្រម​ទាំង​ចាក់​ទឹក​ឲ្យ​កូន​ប្រុស​ផង។ ពីរបីឆ្នាំមកនេះ Jijang បានបន្តធ្វើសមាធិនៅក្នុងខ្ទមរបស់គាត់ រហូតដល់ថ្ងៃមួយ អ្នកប្រាជ្ញម្នាក់ឈ្មោះ Chu-Ke បានដឹកនាំក្រុមមិត្តភក្តិ និងក្រុមគ្រួសារទៅលេងភ្នំ។ ដោយ​ឃើញ​ព្រះសង្ឃ​កំពុង​ធ្វើ​សមាធិ​ក្នុង​ខ្ទម ក៏​នាំគ្នា​ទៅ​មើល​ស្ថានភាព​របស់​ព្រះអង្គ។ ពួក​គេ​បាន​កត់​សម្គាល់​ឃើញ​ថា ចាន​របស់​គាត់​មិន​មាន​អាហារ​ទេ ហើយ​សក់​របស់​គាត់​បាន​ដុះ​មក​វិញ។

ដោយ​មាន​ក្តី​អាណិត​ដល់​ព្រះសង្ឃ Chu-Ke បាន​សម្រេច​ចិត្ត​សាងសង់​ព្រះវិហារ​មួយ​សម្រាប់​ថ្វាយ​ព្រះអង្គ។ ក្រុម​ទាំង​មូល​បាន​ចុះ​ពី​ភ្នំ​ភ្លាម​ដើម្បី​ពិភាក្សា​ពី​គម្រោង​សាងសង់​ប្រាសាទ។ ភ្នំ Jiuhua ក៏​ជា​កម្មសិទ្ធិ​របស់​អ្នក​មាន​ម្នាក់​ឈ្មោះ​អែលឌើរ Wen-Ke ដែល​មាន​កាតព្វកិច្ច​សាងសង់​ព្រះវិហារ​បរិសុទ្ធ​នៅ​លើ​ភ្នំ​របស់​គាត់។ ដូច្នេះហើយ Wen-Ke និងក្រុមបានឡើងភ្នំម្តងទៀត ហើយសួរ Jijang ថាតើគាត់ត្រូវការដីប៉ុន្មាន។

Jijang បានឆ្លើយតបថាគាត់ត្រូវការដីមួយដែលអាចគ្របដណ្តប់បានពេញលេញដោយ kasaya របស់គាត់។ ដំបូងឡើយ ដោយជឿថា ក្រមាមួយដុំមិនអាចផ្តល់ដីគ្រប់គ្រាន់សម្រាប់សាងសង់ប្រាសាទទេ ពួកគេមានការភ្ញាក់ផ្អើលនៅពេលដែល Jijang បោះ kasaya ទៅលើអាកាស ហើយអាវធំក៏ធំឡើងគ្របដណ្តប់លើភ្នំទាំងមូល។ បន្ទាប់មក អែលឌើរ វេន-កែ បានសម្រេចចិត្តលះបង់ភ្នំទាំងមូលទៅ Jijang ហើយបានក្លាយជាអ្នកការពាររបស់គាត់។ មួយ​រយៈ​ក្រោយ​មក កូន​ប្រុស​របស់​លោក Wen-Ke ក៏​បាន​ចាក​ចេញ​ពី​ជីវិត​លោក​ទៅ​បួស​ជា​ព្រះសង្ឃ។

Jijang រស់នៅលើភ្នំ Jiuhua អស់រយៈពេល 75 ឆ្នាំ មុនពេលទទួលមរណភាពក្នុងអាយុ 99 ឆ្នាំ។ បី​ឆ្នាំ​ក្រោយ ​បរិនិព្វាន ផ្នូរ​របស់​ព្រះអង្គ​ត្រូវ​បាន​បើក​ឲ្យ​ដឹង​ថា ព្រះ​កាយ ​មិន​បាន​រលួយ​ឡើយ ។ ដោយសារតែ Jijang បានដឹកនាំផ្លូវរបស់គាត់ដោយការលំបាកជាច្រើន មនុស្សភាគច្រើនមានវិចារណញាណក្នុងការជឿថាគាត់ពិតជាបានចាប់កំណើតរបស់ ក្សិតិគភ៌

រាងកាយដែលខ្សោះជាតិទឹកដែលត្រូវបានរក្សាទុកយ៉ាងល្អរបស់ Jijang នៅតែអាចត្រូវបានគេមើលឃើញនៅថ្ងៃនេះនៅឯវត្តដែលគាត់បានសាងសង់នៅលើភ្នំ Jiuhua ។

  1. "Chapter 1. The Sutra of Bodhisattva Ksitigarbha's Fundamental Vows". ksitigarbhasutra.com.
  2. The Princeton Dictionary of Buddhism. 2014. p. 448. 
  3. "Ti Tsang P'usa: Ksitigarbha Bodhisattva". Buddhanet.net. Archived from the original on January 3, 2012. Retrieved 2012-01-16. {{cite web}}: More than one of |archivedate= and |archive-date= specified (help); More than one of |archiveurl= and |archive-url= specified (help)
  4. 释地藏金乔觉考. Fo365.cn. Archived from the original on December 9, 2011. Retrieved 2012-01-16. {{cite web}}: More than one of |archivedate= and |archive-date= specified (help); More than one of |archiveurl= and |archive-url= specified (help)